Verlangen naar de zending

Op jonge leeftijd, in mijn puberjaren, kwam God in mijn leven en toonde Hij mij het “Ik voor u, daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven!” Een zeer rijke, heerlijke tijd waarin ik maanden lang mocht leven in die eerste liefde. In die tijd gaf God ook een vurig verlangen tot de zending. Een bepaald land is daarbij altijd in gedachten gebleven. Alles wilde ik er wel voor opgeven, om maar gelijk te mogen arbeiden in Gods Koninkrijk. Ik wist dat dit niet zomaar kon en het soms nodig is dat God er een aantal jaren overheen laat gaan, om achteraf te mogen zien dat die nodig waren om bepaalde dingen te leren.

Soms kan ik sterk terug verlangen naar die tijd. Ik ben nu soms zo lauw in het geloof. En ik weet dat dit komt doordat ik soms een zo slordig geestelijk leven leid... Soms ben ik daardoor ook minder bezig met Zijn Koninkrijk en meer gericht op het aardse leven. Maar het vuur van verlangen naar de zending is nooit helemaal gedoofd. Op momenten dat ik mag spreken met andere kinderen van God of mag lezen over de zending, dan kan dit verlangen soms weer zó sterk zijn! Dan kan ik het wel uitroepen: Heere, ik zal gaan waar U wilt dat ik heen zal gaan. Wat wilt Gij dat ik doen zal?

Nu is mijn vraag: als God dit verlangen in je hart legt/gelegd heeft, mag je er dan ook op vertrouwen dat God je uiteindelijk op Zijn tijd zal zenden naar het land waar Hij mij wil hebben? Zo ja, mag/moet ik zelf hierin ook stappen ondernemen? En zo ja, wat bijvoorbeeld? Of kan God ook dit verlangen geven om uiteindelijk 'gewoon' je dagelijkse werk te doen zoals ik nu doe? Ik ben soms zo jaloers op mensen waarvan het hun dagelijkse werk is om bezig te zijn in de dingen des Heeren! Om anderen dagelijks het Evangelie te mogen delen. Een heel concreet instrumentje mogen zijn in Gods handen!

En op andere momenten moet ik weer met Paulus zeggen: “Want het goede dat ik wil, doe ik niet, maar het kwade, dat ik niet wil, dat doe ik.” Dan twijfel ik, en denk ik, zal het dan wel kunnen? Kan ik, zó ongeschikt en soms zo gericht op de wereld, wel zendelinge kunnen worden? 

Hartelijke groet, een reformatorische jongere.

Beste briefschrijver, 

Ja, het kan niet anders, als de Heere met Zijn genade in ons leven komt, dan krijgen we medezondaars hartelijk lief. Dan gaat er iets branden in je hart van een vuur van verlangen om ook anderen te vertellen over de Zaligmaker. Maar inderdaad, zoals je schrijft, de Heere wil ons -als Hij ons gaat gebruiken in Zijn dienst- wel dingen leren. Dingen die we van onszelf niet hebben.
 
Het is ondertussen wel belangrijk voor jezelf om te weten, wat de Heere(!) wil dat je doen zal. Wij kunnen graag iets willen, ons verlangen kan vurig zijn, onze liefde hartelijk. Maar de vraag is: wat wil de Heere(!) dat je doen zal? Dat vraagt om veel gebed en om biddend luisteren naar de Schrift. En ook om biddend kritisch kijken naar jezelf. Wil ik dit, of wil de Heere dit? Luister biddend naar het spreken van de Heere door Zijn Geest en Woord. Maar als de Heere dan spreekt en je duidelijk maakt (hoe de Heere dat ook doet) dat je gaan moet, dan is dat ook helder. 

Andere dingen zijn en blijven ook helder: dat je zondaar bent en blijft, dat je dus ongeschikt bent en blijft. Je zult steeds meer ervaren wat de Heere Zelf zegt: Zonder Mij kunt u niets doen! 

En nu je vraag: Als God dit verlangen in je hart legt/gelegd heeft, mag je er dan ook op vertrouwen dat God je uiteindelijk op Zijn tijd zal zenden naar het land waar Hij mij wil hebben? 

Het antwoord is: Ja, zonder twijfel. Er kan veel tegenop komen. Want Gods werk wordt altijd tegengewerkt. Wegen kunnen gesloten lijken. Het kan dat je nu of straks staat als voor een gesloten Rode Zee. Op de weg naar het gewezen land kom je, net als het volk Israël destijds, altijd reuzen tegen. Maar laat je in je hoop op de Heere niet en nooit ontmoedigen. God zal nooit een van Zijn woorden op de aarde laten vallen. Op Zijn tijd spreekt Hij en het is er, gebiedt Hij en het staat er. En dat kan geen mens tegenhouden. Want de Heere regeert!
 
Zo ja, schrijf je als tweede vraag, mag/moet ik zelf hierin ook stappen ondernemen? Jazeker. Als de Heere je geroepen heeft, mag je dat kenbaar maken. Ik zou zeggen: klop maar op een deur. En de Heere zal je laten zien of hij opengedaan wordt of niet. En als hij dicht blijft, raak dan niet ontmoedigd. Hoop op de Heere. Als een deur gesloten blijft, dan moet je misschien op een andere deur gaan kloppen. Dus ik zou zeggen: als het helder is dat de Heere je roept om te gaan, meld je dan als eerste bij de zendingsorganisatie van je eigen kerkverband. Stel in die weg je hoop op God en niet op mensen. En luister biddend stil naar wat de Heere zegt en naar hoe Hij je weg verder leidt.

Die de Heere verwachten zullen niet beschaamd worden. Wees niet bang voor reuzen. Want de Heere regeert!
 
Hartelijke groet, 
Ds. J. IJsselstein

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J. IJsselstein

• Geboortedatum:
  14-07-1965
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Kapelle
• Status:
  Actief

19 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven