Vraag
Ik begrijp echt niet wat er nu gaande is. Nu, anno 2018, ben ik al bijna tien jaar erg gelukkig getrouwd, maar een grote vraag laat me niet los. Vóór de relatie met mijn man had ik een grijze zone met een andere jongen. Onder de noemer “goede vrienden” hadden we goede gesprekken en ik had toen niet indruk dat hij meer wilde. Anderzijds weet ik ook wel dat het een mantra was dat ik mezelf steeds voorhield. Door niet meer te verwachten van hem, kon ik niet teleurgesteld worden door afwijzing, toch? Het leek wel een spelletje, waarbij het voor iedereen (ook omgeving) onduidelijk was hoe of wat. Zulk een spel is erg vermoeiend of het continu twijfelen aan wel/niet...
Na een lange onderbreking in contact daar hij in buitenland zat, bleek er wat veranderd bij hem en zag ik wel dat hij meer afstand nam. Had hij door dat ik stiekem meer wilde dan goede vriendschap en zag hij dat anders of was hij ook zo moe van het eeuwige gegis? Geen idee... Relatief kort nadat onze wegen gescheiden zijn, kregen we elk wat met onze huidige huwelijkspartner. Voor zover ik weet, zijn we beiden gelukkig met ons gezin en al was dat niet zo, hoeft dat geen zorg te zijn voor de ander.
Dat ging heel lang goed zo, maar sedert kort (na zeven jaar laatste contact en vrede met de situatie) slaap ik dagelijks erg slecht omdat de vraag me steeds bezig houdt of het nu wat moois had kunnen worden of niet, of ik wel juist gehandeld heb (neen, destijds niet uiteraard), etc. Alleen ‘s nachts komt dat op. Rationeel weet ik dat ik het moet loslaten, dat ik moet blijven bidden dat die vragen wegblijven, want wat brengt het voor goeds als ik alsnog achter antwoorden aan ga hoe het toen precies zat? Ik loop alleen maar gevaar dat verliefdheid weer aangewakkerd wordt. Maar waarom blijft het mij achtervolgen als ik zo gelukkig ben met mijn man en ook voor hem en zijn gezin?
Het voelt als overspel en dat schuldgevoel teert ook aan mij, maar ik durf het niet aan mijn man te zeggen, want wat is hij gebaat met vrees terwijl er geen haar op hoofd aan denkt iets met een ander te beginnen? Rationeel is het simpel, laat het los, het doet er niet toe, maar de slapeloze nachten stapelen zich op en de domme acties zijn door vermoeidheid soms nabij. Wat kan ik nog meer doen zodat het stopt?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hoe meer je próbeert niet te denken aan... hoe méér je er juist wel aan denkt. In uw geval geen ‘paarse olifant’, maar een (jeugd)vriend. Loslaten dus, ja. Maar hoe doe je dat? Door het gewoon te benoemen en te aanvaarden. Voorlopig alleen voor uzelf, omdat u uw man (nog) niet ‘ongerust’ wilt maken. Schrijf eens op hoe het geweest had kùnnen zijn. Wat uw verwachtingen tóen waren en nú zijn. Doe het in de vorm van een (afscheids)brief aan hem, die u niet verstuurt maar verscheurt of desnoods verbrandt. Alleen zó creëert u ‘afstand’ en geeft u uzelf de kans om bij het slapengaan aan àndere dingen te gaan denken. En met ándere dingen bedoel ik: leuke dingen, zoals bijvoorbeeld het plannen maken voor de zomervakantie. Of móóie dingen, zoals bijvoorbeeld een boek, een muziek- of toneelstuk, kleurenpracht in de natuur, een wandeling in het bos, de sportprestatie van de kinderen.
In ieder geval moet u uw denkpatroon voor het inslapen veranderen zolang u uw ‘geheim’ voor uzelf en daarmee in stand houdt. Een en ander bespreekbaar maken (bijvoorbeeld met een vriendin) kan ook helpen, zolang u uw echtgenoot niet wilt ‘belasten’. Een laatste: bidden is prima, maar geen ‘tovermiddel’, want bij bidden hoort ook wérken! Op een goed moment uw man in vertrouwen nemen is, denk ik, de beste manier, hoewel ik niet kan beoordelen of uw relatie daardoor ‘in problemen’ komt: vertrouwen in elkaar is cruciaal!
Schrijft u me eens of mijn ideeën hebben geholpen?
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zie ook https://www.mynd.nu/waarom-we-allemaal-stiekem-terug-willen-naar-onze-jeugdliefde-2/
Daarvoor had ik allerlei psychologische raadgevingen opgevolgd, maar niets hielp. Echter op het gebed deed God grote wonderen! Toen ik uitgewerkt en uitgeput raakte, en totaal vastgelopen was, merkte ik dat Hij begon te werken. Op Zijn tijd, maar dat is nooit te laat. Daar mag je op vertrouwen!
Wat mij ook hielp, was een Bijbeltje onder handbereik en een goed boek op mijn nachtkastje, met korte meditaties. En als het licht weer uitging, psalmen te zingen in de nacht. Biddend zingen.
Kun je niet bidden? Wie wel?! Maar de Heilige Geest wil het je leren, hoor! Dan is het gebed zeker geen tovermiddel..., maar een gave van God door de Heilige Geest en dat om Jezus wil.
Die aan het kruis zo smartelijk moest uitroepen: 'Mijn God, Mijn God, waarom verlaat Gij Mij?
Jezus riep ook 'waarom?'. Om al onze zondige waaroms te heiligen.
Hij kreeg geen antwoord. Opdat wij antwoord mogen ontvangen.
Als dat een afdruk in je leven mag krijgen, denk ik dat je weinig behoefte hebt om toneelstukken te kijken. Zie maar op Jezus en geloof in Hem. Dat is het enige Middel tot behoud!
Hij roept het ons toe: Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven.
Voor sommige mensen helpt het enorm elke keer als ze aan zo'n "stel-dat-het-toch-wat-geworden-zou-zijn" denken, zich voor te stellen hoe hij moppert, dat ze alweer een deuk in de bumper heeft gereden, of dat het eten niet goed was etc.
Niets is erger dan je rooskleurig voor te stellen wat er zou kunnen zijn geworden.
Nee, stel je hem voor terwijl hij je ten koste van de krant zou negeren, je de boodschappen zelf zou laten dragen en vooral veel kritiek op je zou hebben, enz enz.
Met zulke gedachten zijn de dromerijen snel over hoor.
En verder wat mevrouw Rots zegt!
Dit duurde en duurde maar en zelfs nu ben ik haar nog niet vergeten, gelukkig, voor mij, woont ze nu ergens anders en zie ik haar niet meer.
Nu ik dit lees komt het toch weer boven en ik kan doen wat ik wil maar ik denk niet dat die gevoelens ooit nog zullen weg gaan.
