Vraag
Eigenlijk is dit een soort vervolgvraag op '(G)een mooi figuur'. Ik ben nu bijna 17 dus er is bijna twee jaar voorbij en ik ben nog steeds heel onzeker, misschien zelfs erger dan dat het in de vorige vraag was. Ik heb echt geprobeerd te doen om tegen mijzelf te zeggen van “je bent mooi” als ik in de spiegel kijk, maar het lukt gewoon niet. Als ik dan naar mezelf keek begon ik soms spontaan te huilen of werd ik boos, want ik kan het heel leuk zeggen maar het is niet zo. Toen ben ik na een tijdje proberen er mee gestopt omdat het naar mijn idee totaal niet hielp.
Ik heb ook de reacties gelezen en ik was blij dat er mensen echt na hebben gedacht over tips. Er stond bijvoorbeeld om naar een workshop te gaan en ‘toevallig’ heb ik er pas een gehad op school. Een soort les over kleren en make up. Je moest dan je maten opmeten en kijken welke vormen kleuren je wel en niet mooi staan. Ik vond het echt ellendig. Al je make up moest er af en je haar strak in een staart naar achteren en ik wilde echt niet. Ik wilde wel omdat ik het een leuke workshop vond, maar durfde gewoon niet. Ik kon toen wel janken.
U zei ook dat het waarschijnlijk nog wel zou groeien, maar ik loop er nog steeds bij met een cupmaatje A en met zo’n dun plat lichaam alsof ik tien ben. Ik word er echt niet goed van en ik lig nog steeds ‘s avonds in mijn bed te huilen. Ik heb in de tussentijd met een paar jongens ‘gezeten’ en die hebben niet beseft hoe diep het zit want ze vinden dat ik me aanstel en het enige wat er uit kwam was: “ik vind je knapper zonder make up” en “doe eens niet zo negatief over je zelf joh.” Als mensen bijvoorbeeld horen dat ik soms naar de sportschool ga, denken ze gelijk dat ik af wil vallen en verklaren ze me voor gek, terwijl ik alleen ga omdat ik het leuk vind en om mijn conditie weer goed te krijgen.
Ik word er helemaal gek van in mijn hoofd dat ik er 24/7 aan denk dat ik lelijk en plat ben. Het vraagt zo veel energie en ook nu de zomer er weer bijna aan komt schiet ik vol in de stress. Ook heb ik dan een bruiloft en ik heb er veel zin in. Alleen als ik denk dat er foto’s gemaakt gaan worden, wil ik al niet meer, omdat ik er toch nooit leuk op sta, enz. Wanneer kom ik van dit ellendige gedoe af? Mijn moeder zei eerst altijd: “Dat is een puberdingetje, ze zijn allemaal opeens twee jaar lang onzeker.” Dan ben ik dus duidelijk een uitzondering, want ik zit al op de zes jaar.
Ik las pas dat je borsten op je 17e ongeveer volgroeit zijn. Als dat zo is, dan kom ik dus niet verder dan cup a. Dat zou dus betekenen dat ik voor de rest van m’n leven met een dun plat lichaam rond blijf lopen. Ik heb ook steeds minder eigenwaarde. Ik heb in een half jaar tijd zo veel toegelaten op het gebied seks met jongens, dat ik me ook best wel een slet voel (ben nog wel maagd). Dit komt puur omdat ik mezelf haat en daarom niks waard ben, waardoor ik meer toelaat. En ik wil dit helemaal niet. Ook hebben bijna al mijn vriendinnen al een relatie wat bij mij het gevoel versterkt dat ik niks en niemand kan krijgen dan alleen jongens die alleen maar op seks uit zijn.
Pas zei een lerares tegen mij: “Meid, je eet nog best veel terwijl je zo dun bent, wat raar joh. Had ik echt niet verwacht, want je bent echt een stokkie.” Ik was zo beledigd en gekwetst en heel de klas zat er bij; ik kon wel janken. Ik zie ook heel erg op tegen mijn stage omdat dat met ouderen is. De vorige keer kreeg ik ook al allemaal opmerkingen naar me toe en ik heb er geen zin in allemaal. Ik ben echt bang dat ik serieus depressief aan het worden ben omdat het zo erg mijn leven beheerst. Ik denk er de hele dag door aan. Dat is toch niet normaal?
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, want vriendinnen en vrienden helpen niet, die geven alleen maar hun mening en dan is het klaar. Mijn ouders zeggen alleen maar dat ik me niet druk moet maken om dingen waar ik niks aan kan doen, dus dat ik niet onzeker moet zijn. Zij beseffen niet dat het echt klaar is nu. Ik krijg soms er kleine paniekbuien van. Bidden werkt niet heb ik het idee. Wat moet en kan ik nog doen om dit weg te laten gaan? Ik weet niet hoe lang ik dit nog trek.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Wat een heftig verhaal, joh! Hoe verder ik lees, hoe dieper ik er ervan overtuigd raak dat je húlp moet zoeken. Je hebt dat natuurlijk al gedaan door opnieuw naar Refoweb te schrijven. Dank voor je brief! Maar het is niet genoeg. Omdat ik je niet kan zíen en spréken, geen idee heb waar je woont... mijn vorige antwoord zou ik zó weer kunnen schrijven, maar ik doe het niet.
Je bent inmiddels twee jaar verder schrijf je en juist dát maakt dat ik nu zeg: zoek (praat)hulp! Met zo’n anonieme schrijverij gaat wat ik je kan bieden dus niet werken! Is er een vertrouwenspersoon op school met wie je kunt gaan praten (niet díe domme lerares, hoop ik, want daar heb je niets aan)? Durf je met je verhaal naar de huisarts te gaan, zodat hij/zij je kan doorverwijzen naar een psycholoog? En naar een medisch deskundige, want aan kleine borsten is heus wel iets te doen! Je tweede brief is te serieus om nu niet de stap te zetten die hierna komt: te beginnen bij de dokter!
De vraag naar de mogelijkheden van borstvergroting is bij de huisarts echt geen ‘gekke’ vraag! Maar daarmee ben je niet vanzelf van je onzekerheid af, alsof een medisch traject een wonder zou inhouden! Praten, praten en nog eens praten, over àlles wat je bezig houdt is óók nodig! Waarschijnlijk woon je een heel eind bij mij vandaan... vraag dus een goed adres aan je huisarts!
Lees ook:
Tip: laat je moeder lezen wat je aan mij schreef: vraag haar steun bij het uitkijken naar professionele hulpverlening!
Enne, nog dit: laat je niet in met jongens als je daar eigenlijk helemaal niet aan toe bent! Kom op, beste meid, je bént er niet voor de seks alleen! Je bent geen ‘speeltje’, of hoe moet ik het noemen. Je bent een door God geschapen meisje. Dat héél véél waard is. Ook al zie je dat zelf nu niet zo.
Heb ik je met mijn reactie nu wel wat kunnen helpen? Doen, hoor: naar de dokter gaan!
Een hartelijke groet,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik heb ook moeten leren mijn lichaam te accepteren. Ik liep tegen dezelfde dingen als jou aan, en het heeft mij echt wel behoorlijk aantal jaren gekost. Nog steeds slaat de twijfel toe, maar ik durf te zijn wie ik ben en ga ook gewoon zonder make-up de deur uit.
Als mensen mij dun noemen of zeggen jaloers te zijn dat ik alles kan eten en niet aan kom, vertel ik hen gewoon eerlijk dat dun zijn ook niet altijd makkelijk is. Ik voel me snel flauw en moet echt mn best doen om niet nog verder af te vallen. Als ik voor gek wordt verklaard omdat ik ga sporten leg ik hen ook gewoon uit dat ik gewoon conditie op wil doen en niet meer hijgend boven aan de trap wil staan.
Probeer te accepteren wie je bent en dat ook uit te leggen aan anderen.
Hopelijk lukt het je, maar geef het ook de tijd. Je hebt ook een leeftijd waarin veel meiden zich onzeker voelen. Naarmate je wat ouder wordt, wordt dat vaak ook minder.
Wat zou ik je graag helpen. De tip van mw. Rots lijkt me een goede: hulp zoeken.
Zelf ben ik – man, vader – ook niet moeders mooiste (letterlijk). Daar heb ik, al ben ik dan geen vrouw, ook best mee geworsteld. Ik dacht dat ik niet erg kansrijk was op de huwelijksmarkt. Toen ik zo oud was als jij hadden heel wat vrienden om me heen verkering, ik niet. Ik dacht ook: ik kom nooit aan de vrouw. Maar er was een vrouw die er dwars doorheen keek en met me getrouwd is. En het is – geloof het of niet – nog een mooie vrouw ook.
Je hoeft echt niet tegen jezelf te zeggen dat je mooi bent. Ik ken je niet dus ik mag het wel zeggen denk ik: de kans is groot dat je ook niet bijzonder knap bent. Negentig procent van de mensen is niet echt knap, maar gewoon normaal: niet bijzonder mooi, niet bijzonder lelijk. En zo ben jij waarschijnlijk ook.
Dat je bijzonder lelijk bent (ook een heel klein percentage), dat lijkt me erg onwaarschijnlijk als ik je verhaal lees. Want zulke – foute – jongens zouden dan nooit op je afkomen.
Weet je, achteraf ben ik best blij dat ik niet al te knap ben. Als meisjes in katzwijm voor me zouden vallen, zou mijn vrouw me dan 'de eerste' zijn geweest, als je begrijpt wat ik bedoel?
Dat wil ik ook graag tegen jou zeggen: laat die jongens niet toe! Laat je niet gebruiken! Schud ze van je af.
Ze houden niet van je, ze houden alleen van je lichaam en hun eigen genot. Je laat jezelf gebruiken, en je zult jezelf daarna alleen maar meer gaan haten en verafschuwen. Het wordt er zeker niet beter op. Je krijgt er alleen ontzettend spijt van. Zeker als je iemand tegenkomt die wél van je zal houden, en van wie jij zult houden.
Wacht op die jongen, die man, die je door God – zo Hij wil – gegeven zal worden. Die zal van je houden, om wie je bent, om de blik in je ogen, om hoe je lacht, huilt en doet. Daar word je gelukkig van. Wacht daarop. Misschien nog wel tien jaar, wie zal het zeggen, maar wacht en vertrouw op God.
En weet je: hij zal je mooi vinden, precies zoals je bent. Ook lichamelijk. Hij zal zelfs van die dingen aan je lichaam houden waarvan je je niet kunt voorstellen dat iemand die mooi kan vinden. Echt.
Vertrouw op de Heere in alle dingen. Leg Hem waar je mee worstelt biddend voor. Zeg maar gewoon dat je je lelijk en waardeloos voelt. Dan Hij zal je mooi maken met échte schoonheid. Wat dat is? Dat kun je lezen in 1 Petrus 3:1-5.
Je verhaal raakt me. Ik herken de onzekerheid. Ik was het vroeger ook. Ben nu een volwassen vrouw.
Maar ik heb het leren accepten. En geleerd dat het lichaam niet het belangrijkste is! Je ziel is veel belangrijker. Onze ziel is veel lelijker van nature dan ooit een lichaam kan zijn.
God heeft je gemaakt. Hij maakt geen lelijke mensen. Elk mens is uniek. Probeer je lichaam te accepteren omdat je het van God hebt gekregen.
Probeer toch maar te bidden of Hij wil geven dat je je lichaam mag accepteren. en het als een tempel van de Heilige Geest mag gaan zien! Dan krijg je ook weer respect voor jezelf, en ga je met je lichaam om alsof het een tempel van de Heilige Geest is.
Bidden helpt wel hoor! Als je het echt oprecht bid, en je gelooft dat God je helpen kan ( en wil!) , zal hij je zeker niet laten staan!!
Daarnaast zou ik zeker de adviezen van Marijke opvolgen! Hulp zoeken.
Lieve groet,
Marijke zegt veel juiste dingen en geeft goede tips. Laat deze brief als je kan aan je moeder zien, zodat ze kan zien hoe groot je probleem is. Dat je naar de huisarts kan gaan en die je kan door verwijzen naar een hulpverlener. Je mag blij zijn dat deze mensen er zijn om je te helpen, om uit deze negatieve spiraal te komen.
Mocht dan later blijken dat je toch graag een borstvergroting wil, kan dat nog. Ben je nu te jong voor, zal pas vanaf 20 jaar zijn, omdat je dan pas uitgegroeid bent.
Ken verschillende (kerkelijke)vrouwen die dit gedaan hebben en heel blij er mee zijn. Hebben het wel op latere leeftijd gedaan.
Eerst maar de drempel over om erover
te gaan praten, dat is het belangrijkste.
Veel sterkte en succes.
Veel sterkte lieve meid, probeer echt hulp te zoeken! Alleen ga je hier denk ik niet uitkomen.
Ik zou graag eens met je praten.
Het advies om hulp te zoeken zou ik zeker ter harte nemen. Ik herken wel het een en ander van wat je schrijft. Ik was ook zo onzeker. Bij mij zat het niet vast op mijn figuur maar op mijn gezicht wat ik lelijk en grof vond. Ik heb letterlijk rondjes gelopen in de kamer "wat ben ik lelijk wat bén ik lelijk" dat ik best een heel goed figuur had zág ik niet eens. Jij vind je figuur niet mooi maar jij hebt wel misschien een heel mooi gezicht of mooi haar of mooie handen of een mooie lach. En jij zïet dat niet eens.
Naast praathulp kun je toch ook naar een styleconsulent gaan. Alleen of met je moeder. Dit op school doen terwijl je zo onzeker bent is geen goed idee. Maar er zijn genoeg leuke aardig dames die je echt verder helpen.
Er zijn vroegbloeiende 12 jarigen die al bijna volwassen lijken (wat ook te maken kan hebben met bewerkt voedsel, vlees/hormonen etc.) en laatbloeiers die pas bij 21 jaar volwassen volgroeien. En borstgroei kan zelfs t/m 24 jaar nog doorgaan!
Maar ik denk dat je je beter kan afvragen: Wat is belangrijk in het leven? Uiterlijk? Moeten we elkaar beoordelen over hoe wij eruit zien voor elkaar? Moeten we ons steeds vergelijken met hoe een ander is, terwijl jij ook iemand bent?
Iemand is niet meer dan een ander, en dat maakt ons ook niet minder! Kijk naar de mooie, goede en positieve dingen in het leven! Jij hebt genoeg kwaliteiten die anderen niet hebben, alleen ben je vergeten daarover na te denken!
De ander heeft bh's met vulling zodat haar kleding gewoon heel mooi staat. Tuurlijk, als je een relatie krijgt dan weet hij dat het nep is. Maar dan héb je een relatie en heeft hij je gekozen om wie je bént! Het dragen van bh's met vulling heeft de persoon die ik ken een stuk zekerder gemaakt!
Als je inderdaad BDD hebt, dan is het niet zo simpel als "joh, doe eens niet zo negatief"; dan komt daar wel wat meer bij kijken.
Als je de nederlandse term googlet, kom je trouwens op uit een site van de Jehova's getuigen, dus dat is wellicht weer minder behulpzaam als je naar informatie zoekt. Hopelijk ben je het Engels voldoende machtig.
En wat zou het verder toch een zegen zijn als mensen eens ophielden met commentaar geven op de lichamen anderen. Het is altijd te dik, te dun, de lang, te kort, te wit, te bruin, dit niet goed, dat niet goed, etc, etc. En je hebt er helemaal niks aan, het is vaak alleen maar vernederend.
Lees dan maar eens antwoord 129 van de Heidelbergse Catechismus.
Kohlbrugge noteert daar het volgende bij: 'Wordt het gebed van de gelovigen altijd verhoord? Het moge niet zó verhoord worden, als hij het zich voorstelde, het wordt toch altijd nog beter verhoord, dan hij dacht,
maar al wie wat goeds van de Heere ontvangt, moet soms
lang wachten.'
Denk niet te klein van jezelf, maar ook niet van het gebed. En dus niet van de Heere...
