Geen zieleslaap na de dood

Als ik mijn laatste adem uitblaas is het voorbij en begint het echte Leven pas. Gek genoeg kwam ik er achter dat mij de volgorde van gebeurtenissen die dan volgen niet duidelijk is. Veel hoor ik in de prediking het terstond (en vereeuwiging) veranderen van plaats/toestand (hel of hemel), zoals bij de rijke man/arme Lazarus. In de Bijbel kom ik ook geregeld een (ik zeg het maar even zo) ‘slaapstand’ tegen (Johannes 11:11, Markus 5:39, etcetera). Dit lijkt te duiden op een gevoelloze (dode?) toestand tot de wederkomst van Christus op de aarde.

Als ik mijn ogen sluit, zie ik mijn God en Verlosser dan direct of ‘slaap’ ik eerst nog een tijdje? Is er consensus over in gereformeerde theologie hoe dit gaat?

Begrijpelijk dat je deze vraag stelt. Het is inderdaad zo dat in de Bijbel over de dood wordt gesproken als een slaap. In psalm 89:19 zingen we: “Wie leeft er, die de slaap des doods niet eens zal slapen, wie redt zijn ziel van het graf?” Het feit dat de Bijbel de slaap gebruikt als beeldspraak voor de dood, betekent niet dat er voor de ziel een situatie is van onbewustheid na de dood en tot de dag van de opstanding bij de wederkomst van Christus. De beeldspraak van de slaap voor de dood is van toepassing op het lichaam, niet op de ziel. Daarover is in het gereformeerde belijden inderdaad consensus. 

Uiteraard moeten we ons afvragen welke Bijbelse gegevens er zijn voor de gedachte dat er niet een zielenslaap is na de dood. Allereerst kunnen we denken aan wat de Heere Jezus zegt tegen de moordenaar aan het kruis: “Heden zult gij met Mij in het paradijs zijn” (Lukas 23:43). Toen het lichaam van de Heere Jezus in het graf lag, was Zijn ziel in de hemel. Daar was ook de ziel van de geredde moordenaar.

Paulus schrijft in Filippenzen 1:23 dat hij een begeerte heeft om ontbonden te worden en met Christus te zijn. Hij verlangt er naar dat door de dood zijn ziel wordt losgemaakt van het lichaam om in plaats daarvan met Christus te zijn in de hemel. Het lichaam is hier en nu immers aangetast door de zonde en leent zich voor de zonde. Van dat zondige bestaan wil Paulus graag verlost zijn. Bij de wederkomst zullen lichaam en ziel worden herenigd. Dat betekent voor Gods kinderen volmaaktheid.

Wanneer we sterven en geborgen zijn door het geloof in Christus, dan zien we onze God en Verlosser direct. Zij die buiten Christus sterven, dalen direct neer in het eeuwig verderf. In het begin van de vraag schrijf je dat het echte leven pas begint bij het uitblazen van de laatste adem. Daarbij moest ik denken aan Johannes 17:3: “En dit is het eeuwige leven, dat zij u kennen, de enige waarachtige God, en Jezus Christus, Die Gij gezonden hebt.” Zo mogen we zeggen dat voor hen die Christus kennen door het geloof, het echte leven hier al begint. Iets van de hemel in hun hart. Wat is dat heerlijk!

Ds. J. A. van den Berg,
Sint Anthoniepolder