Wij zijn vijftien jaar getrouwd en hebben vijf kinderen. Mijn man is verliefd op...

Wij zijn vijftien jaar getrouwd en hebben vijf kinderen. Mijn man is verliefd op een andere vrouw. Dat heb ik een week geleden ontdekt. Heb hem er mee geconfronteerd. Hij wil verder met ons vanwege met name de kinderen. Hij heeft een punt gezet achter de relatie, maar het is een werkneemster van hem. Ik hou van hem, zou verder willen maar wordt heen en weer geslingerd door gevoelens en verdriet en wantrouwen, maar ook het zien van weinig uiterlijke spijt vind ik erg moeilijk. Wat moet ik doen?

Beste ..., het is een heel nare ontdekking als we erachter komen, dat diegene die we meenden te kunnen vertrouwen niet standvastig blijkt te zijn geweest. Hij had trouw beloofd, maar nu is er een smet op gekomen. Ik kan me heel goed voorstellen dat u lijdt onder gevoelens van verwarring, zoals u dat aangeeft. Op uw vraag wat u moet doen kan ik niet zomaar met een afgerond advies antwoorden; zulke resultaten komen pas na verloop van tijd tot stand in persoonlijke gesprekken. Zelfs als we elkaar konden aankijken, zou één gesprek niet eens voldoende zijn. Ik wil proberen een aantal algemeen geldende zaken aan te dragen, in de hoop dat u aan de hand daarvan uw eigen lijn kunt trekken.

We beginnen bij het verliefd worden op zichzelf genomen. Eén van de dingen waaraan we kunnen zien dat we in een gevallen wereld leven, is dat we verliefd kunnen worden terwijl we dat niet behoorden te doen. Het is in ons aardse bestaan zelfs heel normaal dat we van tijd tot tijd verliefd worden op iemand anders dan diegene aan wie we onze trouw hebben beloofd, maar het blijft een gevolg van de zondeval. Er geldt ergens een vage richtlijn: gemiddeld eens in de zeven jaar worden wij verliefd. Het is helemaal niet goed, maar het gebeurt. Als het gebeurt moeten we ertegen vechten, ons er niet aan overgeven. Ik meen dat we in dat geval niet moeten denken aan “Gij zult niet echtbreken”, maar aan “Gij zult niet begeren”, zelfs al doen we het niet expres en overkomt het ons. Het zijn verlangens die we niet moesten hebben. In elk geval niet koesteren.

Dat uw man verliefd is geworden, is niet goed te praten, maar het is tot daaraan toe. Hij had ertegen moeten vechten. Dat heeft hij niet gedaan. Je kunt erover discussiëren of hij ook spijt moet hebben. Ik vind van wel, maar ik weet dat zoiets een tijd op zich kan laten wachten. Heel wat mensen (mannen en vrouwen) vinden het wel prettig dat ze verliefd worden en zien het niet als een teken van verval in ons bestaan. Dat is het ook niet altijd, dat is het pas nadat je een ander trouw hebt beloofd. Maar veel mensen denken er niet over na en beseffen niet dat verliefd worden ook verkeerd kan zijn. Daarom is er geen spijt. We moeten leren inzien dat we ongeoorloofde verlangens hebben gehad en dat we diegene aan wie we trouw hadden beloofd hebben beschadigd, dan pas kan er spijt of zelfs berouw ontstaan. Misschien is dat inzicht er nog niet bij uw man. Misschien is hij zelfs bezig zich vrij te pleiten, alsof hij er niets aan kon doen dat hij verliefd werd. Waar hij wel wat aan kon doen is dat hij zich er niet aan ging overgeven. Daarvoor moet hij in de eerste plaats berouw krijgen. Misschien zoekt hij nu naar verzachtende omstandigheden. Feit blijft dat hij voor Gods aangezicht trouw aan u heeft beloofd. Dát moet weer het richtsnoer van zijn denken en doen worden.

Het is me niet duidelijk wat er allemaal is gebeurd na het verliefd worden, wat voor relatie met die andere vrouw dat heeft opgeleverd. Ik moet het ook niet weten. Ik krijg de indruk dat uw man aan zijn verliefdheid heeft toegegeven, en er in een bepaalde omgangsvorm gestalte aan heeft gegeven. Dan zullen we moeten spreken van ontrouw, en over die ontrouw mag u inderdaad berouw verwachten. Terecht bent u teleurgesteld dat uw man niet eens spijt heeft. Maar dat kan komen door de betovering van de verliefdheid, iets wat mensen als heel prettig ervaren. Hij moet nog leren inzien dat dit toch in strijd met Gods geboden is geweest. Het was een ongeoorloofd verlangen, ongeoorloofd spelen met verkeerde gedachten. Het ontstaan van dat inzicht kan tijd nodig hebben, want die “betovering” kan heel sterk zijn. Die moet eerst verdwijnen. Soms is iemand zo sterk onder de indruk van eigen verliefdheid, dat elke vorm van verstand verkeerd gebruikt gaat worden, om maar te kunnen blijven genieten van die gevoelens. Men gaat het goedpraten, of men slaat helemaal door zodat men afstand neemt van gezin en geloof. Ik begrijp dat het bij uw man niet zover is gekomen. Maar het zal hem wel veel moeite kosten om los te komen van de “betovering”. Ik denk dat het goed is om hem tijd te gunnen. Wij mensen hebben altijd tijd nodig voor inzichten en leerprocessen. Waar het om gaat is dat hij leert inzien dat hoe dan ook het toegeven aan verliefdheid in zijn geval in strijd was met zijn trouwbelofte aan u en aan de Heere. Hij heeft u beschaamd en hij stond er niet recht mee voor God. Dat inzicht moet groeien.

Het lijkt me wel verstandig om na te gaan of er ook iets was, waardoor hij zo kon gaan toegeven. Soms komt de verliefdheid volkomen onvoorspelbaar over iemand heen. Het gebeurt gewoon, helaas. Maar als er een periode van ongenoegen aan vooraf is gegaan, wordt de verliefdheid des te gemakkelijker aanvaard. Was er een bepaalde vorm van ongenoegen bij uw man? Was het huwelijksleven afgekoeld? Meende hij dat er een leegte, een gemis was? Was de onderlinge omgang besmet geraakt met valse klanken, ongemerkt, maar toch? Liep uw man rond met kritiek of met klachten? Had hij veel aan zijn hoofd en kon hij dat voor zijn gevoel niet bij u kwijt? Ging hij het thuis zijn vermijden, zijn tijd vullen met overwerken, wat in sommige omstandigheden wel goed te praten is, maar wat ook wel misbruikt wordt. Er zijn zoveel mogelijkheden waardoor een relatie bekoelt. Er kunnen spanningen geweest zijn, of nog zijn, in het innerlijk van uw man. Maar het kan ook heel anders: soms wordt het leven een routine, en hebben we zelf niet door dat zoiets gevaarlijk kan worden. Het is voor de onderlinge trouw van groot belang dat man en vrouw op een goede manier met elkaar in gesprek blijven. En als er iets was, zal daar een oplossing voor gezocht moeten worden.

Ik begrijp dat het een teleurstelling voor u is, dat hij gezegd heeft te kiezen voor zijn kinderen, niet voor u. Dat heeft met de verliefdheid te maken, dat beïnvloedt de manier waarop hij over u denkt, maar het is wel heel erg pijnlijk. Ik kan me voorstellen dat u worstelt met de vraag, wat er met u mis is, in zijn ogen. Het is niet verstandig om nu bij hem aan te dringen met de vraag waarom hij minder in u ziet. Ik vermoed dat hij daarop geen helder antwoord kan geven. Aandringen op antwoorden terwijl het niet kan, is schadelijk. Ik hoop dat er een tijd komt dat u het met elkaar kunt bespreken.

Uw man is u ontrouw geweest. Het had niet gemogen. We hopen dat het berouw komt. U wilt hem niet kwijt, maar u vindt het (denk ik) heel erg moeilijk om nu ontspannen met de situatie om te gaan. Dat is heel begrijpelijk.

Verliefdheden gaan na verloop van tijd weer over. Verkeerde redeneringen verdwijnen dan ook. Nu is het een scherp probleem, over een tijd is het een terugzien op een beschamende en pijnlijke  periode. Er is een redelijke kans dat uw man zich over een tijd schaamt over het feit dat hij zich zo heeft laten gaan. Dan weet hij zich tegenover die ander geen houding te geven. Nu voelt u zich gekwetst. Begrijpelijk en terecht. Maakt u er alstublieft geen zaak van die in de sfeer van de concurrentie ligt, alsof u het verloren zou hebben van die andere vrouw. In dat vlak moet het helemaal niet getrokken worden. Zij heeft het niet van u gewonnen, er was niet eens een wedstrijd tussen u beiden. Uw man heeft een verkeerde val gemaakt en daarbij heeft die vrouw tijdelijk een rol gespeeld. Uw man gaat daarbij niet vrijuit, want hij had niet aan zijn verliefdheid mogen toegeven. Dat zal hij moeten gaan inzien, en het zou heel mooi zijn als hij daarom klein werd voor de Heere. Voor u is het probleem dat uw man zijn trouw aan u niet heeft bewaakt. U mag van hem eisen, met de nodige beminnelijkheid, dat hij dat voortaan wel zal gaan doen. Ondertussen is het verstandig om te werken aan herstel van uw relatie. Die is beschadigd, daar moeten wonden genezen worden, krom getrokken situaties moeten recht gemaakt worden, schadelijke omgangsvormen moeten verwijderd worden. Dat kan niet via schriftelijk contact. Het moet wel gebeuren. U zult daarbij een deskundige en geduldige begeleiding goed kunnen gebruiken.

Ten slotte, ik kan me voorstellen, dat de aanwezigheid van die ander een heel groot probleem is, omdat uw man eigenlijk helemaal geen contact met haar moet hebben, maar ook omdat hij haar vanwege zijn verliefdheid niet kan ontslaan. Er zal gezocht moeten worden naar een oplossing, waarbij het directe contact tussen hen beiden ten strengste vermeden wordt. Ik heb geen idee hoe, maar het zal uw man duidelijk moeten zijn dat kiezen voor zijn kinderen óók betekent dat hij elk direct contact met haar achterwege laat. Want als hij dat niet doet, komt hijzelf onvermijdelijk tot stappen die uitermate schadelijk zijn. Dan maakt hijzelf stuk wat hij nu nog heel wil houden. Wat dat betreft zal hij zich heel sterk moeten wantrouwen, en zichzelf in het geheel niet moeten overschatten. Hij zal alles moeten doen om de betovering van de verliefdheid te verbreken en om het vertrouwen binnen het gezin te herstellen. Zo niet dan gaat hij ten onder aan zijn eigen onverstand.

Ten slotte hoop ik dat de Heere u en uw gezin bewaart, u heel veel kracht en wijsheid geeft in deze moeilijke tijd.

Ds. G. van ‘t Spijker

Dit artikel is beantwoord door

Ds. G. van 't Spijker

• Geboortedatum:
  17-12-1943
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Baarn
• Status:
  Inactief

27 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven