Vraag
Mijn vader heeft het afgelopen weekend een boek gekocht over hooggevoelige mensen. Dit omdat mijn moeder het dus heeft. Ik ging een beetje in het boek bladeren en herkende zoveel! Ik ben dus ook een hooggevoelig persoon, geerfd van mijn moeder. Het was een enorme shock zondag toen ik erachter kwam. Ik wist wel dat ik een gevoelig persoon was maar niet hooggevoelig. Ik hoopte dat ik over die vreselijke onzekerheid heen zou groeien: geen keuzes durven maken, geen grote stappen durven te nemen, me alles heel erg aantrekken, erge stemmingswisselingen hebben, enz. Ik kan het niet accepteren. Wil vrolijk door het leven gaan en mij niet altijd afvragen wat andere mensen van mij zullen vinden... Als ik naar mijn moeder kijk, kijk hoe die in het leven staat; zo wil ik niet worden! Ik vecht ertegen. Ik hoop dat u iets van hooggevoelige mensen afweet, want veel mensen weten hier niet van, snappen het niet! Heeft u misschien tips voor mij hoe ik hiermee om kan gaan? En hoe ik het aan mijn vriendinnen kan vertellen? Het deprimeert me en ik voel mij best eenzaam. Een 16-jarig meisje.
Antwoord
Beste vragenstelster,
Allereerst zou ik je wat willen geruststellen. Een diagnose stellen van hooggevoeligheid is een lastig en uitgebreid proces. Niet zo makkelijk om zomaar aan de hand van een boek vast te stellen of je het wel of niet hebt. Wanneer je het zeker wilt weten zul je dit met je huisarts moeten bespreken die jou kan verwijzen naar een erkend instituut waar men een diagnose mag stellen. Dat is zeker nuttig wanneer je, nu of later, begeleiding of medicatie nodig hebt. Bij veel mensen echter is er sprake van een persoonlijkheid die enkele "trekken" hebben van een bepaalde persoonlijkheidsstoornis. Sommige zijn somberder van zichzelf dan anderen en ervaren dat hun glas halfleeg is i.p.v. halfvol! Dat wil echt niet zeggen dat al deze mensen ziek zijn of een depressie hebben! In die richting denk ik bij jou ook. Het kan zeker zo zijn dat je een aantal dingen herkent uit het boek. Het kan ook zeker zo zijn dat je gevoeliger bent dan de gemiddelde mensen die je kent of waarmee jij je vergelijkt. Ook dit is al lastig genoeg, ik wil het zeker niet afdoen.
Daarnaast kan ik me voorstellen dat doordat je door je moeder bent opgevoed, die ook gevoelig is van aard, zoals je schreef, je ook dingen van haar geleerd en overgenomen hebt. Komt daarbij je leeftijd, een leeftijd waarin je extra kwetsbaar bent door de pubertijd. Dit alles kan maken dat je denkt dat je echt anders bent en "wat" hebt. Nogmaals, als je het echt zeker wilt weten moet je je laten diagnosticeren.
Je vraagt hoe je daar het beste mee kan omgaan. Dat is lastig omdat ik niet precies weet waar jij tegenaan loopt. Wel weet ik dat je op internet hier de nodige informatie over kunt vinden. Ook zijn er regelmatig lezingen over dit onderwerp in ons land. Wist je trouwens dat er op de site van Eleos ook een mogelijkheid is om hierover te zoeken en te praten met deskundigen?
Tot slot, wat je beschrijft over hoe je steeds jezelf afvraagt wat anderen van jou vinden, daarin herken ik vooral dat je onzeker bent en bang om het niet goed te doen in de ogen van anderen terwijl je juist je zo je best doet om "goedgekëurd" te worden.
Je bent vooral gericht op anderen waardoor je bent verleerd om je af te vragen wat jijzelf vindt van dingen en wat jij vindt dat je moet doen. Het ontbreekt je aan zelfvertrouwen. Dit kun je zeker leren! Hiervoor worden echt goede cursussen en trainingen gegeven. Informeer maar eens bij jou in de buurt. Ik wens je van harte toe dat je mag groeien zoals je bent bedoeld! Dat je vrede mag vinden, ook met jezelf in relatie met anderen.
Zolang je bezig bent met wat anderen van jou vinden, kun je niet groeien naar de persoonlijkheid zoals God jou heeft bedoeld. Wat zijn jouw kwaliteiten? Hoe wil je in het leven staan? Wat vindt je echt belangrijk? Hoe wil je er zijn voor anderen? Deze vragen mag je best stellen, maar dan uit vrijheid en niet uit angst!
Sterkte en doe het goede, je bent het waard om in te investeren. Ik hoop van harte dat je niet bij deze zelfdiagnose blijft steken maar dat je aan de slag gaat om meer zelfvertrouwen te krijgen. Mocht je dan nog steeds denken dat je echt anders bent dan anderen dan is het tijd om aan een diagnosetraject te denken! Sterkte hoor!
Hartelijke groet,
Petra van Bodegraven
Dit artikel is beantwoord door
P.J. (Petra) van Bodegraven-Walraven
- Geboortedatum:26-03-1966
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
