In broek aan het avondmaal

Als je als vrouw in een broek aan het avondmaal gaat, kun je dan wel echt bekeerd zijn? Bij een discussie op school waren twee van ons het daar niet mee eens, omdat je als je tot God bekeerd bent, je ook naar Gods wil, wil leven. De andere twee vinden dat je wel met een broek aan het avondmaal mag, omdat God volgens hen niet naar het uiterlijk kijkt, maar naar wat er in het innerlijk leeft.

Er wordt verschillend gedacht over het dragen van een broek door vrouwen. Sommigen vatten de tekst Deut.22:5 zo op dat het voor de Heere een gruwel, een diepe afschuw is, wanneer een man een rok of een vrouw een pantalon draagt. Van deze uitleg wordt echter terecht afstand genomen om de volgende redenen:

a. Het gaat hier om de voor het oudtestamentische Israël geldende burgerlijke wetgeving. We houden ons als christenen niet aan de spijswetten en zoveel andere voorschriften uit Leviticus en Deuteronomium, bijv. Deut.14:21 (een bokje niet koken in de melk van zijn moeder). Dan is het willekeurig om ineens een bepaald voorschrift wél streng te handhaven.

b. Waarschijnlijk droegen mannen in die tijd gewaden die wij nu als lange jurken zouden aanduiden en de pantalon voor vrouwen was onbekend. Waar het in werkelijkheid om gaat is dat mannen zich niet als vrouwen mogen verkleden en vrouwen niet als mannen. Dat gebeurde namelijk in het kader van ontucht rond de afgodstempels. Hier ligt dan ook de blijvende actualiteit van het verbod. Het is een verbod van travestie.

c. Je zou wel een bredere toepassing kunnen maken bij dit gebod, in de zin van: kleed je als man als je man bent en als vrouw als je vrouw bent. Probeert niet opzettelijk onzichtbaar te maken of je man of vrouw bent. Dat kan heel goed door als vrouw een typisch vrouwelijke pantalon te dragen. Omgekeerd hebben de Schotten zodanige kilts, dat het duidelijk is dat het niet om rokken van vrouwen gaat.

d. Wie tot God bekeerd is, wil naar Gods wil leven. Maar dan komt het er wel op aan de juiste uitleg te geven aan de bijbelwoorden. Anders worden de gewetens gebonden zonder bijbelse noodzaak en wordt de christelijke vrijheid aangetast. Hier hebben de kerkhervormers juist scherp tegen geprotesteerd! Het is onjuist te stellen dat het Gods wil is dat een vrouw nooit een pantalon draagt. Het is nog veel meer onjuist te zeggen dat een vrouw die een pantalon draagt, niet bekeerd is. Zulke uitspraken bedroeven de Heilige Geest.

e. God ziet het innerlijke aan, maar het innerlijke komt ook uiterlijk openbaar. Wie gelovig avondmaal viert, zal dat met gepaste kleding doen, dus niet in slordige vrijetijdskleding, niet in een minirok, niet met kleren die aanstootgevend zijn. Als je als vrouw weet dat bepaalde broeders en zusters er moeite mee hebben wanneer je in een broekpak ten avondmaal komt, dan pas je uit liefde je kleding aan en draag je een rok. Hetzelfde geldt voor een man die bijvoorbeeld een kanariegeel kostuum draagt. Als je weet dat medegelovigen die kleur te opzichtig vinden voor een avondmaalsviering, dan trek je een ander pak aan. Zo  eenvoudig ligt dat vanuit de fijngevoeligheid van de liefde.

Ik vrees dat mijn antwoord niet voor iedereen bevredigend is, maar ik meen dat het zo ligt. Dergelijke punten rond uiterlijke zaken zijn niet onbelangrijk, maar ze moeten evangelisch, niet wettisch benaderd worden.

Dr. J. Hoek