Worsteling in Nederlandse Gereformeerde Kerk

Ik heb anderhalf jaar eerder al eens de vraag 'Kerkshoppen na onvrede' gesteld op deze website. Destijds was ik 18. Ik vroeg toen of ik in de GKv moest blijven en of het erg was dat ik was wezen kerkshoppen. In de tussentijd zijn er veel dingen veranderd. De Gereformeerde Kerken vrijgemaakt (GKv) is gefuseerd en is nu de Nederlandse Gereformeerde Kerken (NGK) geworden. Een groot deel van mijn plaatselijke gemeente is vertrokken. Ik heb nog steeds enorme twijfel of ik de gemeente moet verlaten of niet. Ik heb een sterk verlangen om eenheid te bewaren met mijn broeders en zusters en mijn ouders zijn er erg op tegen dat ik diensten bijwoon in een ander kerkverband.

Een van mijn ouders is ongelovig en is erg tegen kerken met een Bijbelse visie op bijvoorbeeld het huwelijk. Ik wil mijn ouders blijven respecteren en hen blijven eren, maar ik wil niet tegen Gods Woord in gaan en mij aansluiten bij een gemeente waarvan ik geloof dat zij dat wel doen bij bepaalde zaken. Daarnaast merk ik dat de preken in mijn kerk nooit gaan over bekering en wedergeboorte. Vrijwel nooit hoor ik een oproep om je eigen wil naast je neer te leggen en Gods wil te doen. Ik weet zelf in dit geval ook niet wat Gods wil is en wat goed of fout is.

We hebben ook geen gemeentepredikant meer helaas, dus kan het ook niet met de predikant bespreken aangezien we elke week een andere gastdominee hebben. Maar door deze manier van preken voelt het heel erg alsof het evangelie erg eenzijdig wordt belicht en dat daarmee het evangelie tekort wordt gedaan. Vrijwel alle GKv/NGK-dominees die ik heb gehoord lijken hier eenzijdig in te zijn. Dat gecombineerd met de ontwikkelingen in de landelijke NGK laten mij erg twijfelen of ik langer bij deze gemeente wil blijven. Ergens wil ik wachten tot we een gemeentepredikant hebben zodat ik er dan over kan spreken met hem en dat het misschien verandert.

Het voelt een beetje alsof ik in een spagaat zit. Ik wil heel graag blijven, maar voel me soms genoodzaakt om te gaan. Ik probeer de moed er in te houden, maar ik weet niet wat ik het beste kan doen. Ik heb tijdens een huisbezoek wel eens mijn zorgen gedeeld, maar er werd niet zoveel over gesproken. Ik ben nog geen belijdend lid ook. Wat moet ik doen? Waar moet ik een grens trekken en waar doe ik goed aan? Indien vertrekken de beste optie is, hoe houd ik vrede met mijn ouders? Of is dat een kruis dat ik moet dragen? Ik hoop dat u mij kunt helpen.

Beste vragensteller,

Allereerst wil ik mijn begrip, maar ook mijn respect uitspreken voor je worsteling en de manier waarop je omgaat met de vraag of je lid kunt blijven van je huidige gemeente en kerkverband. Mensen wisselen tegenwoordig al te gemakkelijk van kerk, vaak ook met argumenten die met name op het gevoel gebaseerd lijken te zijn. Daarvan is in jouw geval geen sprake en dat is een goede zaak. Je vraagt je nadrukkelijk af wat in dezen Gods wil is en dat is de juiste houding. Wat je over de visie van je ouders tegenover kerk en kerkkeuze schrijft, maakt het intussen allemaal niet gemakkelijk. Wat is nu de weg, die de HEERE je hierin wil wijzen?

Ik wil in mijn antwoord maar eenvoudig teruggrijpen op wat onze belijdenisgeschriften hierover zeggen. Met name denk ik dan aan een tweetal artikelen uit de Nederlandse Geloofsbelijdenis. Ik geef overigens de citaten daaruit door in een wat vereenvoudigde versie, zodat het hopelijk begrijpelijk zal zijn.

Om te beginnen geeft artikel 28 NGB aan dat het inderdaad geen vrijblijvende keus is om lid van de kerk te zijn. Guido de Brés gebruikt daarvoor best stevige bewoordingen: “Wij geloven dat niemand, welke maatschappelijke positie of status diegene ook heeft, zich afzijdig mag houden van de christelijke gemeente om op zichzelf te blijven. In de kerk komen immers alle mensen bijeen die behouden worden, want buiten de kerk is de echte zaligheid niet te vinden. Daarom moet iedereen zich bij de kerk aansluiten om een gemeenschap en een eenheid te vormen. Alle leden onderwerpen zich aan haar onderwijs en leiding en buigen onder het gezag van Jezus Christus. Als ledematen van één lichaam dienen ze elkaar in de opbouw van het geloof, volgens de gaven die God aan iedereen heeft gegeven.”

“Om op deze wijze kerk te zijn, is het de roeping van alle gelovigen, op grond van de Bijbel, om zich af te scheiden van hen die niet bij de kerk horen. Ook om deel te nemen aan de onderlinge bijeenkomsten, op de plek waar God je heeft gesteld. Zelfs al zou de overheid of de wet van een vorst dat verbieden en al zou er de doodstraf of een andere straf op staan. Iedereen die zich van de kerk afzondert of zich er niet bij aansluit, handelt daarom in strijd met Gods opdracht.”

De vraag dringt zich vervolgens op: maar als er sprake is van verschillende kerkverbanden met uiteenlopende praktijken ten aanzien van prediking, liturgie, etcetera, bij welk kerkverband dien je je dan volgens onze belijdenis aan te sluiten? Daarop geeft, mijns inziens, het daarop volgende artikel 29 een helder antwoord. Daar wordt namelijk aangegeven welke criteria je moet hanteren om te weten of je met een ware of een valse kerk te maken hebt. Onze belijdenis zegt dan:

“We kunnen de echte kerk herkennen aan de volgende kenmerken:
- de zuivere prediking van het Evangelie; 
- de zuivere bediening van de sacramenten, zoals Christus die heeft ingesteld;
- de uitoefening van de kerkelijke tucht, om de zonden te bestraffen;
 
Kortom, de echte kerk handelt in overeenstemming met de Bijbel, verwerpt alles wat daarmee niet overeenkomt en erkent alleen Jezus Christus als het Hoofd. Hierdoor kan men heel duidelijk de echte kerk herkennen en niemand heeft een geldig argument om zich van haar af te scheiden.”

Ik raad je aan om bovengenoemde kenmerken naast de praktijk van je huidige gemeente te leggen en daaruit biddend je conclusie te trekken. Dat dat een conclusie kan zijn, die een ander besluit oplevert dan je ouders graag zouden zien, is heel jammer, maar daarbij geldt dan wat de apostelen eens tegen het sanhedrin gezegd hebben: “Men moet Gode meer gehoorzaam zijn, dan den mensen” (Handelingen 5:29). Hetgeen overigens niet betekent dat je je ouders daarmee niet eert, maar je hebt -zeker als volwassen persoon- de vrijheid en ook de roeping om hierin je geweten te volgen en je aan Gods Woord te onderwerpen (net als zijzelf overigens).

Welke keus het volgens mij zal moeten worden, schrijf ik in dit antwoord dus niet op, al heb ik daar zelf uiteraard mijn gedachten over. Maar ik hoop dat je aan de hand van de handvatten die ik je heb willen bieden, een stap verder kunt komen in deze moeilijke problematiek.

Ds. A. van der Zwan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. van der Zwan

• Geboortedatum:
  27-02-1972
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Dordrecht-Centrum
• Status:
  Actief

29 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven