Mensen en dingen loslaten voor God

Ik begin misschien wel egoïstisch, maar ik merk bij mezelf dat ik meer met mijn relatie tussen God en mezelf bezig ben. Er werd tegen me gezegd dat dit ook een proces is van loslaten. Dit bemerk ik nu door niet meer zo gehecht te zijn aan ouders en vriendenkring e.d., maar me meer overgeef aan God. Zit ik nu midden in een groeiproces van het geloof of mag daar geen sprake van zijn? Ik bedoel dan: sprake van een groeiproces? En moet ik nu echt mensen en dingen loslaten?

Ervan uitgaande dat je een jongere bent, ben ik blij dat je bezig bent met de dingen van God en geloof; spreek er maar veel over met andere jongeren. Bezig zijn met geloofszaken is zeker niet egoïstisch. Het vergt wel keuzes. Vergelijk maar als je verkering krijgt, dan komt toch de vriendenkring ook op de tweede plaats en zo leer je elkaar beter kennen.

Toch vraagt de Heere niet dat ik mezelf in het isolement breng en me afzonder van ouders en vrienden. Als ik lees wat Jezus zegt (Lukas 14:26vv) over ouders, familieleden en vrienden, dan zegt Hij dat zij op de tweede plaats moeten komen. Anders gezegd: Alles wat nu in m'n leven een plaats heeft boven de Heere, moet van plaats veranderen; dus keuzes maken, ter bevordering van de relatie tussen God en jou. Zo mag je groeien in het geloof.

Groeien is niet een groot gelovige worden. Maar groeien is alles (!!) leren verwachten van Christus. Groeien is verworteld raken in Christus. Het is overigens een spanning tussen loslaten en vasthouden. De bijbel spreekt over: Bezitten als niet bezittend. De Heere liefhebben, meer dan...

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. van het Goor

• Geboortedatum:
  20-09-1953
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Rijssen
• Status:
  Inactief

61 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven