Niet gelijk kinderen

Ik herken je vraag direct. Wij zijn nu 7 jaar getrouwd. We hebben de eerste 2 jaar van ons huwelijk bewust ervoor gekozen niet zwanger te raken. Laten we het zo zeggen, naar de mens gesproken. Dit was om verschillende redenen. Ik had zelf een heel moeilijke periode achter de rug met veel verdriet en oververmoeidheid. Daarnaast vonden we het gewoon heel belangrijk om eerst een tijdje samen te zijn, elkaar goed te leren kennen (huwelijk is toch zeker anders dan verkering!). En ik ben er alle dagen blij om. We hebben best al behoorlijk wat mee gemaakt en die eerste 2 jaar samen is een hele goede periode geweest waarin we een sterke band op hebben gebouwd.
Na een miskraam kwam toen ons eerste kindje, een meisje... een makkelijk kind wat nooit ziek was en altijd goed sliep. Ondanks dat zij makkelijk was merkte ik dat een kindje je hele leven op zijn kop zet. Je hele leven draait om je kind en je merkt dat er minder tijd is voor elkaar. Toen er 2 jaar later een tweede kindje kwam, kwam ons leven helemaal op zijn kop te staan. Een jongen! Vaders trots, maar het kostte ons zoveel energie. Hij sliep weinig en huilde heel veel. was veel ziek. Het eerste jaar heeft ons zoveel moeite, energie en tranen gekost. Wij gebruiken nu bewust voorbehoedsmiddelen, omdat het gewoon even niet kan en het beter is voor ons om eerst bij te tanken.
We beseffen ons terdege dat kinderen veel tijd en energie kosten en we zijn blij dat we die eerste 2 jaar samen hebben gehad. We zijn er sterk door geworden en zijn een sterk team.

Menselijk bekeken? Nou ik vind van niet. Een kind moet een goed thuis hebben en een liefdevol nest. Een kind moet een zegen zijn. En daarom mag je er ook bewust mee om gaan. Elk kind is gegeven en daarom kostbaar. Ik kom uit een flink gezin maar ben best veel aandacht te kort gekomen. Ja ik ben ook groot gekomen, maar het heeft mij best veel moeite gekost om dat verdriet te verwerken. Bij ons thuis kwamen de kinderen gewoon maar omdat mijn ouders dachten dat dat Gods weg was. Mijn moeder had op haar 28e al 5 kinderen. Zij kon dat helemaal niet aan. Ze raakte er overspannen van. Toen begon de bel wel te rinkelen. Kinderen krijgen is een zegen, maar als het ten koste van andere dingen gaat is het geen zegen meer en mag er best een time-out genomen worden. Een aantal jaren later kwamen er toen weer kindjes bij.
Er moet volgens mij dus zeker ruimte, tijd, energie en geld zijn om aan kinderen te beginnen. Bij sommige stellen kunnen er gelijk kinderen komen, maar anderen hebben eerste tijd samen nodig. Ik zie het verschil niet in gezinsplanning voor het eerste kind of gezinsplanning na een aantal kinderen. Naar mijn idee doet bijna elk stel wel aan gezinsplanning, want anders zouden de gezinnen veel groter zijn.
Wel wil ik erbij zeggen dat ik het erg onbijbels vindt om een zwangerschap te voorkomen om een duurdere auto te kunnen kopen of een groter huis. Materialisme en hebzicht mogen geen reden zijn om niet aan kinderen te beginnen.

Volgens mij mag je ook helemaal niet denken dat God zelf wel zal zorgen voor een oplossing als het gezin groter wordt. Als je het als stel aankunt is er niks mis mee, maar je mag ook rekening houden met je tekortkomingenen gebreken. Dit alles wel in gebed brengen natuurlijk, geen beslissing buiten God nemen. God geeft ons eigen verantwoordelijkheid, ook hierin. Waarom solliciteren we wel naar een andere baan als we dat willen en als we niet willen veranderen solliciteren we niet, maar mogen we niet nadenken over het stichten van een gezin. Ik denk dat ieder stel daar biddend mee om moet gaan. Mogen we het uitstellen en welke redenen spelen daarin mee?

Spreek er maar met de Heere over!