Gevoelens van man bij (afgebroken) zwangerschap

Mijn man en ik zijn gezegend met vier gezonde kinderen. We zijn nog lang de vruchtbare jaren niet uit, maar mijn man wil liever geen kinderen meer, ik wel. Hij heeft nog nooit blijdschap gevoeld bij een zwangerschap, dat doet mij heel veel verdriet. Niet dat hij nu niet blij is met de kinderen, maar hij heeft die gevoelens gewoon niet. Dat vindt hij zelf ook heel moeilijk, maar toch voelt het voor mij zo eenzaam, elke zwangerschap weer.

Nu hebben we vorige week een miskraam moeten doorstaan. Ook in dit verdriet voel ik mij dan zo alleen. Hij probeert me wel te steunen en te troosten, maar zíj́n verdriet mis ik zo! Dat is er niet, ook dan voelt het zo eenzaam als moeder zijnde. Is het normaal dat een man niet blij kan zijn, niet uit kan zien naar een zwangerschap? En ook geen verdriet kent als het mis gaat?

Ik zou, als het ons gegeven zou worden, in de toekomst graag nog een keer moeder willen worden, maar is dit wel goed? Mijn man doet het dan alleen voor mij, omdat ik het zo graag wil. Dan heb je toch een hele scheve verhouding? We proberen het ook in gebed te brengen, maar wel beiden afzonderlijk. Hierover samen bidden vinden we erg moeilijk. Kan iemand ons raad geven?

Beste moeder,

Voor het ontstaan van een zwangerschap zijn een vader en een moeder nodig, maar het beléven is voor beiden heel verschillend. Moeder worden is ingrijpend, prachtig, emotioneel en soms ook eenzaam. Allerlei gevoelens horen erbij. Ik neem aan dat dit voor een vader net zo is, maar toch ànders: hij staat erbij en kijkt ernaar, als ik het zo mag zeggen. Een aanstaande vader zíet zijn vrouw veranderen, maar vóélt het niet. Tenminste niet de vermoeidheid, de stemmingswisseling, de misselijkheid en noem maar op. Een aanstaande vader voelt wellicht veel meer de verantwoordelijkheid op zich afkomen door nóg een mond te voeden, een studie bij elkaar te moeten verdienen... dat soort dingen.

Dat een man ook een ‘miskraam’ anders ziet, voelt en beleeft dan een voldragen zwangerschap sluit hierbij aan. Hij beleeft verdriet ook anders, maar het ‘doet’ hem wel wat... al was het alleen al het zien van een verdrietige echtgenote. Toch? 

Ik weet niet wie het woord ‘miskraam’ bedacht heeft, maar ik vind het een akelig woord. Daarom zet ik het ook tussen komma’s. Er is niets mis met ontstane zwàngerschap, maar om de een of andere reden (en dat kunnen er vele zijn!) mocht die niet uitgedragen worden. Natuurlijk is dat verdrietig. En verdriet geeft rouwgevoelens. Laten die er rustig zijn, ook al beleef je dat als partners ieder op eigen manier. Ga niet ieder op een eigen eilandje zitten, maar blijf in elkaar investeren door met elkaar te blijven praten. En bidden. Úw gevoelens zullen in deze dagen extra intens zijn en daardoor juist het verlangen, maar probeer daarin ‘bij de dag’ te leven in het gezin dat u intussen van God heeft ontvangen! Het gaat immers niet om het áántal kinderen, maar om hen op te voeden in “de vreze des Heren” tot zelfstandige verantwoordelijke volwassenen. Bij die taak wens ik u alle goeds toe.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven