Vraag
Hoewel er in ons kerkverband (Ger. Gem. in Ned.) niet gesproken wordt over je leven aan Jezus geven, heb ik toch wel het gevoel dat ik dat moet doen. Ik ken God in mijn leven, maar ik durf eigenlijk niet te bidden en zeggen tegen God: "Nu wil ik voor U leven." Kan iemand mij uitleggen hoe ik dit moet doen?
Ik denk dat ik bang ben dat ik dan niet meer terug kan naar de 'normale' wereld en dat ik dan altijd moet rouwen over mijn zonden en niet vrolijk kan zijn.
Het is misschien een warrig verhaal, ik hoop dat u het snapt en er antwoord op kan geven!
Een jonge vrouw die het even niet weet...
Antwoord
Beste vraagsteller,
Ik vind het heel mooi zoals je je vraag beëindigt: "Een jonge vrouw die het even niet weet..." Weet je dat er zeer veel zijn die het, net als jij, even niet meer weten? Zowel jonge vrouwen als jonge mannen. We zijn in een warboel terecht gekomen. Een situatie waar we niet uitkomen zonder de Heere God. Hij alleen kan ons bij de hand vatten en de weg wijzen! Houdt dat vast. Met beide handen.
Je gevoel is juist: je moet je leven aan Jezus geven! Uit de Bijbel blijkt dat ook duidelijk: 2 Kronieken 30:8, "Verhardt nu uw nek niet, gelijk uw vaderen; geeft de HEERE de hand, en komt tot Zijn heiligdom"; Spreuken 23:26: "Mijn zoon! geef mij uw hart, en laat uw ogen mijn wegen bewaren"; Mattheüs 11:28: "Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven"; Johannes 3:16: "Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat iedereen die in Hem gelooft, niet verderft, maar het eeuwige leven heeft"; Johannes 1:12: "Maar zovelen Hem aangenomen hebben, dien heeft Hij macht gegeven kinderen Gods te worden"; Lukas 19:5-6: "En als Jezus aan die plaats kwam, opwaarts ziende, zag Hij hem, en zei tot hem: Zacheus! haast u, en kom af; want Ik moet heden in uw huis blijven. En hij haastte zich en kwam af, en ontving Hem met blijdschap." Markus 1:15: "De eerste preek van de Heiland: De tijd is vervuld, en het Koninkrijk Gods nabij gekomen; bekeert u, en gelooft het Evangelie."
Ik stop met teksten noemen. Er zijn er nog veel meer. Alle teksten over bekering gaan over datzelfde: een actie die van jou wordt verwacht. Wij zijn van God weggegaan. In het Zuid-Afrikaans staat dit er zo heel mooi: "Wij hebben onze nek naar God toe gedraai en nie ons oog nie." Het is duidelijk dat dat we terug moeten, ons omdraaien. Dit kun je allemaal weg gaan stoppen met mooie regeltjes zoals “dat kan ik zelf niet”, “dan moet je uitverkoren zijn”, “mocht dat nog eens gebeuren in mijn leven.” Dogmatisch klinkt het misschien allemaal prachtig. Maar in de praktijk van het christelijke, kerkelijk, leven zijn dit allemaal uitvluchten die niet werken. Voor God kun je niet wegkruipen. God zal tegen je zeggen: “Ik heb je toch geroepen om terug te komen naar Mij. Waarom kwam je toen niet?”
Het lijkt heel echt en heel vroom als je met een benauwd gezicht zegt: “Ik wil wel, maar ik weet niet hoe het moet. Ik kan het niet.” Juist daarom is de Heere Jezus naar de aarde gekomen. Om die mensen, verloren mensen die niets meer kunnen, te roepen en Zijn armen om hen heen te slaan. Ze aan Zijn borst te drukken, zodat ze Zijn hart van liefde horen kloppen. Daarvoor is Jezus naar de aarde gekomen. En Hij zegt: “Keer je om, kom naar Mij.”
Ik begrijp het dat je vraag nu nog brandender wordt: “Hoe moet ik dat dan doen? Ik weet niet hoe dat moet.” Al is die vraag nog zo heftig bij je, er is maar één antwoord: doen! Jezelf geven aan de Heere Jezus. Overgeven aan Hem. Toegeven dat je een zondaar bent. Toegeven dat je de Heere Jezus nodig hebt. Klem je aan Hem vast. Echt met het gevoel: ik laat u nooit meer los.
Hoe ga je dat nu doen in jouw leven? Heel gewoon: zoek een stil plekje, met de Bijbel bij je. Waar niemand je het komende uur kan storen. Ga op je knieën, sluit je ogen, vouw je handen. Of kies een andere houding waarin je langere tijd diep kunt nadenken en ook hardop kunt praten. Vertel dan aan de Heere Jezus waarom je zo tot Hem komt. Vertel Hem alles wat in je brandt over dat “jezelf geven aan de Heere Jezus.” En geef jezelf over aan Hem.
Weet je wat daar bij hoort? Lezen in de Bijbel, naar de kerk gaan, praten met anderen die diezelfde verlangens hebben. Doen wat de Heere van je vraagt in Zijn Woord. Luister (in de Bijbel lezend) naar de prediking van Jezus Zelf en van de apostelen.
Laat je niet afleiden door anderen die tegen je zeggen dat je het zelf niet kunt en allerlei dingen meer. Je moet naar de Heere Jezus toe. Er is geen andere weg om zalig te worden.
Dan heb je nog dat andere probleem, denk je: nooit meer vrolijk zijn. Lieve vraagsteller, zolang je de Heere Jezus nog niet kent ben je nog nooit echt vrolijk geweest. Dan heb je wel lol gehad, maar dat gaat voorbij en heeft vaak een kater als slot. Als je de Heere Jezus mag kennen en volgen, dan leer je de blijdschap in de Heere kennen. Luister maar mee.
Jesaja 61:10: "Ik ben zeer vrolijk in den HEERE, mijn ziel verheugt zich in mijn God, want Hij heeft mij bekleed met de klederen des heils, den mantel der gerechtigheid heeft Hij mij omgedaan; gelijk een bruidegom zich met priesterlijk sieraad versiert, en als een bruid zich versiert met haar gereedschap." Zoek in de Bijbel eens teksten op over blijdschap. Je wordt er stil van.
Maar er zijn van die vreemde gedachten onder ons gangbaar! In het zwart gaan... dan ben je pas heel echt bekeerd. Mijn opa zei: "Jezus heeft nooit gelachen, dus wij ook niet." Foei! We hadden een kleindochtertje hier bij ons. Ze was vier en zit al een poosje op school. Ze tekende een engel in de lucht, een kribbetje met het Kindje erin. Een poes zat naast het kribbetje. In de lucht waren wolken... en onder aan de wolken hingen ballonnen, rode, gele roze, blauwe. Kijk, opa, zei ze, ballonnen aan de wolken, want de engelen waren zo blij, Jezus was geboren. Ze had er iets van begrepen. Grote blijdschap. Er is een Zaligmaker. Het ontroerde me. Worden als een kind. Waar je leest in het Woord: grote blijdschap. In het Oude Testament en in het Nieuw Testament.
In de wereld is geen blijdschap, in de dienst van de Heere is de ware blijdschap, vermengt met grote vreugde. Voor altijd. Als de Zoon je heeft vrijgemaakt, ben je werkelijk vrijgemaakt. Dan zijn al je zonden weg... aan het kruis gespijkerd en God komt er nooit meer op terug.
Ik hoop dat ik je iets geholpen heb. Heb je nog vragen dan mag je ze gerust stellen. Ik wens je Gods zegen, Zijn licht en Zijn vrede toe. Juist nu je nog jong bent. Verknoei je leven niet door het aan de wereld te geven. Geniet van je jonge leven, maar geef het aan de Heere.
Hartelijke groet,
Jan van Dooijeweert
Dit artikel is beantwoord door
J.W.N. van Dooijeweert
- Geboortedatum:23-01-1938
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik ken je niet maar je kerkverband ken ik wel van binnenuit. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn om daar openlijk te delen, dat je niet anders kan en wil, dan je vertrouwen op God en Jezus stellen. Maar weet dat er meer GGiN vrouwen zijn die zonder dagelijks in het zwart / donker te gaan en zonder hun haar in een knotje te hebben, "toch" openlijk belijden dat Jezus hun Redder is.
En inderdaad zul je heel wat mensen tegen komen die menen dat je dan toch wel in rouwkleding zou moeten lopen als je geloof oprecht is. Mijn ervaring is dat dit vooral mensen zijn die zichzelf "eerlijk onbekeerd" vinden en zichzelf "uiteraard" niet "zomaar" als gelovige zien.
De mensen die ik gesproken heb en altijd rouwkleding dragen, doen dit allemaal omdat ze denken dat het moet. Maar vervolgens kan niemand het Bijbels onderbouwen.
Of ze doen het omdat het van ze verwacht wordt en niet omdat ze het zelf ze ervaren of willen. Naar mijn idee wordt op die manier meegeholpen om een plannetje uit de hel uit te voeren. Want het houdt mensen van de waarheid af en de duvel lacht in z'n vuistje.
Ik heb 1 persoon gekend die juist van de HEERE geleerd heeft om die zwarte kleren uit te laten. Toen die een poosje in het zwart had gelopen omdat anderen dat ook deden, was het vanbinnen eens: Wandel voor Mijn aangezicht en zijt oprecht! Dat sloeg zo bij haar in dat ze die zwarte kleren nooit meer durfde te dragen.
Persoonlijk heb ik het nooit gedaan omdat ik het niet kon. Ik had dat niet van de HEERE geleerd. Het zou niet eerlijk zijn als ik het deed. Maar het hele zwarte kleren verhaal (plus het voorwaardelijke aanbod - goed nieuws voor de echte) is voor mij een groot struikelblok geweest. Want wat er ook veranderd was bij mij vanbinnen, daarin kon ik niet meekomen. En er wordt soms met droge ogen beweerd dat God het al zijn kinderen leert om in het zwart te gaan. Dus, of wat men beweerde klopte niet, of ik was niet oprecht gelovig.
Wat kan het een worsteling zijn om waarheid van kolder te leren onderscheiden! Want alleen de waarheid kan je echt vrij maken. Maar door de worstelingen heen, groeit ook het vertrouwen in de HEERE. Met Hem kom je nooit verkeerd uit, houdt je oog op Hem gericht! Toets verder alles aan het Woord en aan de rode lijn van de Kerk van alle tijden.
Ik wens je veel Sterkte! Ik moet denken aan Psalm 25 vers 6 berijmd:
Wie heeft lust den HEER te vrezen,
't Allerhoogst en eeuwig goed?
God zal Zelf zijn Leidsman wezen;
Leren, hoe hij wand'len moet.
't Goed, dat nimmermeer vergaat,
Zal hij ongestoord verwerven,
En zijn Godgeheiligd zaad
Zal 't gezegend aard'rijk erven.
Met hartelijke groet uit de GGiN ;)
Ik waardeer altijd bijzonder jouw bijdragen. Zo uit je hart. En mooi hoe je hier je getuigenis deelt en je niet door uiterlijkheden van anderen laat leiden, maar door Gods Woord!
Wat me dan erg moeilijk voor je lijkt, is hoe je hier praktisch mee omgaat? Want op zondag hoor je waarschijnlijk precies het tegenovergestelde, als wat je hier schrijft en hier leest van Evangelist Van Dooijeweert.
Is er in jouw omgeving wel ruimte voor je om van je Koning te getuigen?
En als je bijvoorbeeld wilt deelnemen aan het Heilig Avondmaal? Wordt je dan wel toegelaten?
Geen nieuwsgierigheid, zuster in onze Heere, maar ik ben echt benieuwd hoe je hiermee omgaat.
Ik weet niet goed hoe nuttig het is om op al je vragen (uitgebreid) in te gaan maar niet reageren voelt ook niet oké...
De naam die ik op Refoweb gebruik, komt uit de tijd dat Epke Zonderland zijn gouden plakken binnenhaalde. En ik weer opnieuw, stil weggekropen zat in mijn hoekje.
Wat wij op zondag horen verschilt heel sterk per dienst. Zoals CrA ook zegt worden er ook preken van oudvaders gelezen. Met leespreken hoor ik het liefst preken die in ieder geval van “voor de oorlog” zijn. Omdat die vaak veel evenwichtiger zijn dan de nieuwere preken die bij ons dan gelezen worden. En tussen de huidige predikanten is ook best wel verschil in hoe men preekt. Ik denk er momenteel in onze gemeente meer evenwichtige prediking klinkt als in veel andere gemeentes binnen het kerkverband.
En als je op zondag niet genoeg voedsel krijgt, kun je daarnaast nog een hele week elders op zoek gaan naar voedsel. Als is dat natuurlijk niet zoals het zou moeten zijn. Maar zomaar weggaan is geen optie. Want we ervaren het als de plek die we gekregen hebben. Waar de HEERE ondanks alles wonderlijk gezorgd heeft. Waar we onze taken gekregen hebben.
Er is wel heel wat tijd overheen gegaan maar tegenwoordig zit ik niet meer stil in mijn hoekje. En ik wordt ook gewoon toegelaten tot de bediening van het Heilig Avondmaal. Als mensen je beter leren kennen en ze herkennen wat je zegt, valt de argwaan wel weg. Soms krijg je op het meest onverwacht de diepste gesprekken met mensen die ik er nooit voor uitgezocht had. Ik probeer oprecht te zijn als de duiven en voorzichtig als de slangen. Dapper doorgaan en naar Boven blijven kijken…
ik ben de vraagsteller. Ik voel mij heel erg thuis in deze kerkverband, ik ben een stille gelovige. Ik deel lang niet alles over mijn leven met God, zelfs niet aan een dominee.
Ik vind het ook lastig om er over te praten, waarom? Geen idee.. (tips zijn welkom!)
Beetje gek dat er meteen gesproken wordt over zwarte klederen.. Als je echt in God gelooft maakt het niet uit hoe je je kleed. Wel uiteraard netjes en bedekt. Maar het gaat om het innerlijke band met God, niemand hoeft dan te oordelen op jouw kleedgedrag en aan de hand daarvan zeggen of je bekeerd bent of niet.
Dit wilde ik eventjes zeggen, en bedankt voor jullie antwoorden! Doet mij heel veel!
Ik denk dat er onder ons zoveel argwaan richting God en gelovigen is, dat mensen daardoor zelf niet makkelijk over hun innerlijk praten. En dat anderen mensen er ook heel snel wat van vinden.
In combinatie met hyper-calvinisme, cultuur en weet ik veel wat allemaal nog meer.
Maar (gelukkig!) heb je ten diepste alleen met God te doen…
En Hij is het zo waard om eerlijk en openlijk Zijn Naam te belijden!
Dapper doorgaan en naar Boven blijven kijken!
Het lijkt wel een moslimland waar mensen niet voor hun geloof uit durven komen uit angst voor de gevolgen. Dát zijn "stille gelovigen"! Blijkbaar moet men in (grote delen van) de GGiN ook "stil gelovig" zijn uit angst voor de gevolgen. Triest.
Broeder Van Dooijeweert heeft het mooi verwoord!
ik krijg van u niet de indruk,de bevindelijke boeken die er zijn in uw kerkverband,te hebben gelezen.
anders zou u nooit aandacht trekken via refoweb
want,daar vind u zelden bevindelijke inhoud voor het zieleleven..
en rekent u maar dat iemand die een kind heeft gekregen,daarvan kan vertellen.
zo is het ook in het Genadeleven.
kijk eens wat race voor reactie geeft!
daar bent u verantwoordelijk voor jo 684 die zich uitgeeft voor....'stille gelovige''
zeggen stil gelovige te zijn,maar niet te weten wat echt zo,n stil gelovige echt is....
jammer
Wat mij opvalt is dat jullie het woord 'stille gelovige' vreemd vinden, terwijl het wel degelijk in de bijbel staat!
Eerst zwijgen, daarna kom je openbaar met wat God voor je heeft gedaan (zover ben ik ook nog niet)
Hier wat bijbelteksten:
1 TIMÓTHEÜS 2:8-15
Ik wil dan, dat de mannen bidden in alle plaatsen, opheffende heilige handen, zonder toorn en twisting.
Desgelijks ook, dat de vrouwen, in een eerbaar gewaad, met schaamte en matigheid zichzelven versieren, niet in vlechtingen des haars, of goud, of paarlen, of kostelijke kleding;
Maar (hetwelk de vrouwen betaamt, die de godvruchtigheid belijden) door goede werken.
Een vrouw late zich leren in stilheid, in alle onderdanigheid.
Doch ik laat de vrouw niet toe, dat zij lere, noch over den man heerse, maar wil, dat zij in stilheid zij.
Want Adam is eerst gemaakt, daarna Eva. En Adam is niet verleid geworden; maar de vrouw, verleid zijnde, is in overtreding geweest.
Doch zij zal zalig worden in kinderen te baren, zo zij blijft in het geloof, en liefde, en heiligmaking, met matigheid.
En ook Ezchiël 3 spreekt er over, God maakte Ezechiël eerst zwijgende daarna komt hij openbaar wat de Heilige Geest deed.
Er wordt dus wel in de bijbel gesproken over stil gelovig zijn, eerst leren, lezen in de bijbel. Daarna komt het openbaar als de Heilige Geest dat wilt.
U veroordeeld hier achter elkaar personen bij naam. Plus u doet heel denigrerend over de inhoud van Refoweb. Dit kan echt niet. Daarbij is het niet waar dat hier geen ruimte is voor de beleving van een mens. Maar iedere gezonde gelovige zal ondanks al z'n beleving (of bevinding) uiteindelijk toch ook moeten leren wandelen door het geloof op het Woord alleen. Want geloven alleen op gevoel is geen volwassen en gezond geloof. U weet vast ook wel, hoe bijvoorbeeld Immens schrijft in zijn Godvruchtige Avondmaalganger, over de middelijke en de onmiddelijke zekerheid. En anders bij deze een leestip voor u.
Toch vraag ik me af wat je met stille gelovige bedoeld.
De gedeelten die je aanhaalt gaat over leren, preken of profeteren.
Zouden zij, als je ze vraagt Wie de Heere voor hen is, niets zeggen?
Ook zie je bij de tekst uit Timotheus dat er wel degelijk iets te zien en te merken is aan deze vrouwen.
Zij laten zoiezo door hun levensstijl zien Wie zij dienen.
Als iemand vraagt Wie is de Heere Jezus voor jou, wat voor antwoord kun he geven?
Probeer dat eens te overdenken is mijn tip.
Heet veel liefde en sterkte toegewenst.
Ik denk dat die "stille gelovige" nog niet uit de kast zijn gekomen ;) Wat niet zo vreemd is als je weet met welke tegenwerkingen ze te maken hebben.
Psalm 116:10 onberijmd.
Paulus herhaalt dit:
Maar omdat wij dezelfde Geest van het geloof hebben, overeenkomstig wat geschreven staat: Ik heb geloofd, daarom heb ik gesproken, geloven ook wij, en daarom spreken wij ook.
2 Kor. 4:13
- 1
- 2
