Contact is eenrichtingsverkeer

C. M. Chr. Rots - de Weger / 1 reactie

16-12-2020, 07:58

Vraag

Ik ben een getrouwde vrouw van 40 (we zijn enkele jaren getrouwd) en kom uit een groot gezin (ik ben de op één na jongste). Toen ik nog single was, was het voor mij heel gewoon om in de familie verjaardagen van neefjes/nichtjes te bezoeken, belangstelling te tonen voor dit of voor dat, helpende hand uitsteken waar nodig. Ik had er ook de tijd voor en vond het gezellig. Sinds we getrouwd zijn is dat minder geworden. We hebben ons eigen (jonge) gezinnetje dat tijd en aandacht vraagt.

Mijn man zei pas: joh, heb je eigenlijk wel in de gaten dat jij overal heenvliegt (en in het verleden heen gevlogen bent) en achter iedereen aanholt, kaartjes stuurt, maar dat je andersom niets van je familie hoort. Je hoort ze alleen maar als ze iets van je nodig hebben. Mag ik je auto lenen, kan ik de kinderen brengen voor oppas, kan ik meerijden naar... Eerst werd ik er boos om toen hij dat zei, maar toen ik er over na ging denken moest ik hem toch wel min of meer gelijk geven. Er komt hier eigenlijk nooit spontaan iemand van de zussen/schoonzussen even een bakje koffie drinken (nu het coronatijd is, is het sowieso minder maar daarvoor ook niet). Iedereen woont wel in de buurt (maximaal 15 minuten rijden). Er belt nooit iemand van mijn familie voor zomaar een belangstellend praatje (er wordt dus alleen gebeld met een reden en mijn man heeft hier echt wel een blinde vlek van mij blootgelegd). Als onze kinderen jarig zijn, kan er zelfs geen kaartje vanaf.

Of moet ik blij zijn dat er bij ons niets bijzonders aan de hand is waar de familie naar kan informeren of in mee kan leven...? Heeft u tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan? Of gewoon accepteren dat het nu eenmaal zo is? Is het gebruikelijk dat het zo in grotere gezinnen gaat? Verwacht ik teveel terug omdat ik naar hen wel belangstellend ben? Ieder gezin heeft immers zijn eigendaagse beslommeringen.

ADVERTORIAL

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

In Egypte is het steeds lastiger om rond te komen. Voedselprijzen rijzen de pan uit. U kunt het verschil maken door een voedselpakket voor een gezin van Egyptische christenen te kopen, die wij uitdelen ter plaatse. Heel praktisch willen we hiermee handen en voeten geven aan de opdracht van God om de armen te voeden. 

Doet u mee?

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

Antwoord

Beste mevrouw,

U was zich nooit zo bewust geweest van allengs gegroeide patronen binnen uw familie totdat uw echtgenoot u daarop wees... en ja, ineens wordt de blik ànders en mist u spontaan contact met de familie die zich slechts lijkt te melden als zij iets nodig hebben. Vanaf het moment dat uw man constateerde dat u uw broers, zussen, neefjes en nichtjes (en ouders waarschijnlijk ook nog?) verblijdt met aandacht, bezoek, cadeautjes en post bent u op een ‘tegenprestatie’ gaan letten.

Maar is dat wel éérlijk? Zolang u (of uw echtgenoot) niet iets aan de familie laat weten over de verandering die ú doormaakt, door nu ook iets van de andere familieleden te verwachten, zullen zíj zich van geen kwaad bewust zijn. Het is immers altijd zo gegaan? Het initiatief tot contact lag bij u, de familie meldde zich pas als er iets gedaan moest worden. En u vond het allemaal blijkbaar prima. Niets mis mee, dus. Vanwaar dan nú die gevoelens van teleurstelling? U bent anders gaan kijken, de familie niet. Nog niet, in ieder geval. Zet daarom zelf stappen als u verandering wilt.

Wat kunt u dóen? Maak de ‘ontdekking’ van uw echtgenoot (en daarna van uzelf!) bespreekbaar binnen de familie. Op een goed moment. Let er daarbij op dat de goede sfeer binnen de familie níét verandert! Tact en wijsheid zijn dus gewenst als u uw ‘ontdekking’ communiceert! Zo mogelijk met wat humor erbij: een kaartje, bezoekje, telefoontje of wat dan ook áán u (uw gezin) gericht zal zéér gewaardeerd worden. Of stuur bijvoorbeeld binnenkort een nieuwjaarswens met een kalendertje waarop de verjaardagen van uw gezinsleden staan inclusief de uitnodiging om feest te komen vieren... Bedenk zelf maar iets leuks, dat is u vast wel toevertrouwd!

Tot slot nog dit: inderdaad heeft ieder zijn/haar dagelijkse beslommeringen. Waarbij wellicht de ene broer of zus uw signaal zal ‘belonen’, terwijl de ander uw behoefte niet eens zíét. Dan is het inderdaad de kunst om níet te verwachten, maar te blijven géven!

Marijke Rots

C. M. Chr. Rots - de Weger

C. M. Chr. Rots - de Weger

  • Geboortedatum:
    18-02-1947
  • Kerkelijke gezindte:
    Christelijk Gereformeerd
  • Woon/standplaats:
    Aalten
  • Status:
    Actief
  • Bijzonderheden:

    Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af. Lees hier het jubileuminterview.

    Bekijk ook:

1 reactie
ReposAilleurs
16-12-2020 / 08:10
Sommige mensen nemen nu eenmaal meer als geven.t Uw gedrag kan een vanzelfsprekendheid zijn die een ander pas opvalt als u het zou verminderen (Niet dat u dat zou moeten willen).

Het siert u in ieder geval wel. Het is een karakter eigenschap van Christus, én bemoedigend dat zulke daden niet voor God ongezien blijven...

Terug in de tijd

Ik loop al een hele tijd met het volgende probleem: Mijn oma (82) is egoïstisch en manipulatief. We zien elkaar op verjaardagen (gemiddeld één á twee keer per maand). Ze heeft letterlijk nog nooit gev...
1 reactie
15-12-2017
Waar komt de veelgebruikte term: "God laat niet los wat Zijn hand begon" vandaan wat we elke zondag horen? Is het n.a.v. een bijbeltekst?
1 reactie
15-12-2015
In de Bijbel staat (Leviticus 11) dat een varken onrein is. De Bijbel is het woord van God toch? Dus wat Die zegt is waar en je moet ernaar luisteren. Waarom eten christenen dan varkensvlees?
28 reacties
15-12-2017
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering