Homo-zijn en eenzaamheid

Als student (twintiger) en homo ben ik steeds meer aan het nadenken over mijn toekomst. Ik twijfel momenteel erg aan de bijbelse opvatting over homoseksualiteit en het geloof überhaupt. Ik heb dit gedeeld met enkele mensen, maar voelde me niet echt begrepen en er werd niet echt doorgevraagd.

Bij alles wat ik hoor en lees hierover wordt daarnaast steeds gezegd: “Je hebt vriendschappen nodig om een celibatair leven vol te kunnen houden.” Alleen vanaf het begin van de middelbare school heb ik eigenlijk al nooit vrienden gehad. Op meerdere manieren heb ik geprobeerd dat te veranderen. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen, ben lid geworden van een vereniging, heb ik geprobeerd om meer interesse te tonen in anderen en zelf meer te delen. Toch lukt het me niet om echt een connectie te hebben met mensen; ik voel me nu al vaak eenzaam en zit veel alleen thuis.

Ik merk dat het me onzeker maakt in sociaal contact, maar het me vooral moedeloos maakt voor de toekomst. Ik heb er jaren voor gebeden, maar ben het vertrouwen in God verloren. Ik raak gefrustreerd als mensen beginnen over “kracht naar kruis”, omdat ik er niets van merk in mijn leven. Het voelt alsof God alles van me afpakt door een relatie ook te verbieden. Ik merk alleen nog maar weerstand en aversie tegen het geloof, wat ook enkel meer afstand geeft naar de mensen om me heen. Ik ben bang om terug te vallen in de negatieve spiraal van de coronajaren.

Door het taboe op eenzaamheid en mijn schaamte vind ik het heel moeilijk hierover te praten. Ook heb ik geen zin om als zielig te worden gezien, wat alleen maar averechts werkt. Ik weet dat het aan mezelf ligt, omdat het me nergens lukt om vrienden te maken, maar ik heb geen idee meer wat ik nog zou kunnen veranderen. Wat kan ik doen om hier iets aan te veranderen, want ik merk dat ik mijn geloof hierdoor verlies.

Beste eenzame student,

Jouw vraag is er typisch zo een waarbij ik denk: Ik wou dat ik deze jongen persoonlijk kon spreken. Want dan kon ik vragen naar verduidelijking, naar je luisteren en samen met je zoeken naar mogelijkheden. Ik denk dat dat is wat je ten diepste nodig hebt, niet zomaar een antwoord in letters op je beeldscherm. Maar ik moet het doen met wat je schrijft en ik bid dat God me leidt bij wat ik nu ga intikken. Ik hoop dat er iets bij zit waar je wat aan hebt. 

De eerste gedachte die in me opkwam, is dat er twee dingen door elkaar heen lijken te lopen: je homo-zijn en je eenzaamheid. Ik vroeg me af of je die twee dingen toch niet los van elkaar moet zien. Als je geen homo was geweest, zou je dan óók niet eenzaam zijn geweest? Misschien schept het helderheid om jezelf dat af te vragen. Je wekt de indruk dat het één en hetzelfde probleem is, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn.

In ieder geval denk ik niet dat je probleem opgelost was als God je maar toestond om een relatie aan te gaan. Want de basis van een relatie, áls je daarover al zou willen nadenken, kan niet zijn dat je daarmee je eenzaamheid oplost. Zo werkt dat niet in een relatie. Je zoekt dan iets in de ander wat je eerst in jezelf gevonden moet hebben (en aan de ander moet kunnen geven). Om het heel direct te zeggen: als het je al niet lukt gewone vriendschappen te sluiten, zou ik me nog niet druk maken over het wel of niet (mogen) aangaan van een relatie. Daar ben je nog helemaal niet aan toe. Sowieso lijkt die kwestie me niet de reden van je eenzaamheid op dit moment.

Wat er dan wél aan de hand is, daar kan ik alleen maar naar gissen. Wat ik je zou willen aanraden, is om in ieder geval eerlijk te zijn: naar jezelf toe, naar anderen toe en naar God toe. Misschien is dat niet wat je nodig hebt, maar dan moet je me eventueel maar persoonlijk mailen (herman@hartvanhomos.nl).

Om bij het eerste te beginnen: ik bleef haken bij de volgende zin: “Door het taboe op eenzaamheid en mijn schaamte vind ik het heel moeilijk hierover te praten. Ook heb ik geen zin om als zielig te worden gezien.” Dat snap ik allemaal, maar wat je hier schrijft, zou kunnen betekenen dat je niet helemaal eerlijk durft te zijn over jezelf. Op een bepaalde manier bén je op dit moment nu eenmaal kwetsbaar, in die zin dat je hulp nodig hebt van anderen bij wie je eerlijk op tafel kunt leggen wat je bezighoudt. Erken dat maar. Dat is niet ‘zielig’, het is juist sterk als je eerlijk durft te benoemen wat je zwakheden en vragen zijn. 

Over die ‘anderen’ gesproken (en daarmee kom ik bij het tweede): het lijkt erop dat je met hen vooral (ook?) praat over je je homo-zijn en het eventuele celibataire leven. Wat ze je daarover zeggen bevredigt je niet. Bij dat laatste kan ik me wat voorstellen, want als het inderdaad niet veel verder komt dan “kracht naar kruis”, is dat weinig helpend.
 
Zomaar wat gedachten daarover: misschien moet je het voorlopig even níet met ze hebben over je homo-zijn, of in ieder geval niet over het relatie-aspect daarvan. Want nogmaals, ik vraag me af of dat op dit moment je grootste probleem is. Je voelt je gewoon eenzaam en het lukt je niet om bevredigende contacten te leggen. Probeer daarover eerlijk te zijn tegenover hen en vraag hen je daarbij te helpen. Wat zien zij verkeerd gaan in jouw sociale contacten? Wat zou je anders kunnen doen? Het is natuurlijk heel kwetsbaar om hiernaar te vragen, maar misschien is dat juist wat je nodig hebt.

Als ze dan met ‘goedkope’ antwoorden komen, is het ook een kwestie van eerlijkheid dat je dat benoemt: “Sorry, hier heb ik niks aan.” Of: “Dat is makkelijk gezegd, maar hoe werkt dat dan in de praktijk?” Dus laat je niet met een kluitje in het riet sturen, maar gebruik je contacten om te zoeken naar echte antwoorden. Het spreekt voor zich dat je dan ook bereid moet zijn naar hun adviezen te luisteren.

Het zou (!) overigens kunnen zijn dat je zelfs professionele hulp nodig hebt. Je vraag is belangrijk genoeg om er serieus aandacht aan te (laten) besteden. Als je kijkt op www.ikzoekchristelijkehulp.nl en je vult als zoekwoord “eenzaamheid” in, krijg je een lange lijst met mogelijke hulpverleners, waaronder stichting Schuilplaats en De Vluchtheuvel. Het is beslist geen schande als je daar gebruik van maakt, zeker niet als je ‘alles’ al geprobeerd hebt. Geloof dat je de moeite waard bent om jezelf deze aandacht te gunnen.

Tenslotte je omgang met God. Ook tegenover Hem mag je eerlijk zijn. Vertel Hem maar waarom je Hem niet meer vertrouwt; wat Hij voor jou verkeerd heeft gedaan. Ik denk hier aan Psalm 13, waarin David zijn klacht voor God neerlegt: “Hoelang nog, HEERE? Zult U mij voor altijd vergeten?” Probeer vervolgens ook geduld en volharding te oefenen. Want God luistert zeker naar je, alleen is Hij niks aan jou (en mij) verplicht. Hij antwoordt op Zijn tijd en wijze, misschien wel door de hulp die je bij andere mensen gaat zoeken. Van harte hoop ik dat je zo ook het vervolg van Psalm 13 (weer) gaat bidden: “Ik echter vertrouw op Uw goedertierenheid, mijn hart zal zich verheugen in Uw heil” (vers 6).

Herman van Wijngaarden

Dit artikel is beantwoord door

Herman van Wijngaarden

• Geboortedatum:
  06-02-1963
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Driebergen
• Status:
  Actief

33 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven