Deelnemen aan het verkeer in Roemenie is een belevenis op zich. Velen kennen de beelden van de halflege straten na de val van het communisme, toen er alleen wat paardenkarren, enkele aftandse auto’s en af en toe een vrachtwagen te zien waren. De meeste hadden simpelweg geen geld voor een fiets, laat staan dat ze zich een brommer of een ander gemotoriseerd voertuig konden permitteren. Het gewone volk deed alles lopend, er was plek voor iedereen op straat en ongelukken waren een zeldzaamheid.
Tegenwoordig liggen de zaken heel anders. Een gedeelte van de Roemeense bevolking is erin geslaagd veel geld te verdienen, geld dat vervolgens heel snel weer wordt uitgegeven. En bij de status van rijke Roemeen hoort natuurlijk ook een grote auto, je moet per slot van rekening laten zíen dat je de armoede ontgroeid bent.
Het wagenpark van Roemenie is de laatste vijf jaar dus flink uitgebreid. Nu is dat niet zo’n probleem, ware het niet dat de infrastructuur over het algemeen nog hetzelfde is als 25 jaar geleden. De weg die toentertijd prima voldeed, wordt nu gebruikt door veel en veel meer verkeersdeelnemers. Voetgangers, fietsers, paardenkarren, auto’s en vrachtwagens gaan langs en door elkaar heen. Zolang er op die ene brede weg plaats is voor iedereen, is er niets aan de hand. De langzaamste blijft aan de rechterkant en alles wat sneller is gaat er voorbij. Tenminste, in theorie zou het zo moeten werken. De praktijk leert echter anders.
Roemeense rijbewijzen worden eerder gekocht dan op een eerlijke manier behaald. Nu moet ik toegeven dat het ook niet meevalt om twee dikke boeken met verkeersregels, ongebruikte borden, ingewikkelde voorrangssituaties en inmiddels gedateerde wetgeving uit je hoofd te leren, maar dat mag toch nog steeds geen reden zijn om degene die de examens nakijkt dan maar wat extra geld toe te stoppen.
Eenmaal ‘geslaagd’ kan men direct door voor het praktijkexamen. Daar blijkt dat het inderdaad niet veel nut had om de theorie te leren. In deze boeken staat namelijk niets over tegemoetkomende schaapskuddes of over wat te doen bij kuilen in het wegdek, terwijl dit toch dagelijks voorkomende situaties zijn.
Wie tijdens dit praktijkexamen van een kwartier geen noemenswaardige fouten maakt, geen ongelukken veroorzaakt en na afloop weer voldoende betaalt, mag gaan deelnemen aan het Roemeense verkeer.
En dan merk je dat de theorie inderdaad wel mooi is, maar de praktijk daar lang niet aan voldoet. De meest gebruikte regel is nu: de grootste auto mag alles. Dat gaat meestal goed, totdat er twee grote auto’s komen, die allebei alles mogen. Misschien moet daar ook een verkeersregel voor komen.
Saskia Verdoes is een gastschrijfster op Refoweb. Met enige regelmaat schrijft zij over haar werk in Onesti, Roemenië
