Begeleiding met het zingen

In evangelische kringen gebruikt men vaak een band/combo als begeleiding met het zingen. In traditionele kerken een orgel. Bij ons in de kerk wordt bij bijzondere diensten ook een combo gebruikt, samen met het orgel (drum, fluit, keyboard, gitaar etc). Veel mensen staan hier kritisch tegenover zonder goed onderbouwde reden, maar als je Psalm 150 leest maak je er toch uit op dat er meerdere muziekinstrumenten tot eer van God kunnen spelen. Hoe moet je hier mee omgaan, want de ene keer denk ik: al die herrie, terwijl ik de andere keer denk dat het orgel ook een traditie is en ook veel herrie kan maken!

Beste vriend of vriendin,

Het onderwerp "muzikale begeleiding" is al eeuwen lang een probleem. Ik ken uit de geschiedenis het standpunt: "Geen orgel, dat is muziek uit de comedywereld", "geen koor, want dat is RK." En zo zijn er nog vele dingen te noemen. Ik ga dat hier niet doen. Wie daar interesse in heeft zoekt in de bibliotheek naar boeken over "Historie van de kerkmuziek". Prachtig om te lezen maar moeilijk in de praktijk.

In de eerste plaats speelt de cultuur heel sterk mee. Als wij diep in de jungle in Peru een kerkdienst bijwonen komt het wel eens voor dat men alleen een soort kist van hout heeft (triplex). Met de hand wordt er op deze ‘trommel’ geroffeld om het zingen te begeleiden. Helemaal niet muzikaal, maar het zingt geweldig fijn. Op een andere plaats heeft iemand een heel simpel fluitje van bamboe en hij begeleidt de gemeente. En soms heeft men een paar trommels of zelfs wel trompetten waarmee ze veel herrie maken.

Als je in Nederland in Reformatorische kerken binnen loopt zie je orgels die tonnen gekost hebben en ook vreselijk veel herrie maken. Ik heb een keer van een dominee het volgende antwoord gehoord (en dat vind ik voorgoed een duidelijk beginpunt):

-In Amerika staat een roetzwarte man met een trompet in de kerkdienst. Hij speelt met stotende uithalen ter begeleiding van de gemeente. Geweldig wat een kabaal! Maar de mensen luisteren ademloos, of zingen uit volle borst mee. Het versterkt hun emoties en wat veel belangrijker is: Hun geloofsleven heeft dit nodig. Zij voelen zich gelukkig en beleven hun geloof intens. De muzikant beleeft zijn geloof intens en de gemeente ook.

- In Staphorst (of een andere plaats in Holland) zit een oudere man en zingt uit volle borst mee met het orgel dat heel langzaam en gedragen de gemeentezang begeleidt. De tranen stromen over zijn wangen. Hij beleeft zijn geloof heel intens, en de hele gemeente beleeft dit net zo.

Stel: We zetten de trompettist in de kerk in Nederland neer? We zetten het orgel met de goeie organist in Amerika in een kerkdienst van die zwarte gemeente neer. Wat denkt u? Beide gemeenten zijn doodongelukkig. In beide gemeenten stappen mensen op en zoeken een andere gemeente. Het eerste punt in de kerkmuziek is dus de cultuurhistorie.

Ik kom weer even terug op Peru. Geld voor dure orgels is er niet. In de meeste delen van  het land zou een orgel heel snel ontstemd zijn. Een gitaar doet het hier geweldig. Die stem je zomaar even en iedereen kan er bijna op spelen.

Tot slot Psalm 150: Hallelujah! Looft God in Zijn heiligdom; geklank der bazuin; met de luit en met de harp! Met de trommel en fluit; met snarenspel
en orgel! Met hel klinkende cimbalen; met cimbalen van vreugdegeluid!

Ik heb even alle andere dingen er uit gelaten. Alleen de instrumenten. Wat een rij! De Oud-Testamentische gemeente was niet zo bang geloof ik.

Voor mij is het orgel een geweldig middel om te begeleiden, maar ik denk dat een heleboel andere instrumenten ook een plaats in de kerkdiensten kunnen hebben.

Broederlijke groeten en Gods zegen,
Evangelist J. W. N. van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

262 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven