Mag ik een broek aan, mam?

Nu we een dochter in de puberleeftijd hebben komt regelmatig de vraag langs: “Mag ik een broek aan, mam?” Ik heb er lang over gedaan om zelf een soort mening te vormen. Ik blijf het lastig vinden, juist omdat Gods Kerk in de wereld een enorme diversiteit kent aan cultuur en leefwijzen. Maar, gezien mijn plaats in deze cultuur, geef ik toch de voorkeur aan een rok als die -zeg maar- kuis genoeg is. Verder vind ik het vrouwelijker en vind ik het wel een voordeel dat je daardoor makkelijker ‘herkend’ kunt worden als christen. In die zin, dat ik het fijn vind als dat duidelijk is. Ik wil open staan voor de mensen om mij heen, zeker ook voor het gesprek over God. Er speelt nog wel een heel klein beetje de gewoonte mee van mijn jeugd vroeger dat ‘een broek niet mag’. Toch leef ik daar niet meer direct naar en vond ik het belangrijk om tot een meer fundamentele overtuiging te komen.

De vraag echter is in hoeverre we dan onze dochters hierin mee ‘mogen’ nemen. Ik bedoel, wáár eindigt mijn zeggenschap en is het háár zaak om een mening te vormen? Zelf kreeg ik de ‘vrijheid’ pas na mijn 18e en was een broek ‘not done’  Daardoor had ik zoveel schaamte ontwikkeld en angst en enorme afkeer, dat ik me nog steeds bijna zondig voel als ik nu voor (medisch werk) of sportieve doeleinden een broek aantrek. Nu er een ‘tiener op komst’ is, vraag ik me wel af hoe ik met haar heb te handelen. Ik geef de voorkeur aan een rok en neem dat graag nog een tijdje mee. Maar wanneer gaan kinderen zelf die beslissingen nemen? Ik weet dat zij ook over deze dingen nadenkt (maar de emotionele rijping gaat vanwege haar autisme bij hoog IQ veel langzamer) en ik zie afwisselend de voorkeuren voor een broek of danwel rok voorbij komen. Ik ben best huiverig voor een herhaling van de ‘verkeerde geschiedenis’ hier! Want ons christen-zijn hangt er tenslotte niet vanaf. Maar waar ligt de ‘grens’ van ouderlijke, zeg maar, zeggenschap hierover? 

Hartelijke groet, een jonge moeder

Beste vraagsteller,

Hartelijk dank voor je vraag. Een vraag die in veel gezinnen aan de orde is (geweest) of zal komen. Hoe kun je hier het beste mee omgaan? Hier mijn gevoelen.

Ik zou hier richting je dochter geen hoofdzaak van maken. Zover ik het kan zien, is de visie op het dragen van een lange broek door meisjes en vrouwen vooral cultuurbepaald en heeft de geref. gezindte daar een heel eigen visie op. Daar is natuurlijk niets mis mee, maar omdat een echte Bijbelse grond m.i. hier ontbreekt moeten we voorzichtig zijn. Ik zou tegen je dochter zeggen dat jij er erg aan hecht dat zij een rok draagt en op grond waarvan. Maar dat als zij daar anders over denkt, zij daarover met jou in gesprek mag gaan om samen te kijken naar wat de beste oplossing is. Dit mag geen breekpunt in de opvoeding worden en in jullie onderlinge verhouding. Je dochter zal het waarderen als je haar serieus neemt en in overleg met jou tot een beslissing mag komen. 

Je schrijft dat je dochter een vorm van autisme heeft. Dat moet je m.i. nog voorzichtiger maken in de behandeling van dit onderwerp. Door een verkeerd omgaan ermee zou je het contact met je dochter zomaar kunnen verliezen en dat is dit onderwerp inderdaad niet waard.

Samen in gesprek gaan dus en samen zoeken naar de beste weg voor jullie beiden. Dan gaan jullie er vast ook samen uitkomen, zeker als je God om wijsheid en liefde bidt.

Hartelijke groeten,
Ds. C. J. Droger