Op de eerste rij voor de wederkomst

In augustus zijn Ernst en Johanna Boogert met hun 5 kinderen voor CAMA Zending uitgezonden naar Jeruzalem (Steun hen!). De brute massamoord van Hamas op 7 oktober 2023 zet ook hun leven op z’n kop. Ernst blogt vanuit de heilige stad welke gevolgen zij dagelijks ondervinden. Hieronder deel 1 (18 tot en met 28 oktober).

Dankbaar voor automatische wapens in speeltuin (28 oktober 2023)

De strijd hier in Israël is een nieuwe fase ingegaan. Hoewel de berichtgeving uiterst summier is, is wel duidelijk geworden dat duizenden Israëlische soldaten de grens met Gaza zijn overgestoken. Alle communicatie in Gaza is bewust verbroken; niet alleen om onmogelijk te maken dat men elkaar waarschuwt voor de gevechtshandelingen van de IDF, maar ook omdat men hier inmiddels de buik volledig vol heeft van de wijze hoe de wereld zich moedwillig laat intimideren door wat door Hamas allemaal het nieuws wordt ingeslingerd. Inmiddels heeft ook Netanyahu aangegeven dat een nieuwe fase in de oorlog is aangebroken. Hoe ervaren wij deze nieuwe ontwikkeling hier in Jeruzalem? Een ontwikkeling die we eigenlijk al dagen geleden hadden verwacht…

Het klinkt misschien gek, maar hier in Jeruzalem merken we geen verschil. Dit komt hoofdzakelijk doordat elke poging die ondernomen wordt om in met name Oost Jeruzalem onrust te stoken onmiddellijk de kop wordt ingedrukt. Hamas doet weliswaar haar uiterste best om de boel hier betrokken te krijgen, maar tot nu toe zonder succes. We moeten echter niet vergeten dat Hamas de gruwelijke moordpartijen gepresenteerd heeft als een strijd om Jeruzalem (‘Operatie vloed over Al-Quds’ met een verwijzing naar de zondvloed in Genesis 7). Dat doel is niet veranderd en dus blijven we hier waakzaam en alert. Concreet betekent dat een aantal dingen:

1.    De deuren naar buiten blijven ook overdag op slot.

2.    Als de kinderen naar buiten gaan, blijven ze in de eigen met elektrisch hek afgesloten straat. Ze kunnen dus niet zonder ons even naar de speeltuin.

3.    Bij geluiden die we niet thuis kunnen brengen checken we de buurt, eventueel met een verrekijker en ook ’s nachts (gemiddeld worden we elke nacht wel een of meerdere keren wakker door geluiden waardoor we er toch even uit gaan om te kijken wat er aan de hand is).

4.    Enkele tassen met alle belangrijke papieren en spullen staan klaar om eventueel onmiddellijk te kunnen vertrekken.

Ondanks deze dingen leven we zo veel mogelijk een normaal leven. En afgezien van een paar extra regels merken de kinderen weinig van het feit dat ze in een land in oorlog leven. Vandaag was een heel aparte gewaarwording. De nieuwe fase die we in zijn gegaan én Johanna die vandaag 40 jaar is geworden. Het was een dubbele gevoel. Aan de ene kant het besef dat er in Gaza een onmogelijke klus gedaan moet worden: hoe kan dit gedaan worden?! We hebben veel gebeden voor de militairen voor wijsheid en bovennatuurlijke kracht om vol te houden. Uit ervaring in het ziekenhuis weet Johanna hoe moeilijk het is om een hele nacht door te werken en alert te blijven en geen fouten te maken. En tegelijkertijd hadden we een heel fijne dag. Met het gezin konden we ’s morgens naar de kerk. Ernst had een heerlijke taart gemaakt en we hadden andere veldwerkers op bezoek met heel veel ervaring en levenswijsheid. Wat een zegen om er zo voor en met elkaar te kunnen zijn! Voor het avondeten hadden we een familie uitgenodigd die we sinds kort kennen en waar we vrienden mee geworden zijn. We kijken terug op een bijzondere dag die gevuld was met zegeningen en liefde.

Zo gaat dag na dag voorbij. Gisteren waren we met het gezin nog even in een grote speeltuin hier in Jeruzalem (ja, dat kan gerust nog… gelukkig!) Toen er twee vaders de speeltuin ingestapt kwamen met een automatisch wapen over de schouder waren we toch even dankbaar om te weten dat er bescherming is mocht er iemand het in het hoofd halen om… Dat laatste blijft toch een werkelijkheid in deze oorlog. Net als je bij ieder alarm netjes je schuilkelder ingaat (je weet maar nooit…!) houd je ook rekening in de bus en eigenlijk op elke plek waar je komt dat het mis kan gaan en dat je misschien wel heel snel moet handelen…

Deze dubbelheid tekent toch wel het meest het leven hier in Jeruzalem op dit moment. Het leven gaat door, maar…! Ondanks alles zijn we dankbaar voor alle zegeningen die we ontvangen. Iemand wenste ons van de week de zegen toe uit Psalm 134: “De HEERE zegene u uit Sion, Hij, Die de hemel en de aarde gemaakt heeft.” Dan kijken we hier naar buiten naar de overkant (waar dus de berg Sion is!) en zeggen we: ja, zo is het! God die Sion verkozen heeft als Zijn heilige berg is nog even trouw als in de tijd van de Bijbel. Dat geeft een wonderlijke rust en ook moed om de nieuwe week weer in te gaan, niet wetend wat ons nu weer te wachten staat…
 

Bijzondere ontmoeting op de Olijfberg (woensdag 25 oktober 2023)

Het leven hier in Jeruzalem begint weer steeds normalere vormen aan te nemen. De kinderen gaan ’s morgens weer naar school, hoewel niet iedereen op dezelfde dagen vanwege de beperkte ruimte in de schuilkelder. We zijn er meer dan dankbaar voor… Ook het leven op straat is weer druk aan het worden. Mensen voelen zich vrij om meer te bewegen en de meeste winkels zijn inmiddels open. Zelf ben ik vandaag bij de bouwmarkt langs geweest voor gereedschap en bij het autobedrijf voor olie en een oliefilter voor onze Toyota Land Cruiser uit 1999. We zijn dankbaar dat we enkele dagen geleden deze auto geleverd hebben gekregen, maar hij kon nog wel wat onderhoud gebruiken zullen we maar zeggen…

Wat opvalt in het straatbeeld is de afwezigheid van jongeren van 18 jaar en ouder. Je ziet kinderen, moeders en mannen van boven de 40 die niet zijn opgeroepen in het leger. Daarnaast natuurlijk wel de (ultra-)orthodoxe jongens die niet in het leger dienen en onderweg zijn naar de Jeshiva of Kollel (Talmud scholen). Dit is toch wel een wrange werkelijkheid in de samenleving dat niet iedereen bereidt is mee te strijden voor de verdediging van het land. Inmiddels kan ik dat levendig meevoelen, maar tegelijkertijd voel ik mijzelf ook lopen met mijn kinderen. Was ik Israëli geweest, dan had ook ik opgeroepen geweest! Soms voel je daarom mensen naar je kijken in de winkel: waarom ben je hier? Mankeer je wat waardoor je niet meevecht? Niemand die het uitspreekt, maar blikken spreken soms boekdelen. Zelf heb ik er vrede mee, omdat ik weet dat ik zo hard als ik kan (mee-)werk om mensen hier te helpen.

Inmiddels heeft het deel van ons team dat besloten heeft om naar Jordanië te evacueren besloten om nog een week daar te blijven en de ontwikkeling van de situatie hier af te wachten. Hoewel ik de overwegingen helemaal begrijp was het toch wel een teleurstelling. De afgelopen weken hebben we dierbare vriendschappen gemaakt en door de afstand missen we toch wel de dynamiek met elkaar. Met de mensen die in Jeruzalem gebleven zijn hebben we inmiddels een afspraak gemaakt om binnenkort weer een maaltijd met elkaar te doen. Normaal gesproken deden we dat altijd elke donderdagavond…

Ook zijn we dankbaar dat we vanuit CAMA Zending zo veel steun ervaren. Het is niet niets om mensen in een oorlogszone te hebben, zeker als ze kinderen hebben. Het wederzijdse vertrouwen op God en dan samen goed op een rij hebben wat er nodig is aan goede voorbereiding in deze crisissituatie (SOS applicatie, evacuatieplan, etc.) is belangrijk en geeft vertrouwen om ondanks alles door te gaan.

Een paar dagen terug toen ik met de kinderen een testrondje reed met de Land Cruiser naar de Olijfberg ontmoeten we een man bovenop de berg. De kinderen begonnen een praatje en van het een kwam het ander. Na samen gepraat en gebeden te hebben besloot ik hem uit te nodigen voor het avondeten. Een paar minuten later zat hij naast mij in de auto onderweg naar ons huis. Hij bleek muzikaal zeer begaafd te zijn en met zijn trommel en ramshoorn (die hij bij zich had) hebben we na de maaltijd vrolijke muziek gemaakt. Heerlijk! En zo gebeuren er iedere keer weer genoeg mooie en bijzondere dingen om de moed erin te houden en het oog op God te houden Die alles ziet en ons van dag tot dag draagt door alles heen.

Schoenen in Zijn voorzienigheid (maandag 23 oktober)

Afgelopen week gingen de kinderen weer naar school. Wat was het fijn om ze te brengen en te halen. Ze genoten van het spelen op het plein. Ze oefenden velen malen met het gaan naar de boom shelter. Even wat achtergrondinformatie, de school is eigendom van de Anglicaanse school en zij huren dit dus. De school maakte gebruik van de boom shelter van de Anglicaanse school. Alleen is er een korte onderbreking gekomen. Vanmorgen konden alleen de vier laagste klassen naar school. De Anglicaanse school deed ook haar deuren weer open en nu is er te weinig ruimte in de boom shelter voor onze kinderen van Makor Atikva. De oudste groepen zijn thuis en hebben online les. Dat betekent voor ons voor nu Simon en Josephine zijn op school. Wilbert en Sarah hebben thuisonderwijs.

Ik bracht de kinderen naar school en om acht uur hadden we een gebedsmoment met een aantal moeders. Elke maandag bidden we gezamenlijk op het schoolplein voor onze kinderen, voor de school. Deze morgen stonden ook andere noden centraal zoals u begrijpt. We baden voor vrede, liefde, veiligheid en of we een boom shelter mogen krijgen.  Niet is de eerste plaats voor de veiligheid van de kinderen, want alleen in God is onze veiligheid en Hij is ons schild. Maar wel als voorwaarde dat de gehele school open kan gaan op een voorwaarde die geldt in deze omstandigheden. We zien uit en op naar God dat Hij hierin zal voorzien.

Afgelopen week zou het de week zijn geweest dat Ernst zijn ouders hier zouden zijn. Zij zouden spullen meenemen en wat kleding en schoenen voor de kinderen. Het bezoek kon helaas niet doorgaan. Maar onze God verrast altijd weer. Ik zat buiten op mijn stoel te kijken naar onze kinderen die speelden op de step.

Een Koreaanse buurvrouw kwam naar me toe, en gaf me drie paar schoenen en vroeg of ik ze kon gebruiken. Zij had ze gehad van een familie die terug waren gegaan. Ik nam ze in dankbaarheid aan en ze pasten Simon en Josephine prima. Onze Hemelse Vader gaf ons in Zijn voorzienigheid deze schoenen. Wat een vragen kunnen er dan komen...God geeft schoenen en hoe dan die oorlog....

Gods weg is voor ons verborgen in het Heiligdom. God was niet verrast toen de oorlog uitbrak. Hij overziet het, bij Hem schuilen we en zijn we veilig. Psalm 105:22 komt in mijn hart: "Zij werden daaglijks begenadigd, met manna, hemels brood verzadigd. Gods hand bracht in dat dorre oord, rivieren uit de steenrots voort. Hij dacht aan hetgeen Hij aan Zijn knecht, aan Abraham heeft toegezegd." Gods wil is Hem te vertrouwen in welke situatie ik en u zich bevinden. En zo zal Hij alles maken dat ik en u zich zullen verwonderen. Totdat de nieuwe morgen aanbreekt en de leeuw en het lam gezamenlijk zullen weiden. De morgen, ach wanneer.
 

Deze gruweldaden van Hamas nooit weer (zaterdag 21 oktober)

Vandaag is het precies 2 weken geleden dat Hamas haar brute slachtpartij rondom de Gazastrook aanrichtte. Het verdriet hierover is nog steeds alomtegenwoordig hier in Israël. We kijken daarom ook met verbijstering naar Europa en Amerika waar het nieuws zich steeds meer lijkt te richten op het leed dat Palestijnen is en wordt aangedaan en de roep om een staakt het vuren. Dat enkele honderden hoge beambten in Nederland het lef heeft om zich tegen de acties van Israël uit te spreken spreekt boekdelen en laat ook zien dat men de ernst van de situatie niet begrijpt.

Dit is verreweg de moeilijkste update die ik tot nu toe geschreven heb, maar ik voel mij gedwongen om 2 weken na dato u de waarheid te schrijven. In de afgelopen 2 weken is steeds meer duidelijk geworden wat zich op de ochtend van 7 oktober heeft afgespeeld. Ik heb talloze video’s gezien van Hamas en Israel, alsook honderden foto’s en getuigenissen. Ik probeer hieronder zo secuur mogelijk weer te geven wat ik gehoord en gezien heb, zodat we dit keer niet kunnen zeggen: “we hebben het niet geweten…”

Hamas heeft zonder aanzien des persoons mensen onmiddellijk doodgeschoten (zowel Joden als niet-Joden):

• Mensen die op straat liepen (ik heb hier foto’s en video’s van gezien)
• Van motors (ik heb hier foto’s van gezien)
• In rijdende en gestopte auto’s (ik heb hier zowel foto’s als video’s van gezien)
• In toiletten (ik heb hier een video van gezien van het festival nabij Gaza)
• In huizen (ik heb hier foto’s en video’s van gezien)
• Terwijl ze sliepen (ik heb hier foto’s van gezien)
• Baby’s (ik heb hier foto’s van gezien)
• Kinderen en ouders (ik heb hier foto’s en video’s van gezien)
• Ouderen (ik heb hier foto’s en video’s van gezien, waarvan één video via Facebook live werd gestreamd aan familie vanaf de telefoon van deze oma!)

Hamas heeft naast het bruut vermoorden van kinderen en volwassenen zich schuldig gemaakt aan de meest vreselijke martelpraktijken. Hiervoor was een handleiding beschikbaar die later ook in een van hun auto’s is gevonden (ik heb daar een foto van gezien)

• Soldaten zijn onthoofd (ik heb hier foto’s van gezien)
• Kinderen zijn voor de ogen van ouders levend ontdaan van ledematen, waaronder vingers en ogen (heb hier het getuigenis van gehoord van een van de mensen die heeft meegeholpen de lijken te bergen)
• Kinderen zijn voor de ogen van ouders dood geschoten (zelfde getuigenis als hierboven)
• Kinderen en ouders zijn vastgebonden en levend in hun huis of schuilkelder verbrand (getuigenis van iemand die lijken heeft geborgen)
• Martelingen zijn op video/audio opgenomen en soms live aan familieleden en vrienden gestreamd.
• Een kind is gedwongen om met haar stem de ouders over te halen om de deur van de schuilkelder te openen, waarna iedereen is vermoord (ik heb hier een getuigenis over gehoord)
• Mensen zijn levend verbrand in hun auto (ik heb hier foto’s van gezien)
• Een hoogzwangere vrouw is open gesneden en gevonden met de baby nog aan de navelstreng (ik heb hier een getuigenis over gehoord)

Al deze daden heeft Hamas uitgevoerd (ten minste gedeeltelijk) onder invloed van cocaïne of vergelijkbare middelen die ook door ISIS werden gebruikt (ik heb hier foto’s van gezien). Dit is duivels en demonisch en nog nauwelijks terroristisch te noemen.

Het meest bizarre is dat de meeste beelden die ik hierboven heb benoemd door Hamas (of Hezbollah) zelf naar buiten zijn gebracht en (met trots!) op Telegram zijn gepubliceerd. Bovendien is bovenstaande nog lang niet alles… Ongeveer 1500 onschuldige burgers hebben hierdoor het leven gelaten, terwijl in Gaza ‘gewone burgers’ massaal de straat op gingen en extatisch gejuicht hebben over wat zich op dat moment voltrok.

Dit, en enkel dit is de reden voor de acties die Israël op dit moment in Gaza uitvoert, waarbij helaas ook Palestijnse burgers het leven laten. Israël heeft vast besloten om Hamas van deze aardbodem te laten verdwijnen. De reden is niet om onmenselijk te zijn, maar om te voorkomen dat bovenstaande gruweldaden zich nog een keer laten herhalen. Wat de wereld ook denkt of zegt, maar ze zullen zich niet laten tegenhouden, omdat bovenstaande beelden voor eeuwig op onze netvliezen gegraveerd staan.

Ondanks dit alles blijven Hamas en zelfs de Palestijnse Autoriteit oproepen tot moord op de Joden. Er wordt momenteel zelfs opgeroepen om in preken in moskeeën hier actief aandacht aan te besteden…

Ons hart bloed, lieve mensen! Over de schouders van onze broeders en zusters hier heb ik meegekeken naar wat er is gebeurd. Toen wij wakker werden op 7 oktober voltrok bovenstaande zich op nog geen 100 kilometer afstand van ons bed.

De enige oproep die de wereld onder deze omstandigheden moreel mag doen is dat iedereen in Gaza die niet meebewilligd heeft in de daden van Hamas zich hier actief van distantieert en actief meestrijdt in het ten onder brengen van Hamas. En ik begrijp eerlijk waar niet wat politici bezielt om Israël op een of andere wijze te bewegen tot een staakt het vuren of zelfs het opgeven van deze strijd. Ik hoop dat bovenstaande dit nu voor eens en altijd duidelijk heeft gemaakt.

Vanmorgen lazen we Psalm 144. Ik geef enkele verzen (3-8) aan jullie door: “[3] HEERE wat is de mens, dat U hem kent, de sterveling dat U aan hem denkt? [4] De mens lijkt op een zucht, zijn dagen zijn als een voorbijgaande schaduw. [5] Buig Uw hemel, HEERE, en daal neer, raak de bergen aan, zodat zij roken. [6] Slinger Uw bliksem en verspreid hen, schiet Uw pijlen af en breng hen in  verwarring. [7] Steek Uw handen uit van omhoog, bevrijd mij en ontruk mij aan de grote wateren, uit de hand van vreemdelingen; [8] want hun mond spreekt valse dingen, hun rechterhand is een hand vol bedrog.”
 

Troost in de Psalmen (vrijdag 20 oktober)

Toen ik vanmorgen de rolluiken open deed was het weer prachtig weer. Net als de afgelopen dagen. Echt schitterend weer bedoel ik, met een blauwe lucht en de zon die vredig opkomt. Wat een dubbel gevoel iedere keer weer! Weinig auto’s in de straat, en de vogels fluitend in de lucht. Een buurman vertelde dat er pas sinds 2 jaar weer vogels komen in het dal van Hinnom (het dal voor ons huis). Daarvoor was dit het dal van de dood. Veel orthodoxen geloven ook dat er een vloek op rust, omdat in de tijden van de Bijbel de afvalberg van Jeruzalem daar was en kinderen aan de afgod Moloch geofferd werden. Des te bijzonderder dat er weer leven is!

En daarnaast ook die bittere andere kant. Achter de prachtige zonsopgang schuilt haat en geweld. Gisteren zagen we een filmpje van een oudere man die de afgelopen weken geholpen heeft met het bergen van de lichamen in de Kibbutsim in het zuiden. Wat hij gezien heeft is met geen pen te beschrijven en hij kon nauwelijks spreken. Hamas heeft niet alleen zo’n 1500 mensen vermoord, maar heeft dat ook op de meest gruwelijke wijze gedaan, met voorafgaande martelingen voor elkaars ogen. Ik bespaar u de details, maar het is erger dan je voor mogelijk houdt. Duivels!

Op een of andere manier dringt dit niet door in Europa en gaat alle focus (opnieuw!) naar de burgerslachtoffers die vallen door bombardementen. Uiteraard is dat vreselijk, maar hierdoor begrijpt men niet meer de motivatie van Israël om Gaza in te gaan om (ten koste van waarschijnlijk honderden soldaten) Hamas met wortel en tak uit te roeien. Wat Hamas in de Kibbutsim gedaan heeft is gruwelijke genocide en sadisme. Waarom begrijpt Europa dit niet?! Demonstranten die Hamas steunen weten echt niet waar ze achter staan! Dit is niet opstaan voor het Palestijnse volk. Het is opstaan voor massaslachting en genocide…

Ook nu wil ik benadrukken dat dit onverlet laat dat er ook intens lijden is aan de kant van de Palestijnen (zij die niet achter Hamas staan!). Het moet vreselijk zijn om in de Gaza strip te wonen waar elke nacht honderden zware bommen vallen en je niet weet of je de volgende ochtend levend zult opstaan. Ik hoop van harte dat velen massaal Hamas zullen uitleveren en verraden aan de Israëliers zodat hun leed en de invasie spoedig voorbij zal zijn. Hoe gek het ook klinkt, maar dat is werkelijk het beste wat ze kunnen doen… (en velen weten dit!)

Onderwijl heeft Hamas de Palestijnen in de Westbank weer opgeroepen om vanavond na het avondgebed massaal de straten op te gaan voor gewelddadige protesten. We weten niet wat het voor ons betekent, dus zoals we inmiddels gewend zijn houden we de boel in de gaten en wachten we af wat er gebeuren gaat…

Gisteren zijn de meeste kinderen naar school geweest. Wat ze gisteren voornamelijk geleerd hebben is hoe je zo snel mogelijk vanuit de klas in de schuilkelder kunt komen (minstens 10 keer vertelden ze toen ze thuis kwamen). Het record dat ze gevestigd hebben is 15 seconden, en daar zijn we met z’n allen best trots op! De schuilkelder is tegelijkertijd ook een computerlokaal en de kinderen mogen spelletjes erop doen als ze moeten schuilen. Stiekem hopen de kinderen nu dat het luchtalarm afgaat, zodat ze naar de schuilkelder kunnen… Tja, zo zijn kinderen… We zijn in ieder geval ongelofelijk dankbaar dat de kinderen weer naar school kunnen en dat de moeilijke dingen luchtig worden opgepakt. Dat helpt.

Zelf ben ik gisteren weer naar Beit Shemesh geweest voor de Toyota Land Cruiser. Samen met de autodealer gingen we naar het postkantoor om de auto op mijn naam te zetten. Onderweg hadden we een fijn gesprek. Hij bleek zelf in vroegere oorlogen meegevochten te hebben in een hondeneenheid. Nu zit zijn zoon aan het front alsook een heel aantal neven en nichten. Deze oorlog bepaalt het leven van iedere Israëli op een aangrijpende wijze. Vrijwel iedereen heeft familie en vrienden aan het front en iedereen weet dat de kans aanzienlijk is dat een of meerdere van hen het niet gaan overleven. Ook wij hebben vrienden aan het front en zo sluiten de harten ineen. Wonderlijk om dan samen het vertrouwen op de God van Israël te delen en bemoedigende woorden te spreken.

Bij het postkantoor bleek dat ze mijn tijdelijke Israëlische ID niet konden gebruiken om de auto op mijn naam te zetten (helaas!) en dus gingen we weer onverrichterzake terug. Dit gaf mij de gelegenheid om de auto nog een keer goed na te lopen. Ik ontdekte nog een klein olielek, dus dat heb ik nog even doorgegeven. Nu gaan we volgende week naar de autoafdeling van de regering om daar de overschrijving te regelen. Als het goed is moet het daar lukken, verzekerde de vrouw achter de balie mij.

Opnieuw staat het weekend voor de deur. De tweede Shabbat die vanavond begint na de massaslachting bij Gaza. Het voelt onwerkelijk dat de tijd zo snel is gegaan… Komende week gaat waarschijnlijk de invasie in Gaza beginnen en zal er opnieuw veel bloed vloeien. Vrienden die nu nog met hun geweer voor de buik en de jeep erachter op de foto staan zullen dan huis na huis moeten ingaan met groot gevaar voor eigen leven. We bidden voor hen, wetend dat het gebed het machtigste wapen is dat we nu hebben. Zelf vinden we onze troost in de Psalmen. Vanmorgen in Psalm 145 dat ik graag met jullie deel. Wat een kracht hebben deze woorden, juist in deze moeilijke omstandigheden!

Psalm 145:18-21 “[18] De HEERE is allen nabij die Hem aanroepen, allen die Hem in waarheid aanroepen. [19] Hij vervult het verlangen van wie Hem vrezen, Hij hoort hun hulpgeroep en verlost hen. [20] De HEERE bewaart allen die Hem liefhebben, maar alle goddelozen vaagt Hij weg. [21] Mijn mond zal van de lof van de HEERE spreken, alle vlees zal Zijn heilige Naam loven, voor eeuwig en altijd.”

Op de eerste rij voor de wederkomst (woensdag 18 oktober)

De raket op het ziekenhuis in Gaza heeft veel losgemaakt in de regio. Inmiddels is het volslagen duidelijk (inclusief onmiskenbare video’s) dat het een eigen raket betrof van Hamas en het is volstrekt onbegrijpelijk dat de NOS daar niet duidelijk over bericht. Hoe dan ook zijn vanwege de valse berichtgeving door Hamas en anderen inmiddels ambassades in Jordanië en Turkije aangevallen door grote mensenmassa’s.

Voor ons betekent dit dat de waakzaamheid weer helemaal op scherp staat. En dat geeft weer extra drukte en vermoeidheid. Het zijn typisch dergelijke gebeurtenissen die geradicaliseerden over de streep kunnen trekken om terroristische aanvallen te doen hier op straat en daar zijn we dan ook huiverig voor. ’s Nachts word ik nu weer regelmatig wakker door geluiden op straat en vandaar ook dat deze update (die ik al veel eerder had willen schrijven!) nu in de vroege ochtend komt.

Er is veel te melden over de afgelopen dagen. 2 dagen geleden waren er weer een aantal raketten op Jeruzalem. Een van deze raketten kwam recht over mijn hoofd gevlogen (ongeveer 100-300 meter hoog). Het was een hele flinke, afgeschoten door Hezbollah uit het noorden. We lagen plat op de grond en je moet je voorstellen dat er een soort straaljager laag overkomt, alleen dan een hoger en vreemder geluid. Ik was niet bang dat het projectiel ons zou raken, maar het vreemdste is dat je oren gespitst zijn op de explosie die volgt. Deze ging recht op Jeruzalem af waar Johanna en de kinderen zijn! Uiteindelijk heeft hij gelukkig geen schade gedaan en ben ik dankbaar dat God kennelijk ook de kleine schietgebeden verhoort die je liggend op de grond naar Hem opzendt.

In de schuilkelder

De ochtenden met online onderwijs zijn erg intensief. Er is (nog steeds) geen eenduidige structuur, waardoor het iedere ochtend een hele worsteling is om alle kinderen op tijd in de online lessen te krijgen. De ene docent gebruikt Zoom, de andere Google Meet. Dan blijken er ook nog overheidsrichtlijnen te zijn die de ene wel volgt en de andere weer niet. Ook wordt voor ieder vak soms weer een nieuwe link aangemaakt. Al met al een hele klus om 4 kinderen gedurende de ochtend aan het werk te houden. Gelukkig hebben we gisteren gehoord dat de kinderen de komende dagen weer naar school kunnen. Simon gaat vandaag als eerste naar school. Morgen mogen ook Sarah en Josephine en zondag Wilbert. We zijn hier heel dankbaar voor, want we merkten samen dat het echt te veel begon te worden. Vóór de oorlog hadden de kinderen 2 weken vakantie gehad en inmiddels is het de 4e week dat ze thuis zijn. We danken de Heere hiervoor en we hopen dat het zo mag blijven.

Verder verbaast het mij dat (afgezien van wat gisteren met het ziekenhuis in Gaza gebeurde) er eigenlijk nog geen sprake is van verdere escalatie. Eigenlijk had ik verwacht dat Israël al lang het grondoffensief in Gaza begonnen zou zijn en ook dat Hezbollah vanuit Libanon zou hebben aangevallen. Kennelijk hebben alle partijen toch meer tijd nodig voor voorbereiding. De illusie kan zijn dat het nu beter gaat, maar ik verwacht eerder dat het stilte voor de storm is. Gisteren laat ook zien hoe groot de spanning in het Midden Oosten momenteel is! Hoe dan ook is het leven hier in Jeruzalem weer aardig op gang gekomen. Gisterenavond in de spits had de bus heus oponthoud toen ik vanuit Bet Shemesh terug naar huis kwam, zo druk was het weer op straat. Tegelijkertijd weet je dat er maar iets hoeft te gebeuren en de mensen kruipen weer in de huizen (ja, zo is het letterlijk!).

Gisteren ben ik in Bet Shemesh geweest om een poging te doen om onze auto op te halen. We hebben een oude Toyota Land Cruiser uit 1999 gekocht. Deze auto is onverwoestbaar en vol met butsen en krassen, zodat we zonder schroom overal heen kunnen waarvan we denken dat er hulp nodig is. Tegelijk merk je dat er druk nodig is om dingen voor elkaar te krijgen. De auto had al lang klaar moeten zijn, maar is het nog niet. De afgelopen dagen heb ik een goede vriend een paar keer laten bellen en gisteren ben ik even langs gegaan. ‘Ben je helemaal uit Jeruzalem hierheen gekomen?!’ vroeg de eigenaar verbaasd? ‘Ja, want ik heb de auto nodig!’ ‘Maar hij is nog niet klaar!’ ‘Precies, daarom ben ik hier om de zeggen dat hij zo snel mogelijk klaar moet zijn, tenzij jullie militaire voertuigen aan het repareren zijn…’ De boodschap kwam aan en met de belofte dat hij morgenochtend om 10.00 klaar zal zijn in mijn broekzak keerde ik weer huiswaarts. Niet helemaal voldaan, maar toch…

Ook hebben we gisteren een online meeting gehad met het gedeelte van het team in Jordanië. Het was goed om iedereen weer te zien. Voor de meeting waren trauma-experts uit de VS ingevlogen. Doel was vooral om scherp te zijn om tijdig te herkennen wat er met je gebeurt (lichamelijk en mentaal) onder de omstandigheden hier. Voor mij kwam het iets te vroeg denk ik (afgezien van de paar raketten hebben we in mijn beleving nog niet heel veel ergs meegemaakt), maar sommigen hadden het nodig en het was een hele bemoediging voor hen om te weten dat er een team in de VS klaarstaat om bij te springen.

Inmiddels draaien tijdens het schrijven de minaretten in de omgeving op volle toeren. De ene ‘Allah HuAkbar’ na de andere vliegen om de oren. De toon en intonatie is vijandig en agressief. Dit is de werkelijkheid hier…

Ons vertrouwen op de Heere mag Gode zij dank onwrikbaar blijven. Hij is het die de angst uit onze harten wegneemt. Hij is het die ons van dag tot dag draagt. Hij is het die elke dag voor ons dagelijks brood zorgt. En Hij is het die Zijn beloften zal vervullen. Inmiddels kijken we verlangend naar de Olijfberg die we zo vanuit het kamerraam kunnen zien. Zal Hij spoedig komen?! Een vriend schreef een poosje geleden: ‘jullie zitten straks op de eerste rij’. Ik moest er toen om lachen. ‘Dat gaat nog wel even duren hoor…’ schreef ik terug. Geen haar op mijn hoofd had toen kunnen bevroeden dat we nu in deze situatie zitten. Wat een troost dat Hij komt! Hij komt, lieve mensen! En stiekem voelt het als een hele rust om dicht op de eerste rij te zitten…

Lees hier de blogs van 2 november tot en met 1 december 2023 (deel 2) en 15 januari tot en met 17 februari 2024 (deel 3)