Vraag
Dag ds. Van Rossum. Ik heb nooit gerust in de zonde kunnen leven. Nu ik terugkijk weet ik dat ik vroeger dingen meer onbewust deed. Nu zie ik daar meer de leegheid van in. Ik ben erg met de geestelijke dingen en de toestand van mijn ziel bezig. De wereld met al wat zij heeft kan mij niet bekoren, de wereld heeft voor mij echt haar glans verloren. Er is altijd een gemis dat vervuld moet worden. Er moet iets opgelost worden. Maar ik zocht/zoek het waar het niet te vinden is: in het strijden, het zoeken in Gods Woord en het worstelen in het gebed. Maar het is allemaal leeg; altijd moet ik weer alleen met mijzelf voor de Heere komen. Ik wil de Heere bewegen, Hem overtuigen om toch dát te werken in mijn hart dat nodig is om te kunnen leven en sterven. Ik weet het wel en stem ook toe dat het nooit kan vanwege mijn zoeken en bidden en dat je aan het einde moet komen van al je werken, dat je moet komen als een zondaar. Dat is nu juist mijn ellende, dat ik geen schuld zie in mijzelf. De hoogmoed is mij steeds voor ogen, het zoeken van mijzelf, het niet willen buigen voor God, het niet willen erkennen van mijn schuld. Maar als ik eerlijk ben over deze tere zaken kan ik de Heere alleen maar belijden dat ik blind ben voor mijn schuld, dat ik geen traan kan laten, dat schaamte mijn hart niet kan vervullen en ik geen dierbaarheid zie in de Borg en Zaligmaker. Ik weet dat ik Hem nodig heb, dat buiten de kennis van de Borg geen leven en zaligheid is. Soms ervaar ik het ook zo, maar die belevingen zijn er niet dagelijks en dan kan ik zo rustig zijn in het gemis. Begrijpt u dit, herkent u dit uit uw eigen leven? De Heere begint met schuld, maar waarom zie en ken ik mij niet schuldig? Ik heb er al zo lang om gebeden en ik word er zo moe van. Ik kan niet stoppen, maar ik word er wel moe en moedeloos van. Ik kan het niet grijpen, maar voel wel mijn verantwoordelijkheid en de eisen, al voel ik die ook niet altijd even diep. De prediking kan mij niet scherp genoeg zijn; wanneer mag het zijn zoals Mac Cheyne beleed: "Toen voelde ik wat eisen Gods heiligheid mij deed. Daar werd al mijn deugd een wegwerpelijk kleed. ...Ik boog me en geloofde en mijn God sprak mij vrij.." Toch ben ik in het dagelijkse leven er altijd mee bezig, maar waarom zo oppervlakkig, zonder de diepte te verstaan van mijn verlorenheid en Gods toorn en de vloek die op mij rust? Ik zou geen dag en nacht rust moeten hebben. In het dagelijks leven ben ik zo bang om mijn eigen weg te volgen en heb ik steeds de bede in mijn hart of de Heere mij Zijn weg wil wijzen. En dat doet Hij nog steeds, dat mag je dan achteraf zien, soms door onbegrepen wegen. Dat begrijp ik dan niet; waarom beleef ik die dingen wel, zoals het feit dat ik bang ben voor mijn eigen weg, voor het afwijken van Zijn Woord en de trekkingskracht naar Gods volk? Als het zonder schuldbesef is, komt God niet aan Zijn eer. Ik bedrieg mijzelf, omdat ik steun op het netjes leven. God is mij niet dierbaar, Hij kan niets aan mij kwijt. Begrijpt u het? Soms beleef ik dat aan het einde met mijzelf kom, dat ik niet meer kan, dat alles ellendig en duister is, maar dan weer heb ik als het ware alles in eigen handen en probeer ik weer opnieuw te werken aan mijn zaligheid in eigen kracht. Ik ben jaloers op hen die zich mogen schuldig kennen, waar plaats is voor de Borg! 's Avonds probeer ik mijn leven/hoe ik de dag heb doorgebracht te overdenken en dan vooral waarin ik schuldig sta. Maar wat ben ik blind! Dan zie ik tegen het bidden op, tegen de stille tijd 's middags, omdat ik altijd weer hetzelfde moet vragen en met dezelfde toestand voor de Heere kom, als een huichelaar en een vroom mens en ook nog bewust. Dus niet als een Paulus, die deed het onbewust. Wat wil ik hier graag eerlijk onderwijs in. Ik zoek naar dat onderwijs hoe God werkt, hoe je eronder moet leven en zijn. Ik kan het soms niet laten om over deze dingen te spreken, maar zou ik niet altijd moeten zwijgen, totdat ik Hem mag kennen?
Antwoord
Hartelijk dank voor je uitgebreide en bewogen vraag. Ik wil vooraf een opmerking maken: Is het niet beter met dit alles een persoonlijk gesprek aan te vragen met je predikant, opdat een en ander dieper kan worden besproken?
Toch probeer ik hier een antwoord te geven. Ik ben blij dat je niet gerust in de zonde hebt kunnen leven. Dat word je je steeds meer bewust. Dat hebben we nooit van onszelf. Het is genade. En we heben genade nodig om genade nodig te krijgen. Zo wordt de wereld voor jou al maar leger en de Heere al maar onmisbaarder. Dat geeft een leegte in jezelf. Maar je beseft dat je het daarin moet zoeken in het gebed en de bestudering van Gods Woord, dat wijs kan maken tot zaligheid. De Bijbel daarom open, ook bij moedeloosheid.
Niet dat wij daarmee de Heere kunnen overtuigen, althans in beweging zetten. De Heere kan daarvoor alleen maar reden nemen uit Zichzelf. En Hij is niets aan ons verplicht. Toch heeft Hij ons wel de middelen gegeven om te gebruiken en we gebruiken die nooit genoeg!
Je stelt dat het je ellende is dat je geen kennis van zonde hebt. Vind je dat erg? Dat zou betekenen dat de Heere niet in je leven kan komen omdat je geen kennis aan je zonden hebt. Dan zou het een verdienste van jou zijn... Het gaat niet zonder zondenkenis om, maar de Heere doet nooit om het rechte noodgeschrei grote wonderen, maar op het noodgeschrei. Hij komt niet over omdat we zondenkennis genoeg hebben, dan zou de grond in ons liggen. Dat te denken houdt zelfs bij de Heere vandaan!
Je stelt dat je wel eens rustig kunt zijn in je gemis. Dat is erg. Dat is reden tot gebed om de ontdekkende werking van Gods Geest. Toch heeft het ene kind van God meer zondenkenis dan het andere. Daar is de Heere vrij in. Hoe groot moet mijn zondenkenis zijn? Dat het mij tot Christus uitdrijft Erg vind ik het als je zegt dat je moe wordt van het bidden: Ben je dan boos op de Heere? Of ben je boos op jezelf? De boze wil dit argument gebruiken zodat je niet meer zult bidden.
Toch ben ik ook weer blij als je zegt dat je niet meer kunt stoppen. Ik hoop ook dat je niet eerder kunt stoppen voordat je de Heere Jezus hebt leren kennen. Dan is het alles van de Heere. De ouden zeiden wel eens dat we moeten omkomen met ons gebed als we daar de grond in zoeken. Ook is het waar dat we er onszelf in tegen hebben om de Heere te zoeken. Daar komen we steeds meer achter als we op de knieën komen, en dat zelfs na ontvangen genade.
Je hebt de overkomst van de Heere nodig. Met alles wat van jou is, moet je er buiten vallen, zelfs met je bidden (hoe onmisbaar ook) opdat alleen de Heere over blijft en het alles van Hem alleen kan komen. En het is waar: Gij die God zoekt in al uw zielsverdriet, houdt aan, grijpt moed, uw hart zal vrolijk leven. Wanneer? Op de de tijd van de Heere. Maar dan komt het wel langs de weg van ons geduld. Daar beproeft de Heere ons ook in, of we het enkel en alleen van Hem verwachten en niet van onszelf. Daarom laat Hij ook wel eens wachten. Maar zo Hij vertoeft, verbeid Hem, Hij zal zekerlijk komen.
In ben blij dat je niet lichtvaardig over deze zaken denkt. Als wij onszelf moeten bekeren gaat het, hoe dan ook, nooit. Maar als de Heere het doet, gaat het vanzelf. De grond van zalig worden ligt nooit in ons, maar altijd in de Heere.
Blij dat je ontevreden over jezelf bent, in al je verrichtingen. Dat maakt en houdt je klein voor de Heere. Dan kan alleen de Heere het nog maar doen. Dan is het desgenen die wil, noch desgene die loopt, maar het is des ontfermende Gods (Romeinen 9:16), maar dan kan het ook. En nieten en nullen zal Hij vullen. Op Zijn tijds. En als die tijd voor jou aanbreekt, dan zul jij je verwonderen. De dichter zegt in zijn nood: ik blijf de Heere verwachten... Daar kan niemand hem van af krijgen, ook hij zelf niet. En zal die verwachting tevergeefs zijn? Bidden is ook een aanhoudend bidden. Bidt zonder ophouden!
In wens je de zegen van de Heere toe.
Hartelijke groet,
Ds. J. van Rossem
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J. van Rossem
- Geboortedatum:04-03-1945
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Ds. van Rossem is op 7 maart 2013 overleden.Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Moet de 'gereformeerde gezindte' niet leren om duidelijker onderscheid te maken tussen ellendekennis en schuldgevoel? Als we het van ons gevoel moeten hebben ...
Daarom is het in de Bijbel altijd een BEVEL! En niet om er dan achter te komen dat je het niet kunt. Nee, inderdaad, jij kunt het niet. Maar wel door het scheppende Woord van de Heere Jezus. Dan kún je geloven en zien op Hem.
Gods zegen gewenst!
Ik begrijp je worsteling eigenlijk wel een beetje..
Ik heb het ook gehad, dat ik zo graag mijn zonden wilde zien. Écht zien.
Maar het lukte me niet.
Je kunt het jezelf ook niet geven. Eigenlijk moeten we er meer bij stilstaan dat het een wonder is dat we onze zonden mogen zien. Want we zijn van onszelf blind!
Wat ik heb gedaan is vragen aan de Heere of Hij mij mijn zonden wilde laten zien. Ik vertelde het tegen de Heere. 'Heere, ik ben zo'n zondaar, dat ik mijn eigen zonden niet eens zie.'
Het is zo groot als we mogen zeggen:'Heere, nu heb ik u zoveel kwaad gedaan, ik heb dit verkeerd gedaan, en ik dacht verkeerd over dat meisje, en ik zet steeds mijn eigen wil bovenaan, ik zoek steeds maar het geluk hier beneden en niet boven bij U in de hemel..'
Als we nu eens allemaal hartelijk konden belijden wat we verkeerd hebben gedaan. Als we dat nu eens uit onszelf konden..
Maar dat geeft de Heere ons! 'Doe uw mond wijd open, en Ik zal hem vervullen'
Bid maar: 'Heere, U heeft alles gezien vandaag. En ik weet wel dat er zoveel verkeerd was. Ik heb dit verkeerd gedaan en dit. Maar Heere, ik heb er geen berouw van. Geen écht berouw. Ik wil dat zo graag! U heeft toch al mijn zonden gezien vandaag? Heere wilt u ze mij ook laten zien? Wilt u mij mijn zonden laten zien, zoals U ze ziet. En wilt U dan geven dat ik er verdriet van mag krijgen? Heere, dat zou toch zo groot zijn. U kunt het toch? U zegt het toch: Bidt en u zal gegeven worden? Heere, Ik weet zeker dat u het wil geven. Hoe 'n zondaar ik ook ben. Zo'n zondaar dat ik mijn zonden niet eens zie. Heere ik wacht op U, want zij zullen niet beschaamd worden, die U verwachten!'
Houdt aan, grijpt moed, uw hart zal vrolijk leven! Vrolijk leven omdat de Heere zoveel waarde voor je heeft gekregen. God wil het je geven, zo gij er om smeekt!
Ik geloof voorzeker dat God ook op jouw bidden let.
Hij weet precies wat goed is voor ieder mens. Ook voor jou.
Denk maar eens aan een weefgetouw.
Aan de onderkant zit het vol met een wirwar van draden, en het ziet er helemaal niet mooi uit.
Maar wij zien zo dikwijls de onderkant, terwijl de Heere misschien wel naar de bovenkant kijkt. Die is veel mooier, en Hij vindt dat het zo goed wordt.
Zo wil de Heere misschien wel dat het voor jou zo'n groot wonder wordt, dat je je zonden mag leren kennen. Bid maar veel, hoe moeilijk ook, hij leeft en verhoord!
Ik zal voor je bidden!
Stel dat God je gebed verhoort en je de rest van je leven worstelt met je schuld? We zijn bovendien niet op aarde om kennis van onze zonden te krijgen, maar om God te loven en te prijzen voor Zijn weldaden. Dat het één niet zonder het ander kan, is helder, maar zondekennis mag nooit een doel op zich worden.
"Gelukkig gereformeerd" van Jasper Klapwijk.
@refohj: Wat de Puriteinen zeggen kan mooi zijn, maar ik baseer me liever op de Bijbel. Niet dat de Puriteinen verkeerd zijn, maar een antwoord kan Puriteins zijn, maar is het dna ook per definitie Bijbels? (Geldt niet voor het antwoord van Omega, dat blijkt wel..)
Bepaalde puriteinen waren erg bijbels. Maar inderdaad, het moet bijbels gegrond zijn. Daar heb je zeker gelijk in. Ik reageerde zo omdat ik die uitspraak van omega ook ergens gelezen heb bij de puriteinen.
Dank voor de aanvulling want daar sta ik 100 procent achter!
Hij heeft het al lang gedaan: HET IS VOLBRACHT!!!, en Hij wil ons bewegen Hand.28:23 ...en poogde hen te bewegen tot het geloof in Jezus, beide uit de wet van Mozes en de profeten...2Kor.5:11 Wij dan, wetende den schrik des Heeren, bewegen de mensen tot het geloof...20 Zo zijn wij dan gezanten van Christus wege, alsof God door ons bade; wij bidden van Christus wege: laat u met God verzoenen.
Waarom de zaken omdraaien en net doen alsof God over gehaald moet worden terwijl we zelf het probleem zijn. (dat is een list van de duivel!!!)
We vallen onszelf zo vaak tegen want we denken dat we eerst iets moeten hebben.
Onze schuld diep kennen en er verdriet over hebben en er nederig en ongelukkig onder zijn, en weet ik wat allemaal nog meer.
En omdat dat allemaal niet lukt naar behoren, denken we dat God ons dan zo niet hebben wil.
Maar je kan jezelf alleen maar tegenvallen zolang je nog iets van jezelf verwacht.
Maar bij God val je niet tegen want Hij verwacht en wil niets van ons en Ps.103: Hij weet wat van Zijn maaksel zij te wachten.
En toch roept Hij: Opb.22 die wil die kome en neme het water des levens om niet.
Oprecht tot Hem komen is eerlijk zeggen zoals het in je hart is, gebrek aan nederigheid? zeg het maar vertrouw je Hem niet? opbiechten! VInd je jezelf toch wel een beejte meevallen terwijl je weet dat Hij het anders ziet? zeggen...enz.
Als je je maar niet anders voordoet dan je bent, want dat zou pas onoprecht zijn. Ga de Bijbel eens lezen zonder alle eigen inzichten, dan krijg je een heel nieuwe Bijbel, eentje waarbij het voor iedereen kan....
