Gemakzucht over zonde

Ik ken verschillende personen die, net als ik, een relatie met God hebben. Ik schiet echter richting God veel tekort, maar ik relativeer dat telkens, als ik zie dat anderen ook weinig tijd voor God hebben. Je heb immers dezelfde problemen en zonde, God weet er toch van, en God accepteert ons. Dit geeft gemakzucht, ook als dit in de kerk wordt bevestigd. Hoe help ik mezelf van deze gedachte af?

Het is denk ik voor veel oprechte gelovigen een herkenbaar probleem.  Kort en goed komt het erop neer dat we het juiste evenwicht hebben te zoeken in het geloofsleven. En dan komen we inderdaad tekort.

Ik denk bijvoorbeeld aan het klassieke Avondmaalsformulier waarin zo eerlijk wordt gezegd dat we niet tot dit Avondmaal komen om daarmee te betuigen dat we in onszelf volkomen en rechtvaardig zijn, maar  integendeel, aangezien wij ons leven buiten onszelf in Jezus Christus zoeken, bekennen wij daarmee dat wij midden in de dood liggen! Hier wordt dus in alle scherpte getekend hoe ook een gelovig, wedergeboren christen nog in een tweestrijd zit, levenslang. We hebben geen volkomen geloof, we begeven ons niet met zulk een ijver om God te dienen zoals we Hem in feite schuldig zijn, maar hebben dagelijks met de zwakheid van ons geloof en de boze lusten van ons vlees te strijden. Dat is nu juist ons gebrek en onze ellendigheid, ook nadat we van God genade hebben gekregen.
Zo hebben onze reformatorische voorvaderen het dus zelf ervaren. En dat is nog steeds niet veranderd. Zelfs een man als Paulus moest erkennen dat hij het nog niet gegrepen had of al volmaakt was (Fil. 3:12)! Toch lezen we in de Bijbel veel aansporingen om niet aan de zonde toe te geven of in de zonde te blijven liggen.

Ik denk dat het meest vertroostende en aansporende toch altijd is dat we maar veel zullen letten op de Heere Jezus Zelf. Hij is de overste Leidsman en Voleinder van het geloof (Hebr. 12:2). Het grote feit dat Hij het in Zijn vurige liefde tot Zijn Vader en tot zondaren heeft volgehouden tot het einde, geeft aan al de Zijnen de uiteindelijke overwinning. Die ligt dus al klaar! Wie zich oefent om op Hem te letten zal door Zijn liefde worden aangespoord om steeds maar weer Hem na te volgen en niet de verleiding van de duivel en de zondige neigingen van ons eigen hart te volgen.

De bekende prediker H. F. Kohlbrugge hamerde er steeds op dat we in onszelf onheilige heiligen zijn, maar alleen in Christus volmaakt voor God. Christus is niet alleen onze rechtvaardiging, maar ook onze heiliging voor God (1 Kor. 1: 30). Dat is nu juist het bevrijdende Evangelie voor wie er steeds maar niet in slaagt volmaakt naar Gods wil te leven. Maar de Heilige Geest werkt gaandeweg (dus met vallen en weer opstaan!) dat Christus in ons gestalte krijgt (Gal. 4:19). De liefde van Christus doet iedere ware gelovige nooit de moed opgeven, maar wekt op om geestelijke luiheid en onverschilligheid af te leggen. Ziende op Hem!

Ds. H. D. Rietveld

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. D. Rietveld

• Geboortedatum:
  06-11-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Nijkerk
• Status:
  Actief

106 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven