Niet meer mee met atheïstische vrienden

Ik merk dat ik sinds de coronacrisis weer door God op het rechte pad getrokken ben en steeds meer en dichter bij hem probeer en wil leven. Mijn ogen zijn geopend voor de vele wereldse dingen die in mijn leven waren en zonden die cultureel als normaal worden gezien (zoals dronkenschap etc). Terwijl ik nu inzie dat veel van die dingen absoluut niet normaal zijn en de Bijbel duidelijk zegt dat zij wie zulke dingen doen het koninkrijk niet binnen zullen gaan.

Sinds een tijd probeer ik dus steeds meer te leven naar Gods wil, niet omdat ik zelf rechtvaardig probeer te worden (ik weet immers dat ik gered ben uit genade door geloof alleen), maar omdat ik God wil dienen en leven zoals Hij verlangt. Toch is er aan de andere kant weer de twijfel of ik niet te wettisch probeer te zijn. Moet ik wel proberen zoveel mogelijk te mijden. Ik heb bijvoorbeeld alleen maar atheïstische vrienden. Vroeger deed ik vaak mee in dingen waarvan ik nu denk dat had ik nooit moeten doen. Maar sinds ik me daar vanaf keer krijgen mijn vrienden het gevoel alsof ik me afsluit of terugtrek wanneer ik bijvoorbeeld iets niet meer wil doen wat ik voorheen wel deed, discotheken bezoeken bijvoorbeeld omdat die plaatsen in mijn ogen vaak meer een plek van immoraliteit en verheerlijking van zonden lijken dan een leuke plek om samen tijd door te brengen. En wanneer gesprekken weer vol seksuele grappen of dat soort gespreksonderwerpen zijn heb ik de neiging gewoon niet in het gesprek mee te doen.

Dus aan de ene kant vraag ik me af: probeer ik niet te wettisch te zijn en is het wel goed om me zo van bepaalde dingen af te keren, maar tegelijk zegt de Bijbel dat ik de wereld niet lief hoor te hebben en Jezus zegt dat wie zelfs zijn vader of moeder lief heeft boven Jezus, Hem niet waard is. Hoe dien ik dit correct in te vullen in mijn leven? Jezus leert ons dat Hij verdeeldheid brengt en die verdeeldheid kan ik nu ook wel voelen soms. Ik wil graag goed leven en als zout der aarde kunnen zijn, maar door me af te sluiten voor bepaalde dingen zullen mijn vrienden zich misschien juist gaan ergeren aan het geloof in plaats van de goedheid erin zien. En ik besef dat Johannes schrijft dat ieder die kwaad doet het licht haat en niet tot het licht komt opdat hun werken niet ontmaskerd worden. Dus natuurlijk bestaat de kans dat ze door mijn verandering zich aan mij ergeren omdat ik daarmee eigenlijk zeg dat die dingen dus slecht zijn, wat zij dan weer persoonlijk kunnen opvatten.

Hoe kan ik dus als zout der aarde zijn, niet mee doen in de immoraliteit die mijn niet-gelovige vrienden wel doen, maar tegelijkertijd niet onze vriendschap verbreken zodat ik wel in het goede voor kan leven en dat voorhouden als voorbeeld voor zover dat in mijn vermogen ligt?

Bedankt voor je vraag. Een hele worsteling, merk ik. Je vraag spitst zich toe op hoe je als ‘zout der aarde’ zou moeten zijn? Misschien moet je je eerst afvragen of je met je vrienden wel op dezelfde voet voort kunt gaan. Mijn advies: bespreek in alle openheid wat je in je leven gemerkt hebt en tot welke keuzes dat bij jou geleid heeft? Transparantie helpt ze om te begrijpen dat jij niet meer op de oude voet voort wilt gaan. Want zonde is zonde tegen God, zonde tegen het offer van de Heere Jezus. Het heeft Hem alles gekost.

Dan gaat het niet alleen om de persoonlijke omgang met God (in het verborgen dus; Ps. 25) maar dat komt ook naar buiten. In Lukas lees je dat een zuurdesem het gehele deeg doorzuurt (Lukas 13:21). Als christen ben je een nieuwe mens geworden. Het oude is voorbij gegaan en het is alles nieuw geworden (2 Kor. 5:17).   

Als het goed is, heb je er ook geen zin meer in om met die zondige praktijken mee te doen. Je vraagt je af of je wel moet proberen zoveel mogelijk te mijden. Kijk die woordjes “zoveel mogelijk” nog eens na. De liefde tot God maakt je toch bang om te zondigen? Het leven met God trekt door je hele leven heen. Je wilt heilig leven voor Hem en dat houdt tegelijkertijd in dat je bidt: “Wend mijn ogen af, dat zij geen ijdelheid zien; maak mij levend door Uw wegen” (Ps. 119:37).

Als God je leven veranderd heeft (rechtvaardiging), dan zorgt hij ook voor de heiliging. Het dragen van goede vruchten komt ook voort uit de verdiensten van Christus. Dat geeft een zekere ontspanning. Je mag het van Hem verwachten. De Heere Jezus Zelf heeft gezegd: “Die in Mij blijft en ik in Hem, die draagt veel vrucht; want zonder Mij kunt gij niets doen” (Joh. 15:5). Hoe zou anders God de eer krijgen? 
 
Wij hebben wel onze verantwoordelijkheid als het gaat om onze houding tegenover de ander, maar toen Christen in de christenreis van Bunyan in het hart was getroffen, wilde hij koste wat het koste de stad Verderf verlaten. Je bent niet beter dan je vrienden, maar het leven in de wereld en het leven met God kan niet samen gaan. In de wereld, maar niet van de wereld.
 
Een christen wordt een vreemdeling hier op aarde (Ps. 119:19). Je bent er wel en je verstaat je verantwoordelijkheid, maar je hart ligt er niet meer. Je reis door dit leven is dus nogal eens een reis in eenzaamheid. 

Hopelijk helpt mijn antwoord jou wat om keuzes te maken. En de belangrijkste vraag is volgens mij: “Heere, wat wilt u dat ik doen zal”?

J. M. Strijbis

Dit artikel is beantwoord door

J.M. Strijbis

• Geboortedatum:
  16-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Gouda
• Status:
  Actief

163 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven