Familieperikelen

Ik ben een volwassen persoon en heb veel meegemaakt in mijn leven. Ook hard voor gevochten om mijn leven weer op te rit te krijgen. Gaandeweg ging ik zien dat niet alles wat er gebeurde in mijn leven aan een ander lag. Ik heb op jonge leeftijd iets traumatisch meegemaakt. In de pubertijd ben ik daarmee verkeerd omgegaan en ging ik zover dat de mensen geen vertrouwen meer in mij hadden, dat deed veel pijn. En het heeft mij veel moeite gekost weer omhoog te krabbelen.

Ik ben nu jaren verder, maar zie nog steeds schade door het verleden. Toch beschouw ik mezelf niet meer als een slachtoffer. Ik zie alles wat er gebeurd is als een tweede kans die de Heere mij heeft gegeven om Hem te volgen en op de Heere te vertrouwen in plaats van op de mensen. Toch  vind ik het soms heel erg moeilijk om op God te blijven vertrouwen. Zeker als het om mijn schoonfamilie gaat. Ook in mijn schoonfamilie is het één en ander gebeurd, waardoor er vaker wel dan geen contact was. Inmiddels zijn mijn man en ik zover dat we met hen gepast contact hebben. We willen de mindere zijn en zeker niet meer onze ouders veroordelen. In de Bijbel staat dat we onze ouders moeten liefhebben. En ik heb het persoonlijk erg moeilijk met het idee dat wij ooit voor Gods rechterhand moeten verschijnen, hoe moeten wij dan verklaren waarom wij geen contact met onze ouders hebben? Daarom spreken we ze gewoon en proberen we zelf de regie in handen te houden qua afspraken. Tot nu werkt dat ook goed en kunnen we het contact daardoor goed houden.

Helaas geldt dat niet voor iedereen in de familie. Zo is er een schoonzus -die ik als vriendin beschouwde omdat we altijd goede gesprekken hadden en goed met elkaar konden dacht ik- die absoluut geen contact met haar ouders wil, het liefst ziet ze dat zij voor haar op de knieën gaan en haar om vergeving van hun fouten vragen. Ik kon dat enerzijds nooit begrijpen, maar anderzijds zag ik wel hoe beschadigd ze was/is maar respecteerde haar beslissing om geen contact te hebben met haar ouders. Wie ben ik om haar te vertellen wat ze doen moet? Iets wat ik in de afgelopen jaren geleerd heb is om te luisteren naar een ander en begrip te tonen voor iemands keuze.

Sinds ik zelf veranderd ben en de Heere probeer lief te hebben zonder daarbij hoogmoedig of laatdunkend te zijn, begonnen dingen mij op te vallen naar mijn schoonzus toe. Ze was ontzettend negatief over haar ouders en de vriendschap met haar vriendinnen liep soms stuk door een nogal aparte reden. Dan was de vriendschap weer even goed, daarna ging het weer fout. Het begon mij op te vallen sinds wij verhuisden dat ze het vanuit zichzelf niet goed op kon brengen om echt belangstelling in ons te tonen of echt oprecht blij voor ons te zijn. Ze zei wel dat ze ons dingen gunde, maar haar houding sprak andere taal. Maar ze had een erg onrustige tijd dus ik bleef haar positief stimuleren en vond het prima om meer tijd in haar te investeren dan andersom.

Totdat wij weer contact met haar ouders kregen (dus ook de ouders van mijn man), dat kon ze niet verkroppen. Mijn man wist het al meteen. Ik merkte het na een tijdje en heb op een dag met haar geprobeerd te praten daarover in een open gesprek. Maar ze leek boos te worden en uiteindelijk niet op haar gemak meer te zijn. Later die week had ik met mijn man vertrouwelijke gesprekken en zo kwam naar voren wat voor rol zij had gespeeld in het verleden. Ik voelde me als vriendin van mijn schoonzus verdrietig. Dit had ze nooit verteld. Ze had mij alleen de negatieve kanten van haar ouders verteld en praatte altijd als slachtoffer. Was ik dan zo blind dat ik dat niet zag? Ja dat was ik! Ik had veel en veel meer met mijn man moeten praten en minder vertrouwen moeten hebben in de vriendschap. Gelukkig mag er nog tijd zijn dat mijn man en ik (weer) naar elkaar toe mogen groeien, we mogen steeds meer beseffen voor een rijk geschenk we hebben mogen ontvangen op deze wereld (ons kindje) en hoe belangrijk het is om onszelf te beschermen tegen de wereld en als gezin proberen onze naaste lief te hebben als ons zelf. Dat is niet altijd makkelijk, maar we proberen iedere dag de Heere te vragen om wijsheid.

Ik heb geprobeerd om na mijn laatste gesprek met mijn schoonzus haar te schrijven. Heb haar zonder oordelen en verwijten voorzichtig verteld wat ik zo jammer vind. Eerst begreep ze het nog wel, maar naarmate de tijd verder ging en ik haar vriendelijk op afstand hield (ik kon voor mijn gezin en mezelf het niet aan om nog dat intensieve contact te hebben) werd ze boos en kreeg ik een hoop verwijten over me heen, allemaal via de app. Vanaf het begin heb ik gezegd dat ik wel wil praten, maar niet via de app. In een zwak moment heb ik me toch even laten gaan en  haar heel duidelijk geappt dat ze niet op deze manier door moet gaan. Meteen daarna heb ik uit bescherming mijn internet uitgedaan om mijn gezin en mezelf te beschermen tegen onrecht en kwaadheid. Ik had er ook al meteen spijt van. Mijn man heeft een gesprek met haar gehad en haar geadviseerd hulp te zoeken om beter met het verleden om te kunnen gaan. Dat wil ze niet. Ze vindt dat alle schuld bij ons en haar ouders ligt.

Nu vraag ik mezelf af: waar doe ik goed aan? Moet ik mezelf over deze ‘vriendschap’ hen zetten of proberen haar toch te helpen? Ik voel geen boosheid naar haar. Willen jullie ook voor ons bidden?

Beste mevrouw,

Uit uw lange brief begrijp ik een aantal dingen wèl, maar heel veel niet. Nu is het ook moeilijk om al uw zorgen om de familie concreet op te schrijven, dat lijkt me logisch. Maar om een goed beeld te krijgen zou ik willen weten wáár het binnen de familie nu precies over gaat. Wat is er zoal echt gebeurd in het verleden, met u én met de rest van de familie? Ik zou u dan ook aanraden om een aantal gesprékken aan te gaan met iemand die u kent en vertrouwt. Is een (wijk)ouderling of dominee/voorganger bijvoorbeeld een optie? Misschien liever een professionele hulpverlener... denkt u er eens over na! 

Overigens is het heel goed dat u met uw echtgenoot in gesprek bent. Misschien is het goed om uw brief ook aan hem te laten lezen, zodat hij u verder kan helpen met uw vragen.  

Wellicht verwacht u dit antwoord niet, maar een anoniem en tegelijk ‘openbaar’ schriftelijk antwoord lijkt mij niet op zijn plaats. Temeer daar er meerdere ‘kwesties’ door elkaar lijken te lopen. 

Nog wel even een paar woorden over de ene zin die er voor mij uitspringt: “hoe belangrijk het is om onszelf te beschermen tegen de wereld en als gezin proberen onze naaste lief te hebben als ons zelf.”
 
Na alles wat u in uw leven meemaakt en waardoor u gevormd bent groeit u als echtpaar naar elkaar toe. Dat is mooi en iets om heel dankbaar voor te zijn! Dat ‘beschermen tegen de wereld’ zal ermee te maken hebben, maar alleen dat gegeven al zou gespreksstof kunnen zijn met een hulpverlener! Net zo als de volgende woorden: wat betekent het voor u om uw naaste lief te hebben als uzelf? Leest u eens een boek over “grenzen”, bijvoorbeeld het boek met die titel van Henry Cloud en John Townsend. Mogelijk geeft het u antwoord op uw slotzinnen.

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven