(...) Ik snap het niet: als God niet wilde dat wij bij elkaar waren, waarom liet...

Ik had vorig jaar een relatie van een half jaar en toen dat onverwachts uitging ging ik stuk, maar ik wist en voelde dat het goed kwam. Ik bad veel en smeekte God er om. Voor mijn gevoel gaf God mij antwoord in een droom door te zeggen dat ik bij die jongen hoorde dat ik daardoor hem niet kon vergeten. Na een half jaar kwam het weer goed met die jongen. Ik was zo gelukkig en ik wist dat hij het voor altijd zou zijn.. Totdat ik de laatste drie weken nogal moeilijk ging doen. Ik ging hem claimen en was lastig. Als hij iets niet wilde en ik wel, dan werd ik boos. Hij deed zo zijn best om het goed voor mij te maken. En nu is de emmer overgelopen en wil hij niet meer. Zijn gevoel voor mij is weg, zegt hij. Maar in drie weken kan dat toch niet? Ik wil bewijzen dat het me spijt en ik wil dat hij me nog een kans geeft. Maar hij zegt dat hij het niet meer kan dat hij alles gegeven heeft en dat het meer niet gaat. Ik voel gewoon weer dat het goed komt en ik weet dat God me wil helpen. Maar ik ben zo bang, want de pijn die ik toen had toen het uit was, wil ik niet nog een keer. En toch gebeurt dat nu weer. Ik snap het niet: als God niet wilde dat wij bij elkaar waren, waarom liet Hij het dan goedkomen? Misschien weet u wat ik kan doen?

Wat een verwarring en een verdriet. Dat is het eerste dat bij me boven komt na het lezen van je vraag. Verwarring, omdat je zo graag wil gaan op de weg die God voor je heeft bereid. Verdriet, omdat het telkens zo moeizaam gaat. Ik zou je een paar vragen willen stellen om misschien daardoor ook voor jezelf meer helderheid te verkrijgen.
 
1. Zou het misschien zo kunnen zijn, dat je het zo graag wil(de), dat je daardoor de Heere bijna wel gedwongen hebt om deze jongen weer terug te laten komen?
 
2. Waardoor wist je dat het toen "voor altijd zou zijn"? Was dat omdat je elkaar toen al op goede gronden trouw voor het leven kon beloven, of omdat je het zo graag wilde?
 
3. Heeft jouw claimgedrag misschien iets te maken met het feit dat je meende dat het nooit meer stuk kon gaan? Met andere woorden: heb je jullie verkering wel voldoende gezien als een periode van elkaar leren kennen en toetsen of jullie voor elkaar bestemd zijn?
 
Ik heb enigszins het gevoel gekregen, dat je op grond van eigen gevoelens bezig bent geweest om hem (en ook God) voor te schrijven hoe jij het hebben wilde. Daardoor zal je vriend zich mogelijk onvoldoende serieus genomen gevoeld hebben. Heb je hem wel voldoende ruimte gegeven om zichzelf te zijn? En heb je voldoende open gestaan voor Gods leiding, ook als dat niet overeen kwam met jouw ideeën?
 
Je vraagt mijn raad wat nu te doen.

-Denk over wat ik gezegd heb rustig enkele dagen na.

-Vraag een goede vriendin die niet bang is om eerlijk tegen je te zijn (of je ouders) haar mening over wat ik heb gezegd.

-Leg je nood aan de Heere God voor, belijdt Hem je schuld  door Hem de weg te willen voorschrijven.

-Belijdt ook je ex-vriend deze schuld (uiteraard alleen als ik het goed heb gezien).
 
-Geef het over aan de Heere.  Als Hij jullie bij elkaar wil brengen, zal Hij daar Zelf wel wegen voor vinden.

-Bedenk dat de Heere al je verdriet kent en zoek bij Hem troost in overgave aan Hem  (Ps. 56).
 
Heel veel sterkte gewenst,
Ds. W. van der Wind

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W. van der Wind

• Geboortedatum:
  28-10-1957
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Siddeburen, Steendam-Tjuchem
• Status:
  Inactief

40 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven