Geen contact met zoon

Mijn man en ik hebben vijf kinderen. Een daarvan komt na zijn huwelijk niet meer thuis. Hij heeft radicaal het contact met ons verbroken, reageert niet meer op telefoontjes, brieven en e-mail, zowel niet van ons als onze andere kinderen. Op zijn verjaardag sturen we gezamenlijk een kaart waarop we allen een persoonlijke boodschap schrijven. Ook het contact met de opa's en oma's, wat hij nog een jaar heeft aangehouden, is nu weg. Niemand snapt wat hem bezielt. Hij heeft PDDNOS, dat maakt het allemaal nog moeilijker. We zijn als gezin door een periode van rouw gegaan. Verdriet, ongeloof en pijn; alles is gepasseerd. Nu heb ik van de Heere rust hierin gekregen. Het verdriet is niet weg, maar het is te dragen. Mijn man is meer verbitterd geworden. Maar, ons hart en huis blijven altijd open! Mijn vraag: deze situatie is nu al vier jaar zo. Moeten wij het contact blijven zoeken? We schrijven in het luchtledige, misschien leest hij niks. Ook merk ik van tijd tot tijd dat het voor mij eigenlijk niet meer hoeft. Onze zoon is inmiddels een vreemde geworden. We weten niks meer van elkaar. Ik heb diverse ouders gesproken die hetzelfde hebben meegemaakt. Soms kwam het goed, maar lang niet altijd. Een van de moeders was zelfs heel stellig: ik wíl niet meer dat mijn kind terugkomt. Dat klinkt misschien verbitterd, maar ik begin het wel te begrijpen. Maar het is toch niet Bijbels? Dat weet ik ook wel. God heeft oneindig veel geduld met ons. De Vader stond op de uitkijk. Hij zag Zijn zoon van verre. Onze andere kinderen zijn er inmiddels ook onverschillig onder geworden. Mijn man en ik praten altijd positief en liefdevol over onze zoon. Ik probeer onze kinderen ook steeds mee te geven dat hij mag terugkomen als zoon en broer. Zij zien dit niet zo. Ik heb er met verschillende mensen over gepraat, ook ambtsdragers, en allemaal zeggen ze: houd de deur open, blijf contact zoeken. Maar het is moeilijk en zo verdrietig. Iedere keer als je iets stuurt, hoop je op een antwoord, maar het komt nooit. Hoe moeten wij nu omgaan met die gevoelens en dan met name het gevoel dat het diep in je hart misschien wel niet meer hoeft? Omdat we bang zijn voor weer (te) veel pijn en teleurstelling? Het contact met onze schoondochter was al voor het huwelijk kapot. Onze zoon heeft op het punt gestaan om het uit te maken, drie weken voor het huwelijk, maar op het laatste moment schrok hij daarvoor terug in verband met financiële problemen. Wij boden aan alles voor hem op te lossen, maar blijkbaar heeft zijn schoonfamilie dat weer terug weten te draaien. Dus wij kunnen onze zoon alleen maar als slachtoffer zien, niet willoos, maar wel onmachtig.

Geachte zuster,

Het is heel wat, wat u daar allemaal opschrijft. U bent nog lang niet ‘klaar’ met het verwerken van wat er gebeurd is met uw zoon. Dat is ook bijna onmogelijk, lijkt me. U kunt het hele gebeuren immers niet afsluiten. Steeds blijft de mogelijkheid nog bestaan dat het contact hersteld wordt, hoewel u dat momenteel niet verwacht.

Ik vind het moeilijk om precies te doorgronden hoe het contact met uw zoon nu precies verbroken is geraakt. Zelf vindt u dat ook onduidelijk, want u schrijft dat niemand begrijpt wat hem bezielt. Toch lees ik wel over verschillende factoren die een rol kunnen spelen. De autistische stoornis van uw zoon bijvoorbeeld. Hoe groot de invloed daarvan is weet ik niet. Het huwelijk dat hij sloot is ook niet zonder zorgen begonnen, daar hij korte tijd van tevoren de relatie nog wilde verbreken. Er spelen (speelden?) financiële zorgen bij uw zoon en schoondochter, de schoonfamilie heeft ook een bepaalde rol gespeeld en de verhouding met uw schoondochter was al voor het huwelijk stuk (waarom schrijft u niet). Al met al vermoed ik dat er zo heel wat heeft gespeeld, maar, zoals gezegd, kan ik niet goed beoordelen of dit alles met het verbroken contact in verband staat. Is het misschien zo dat uw zoon gezien alle veranderingen en verwikkelingen in zijn leven door zijn PDDNOS het contact heeft verbroken? Of is het misschien zo dat zijn vrouw alle berichten die u stuurt onderschept, zodat uw zoon uw e-mails, brieven etc. niet ontvangt? Voor mij is het speculeren, maar misschien kunt u een en ander wel in een bepaald beeld passen.

Ik vroeg me nog af of u wel eens geprobeerd hebt uw zoon te ontmoeten, door hem bijvoorbeeld op te wachten bij zijn werk of woning. Zou hij bij zo’n onverwachte ontmoeting u ook de rug toekeren, of zou er dan juist een opening kunnen komen?

Ik vind het geestelijk, dapper en wijs dat u positief over uw zoon blijft spreken in de familiekring. Wel proef ik dat het u allemaal zwaar valt en dat het soms “ niet meer hoeft” . Bij het schrijven van dit antwoord moet ik ook denken aan de geschiedenis van David en Absalom. Davids zoon zette een revolutie op touw tegen zijn vader maar deze kwam toch nooit los van zijn zoon; de vaderliefde bleef intact. “ Handel zachtkens (voorzichtig) met de jongeling”, geeft David nog mee aan zijn generaal. We weten hoe de geschiedenis afloopt; David is diep bedroefd wanneer zijn zoon sterft: “dat ik voor u gestorven ware”, kermt hij. Sommige dingen in het leven zijn niet op te lossen. De teleurstelling, het verdriet, het rouwproces -het blijft soms sterker, soms zwakker- een rol spelen. De enige weg is om al deze gevoelens bij God te brengen. Vooral die gevoelens van afwijzing, pijn en verbittering. Vooral Psalm 10 vind ik altijd indrukwekkend in dit verband: “God aanschouwt de moeite en het verdriet, opdat u het in Zijn hand geve” (Ps.10:14).

Nog aan iets anders denk ik. In het Nieuwe Testament wordt verschillende keren gesproken over de familieband en de band aan de Heere. Er kunnen scheidingen in de familie zijn omwille van de dienst aan de Heere. Juist dan belooft Christus dat moeders, kinderen en akkers geschonken zullen worden, nu en in de toekomende eeuw (Mark.10:30). De Heere weet dus van het verdriet en de leegte die zulke pijnlijke scheidingen veroorzaken. Maar Hij weet dan ook hoe te troosten; met nieuwe banden, met een geestelijke familie. Zou de Heere dat in uw situatie ook niet waar willen maken?

Uw zoon mag u in gebed bij de Heere brengen en bij de Hem laten. Soms denken wij mensen, dwaas genoeg, dat wij beter voor onze geliefden zorgen kunnen dan God. Zo is het niet. God heeft uw zoon geschapen. Hij weet ook wat het beste voor hem is. Hoe de dingen ook gaan, de Heere doet het niet verkeerd. Die belijdenis vergt een geloofssprong. Wij kunnen door bezorgd te zijn geen el tot onze lengte toedoen. Maar de Vader zorgt -zelfs voor de musjes (Luk.12:6, 22-34). Zou uw zoon niet veilig in de handen van deze Vader gegeven kunnen worden?

Met hartelijke zegenwens,
Ds. P. L. D. Visser

Dit artikel is beantwoord door

drs. ing. P.L.D. Visser

• Geboortedatum:
  29-07-1969
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Ouderkerk a/d Amstel
• Status:
  Inactief

28 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven