Mijn ouders vinden mijn geloof belachelijk

Ik ben opgegroeid in een gezin waar we zondag netjes naar de kerk gingen en op een reformatorische school zaten, effe lezen en bidden bij het eten, maar daar hield het ook mee op. Al snel kreeg ik een hekel aan God en ging Hem 'haten'. Hij was voor mij alleen maar lastig. Ik luisterde alle muziek die ik maar leuk vond en het was altijd allemaal goed. Totdat God drie jaar geleden iemand op mijn pad stuurde die om mij gaf en die het zo erg vond dat ik niet geloofde. Door haar geloof, de vrede die ze uitstraalde kwam ik in een hevig innerlijk gevecht er waren twee kanten die aan me trokken, God en satan. Op een nacht dat ik het allemaal niet meer wist heb ik me op me knieën gestort en heeft Hij mijn leven genomen. Eindelijk na maanden voelde ik een nooit ervaren rust. Ik moest alles leren, want ik wist zelfs niet hoe ik een bijbel moest lezen. Maar Zijn Geest geleide mij. Hij nam mij op Zijn knieën en leerde hoe ik bidden moest, vechten tegen de tv, vechten tegen de muziek. Hij leert mij Zijn wegen.

Nu is het alleen zo dat thuis voor mij een ware verzoeking is. Mijn vader lacht me uit als ik vraag of hij niet wil vloeken. Mijn moeder vindt het onzin dat ik mijn stille tijd nodig heb. Een vloek meer of minder op tv maakt voor hen ook niet uit. Het is allemaal erg moeilijk, maar ik moet geloven dat, als ik Gods Woord lees, het goed komt. Mijn ouders vinden mijn geloof belachelijk.

Nu mijn vraag: ik wil heel graag belijdenis van mijn geloof doen, maar dat mag niet van mijn ouders. Ze vinden me nog te jong (18). Als ik hen vertel over Gods leiding in mijn leven, dan zeggen ze dat dat ook van de satan kan zijn en moet ik niet zo raar doen. Het doet me pijn hen te horen praten, te weten dat ze God niet kennen. Nu heb ik me niet aangemeld voor belijdeniscatechisatie, omdat mijn ouders met de tekst smijten dat ik mijn ouders gehoorzaam moet zijn. Alleen ik heb het gevoel dat ik God hierbij ongehoorzaam ben geweest. Nu weet ik niet meer wat ik moet doen: belijdenis of niet?

Beste vraagsteller,

Wat ben ik blij met je vraag. Je vraag is eigenlijk meer een antwoord van God. Wees dankbaar, dat de Heere je op de wijze die je beschrijft, naar Zich toe heeft gehaald. Een bewijs, dat Hij de levende God is, Die je net als de verloren zoon heeft opgehaald uit de vervreemding van je oude zondeleven en aan Zijn Vaderhart heeft gedrukt.

Bij wat je schrijft over het ‘haten’ van God in je vroegere leven dacht ik aan Luther. Ook hij ‘haatte’ God, toen hij zat aan te kijken tegen het woord ‘gerechtigheid. Hij moest zichzelf steeds veroordelen, omdat hij niet voldeed aan wat God in Zijn heilige wet van hem vroeg. Totdat hij ontdekte dat Gods gerechtigheid in het Evangelie geopenbaard wordt (Rom.1:16,17). Dat wil zeggen, dat hij als een arme bedelaar God weer onder ogen mocht en kon komen met de gerechtigheid die Jezus Christus voor hem verworven had. Daar hoefde niets van Maarten Luther mee aan worden toegevoegd. Wel, dat is de vrede waar jij ook over schrijft, nietwaar? Die laat je je toch zeker door niemand ontnemen? Wees dankbaar, dat de Heere iemand op je weg heeft gebracht, die die vrede mag uitstralen. En wisselen jullie maar steeds je ervaringen met elkaar uit.

Volgens mij ben je dan ook niet te jong om op je achttiende jaar openbare belijdenis des geloofs af te leggen. Als je catechiseermeester dat goed vindt, zou ik je raden om als ‘toehoorder’ vooreerst de belijdeniscatechisatie te bezoeken. Zeg tegen je ouders, dat je dus nu nog niet beslist hebt belijdenis te doen. Maar dat je het wel wil onderzoeken, of je er innerlijk rijp voor bent. Bid voor hen, dat je met hen open en van hart tot hart over deze dingen kunt praten. Misschien weten ze nog niet dat je keuze om de Heere te volgen geen opwelling van een ogenblik is, maar vrucht van een worsteling op leven en dood.

Ik sluit af met wat er staat in de Heidelbergse Catechismus, zondag 39 die gaat over het vijfde gebod. Daaruit kan je zien, dat je geloofskeuze en de begeerte om daarvan openbaar belijdenis af te leggen, niet in strijd is met de eerbied die je aan je vader en moeder verschuldigd bent.

“Dat ik mijn vader en mijn moeder en allen die over mij gesteld zijn, alle eer, liefde en trouw bewijze en mij aan hun goede leer en straf met behoorlijke gehoorzaamheid onderwerp en ook met hun zwakheid en gebreken geduld heb, daar het God belieft ons door hun hand te regeren.”

Ds. C. den Boer (Barneveld)

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. den Boer

• Geboortedatum:
  20-04-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Inactief

241 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven