Vraag
Ik zou graag mijn verhaal willen delen, gewoon om het even kwijt te kunnen. Mijn man en ik zijn een kleine 25 jaar getrouwd. De basis was niet goed. Ik was eenzaam en was blij met de aandacht van mijn vriend. Ik zag wel hoe hij was, maar ik dacht heel naïef: hij verandert wel als we getrouwd zijn. Hij is een lieve man, maar heeft een erg zwak zenuwstelsel. Hij hangt aan me. Ik had toen al medelijden met hem en durfde het niet uit te maken. Zijn ouders waren ook zo blij. En ik was zelf bang weer in een gat te vallen. Ik heb een eenzame jeugd gehad.
We kregen kort achter elkaar een aantal kinderen. Later nog een paar. Het was en is druk. Ik sta er altijd alleen voor. Vroeger vond ik het niet erg om het zo druk te hebben. Dan had ik geen tijd om na te denken over onze relatie. Nu kan ik het niet meer wegdrukken. Ik heb het er soms zo moeilijk mee.
Mijn man kan ik eigenlijk niet veel verwijten. Hij heeft weinig scholing gehad. Hij is heel praktisch en altijd aan het klussen in zijn schuurtje. Dat vindt hij heerlijk. Hij is ook erg snel gespannen en heeft veel stress. Ontspanning heeft hij nodig, anders gaat hij schreeuwen tegen de kinderen. Ook lichamelijk trilt hij dan erg met z’n handen en hoofd. Zodra er een situatie boven zijn hoofd groeit vlucht hij naar z’n schuurtje. Ik heb al meermalen gevraagd om een sovatraining te volgen of iets dergelijks, zodat hij weerbaarder wordt. Maar hij ziet geen probleem. Als hij z’n eigen ding kan doen, ik vriendelijk tegen hem doe en hij lichamelijk aan z’n trekken komt is het goed.
Hij heeft een keer in verband met ander werk een test moeten doen en daar kwam dit gedrag ook uit. Verlaat zich op anderen en vlakke gevoelens. Op zijn werk gaat het goed zolang hij geen leiding hoeft te geven. Hij is wel een harde werker. Ik krijg er steeds meer moeite mee. Het lukt me bijna niet meer om respect voor hem op te brengen. Ik probeer naar zijn positieve kanten te kijken, maar het negatieve overheerst. Emotioneel kom ik al jaren tekort. Soms heb ik het gevoel het niet meer aan te kunnen en ben ik bang voor de toekomst.
Mijn oudste heeft moeilijk gedrag en ziet het vluchtgedrag van vader. De opvoeding valt me zwaar. In mijn omgeving praat ik er niet over. Zijn familie is ook zwak, mijn familie kijkt op hem neer. Dat zeggen ze niet en ze doen hun best, maar ik voel het wel. Ik schaam me ook, merk ik. Ik ben tegen beter weten in met hem getrouwd. De enige die het weet is God. Aan Hem kan ik alles kwijt. Hij weet mijn moeite en verdriet en dat houdt me op de been. Ook als ik niet weet hoe het verder moet. Ik denk weleens dat ik dit kruis krijg om me klein te houden en om dicht bij God te blijven. Om ondanks alles toch te zeggen: God is goed.
Antwoord
Beste mevrouw,
Wat heeft u het geweldig zwaar. Wat kan het huwelijk tot een bijna ondraaglijke last worden. Een bijzondere gave van God is dat u ondanks alles wat hij u aandoet, probeert om van uw man te houden en hem te respecteren. Ik proef toch liefde in uw verhaal. En tegelijk grijpt het me aan dat er zo weinig perspectief lijkt op een rijker huwelijksleven. U heeft al geprobeerd hem hulp te laten zoeken zodat hij sociaal-emotioneel sterker wordt, maar hij wil het niet... En juist dat heeft hij nodig! Daarom mijn vraag aan u: zou er op dit punt niet nog meer te proberen zijn? Kunt u misschien alles opengooien, zeggen dat u het zo niet volhoudt en dat er iets MOET gebeuren en hem vervolgens de kant van hulp opsturen? Misschien is het verstandig om u te richten op gezamenlijke hulp, huwelijkstherapie. Mogelijk dat dat voor hem minder ‘bedreigend’ overkomt.
Nee, ik ken uw man niet. Ik weet niet of u zoiets bij hem voor elkaar kunt krijgen. Maar zó kan het niet blijven. U moet samen hulp krijgen. Bedenk hoe u hem zover kunt krijgen hulp te zoeken. Mogelijk door heel kwetsbaar te worden en te zeggen dat het allemaal zo zwaar voor u is. Mogelijk door druk op hem uit te oefenen. Mogelijk met hulp van een vriend van hem, door u in vertrouwen genomen. Of met hulp van een ambtsdrager, iemand met gezag.
Het kan zijn dat ik de dingen veel te makkelijk zeg en te veel uw immense probleem probeer op te lossen. Bedenk dan maar dat dat komt omdat ik absoluut niet wil zeggen: ga heen en wordt warm (Jak. 2:16), oftewel ‘zoek het zelf maar uit’. Maar wat heerlijk dat u in deze omstandigheden toch mag weten dat God met u is. U mag dagelijks naar Hem gaan en tegen Hem zeggen: “Heere, ons huwelijk is toch van U? Geef dan uitkomst, geef perspectief, geef uitzicht. Hoe het moet, ik weet het niet. Maar U bent toch God?!”
“Laat uw begeerten in alles door bidden en smeken, met dankzegging, bekend worden bij God. En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en uw zinnen bewaren in Christus Jezus” (Fil. 4:6b-7). Dan zijn de omstandigheden misschien meer dan moedeloosmakend, en is er toch die wonderlijke vrede in je hart. De Heere vervulle u met die vrede.
Hartelijke groet,
Ds. T. A. Bakker
Dit artikel is beantwoord door
Ds. T.A. Bakker
- Geboortedatum:07-02-1995
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Giessendam-Neder-Hardinxveld en Sliedrecht
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Veel sterkte
Jij zult je grenzen aan moeten gaan geven, een ander doet dat niet voor je!
Ook is het fijn als je je vriendin, zus of..... in vertrouwen neemt. Zij kunnen evt bijspringen. Bv je plant een dagje weg met je vriendin om op te laden zodat je er daarna weer beter tegen kunt. Je man past op, ziet hij dat niet zitten dan bv je evt zus. Zodat jouw dagje door kan gaan en iedereen tevreden is.
Logisch dat je overloopt als alles alleen maar energie kost. Je moet de balans zíen te vinden. Er moet energie bijkomen zodat je weer dingen kan doen wat energie kost!
Weet je, als je mijn zus of vriendin zou zijn dan zou ik het heel erg vinden als ik niet van deze situatie op de hoogte was! Pas als je iets van elkaar weet kun je voor elkaar bidden en elkaar helpen! Doen hoor! Veel sterkte!
Ik ben niet bevoegd tot diagnoses, maar ik heb wel een sterk idee waar dit op kan wijzen. Mijn advies is, zoek met hem (of eventueel uw oudste zoon) professionele hulpverlening. Een diagnose kan opeens een heel ander licht op uw man werpen en daarmee ook nieuwe perspectieven in het huwelijk. Sterkte!
Stel i.i.g. je verwachtingspatroon (voorzover dat er nog is) bij naar beneden. Dat scheelt frustratie. En ga als dat mogelijk is, er lekker op uit, met een vriendin of een (schoon)zus. Ik hoop dat je een vertrouwenspersoon hebt, of kunt vinden, die je echt begrijpt! Sterkte, van een lotgenote!
