Vraag
Na in de laatste vijf jaar op verschillende plaatsen te hebben gewerkt, moet ik constateren dat ik vrijwel overal de enige christen was. Ook bij mijn nieuwe werkgever waar schijnbaar wel redelijk wat christenen zouden werken merk ik daar weinig van. Ik zie bijvoorbeeld niemand bidden of dankzegging uitspreken voor en na het eten en iedereen leeft zoals de wereld: dronkenschap, seks, lompe taal, noem maar op. Het maakt me eigenlijk een beetje moedeloos. Ik voel me eenzaam in mijn wandel met de Heer buiten mijn familie om.
Ook van al mijn vrienden ben ik de enige die gelooft. Als ik soms de percentages lees over hoeveel mensen zich christen noemen in Nederland dan kan ik alleen maar concluderen uit mijn ervaring dat van die percentages helemaal niks klopt. En ik leef nog wel de Biblebelt. Is Nederland niet compleet het geloof aan het kwijtraken? Heeft God ons land, of eigenlijk heel het westen, verlaten of overgegeven aan de zonde? Of is dit het begin van de grote afval van het geloof? Want als dit zo doorgaat dan vrees ik dat tegen het einde van deze eeuw het christendom praktisch uitgedoofd is als godsdienst met enige betekenis.
Jezus vroeg zich af of Hij bij Zijn wederkomst nog wel geloof zou vinden. Ik kan me alleen maar afvragen of ik tegen het einde van mijn leven nog oprecht geloof in Nederland zal vinden. Van mijn generatie (jaren 90) is het percentage gelovigen al zo klein. Van de generatie 2000 is het nog veel kleiner en ik denk dat van de generatie van mijn kinderen al bijna niemand meer overblijft, op hier en daar een handjevol na. Kunnen we dit tij nog keren als kerk? Of gaan we in Europa een duistere eeuw tegemoet waaraan het licht zich steeds meer gaat onttrekken? Levend in deze wereld kan ik alleen maar uitzien naar Christus’ wederkomst.
En natuurlijk kun je zeggen: dat is een mooie plek om een lichtje te zijn en het Woord te delen. Maar de ervaring leert me dat niemand daarin geïnteresseerd is. Men leeft in zonde en wil niet weten van Christus. En als je dan in gesprek komt met een atheïst dan is het al vrij snel duidelijk dat zijn niet eens geïnteresseerd zijn in Gods Woord of om er ook maar iets van te begrijpen. De enige reden dat ze in gesprek gaan is om de standaardbezwaren tegen het geloof te kunnen uiten, onzinnige beschuldigingen op te werpen of simpelweg het geloof belachelijk te maken. De vragen zijn ook niet oprecht, want ze luisteren niet of nemen het antwoord niet eens in overweging. Nee, ze gaan meteen door naar de volgende kritiekpunt. Dit alles frustreert heel erg.
Antwoord
Een lange vraag, waar slechts enkele vragen in staan. Ik zou het eerder een hartenkreet en een ontboezeming willen noemen. Wat is er namelijk aan de hand? In de loop van enkele jaren ziet onze vragensteller alom het christendom verschrompelen. Hij kijkt daarbij niet zozeer naar de aantallen kerkgangers, maar hij let vooral op het gedrag van de mensen die zich (nog) christen noemen. En dan ziet hij een tamelijk eenduidig beeld: er zijn nog best wel behoorlijk wat mensen die zich christen noemen, maar hij ontdekt nauwelijks meer een christelijk leven bij deze mensen! Christenen die niet meer bidden of danken bij het eten; rustig zich overgeven aan dronkenschap, want die niet meer als zonde wordt beschouwd; ze slaan liederlijke taal uit en vinden dat gewoon; ze leven zich uit op seksueel terrein.
De vragensteller voelt zich geestelijk eenzaam! En zijn vraag luidt dan: is Nederland zijn geloof aan het kwijtraken?
Antwoord: voor zover Nederland nog geloof had: Ja! Nederland raakt het christendom kwijt! En de keerzijde daarvan: God laat Nederland meer en meer los. En wat gebeurt er dan? Dan springt de duivel in dat ontstane gat, in die geestelijke leegte! En berg je dan maar, want dan gaat Nederland goed noemen wat zondig was en verkeerd wat goed was. De voorbeelden daarvan liggen nu al voor het oprapen! En de snelheid waarmee dit gebeurt is zo groot, dat je niet tot het eind van deze eeuw hoeft te wachten om met een lantaarntje nog ergens een christen te vinden.
Of dit tij nog gekeerd kan worden? Door mensen niet, ook door kerkmensen en kerkelijke instellingen niet! Maar door de Heere wel!
Daarom zullen we allereerst en allermeest in deze droevige omstandigheden moeten letten op de Heere en wat Hij zegt in Zijn Woord. En wat blijkt dan de belangrijkste boodschap te zijn voor ons allemaal? Dat we schuld gaan belijden voor het diepe verval! Lees er de profeten maar op na! Immers, de oordelen beginnen bij het huis van God en dat is niet per ongeluk zo. Als kerk(en) hebben we schuld. Wij hebben God verlaten, wij zijn niet geweest wat we moesten zijn!
Maar dan is er voor zulke trouweloze mensen ook die oneindige genade in de Heere Jezus Christus van vergeving en verzoening! En als we leven mogen van het volbrachte verzoeningswerk van de Heiland, dàn mag het oog vooruit kijken naar een toekomst die blinkt als zuiver goud! Het geloof mag zo leven bij de Heere! En naar de Heere toe.
Wees intussen maar heel bescheiden op de plaats waar God je stelt een licht dat schijnt in de duisternis van onze dagen. Met een hart, dat gerust is in God. Waarom? Omdat tenslotte deze God alles naar Zijn wil zal doen! En dat laatste zal je zéker nooit frustreren!
Met een hartelijke groet,
Ds. M. Baan
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. Baan
- Geboortedatum:16-02-1946
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik ben het mer ds Baan eens, de kerken hebben schuld.
Ze geven weinig licht.
Verder is de rest ongelovig. Gods naam wordt standaard gelasterd. Het is erg eenzaam zéker ook aangezien ik amper christenen ken in het leven buiten het werk.
Ik denk erover een traktaat te maken over dat vloeken dat ik dan aan hen geef als ze weer eens vloeken, gewoon om ze aan het denken te zetten.
Ook laat ik traktaten slingeren op verschillende plekken. Nog een tip, veel mensen (ook ongelovigen) hebben kruisjes als sieraad of tattoo bijvoorbeeld. Koop een exemplaar van het boekje "waarom het kruis?" van John Blanchard, vraag mensen eens of ze weten wat het kruis inhoudt en biedt hen het boekje aan.
Sterkte en Gods zegen toegewenst!
Wat voor mij uitkomst bood, was een evangelisatiepost bij mij in de buurt.
Zelf woon ik niet in de Biblebelt. Een punt is wel dat veel mensen uit reformatorische kerken, de rijkdom van hun geloof moeilijk kunnen bespreken met vreemden. Dan volgt een erg diplomatiek gesprek.
Ik vond het interview met de heer Paas en Spruyt op radio 1 daarom erg goed.
"refo'" hebben een diepe belangstelling en kennis van spiritualiteit. Hun geloof kent veel diepgang.
En ik wil zeggen dat de evangelisatiepost veel Nederlanders trekt die niet gelovig waren, ik vind het dus een geweldig initiatief. En nee, de kerk in Nederland is dus niet dood.
Er is echter ook een andere kant: God is aan het werk! Ja, ik zie om me heen dat de twintigers en dertigers van nu, zelf bewust gaan nadenken, serieus werk maken van Bijbel lezen en bestuderen, tot geloof komen! Zij komen tot de conclusie dat niet de christen met zijn ervaringen (bevindingen) centraal moet staan, maar Christus! Gods genadig werk gaat door, ondanks dat we als kerk en als christen niet geweest zijn wie we hadden moeten zijn!
Ik heb persoonlijk altijd wat moeite met het beeld van 'zware, moeilijke tijden'. Niet alles is makkelijk, maar wat voor beeld hebben wij van God (gemaakt) dat wij zó klein van Hem denken?
Laten we niet met een lantaarntje gaan zoeken naar andere christenen, maar laten we ons eigen lantaarntje (van een levend geloof en vertrouwen op God) hoog houden zodat we elkaar als christenen kunnen herkennen. En dan zul je verrast zijn dat er nog heel veel christenen zijn, ook op plaatsen waar je het niet verwacht!
Gods zegen toegewenst, ook op je werk. Bedenk dat een eerlijk leven veel meer laat zien dan een traktaatje. Een levend geloof en vertrouwen op God is het beste om anderen jaloers te maken!
En juist als het donker is, schijnt je lichtje het helderst, dus zet hem niet in de keldertje of onder een emmer of onder allerlei wetjes en regeltjes maar op een kandelaar, zodat andere mensen kunnen zien dat je bij Jezus hoort, idd daar zit onze schuld.
Het niet verspreiden van het Licht der wereld.
Die zingen met veel meer overtuiging en liefde dan ik gewend was.
Wie veel vergeven is die betoond veel liefde.
Ik zit nog steeds in kerken die evangeliseren en waar mensen tot bekering zijn gekomen uit hun zondige leven. Tuurlijk kan je kritiek hebben op elke kerk. Er zal wel ergens iets niet kloppen met de tradities. Maar die blik in de ogen van hen die uit hun zondige leven Jezus hebben gevonden... Dat bemoedigt me elke keer. En dat vind ik in veel kerken. Jezus bouwt zijn kerk.
