Wie kent ze niet, die kleine, parmantige en tere bloempjes? In een groen tapijt van grote bladeren bevinden zich de minuscule meiklokjes. Je moet er oog voor hebben. Want het kan gebeuren dat je ze passeert, zonder dat je ze gezien hebt. Opmerkzaam zijn: wat is dat belangrijk. En wat zie je dan vaak prachtige dingen.
Die lelietjes-van-dalen, wat zijn ze klein. Wat zijn ze welhaast verstopt tussen hun grote groene bladeren. Je moet bukken, als je ze goed wilt bekijken. Door de knieën zakken. Maar wat is dat de moeite waard! Wat heeft de grote Schepper deze kleine klokjes kunstig gecreëerd. En wat een geweldige geur geven zij aan hun omgeving. Niet voor niets worden deze bijzondere bloemen vaak in bruidsboeketten verwerkt.
Onze dagen zijn veelvuldig gevuld met zoveel dingen die we nauwelijks meer opmerken - en die toch zó de moeite waard zijn. 't Is wel eens goed, zo zeg ik tegen mezelf, om m'n tred wat in te houden. Opletten, opmerken, bukken, kijken, luisteren. Het kan zo gemakkelijk gebeuren dat je in dit leven waardevolle dingen nooit ontdekt, omdat je er de tijd niet voor neemt.
Wanneer ik in dit leven eens "aanschuif" bij het leven van een ander, hoe vaak heb ik me daar al door gezegend gevoeld! Luisteren, gewoon luisteren, naar het verhaal van de ander. De vreugde, het verdriet, de blijdschap, de zorg. Het leven zit vól met allerhande zaken. Vaak ook buitelen ze over elkaar heen, zijn ze verenigd in één leven. Maar wat heerlijk dat je zó naast iemand mag zitten, je tred voegt naar de gang van de ander.
Zeg ik dan zelf zoveel? O nee, dat hoeft helemaal niet. Dan kan het gebeuren dat ik bedankt word "voor het gesprek". Niet zelden ontlokt mij dat een glimlach, omdat de ánder vrijwel aaneengesloten heeft gepraat. Voor de ander blijkbaar een kostbaar moment. Maar voor mij óók. De ander zíén. Nee, niet bekíjken, maar zien. Lelietjes-van-dalen. Buk er maar naast, zie ze, en geniet van hun geur.
Lelietjes-van-dalen hebben grote bladeren om zich heen. Die bladeren verbergen veel van de mooie meiklokjes die tússen die bladeren groeien, geuren. Maar ze zíjn er wel, die prachtige, kleine, fijne bloempjes. En wat houd ik graag mijn pas even in, als ik ze ontwaar, ze ruik - en wat buk ik graag even diep om dit prachtige schouwspel van de creatieve Schepper te bewonderen.
God heeft Zélf zoveel geduld met ons. Ik verwonder me er vaak over. Soms lijkt het wel of Hij in mijn leven óók even de pas inhoudt, omdat ik zo snel niet kán op een bepaald moment. En aldoor luistert Hij, aldoor ziet Hij mij, aldoor zorgt Hij voor mij. Ook al wil ik mij soms verschuilen achter dingen die groter zijn dan mijzelf: Hij vindt mij toch! Bevrijdende gedachte... Ja!
Hij neemt de tijd. Hij hééft de tijd. Letterlijk. In Zijn handen. En dan, als ik mij leeggepraat heb, terwijl Hij met oneindig veel geduld naar mij heeft geluisterd, dan voel ik mij vaak letterlijk opgelucht. En dan zeg ik: "Dánk U wel voor het gesprek!"
Lelietjes-van-dalen: ze zijn er weer. Let maar op! Echter: ze zijn er slechts een poosje in het jaar. En dan is daar de héérlijkste bemoediging die ik je mee kan geven: ook al zijn die kleine klokjes strakjes weer weg, de Schepper van de lelietjes-van-dalen is er het héle jaar. Hij slaapt en sluimert nóóit. Oók zullen wij altijd mede-mensen om ons heen hebben. Zullen we opmerkzaam zijn, hen zíén?
Ontdek de vreugde van het bestaan van de lelietjes-van-dalen. God heeft ze geweldig gemaakt! Ontdek de vreugde die de Schepper van die kleine klokjes óók aan jou wil geven. Voor het eerst. Of opnieuw - en weer - en weer.
Vreugde, door het zien van die kleine klokjes, ja. Geniet er maar van. Maar vér daarbovenuit door het zien op Hem, Die een nieuwe hemel en een nieuwe aarde schept, waarop gerechtigheid wonen zal. De gerechtigheid, die Hij uit genade wíl schenken. Ook aan jou!
Wat zúllen we dan zingen, geuren, als lelietjes-van-dalen, als nieuwgeboren kinderkens:
"De vromen zullen U verhogen,
Gezegend door Uw milde hand;
D' oprechten zullen voor Uw ogen
Steeds bloeien in gewenste stand."
