Bidden met jonge kinderen

Onze kinderen van 5 en 3 doen in de avond altijd nog een kort vrij gebed na het “ik ga slapen, ik ben moe.” We bespreken dan samen vooraf waarvoor ze willen bidden of danken. En we proberen dat ook een beetje te sturen door bijvoorbeeld te benoemen dat ze de Heere ook danken als ze weer beter zijn geworden.

Nu is onze oudste in deze tijd (van verjaardagen in ons gezin en Sinterklaas, waar hij een cadeautje voor krijgt) erg bezig met cadeautjes. Hij wil 's avonds dan danken dat hij een cadeautje krijgt. Hoe kunnen wij hier goed mee omgaan? Hij is nog jong en nog ik-gericht. We proberen hem ook andere gebedspunten aan te reiken. En we willen graag bijbrengen dat het leven niet om cadeautjes draait en wat  wezenlijk is. Dat laatste weet hij ook al wel goed, maar toch wil hij dan hiervoor bidden/danken. Voor hem is dit belangrijk. Hoe kunnen wij hier goed mee omgaan?

Een zoekende moeder.

Bidden met jonge kinderen is een mooi en gevoelig onderwerp. Als ouders bidden en danken we veel met onze kinderen. Als ze naar bed gaan bidden we. Als ze opstaan danken we. We bidden en danken als ouders ook hardop bij het eten. Al van jongsaf aan, vóór onze kinderen kunnen praten, brengen we ze deze goede gewoonte bij. Elk gezin zal daarin zijn eigen gewoonten ontwikkelen. Dat geldt ook het gebed dat we onze kinderen aanleren. Dat aanleren van gewoonten, het leren van een gebedje, past bij de leeftijd van jonge kinderen. Worden ze wat ouder dan begrijpen ze al beter waar het over gaat in het gebed. Tegelijk met het leren bidden en danken, lezen we ook de verhalen uit de Bijbel. Hoe mooi als het daarin ook over bidden gaat. Heel eenvoudig wijzen we op de Heere, tot Wie we onze gebeden richten. We vertellen, leggen uit, passend bij de leeftijd.

En waar mogen ze om bidden en voor danken? 

Jonge kinderen leven in een wereld waarin alles heel concreet is. Vader, moeder, opa, om, juf, die kennen ze, maar Wie is de Heere? Natuurlijk vertellen we dat de Heere in de hemel woont. Dat is heel ver weg. En toch is de Heere dichtbij. Hij weet wie wij zijn en ook het “boze, dat we hebben gedaan.” U hebt als ouders al veel aan uw kinderen geleerd. Mooi, dat u ook de dingen benoemt, waarvoor de kinderen mogen bidden en danken. Dat is heel leerzaam. 

Ook voor het kleine, het in onze ogen onbelangrijke, mag gebeden worden. Ik las laatst een uitspraak van ds. Kohlbrugge: “Wij mogen aanhouden bij de Heere, al was het om een spijker of een speld.” Als vervolg daarop zou ik zeggen: we mogen dus ook voor de gekregen spijker of speld van harte danken!

Nu schrijft u over uw oudste, die in deze periode erg bezig is met cadeautjes, die hij krijgt. In zijn leefwereld zijn die nu belangrijk. Hij is er blij mee en heeft er wellicht fijn mee gespeeld. Mooi, dat hij daarvoor óók de Heere wil danken. Dat er ook andere dingen zijn om voor te bidden en te danken is zeker waar. Ik kan niet anders zeggen dan dat u daarmee goed bezig bent om ook andere gebedspunten aan te reiken. Bij het ouder worden krijgen kinderen meer begrip en zal het weer anders zijn. Maar het danken voor alles wat de Heere gaf, mag nooit ontbreken. 

Ten slotte nog een opmerking. U zult dat niet doen, maar er zijn mensen die hun kinderen voorhouden dat Sinterklaas de cadeautjes geeft. Dat kunnen we beter niet doen. Het zijn papa en mama, en mogelijk opa en oma, die voor de cadeautjes zorgen. Vele jaren geleden kregen wij als kinderen rond deze tijd altijd een cadeautje. Daarvan zeiden mijn ouders: “De wereld viert Sinterklaas, maar dat doen wij niet. Hier is wel een cadeautje, maar dat krijgen jullie van ons.” Wat waren we er in de zeer sobere tijd, waarin er weinig voor ons was, blij en dankbaar voor. Ja, daar dankten we óók de Heere voor. 

Wat is het een voorrecht dat we als ouders mét onze jonge en oudere kinderen de Heere mogen bidden én danken. 

N. J. Teerds