Vraag
Ik las het antwoord op de vraag of je een relatie aan kunt gaan als je autisme en adhd hebt. Mijn vraag is eigenlijk omgekeerd. Ik ga al een tijdje met een leuke jongen om. Hij heeft dezelfde interesses als ik, ook dezelfde opvattingen. Al veel goede gesprekken gehad. Maar ik durf geen relatie met hem aan te gaan, omdat ik bij hem een vorm van autisme vermoed. In onze familie komt ook autisme voor. Ik wil niet zeggen dat deze jongen hetzelfde is als mijn vader en broers. Maar ik herken wel veel dingen. En nee, zelf vind ik dat niet erg. Bij hem niet. Maar als ik er aan denk hoe het gedrag van mijn vader een stempel op ons leven zette, en als ik dan bedenk dat deze jongen misschien later precies hetzelfde zou doen (want toen mijn ouders trouwden, was mijn vader zo ook nog niet, dus blijkbaar kan dat gedrag erger worden), wil ik het absoluut niet. Ik las ooit op Refoweb dat je je af moet vragen of je wilt dat deze jongen de vader van jouw kinderen zal zijn. En dat wil ik absoluut niet als al die autistische trekjes overgaan in autistisch gedrag. Nu is het zover nog niet, maar de kans is er wel. Daarom houd ik nu juist bewust almeer afstand. Maar ik vind het wel moeilijk. Waarom moet ik nu juist zo'n jongen leuk gaan vinden? Volgens mijn hele omgeving laat hij overduidelijk merken dat hij mij ook leuk vindt, maar ik durf niet. En tegelijkertijd vind ik het ook niet eerlijk van mezelf om hem geen kans te geven. Maar ik heb ook al eerder verkering gehad en leergeld betaald, dat wil ik niet nog een keer.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Lees je eigen verhaal eens kritisch door. Hoe zie je dan je toekomst voor je? Je laatste zin is duidelijk: leergeld héb je betaald! Hoewel het beëindigen van een relatie niet leuk is, denk ik dat je er serieus over na moet denken wat een (voortgaande) relatie met hem zal betekenen voor jou, voor jullie beiden. Ík lees in je uitgebreide brief vooral onzekerheid en angst. Waarbij je je voortdurend afvraagt of je er goed aan doet om met deze leuke jongen een relatie aan te zijn gegaan en mogelijk je hele verdere leven te willen gaan delen. Is angst een goede basis voor een (langdurige) relatie? Of overwint je liefde voor hem de onzekerheid? Gaat het hier om de man met wie je oud wil worden? Nogmaals: lees je eigen woorden en je weet het antwoord!
Je hebt van huis uit leren omgaan met je broers en je vader. Dat is natuurlijk heel waardevol, maar dat is juist ook de waarschuwing! Zelfs al is het gedrag van je vriend nú zo, dat "je het niet erg vindt": een gewaarschuwd mens telt voor twee, luidt het spreekwoord. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat er een groeiende liefde mogelijk is. Mèt alle waarschuwing-en-mogelijkheid-van-valkuilen in je achterhoofd. Vraag jezelf af wat jouw rol ís, of kan zijn, bij het toegroeien naar een mogelijk huwelijk. Praat er ook eens met je moeder over, die zelf een en ander heeft meegemaakt!
Sterkte ermee,
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
En het allerbelangrijkste: wat zegt God ervan? Heb je God gevraagd of dit de man is die Hij voor je bestemd heeft? Als het antwoord 'ja'is, dan weet je ook dat je de toekomst in Zijn handen mag leggen, samen met alle zorgen die je dan hebt over de toekomst. Is het antwoord 'nee' dat weet je ook wat je te doen staat, namelijk de jongen vertellen dat je niet in een relatie met hem stapt.
Maar ik vermoed dat het bij hem niet zo erg is. dus in die zin moet het minder erg zijn,
Wat wel zo is dat je gevoelens blijkbaar voor hem hebt en dat is mooi. En je ziet ook de nadelen van die relatie. dat er hier en daar dingen kunnen zijn dat niet helemaal normaal is...tja, Maar is dat zo erg! dat je daar door geen relatie wilt? En vergeet niet niemand is perfect!
En je hebt volgens je eigen woorden leergeld betaald. Maar ontslaat dat je dat je ooit nog eens wat wilt doen?
En je vraagt je af of je van hem kinderen wilt. omdat er een kans is dat die kinderen ook autisme krijgen. Volgens mij valt die kans laag uit want dat is volgens mij geen erfelijke ziekte.
en eigenlijk moet je maar 1 vraag stellen? denk ik met hem gelukkig te zijn?
Verder ben je wel een ervaringsdeskundige in het samenleven met iemand met autisme. Dit heeft een voordeel en een nadeel. Nadeel: Je bent extra alert en herkent snel de afwijkende "streepjes", soms misschien ook te snel, je ziet streepjes die er mogelijk niet eens zijn. Een voordeel kan ook zijn, dat jij als de beste weet hoe je met mensen met autisme om moet gaan. Je kent de zwakke plekken en kunt daar rekening mee houden. Verder sluit ik me bij de 4 bovenstaande antwoorden aan.
