Vraag
Ik word zo moe van alles. Er is niemand die naar God zoekt en naar God vraagt. Maar toch moet je Hem zoeken. En dat heb ik ook een poos gedaan met vreugde en verlangen. En nu is het weer weg!! Dat heb ik al wel eens eerder gehad. En ik word er zo moedeloos van. Waarom is m’n hart nu weer zo afgezwakt? Ik weet al lang dat er in deze wereld niks te vinden is wat m’n hart vermaakt, maar toch... nu kan het me niks meer schelen. Ik bid om een verlangen te krijgen, om een hart te krijgen wat naar God zoekt en naar God vraagt, maar er lijkt geen gebedje uit te komen.
Waarom is God zo stil? Waarom antwoordt Hij niet. Ik ben een zondig mens, ja met vele zonden en ik verdien ook helemaal niks. Maar God kent toch mijn hart? Hij weet toch hoe moeilijk ik het heb en dat ik niet weet hoe het verder moet? Straks ga ik nog voor eeuwig verloren, maar ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen en hoe ik het moet doen.
Ik bedoel niet mezelf een nieuw hart geven: ik weet dat dat alleen Gods werk is. Maar leven tot Gods eer, met zo’n hard hart, wat niet wil en liever boos denkt over God... Ik heb op m’n knieën gelegen en gehuild en dat is natuurlijk allemaal helemaal niet goed, maar toen was ik zo bang dat ik weer zo’n hart zou krijgen wat weer helemaal naar de wereld uitging en nu heb ik het weer! Ik ben ten einde raad. Het lijkt wel of ik er nooit kom!
Veel mensen zeggen: je kan niet door werken zalig worden. Dat begrijp ik ook wel, alleen in Jakobus staat toch ook dat er geen zaligheid is zonder werken?! Ik denk: ik ben veel te zondig, maar als je in de Bijbel leest over David, de moordenaar aan het kruis, Rachel... al die mensen kregen ook vergeving. Alleen voor mij...
Een 21-jarige vrouw.
Antwoord
Bij het lezen van je vraag moest ik aan David denken, aan dat indringende gebed van hem: vernieuw in mijn binnenste een standvastige geest (Ps. 51:12 b). Ook hij had de ervaring heen en weer geslingerd te worden. Zo kan het zijn. Je gaat in gedachten heen en weer, van boven naar beneden en van links naar rechts. Vele eeuwen later is het Jacobus die het beeld van de golven gebruikt, die door de wind voortgestuwd en op en neergeworpen. Hij noemt dat twijfel. Ook Jacobus wijst dan op het gebed (Jakobus 1).
Waar is de uitweg als je ervaart in zo’n doolhof te zijn? Die uitweg heeft een Naam. Het is Jezus de Zoon van God. In je beschrijving van je gemoedstoestand komt Zijn Naam niet voor. Maar het is Jezus die tijdens Zijn rondwandeling zei: “Werp je bekommernissen op Mij, Ik zal je rust geven.” Vele andere nodigende verzen in de Bijbel wijzen erop dat in Hem de vrede te vinden is. Hij is dus de weg uit je wanhoop. Daarom: Werp je voor Zijn voeten en belijdt voor Hem je zonden en nodig Hem intrek in je hart te nemen. Zoek erin te vertrouwen dat Jezus, en alles wat Hij gedaan heeft, genoeg is om je te bevrijden van je twijfel. In de pelgrimsreis van John Bunyan viel bij christen het pak van zijn schouders toen hij bij het kruis aan kwam. Maarten Luther voelde zijn bevrijding toen hij zag dat het deze Jezus was die Hem rechtvaardig maakte voor God.
En je werken dan? Zeker, die komen echt wel, maar nooit als grond voor je redding. Die komen omdat de Heilige Geest in je hart is komen wonen. Hij schenkt liefde en dankbaarheid om Gods geboden te zoeken. Altijd in gebrek, maar Hij vernieuwt je wil en je verlangen. Hij geeft je zelfs een uitrusting om tegen de zonden te strijden (Efeze 6). Het is nooit een volmaakte strijd. Maar dat hoeft ook niet, want in de omgang met Jezus leer je dat Hij voor ál je zonden heeft betaald. Hij is je overwinning.
Ik hoop dat je spoedig de rust in Jezus vindt.
Jan van Doleweerd
Dit artikel is beantwoord door
Dr. J.H. (Jan) van Doleweerd
- Geboortedatum:07-06-1961
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Driebergen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Missioloog en docent Godsdienst
