Mijn man valt op jongens

We leven in een liefdeloze wereld. Het mensdom wordt steeds slechter. Ook ik voel dat zo. Mijn ouders zijn overleden en na al mijn tranen kom ik erachter dat mijn man op jongens valt. Geslachtsziekte gehad. Hij leeft in twee werelden. Niemand weet het, ik schaam me diep. Wat een verborgen verdriet. Nooit achter zo’n degelijke, serieuze en kerkelijke jongen gezocht. Hij schaamt zich en ik voel me tweede keus en vies.

Voor de buitenwereld en kerk zijn wij een happy familie. Ik kan hem geen liefde meer geven. Man en vrouw zijn we niet meer één. Wat houdt hij nog meer verborgen? Hoe goed ken je iemand? Seks hebben we ook niet meer. Ik kan het niet meer geven. Het heeft zoveel kapot in mij gemaakt. Ik hou te veel van hem en vind het erg hoe het gelopen is. Ik mis zoveel de liefde en kan het zelf ook niet meer geven. Ik moet overleven en hoop dat Christus snel terug komt. Hij kent al mijn zorgen en verdriet. Hiermee gaan we alle twee het graf in. 

Een teleurgestelde vrouw.

Het is een heel aangrijpende mail die je schrijft. Wanneer je leest wat jij in de afgelopen tijd hebt meegemaakt, heb je de neiging om vooral maar een hele tijd stil te zijn en de hand op de mond te leggen net als de vrienden van Job. Tegelijk realiseer ik me dat je wel graag een reactie wilt ontvangen. Daarvoor heb je immers deze noodkreet geuit. Anders kan ik je woorden niet typeren. En uit het feit dat je die noodkreet op deze wijze naar voren brengt, spreekt ook een diep verlangen om gehoord te worden. Het is waar dat je in onze wereld veel liefdeloosheid tegenkomt en dat er daardoor ook veel ontrouw is. Heel pijnlijk wanneer je daar in je eigen huwelijk op een zo ingrijpende manier mee te maken krijgt. 

Op een afstand als waarop ik mij bevind is het onmogelijk om in te schatten wat in jullie situatie de aangewezen weg is. Wel valt me in je vraag iets op waar ik graag de vinger bij zou willen leggen. Je noodkreet wekt de indruk dat er geen andere weg is dan je neer te leggen bij de situatie zoals die in jullie huwelijk gegroeid is. Je schrijft immers dat jullie beide je geheim willen meenemen in het graf. Je enige hoop is dat de Heere Jezus spoedig terug zal komen en een einde zal maken aan je grote verdriet. Nu wil ik niet graag ontkennen dat er alle reden is om met een intens verlangen uit te zien naar de komst van de Heere Jezus. Maar dat betekent niet dat er alleen op die manier een eind kan komen aan je verdriet en pijn. Je leeft toch ook in het heden van de genade en in dat heden is er toch ook ommekeer en verandering mogelijk. God verandert mensen. Wat bij mensen onmogelijk is dat is mogelijk bij God!

Uitgerekend op de dag waarop ik dit antwoord gereed maak (20-10-2020 ) las ik in het Reformatorisch Dagblad een verhaal van een echtpaar dat in een situatie verkeerde dat grote overeenkomst heeft met die van jullie. Na een weg van therapie mochten zij elkaar uiteindelijk hervinden. De onreinheid die voor grote afstand zorgde, werd weggenomen. In die situatie was de eerste stap naar heling het doorbreken van het geheim. Jij denkt dat alles geheim houden en de schijn ophouden de enige weg is om in deze situatie te overleven. Maar ik weiger te geloven dat dit in jullie situatie de enige optie is. Juist de duivel is het die heel erg van geheimen houdt. Juist hij heeft er alle belang bij dat de dingen in het duister blijven. Juist dan krijgt het kwaad de kans om voort te woekeren. Er kan een kentering komen wanneer de dingen in het licht gebracht worden zoals ook gebeurde in het voorbeeld uit het krantenartikel dat ik las. Daarmee bedoel ik uiteraard niet dat je de dingen aan de grote klok hangt. Ik bedoel er wel mee dat het me heel wijs lijkt om te beginnen jullie geheim met iemand te delen. Dat kan een wijze ambtsdrager zijn met veel tact en inzicht. Een veilige context kan ook een goede hulpverlener zijn. Samen komen jullie hier nooit uit. Jullie heb echt deskundige hulp nodig. 

Je schrijft over je echtgenoot een ding dat me toch enige hoop geeft: je gaf aan dat er ook bij hem sprake is van schaamte waaruit een besef blijkt dat de dingen waar hij mee bezig is (geweest) niet goed zijn. Daarmee is nog niet automatisch de wil gegeven tot verandering van zijn gedrag, maar het biedt op zijn minst een aanknopingspunt voor verder gesprek. Ik denk dat het heel nodig is dat je met je man in gesprek gaat en aangeeft dat het zo beslist niet verder kan. En als praten niet lukt, schrijf hem dan een brief waarin de dingen die op tafel moeten komen ook daadwerkelijk aan de orde komen. Stel ook de vraag aan de orde of je inmiddels alles weet of dat er nog meer is? Als het mondeling niet lukt, kan hij ook in eerste instantie schriftelijk antwoorden. Zo kan het gesprek tussen jullie beginnen. Als jij bereid bent -hoe moeilijk het ook is- je man een herkansing te geven of hoe je het ook noemen wilt en je man bereid is om aan zijn probleem te gaan werken (wat om niet minder dan bekering vraagt), mag met hulp van derden wellicht herstel/ heling plaatsvinden. 

Ik realiseer me dat het een hele weg zal zijn met de nodige voetangels en klemmen. Maar wat hebben jullie te verliezen? Er is wel heel veel te winnen. Er zal een litteken blijven, maar met een litteken is toch beter te leven dan met een diepe open wond die opnieuw elke keer weer openbarst. Niet de schone schijn kan jullie zaak redden. Het kan wel de Heiland zijn die Zijn eerste wonderteken op een huwelijk deed (Joh. 2:1-11). Ons huwelijksformulier voegt daar treffend aan toe dat daaruit blijkt dat Christus altijd Zijn hulp wil bewijzen ook wanneer men dat allerminst verwacht. Zet onder die laatste woorden maar een drie dubbele streep. In jullie geval is de ‘wijn’ (de vreugde) echt helemaal op. Je verwacht eigenlijk helemaal niks meer. Maar juist als je het allerminst verwacht, wil Christus nog steeds de Redder van het huwelijk zijn en het laten beantwoorden aan Zijn bedoeling. Zo verloren kan je huwelijk niet zijn of er is voor Hem redden aan. Daarbij wil Hij stellig mensen gebruiken. Sla samen die weg biddend in. Het is een weg waarin je zult ervaren dat Hij ook in jullie nood weet te helpen op een wijze die bidden en denken te boven gaat (Ef. 3:20)! 

Op deze wereld is heel veel mis. Het is je eerste opmerking. We leven in een liefdeloze wereld. Je hebt gelijk. Toch is er nog meer te zeggen. Het is immers ook deze liefdeloze wereld die God heeft liefgehad (Joh. 3:16) en het is ook die liefde waardoor zondige mensen een nieuw leven mogen beginnen. Daarom is er toch hoop en uitzicht in de meest duistere situaties! Hopelijk mogen bovenstaande gedachten je wat helpen in de verdrietige omstandigheden waarin je verkeert. Gods nabijheid toegewenst én de moed je niet langer bij de situatie neer te leggen maar juist  samen op zoek te gaan naar en te vechten voor herstel!

Ds. H. Peet

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Peet

• Geboortedatum:
  15-01-1964
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Sliedrecht (Eben-Haëzer)
• Status:
  Actief

105 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven