Man laat zich steriliseren

Ds. R. W. van Mourik / 5 reacties

18-06-2012, 14:17

Vraag

Ik zit met een vraag die opeens in mijn leven is gekomen en die zeer binnenkort gaat spelen. Gisteren vertelde mijn man mij dat hij besloten heeft zich te laten steriliseren en daar contact over heeft gehad met het ziekenhuis. Over een paar weken kan hij daar terecht. Ik was eigenlijk verdrietig en kon er niet met goed fatsoen verder over praten en ben maar over iets anders begonnen. Een tijdje later vroeg ik mij af waarom mij het precies zo raakt. Wij hebben samen drie kinderen plus daarbij nog een van hem uit een vorig huwelijk. Vanwege een heftig verleden van mijn man, plus een verslaving die veel kapot heeft gemaakt in ons huwelijk, kent onze relatie vele ups en downs. Echter, sinds een paar maanden zijn wij n.a.v. een heftige situatie nader tot elkaar gekomen en proberen wij te investeren in ons huwelijk. Onze kinderen zijn allemaal 'ongepland' gekomen. Ik heb een hekel aan dat woord, maar weet niet goed hoe het anders te benoemen. Mijn man was altijd duidelijk, hij wilde geen kinderen (meer). Kinderen voelen voor hem als een zware last en een enorme beperking van zijn vrijheid. Ik kom uit een groot gezin en heb altijd graag kinderen gewild. Ondanks alles ben ik erg blij moeder te zijn van onze kinderen. Mijn man en ik zijn nu samen veel in gesprek. Wij zitten in een groeiproces. Wij bidden iedere dag samen en vragen steeds of God ons wil helpen. Ook vragen wij of God ons liefde voor elkaar wil blijven geven en of Hij de liefde voor Hem in ons hart wil leggen, zodat wij van daaruit tot Zijn eer mogen leven. Voor mij voelt het verkeerd om aan de ene kant te vragen om Gods hulp, leiding en zegen in ons leven en aan de andere kant wil mijn man om puur egoïstische redenen iets wat God zo heeft gemaakt, verbreken. Er is geen medische noodzaak. Mijn man wil niet de rest van zijn leven voorbehoedsmiddelen blijven gebruiken en kinderen wil hij pertinent niet meer. Wij bidden steeds om een wonder: het wonder van liefde in ons huwelijk. Het wonder van Gods liefde in het hart van mijn man. Mijn man wil zelf eigenlijk niets weten van een leven met God. En ik ben er van overtuigd dat als God in zijn hart gaat werken, zijn leven gaat veranderen. En dat hij de dingen waar hij nu ten diepste een afkeer van heeft (kinderen, kerkgang, christelijk leven etc.) anders gaat zien en gaat waarderen. En dan zou het ook zomaar kunnen dat hij ook anders gaat kijken naar het krijgen van kinderen. Stel dat God onze gebeden verhoort, dan is mijn man gesteriliseerd. Hoe moeten we daar dan mee om gaan? Ik weet dat ik heel diep in mijn hart droom van een 'gewenst' kindje van ons samen. Maar dat zou ik hem, zeker gezien de situatie nu, nooit durven vertellen. Misschien dat ik daarom zo verdrietig werd van zijn besluit? Ik begrijp dat dat ook misschien egoïsme is van mijn kant. Als mijn man echt geen kinderen meer wil, wie ben ik dan om dat toch te willen? Maar mij raakt het meest de kant van God. Kinderen krijg je van God. Wie zijn wij dan om daar een streep door te halen? Het voelt als zondigen tegen Hem en Zijn schepping. Ik hou heel veel van mijn man, maar ik vind dit erg moeilijk zomaar te accepteren. Wat moet ik doen?

ADVERTORIAL

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

In Egypte is het steeds lastiger om rond te komen. Voedselprijzen rijzen de pan uit. U kunt het verschil maken door een voedselpakket voor een gezin van Egyptische christenen te kopen, die wij uitdelen ter plaatse. Heel praktisch willen we hiermee handen en voeten geven aan de opdracht van God om de armen te voeden. 

Doet u mee?

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

Antwoord

Dit is een zeer complexe situatie. Het is jammer dat je man zo'n ingrijpend besluit neemt zonder rekening te houden met de gevoelens van jou als vrouw. Aan de andere kant heeft hij waarschijnlijk zulke traumatische ervaringen in zijn leven opgedaan dat kinderen voor hem meer een last zijn dan een lust. Het blijft voor mij wat raadselachtig dat er wel samen gebeden wordt, maar toch zo'n besluit tot sterilisatie genomen wordt. Als je samen tot God bidt, moet er toch ook de intentie zijn om samen tot een afgewogen besluit te komen. In ieder geval moet je man begrijpen dat zijn besluit haaks staat op het bidden wat jullie steeds doen om leiding in jullie leven. In het geval van sterilisatie neemt hij heel bewust een besluit wat niet in de lijn ligt van jullie gezamenlijke bidden.

Je kunt echter je man niet door verstandelijke argumenten tot andere gedachten brengen. Daar is de ingreep van God in zijn leven voor nodig. Dat voel je zelf maar al te goed. Waar je vooral mee zit is het onomkeerbare van het besluit en daarbij ook dat je hiermee God in de weg loopt. Heel goed te begrijpen dat je het daar moeilijk mee hebt.

Twee dingen zou ik daarvan willen zeggen. Allereerst dat er in het leven wel meer besluiten genomen zijn die later betreurd werden. Ook besluiten die tegenover God niet verantwoord waren. Gelukkig dat we mogen weten dat God ons daar niet op vast pint. Wanneer je man tot een levend geloof mag komen en het besluit tot sterilisatie betreurt, is er bij de Heere vergeving wie dat belijdt. Het tweede wat ik zou willen zeggen heeft te maken met de realiteit. Natuurlijk is het voor jou, terwijl je gelukkig al kinderen mag hebben, weliswaar naar je eigen zeggen 'ongepland', jammer om te moeten incasseren dat er geen kinderen meer kunnen komen. Aan de andere kant kan de ingreep tot sterilisatie bij je man een stuk rust geven, zodat hij veel beter kan werken aan een goede verhouding in jullie huwelijk. Natuurlijk is het pijnlijk dat die ingreep bij je man dan heeft plaatsgevonden met zulke definitieve gevolgen, maar aan de andere kant kun je er wellicht een huwelijksrelatie mee verdiepen. Dat zou winst zijn. God sluit weleens een venster maar opent een deur.

Het is goed om deze dingen met je man heel open te bespreken. Vooral om dit ook biddend voor God neer te leggen. God is in staat om het kwade te doen medewerken ten goede. Ik hoop dat deze overwegingen bij die complexe situatie van jullie wat mogen helpen.

Ds. R. W. van Mourik,
Elburg

Ds. R. W. van Mourik

Ds. R. W. van Mourik

  • Geboortedatum:
    07-02-1958
  • Kerkelijke gezindte:
    PKN (Hervormd)
  • Woon/standplaats:
    Alblasserdam
  • Status:
    Actief
5 reacties
sydneylover
18-06-2012 / 16:04
Als jullie samen bidden, wat zeker een heel groot goed is, dan heb je in ieder geval jouw diepste wens nog nooit in gebed samen met de Heere gedeeld.. dat is toch al een barriere op zich lijkt mij? Is niet verwijtend bedoeld, maar wel wat je zelf aangeeft.

Verder kan ik als man wel iets begrijpen van jouw man. En 4 kinderen is al een behoorlijk aantal, zeker als je mentaal niet zo sterk bent. Ik weet uit ervaring dat 4 kinderen heel veel tijd en energie kosten. Sommige hebben energie voor 10 kinderen, anderen niet. Misschien heb jij wel die energie, maar hij niet. En probeert hij dat middels zijn voornemen duidelijk te maken.

Je man geeft heel duidelijk aan dat voor hem de limiet bereikt is. Eerlijk gezegd: dat is zijn goed recht, daar kun je het mee eens zijn of niet. En als je al de nodige ups en downs hebt beleefd dan denk ik eerlijk gezegd dat hij groot gelijk heeft. Want het klinkt niet bepaald als de stabiele basis waar kinderen goed in gedijen. Nog meer kinderen geven nog meer druk, meer kans op terugval in een oude verslaving met alle gevolgen van dien.

Dit is zeker niet verwijtend bedoeld, maar wel iets wat ik denk te lezen uit je vraag. Sterkte ermee!

PS. Zou het voor je mogelijk zijn om een gesprek te openen door hem te zeggen dat je zijn wens wil respecteren, maar dat je dan ook jouw diepste wens daarbij ter overweging geeft? Dan moet hij wel de vrijheid hebben/van je krijgen om voor zichzelf en voor God een eerlijke afweging te maken, en dan kun jij op je beurt in gebed vragen of de Heere jullie weg daarin wil leiden. Ik geloof vast dat Hij je de weg wil wijzen!
rian2
18-06-2012 / 16:08
Veel sterkte, ik wens jullie 1-heid in Hem toe.
Blijf in gebed, verwacht het van Hem...en probeer open te praten met je man.
bootje
18-06-2012 / 17:00
Waarschijnlijk kom mijn reactie scherp over, als het te scherp is mag het verwijderd worden. Maar wil het toch kwijt.Sluit me verder bij de overige reacties aan.
Na de vraag een aantal keer te hebben gelezen denk ik wat een problemen!
- Man beslist alleen sterilisatie/jij slaat dicht en begint ergens anders over & stelt hier je vraag...
- Jij hebt een kinderwens man niet maar er komen 3 kinderen..... "ongepland"
- Jullie bidden om een wonder tot liefde...maar je man wil niks weten van liefde tot God, hoe kun je dan samen bidden. En jij houdt veel van je man moet ik dan zo lezen dat je man jou moeilijk liefde kan geven in jullie huwelijk?
- Je droomt van een gewenst kindje van jullie samen, maar je man heeft een afkeer van kinderen. (Afkeer maar 3 ongeplande kinderen in anno 2012? mn haren gaan overeind staan) Natuurlijk kan God wonderen geven, maar mischien moet je ook realistisch zijn voor jezelf. Misschien zien mijn punten er heel zwart/wit en gemeen uit. Om het zo voor ogen te stellen. Maar ik denk denk alleen maar arme kindjes die in dat gezin geboren zijn en worden.... als de situatie nog zo is. Zou maar niet meer dromen over een gewenst kindje van jullie samen, maar vechten voor het gezin wat je nu hebt (ik zeg niet, dat je dat nu niet doet) En een sterilisatie kun je ongedaan maken. Sterkte gewenst.
AHHK76
18-06-2012 / 18:52
Goed antwoord van de dominee en goede reacties van de anderen...
Vraagsteller, ik begrijp je pijn en moeite. Maar denk ook:
- Sterilisatie kan ongedaan gemaakt worden.
- Als je man geen kinderen (meer) wil, dan moet jij ze alleen opvoeden, dat is heel wat. Hoe kan hij vader zijn van ongewenste kinderen? Is dat niet een onmogelijkheid?
- Hebben jullie/Heb jij begeleiding gehad in het omgaan met de gevolgen van die verslaving? Want zo'n verslaving heeft een grote invloed op je leven!
- Volgens mij zou relatietherapie jullie kunnen helpen. Ik bedoel het niet vervelend, maar volgens mij zou er wel wat verbeterd kunnen worden in de communicatie tussen jullie. Ik vind het toch niet echt normaal/gezond dat je man zo'n besluit tot sterilisatie alleen neemt...
Beste vraagsteller, ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk voor je is! Daarom wens ik je heel veel sterkte....!!
Je voelt je hierin waarschijnlijk eenzaam en onbegrepen. Dat is erg zwaar. Ik hoop en bid voor jou dat jullie een geestelijke éénheid mogen worden. Dat is het belangrijkste voor jullie samen en jullie kinderen!
MvB
19-06-2012 / 09:25
Als ik deze vraag lees voel ik verdriet voor de vragenstelster. Want hoe (menselijk) begrijpelijk het ook allemaal voor de man mag zijn, deze vrouw voelt zich denk ik heel alleen en verdrietig. En ik vind de reacties dan ook redelijk hard. Deze vrouw stelt haar vraag niet voor niets op dit forum in anonimiteit. Als ik lees over de houding van deze man over hun kinderen, lijkt het me logisch dat zij daar waarschijnlijk al menig (negatief) gesprek over hebben gehad. Deze vrouw voelde waarschijnlijk dat zij met haar verdriet niet bij haar man terecht kon.
Zoals ik zei: hoe begrijpelijk het ook mag klinken. Ik vind dat de man hierin zijn vrouw en zijn gezin heel erg te kort doet. Hoe kun je zoiets doen? Dat zegt heel veel over deze man, niet in positieve zin. Ik kan begrijpen dat je als man over zoiets denkt, maar dan in afhankelijkheid van God en in samenspraak met je vrouw! Deze man heeft ongewenste kinderen? Maar hij heeft er zelf ook voor gezorgd dat ze er kwamen. Moet erg zijn voor een vrouw om met die wetenschap kinderen op te voeden. Het spijt me zeer, maar het komt me over als iemand die ondanks God, vrouw en kinderen voor erg zichzelf leeft.
Ik begrijp de 'droom' van de vrouw wel. Iedere vrouw wil meemaken dat een zwangerschap en geboorte van een kindje in liefde en blijdschap ontvangen word.
Ik wens de vragenstelster veel sterkte!

Terug in de tijd

In de zomervakantie hoop ik twee weken op vakantie te gaan. Nu zal ik waarschijnlijk midden in mijn vakantie ongesteld worden. Dit vind ik absoluut niet fijn. Zeker niet aan het strand. Ook gebruik ik...
Geen reacties
18-06-2008
Beste heer/mevrouw. Ik ben een meisje van 16 jaar oud en zit ergens mee. Ongeveer zeven weken geleden ben ik voor het eerst met mijn vriend naar bed geweest. Wij zijn allebei christelijk en eigenlijk ...
4 reacties
18-06-2010
Ik vermoed (of weet zeker?) dat ik hooggevoelig ben. Alles herken ik ervan, behalve dat ik geen zorgzaam persoon ben. Al van jongs af aan kan ik me dingen herinneren die nu op z’n plek vallen. Ik kan ...
1 reactie
18-06-2021
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering