Strikt omgaan met coronamaatregelen

Een vraag over de coronamaatregelen. Wij hebben daar thuis best nog wel eens discussies over. Niet omdat we de maatregelen onzin vinden, want we proberen ze allebei (man en ik) te houden, maar we gaan er wel anders mee om. Mijn man houdt ze echt tot in de puntjes. Als we een dagje bij zijn ouders zijn, is hij continu bezig om 1,5 meter afstand tot iedereen te houden. Als iemand in zijn zone komt spreekt hij diegene daar op aan. Als hij een gesprek voert en iemand doet een stapje dichterbij, zet hij automatisch een stap naar achteren.

We hebben het hier pas over gehad. Ik zei tegen m’n man dat het echt wel lijkt alsof hij door een 1,5 m lange rolmaat kijkt. Hij herkende dat wel. Ik ga er wat dat betreft relaxter mee om. Ik probeer echt de verplichte afstand te houden, maar het is niet zo dat ik dan de hele dag de 1,5 meter aan het uitmeten ben in m’n gedachte. Als het een keer niet lukt dan kan ik dat makkelijk naast me neer leggen. M’n man geeft echter aan dat vanwege het feit dat hij er zo op gefocust is, hij soms helemaal niet zoveel aandacht meer kan hebben voor z’n medemens omdat hij telkens in centimeters denkt. Daarnaast blijft m’n man ook gerust thuis voor een verjaardag, omdat anders het maximum aantal personen overschreden wordt. Dan ga ik alleen met de kinderen. Ik zeg dan tegen hem dat hij bij hetzelfde huishouden hoort en qua besmetting dat het niet heel veel uitmaakt, maar hij hanteert het aantal heel strikt en blijft thuis. Hoe moeten we hiermee omgaan? Wat is uw advies?

Beste vraagsteller,

Omgaan met de coronaregels: heel goed om die regels na te leven! Dat is voor ons allemaal het enige waar wijzelf invloed op hebben. Ons  gedrag... daar wordt toch steeds weer op gehamerd?! Nee, daar verdwijnt corona niet van, maar het wijst ons wel op onze verantwoordelijkheid. Tegenover onszelf. Tegenover onze naasten! Maar of je je moet laten behéérsen door de precieze afstand van anderhalve meter door als het ware in gedachten voortdurend te meten, dan gaat het denk ik niet meer zozeer over de 1.50m., of 1.40m., of 1.60m., maar veel meer over het beheersen an sich, ofwel de áchterliggende gedachte. Dáár zou u eens met uw echtgenoot over moeten gaan praten. Het kan een ‘leven in angst’ zijn. Of is bangheid toch niet de achtergrond? De regel óm de regel vasthouden. U kent hem en kan vast wel zijn gedrag op de juiste wijze interpreteren. Die ‘strakheid’ komt ergens vandaan, hoewel ik ook kan bedenken dat het voor hem gewoon een keuze is. En nogmaals: geen verkeerde keuze! Als meer mensen zich een voorbeeld aan hem zouden nemen was er niet zoveel gedoe in den lande! 

Ik las eens een bericht dat ik heb bewaard en hierbij zal voegen. 

Precies dit!

Als ik 1,5 meter afstand houd en de overige maatregelen hanteer, dan wil ik dat je dit weet:

• Ik ben slim genoeg om te weten dat jij of ik asymptomatisch kan zijn en toch het virus kan verspreiden;
• Nee, ik leef niet in angst voor het covid-19-virus; ik wil gewoon deel uitmaken van de oplossing, niet van het probleem;
• Ik heb niet het gevoel dat de overheid mij beheerst; ik heb het gevoel dat ik als volwassene een bijdrage kan leveren aan de samenleving;
• De wereld draait niet om mij. Hij draait om ons allen;
• Als we allemaal konden leven met aandacht voor andere mensen, zou deze wereld een veel betere plek zijn;
• Ik wil niet bijdragen aan weer overvolle IC’s;
• Het houden aan de maatregelen maakt me niet zwak, angstig, dom of beheerst. Het houdt me alert.

Je aan de maatregelen houden is niet politiek. Het is de keuze van volksgezondheid en gezond verstand!

Dit relativeert, toch? 

En even geen verjaardagen bezoeken met z’n allen? Ach, ik zou er maar niet teveel een probleem van maken, zeker niet als de ‘achtergrond’ voor u helder is. Hopelijk komen er weer andere tijden waarin Covid-19 ons niet meer zo bezighoudt! In die tussentijd leren wij als mensheid misschien een heel klein beetje dat we afhankelijke kleine mensen zijn die leren dat God de wereld regeert. In goede en andere tijden. Juist dáárop mogen we blijven vertrouwen en steeds weer tegen onszelf zeggen dat Zijn Hand niet loslaat wat Hij ooit begonnen is te doen! Dat lezen we de hele wereldgeschiedenis door en geldt ook nog in de wereld van vandáág. 

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven