Vraag
Binnen het gezin van mensen uit onze kerk spelen nogal wat problemen. De moeder heeft behalve voor haar drie dochters, die alle drie op het speciaal onderwijs zitten, ook nog de zorg voor haar oude moeder en schoonvader en loopt nog twee zussen na die allebei onder behandeling van een psycholoog zijn. Zelf is ze ook niet sterk. Toch zegt ze dat God goed is. Maar als ze dat tegen anderen zegt, lijkt het net of "de duivel ermee speelt": er komt weer een nieuw probleem bij of er is weer een andere medicatie nodig. Is dat een ‘straf’ van de duivel op haar goed spreken van God, zo vraagt zij zich af. Durft zij nog steeds tegen een ander te zeggen dat God goed is, of haalt zij zich daarmee het volgende akelige voorval op de hals, is wat haar bezig houdt. Het is heel moeilijk je deze situatie voor te stellen en ook om hier een juiste visie op te hebben en haar te adviseren.
Antwoord
De situatie die hier kort wordt geschetst is aangrijpend. Het doet zich voor alsof er problemen en zorgen te over zijn. En te midden van dit alles is er een moeder, dochter, zus die overal hulp en bijstand biedt. Veel van de zorg ligt op haar bordje. Veel problemen loopt zij tegen het lijf en ze moet er een weg in vinden. In het verhaal blijft haar man buiten beeld. Daardoor moeten wij ons maar op het ene nodige concentreren.
Deze moeder, dochter, zus spreekt goed van de HEERE. Dit is een reden tot grote dankbaarheid. Want in dit goed spreken ligt ook het besef verborgen dat het niet de omstandigheden zijn die beslissend zijn in ons leven, maar onze weg met de HEERE. Wie in de moeiten van het leven mag getuigen dat God goed is, zal altijd weer op de HEERE aanlopen en het van Hem alleen verwachten.
Nu blijkt dat er een stoorzender is. Ze wordt aangevochten in dit getuigenis dat God goed is. Wat te doen? Doorgaan met goed spreken van de HEERE. Want zo wordt het ons altijd weer op het hart gebonden dat het niet de omstandigheden zijn maar de HEERE die ons leven regeert. En wie mag bidden “zendt HEER Uw licht en Uw waarheid, dat die mij leiden”, die mag in vertrouwen wandelen dat God niet laat varen wat Zijn hand begon.
Daarom is mijn raad. Houd goede moed. De HEERE is goed en getrouw. Zie niet op de omstandigheden alleen, maar zie in alles op de HEERE. Ga door met goed spreken van de HEERE.
Ds. W. van Weelden
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. van Weelden
- Geboortedatum:13-11-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Oud-Alblas
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik moet hierbij toch denken aan het elkaars lasten dragen. Als je zelf niet sterk bent, hoe kun je dan zoveel lasten van een ander dragen. Het lijkt mij heel goed dat deze vrouw haar eigen grenzen gaat aangeven, en zich realiseert dat niemand erbij gebaat is om alleen op haar zwakke krachten te teren. Er zijn toch zeker ook nog meer mensen om in te schakelen, we kunnen ook denken dat we zo belangrijk zijn dat de ander alleen ons maar heeft. Dat voelt tegen het zere been, maar mensen zijn overbegaan met het lot van anderen, en dat kan nooit de weg zijn die God van een mens verlangt. Als je over je eigen grenzen gaat, ga je ook over de grenzen van God.
Ik heb ook een zus die zich hoofdverantwoordelijke voelt voor haar eenzame buurvrouw, haar zorg voor haar kleinkind, haar ex-schoonmoeder, en ga zo maar door. Nooit is er een eind aan het verantwoordelijkheidsgevoel van deze mensen, maar wat noodzakelijk is is vaker en duidelijker zeggen: Ik KAN nu niet, er zal iemand anders moeten komen inspringen.
Wat praktische tips mag je van een dominee toch ook verwachten. Als het goed is staat deze vrouw toch in een gemeente met medechristenen om haar heen. Wat er nu gebeurd is dat zij zich slachtoffer is gaan voelen, wat heel logisch lijkt maar niet zo is. Er zijn altijd meer mensen die willen helpen, maar ze komen niet helpen als je er niet om vraagt.
