Niks romantisch aan vrouw en moeder zijn
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke / 82 reacties
Vraag
Ik heb een vraag over het volgende: sinds een aantal jaren heb ik mijn leuke baan ingeruild om als huismoeder thuis te kunnen zijn voor mijn vier kinderen. Dit omdat wij de overtuiging hebben dat God het zo bedoeld heeft dat de man de kost verdient en de vrouw voor de kinderen zorgt. Ook om een veilige en vertrouwd rustige thuissituatie te kunnen creëren.
Nu wordt er regelmatig wat over een huisvrouw gezegd dat het zo’n prachtige taak is en dat het zo mooi is dat je de kinderen in alle rust op kan laten groeien. Dat je daar geen spijt van krijgt. Maar de praktijk is zo anders. Ik kan het bijna niet aan, de zorg voor de kinderen, het eenzame bestaan, de aandacht die de kinderen vragen, de huishouding die nooit klaar is en het vanzelfsprekende van de andere gezinsleden. Iedere ochtend als mijn man weggaat raak ik totaal in paniek, dan denk ik: weer zo’n dag. Ik zou het liefste willen vluchten en voorlopig m’n gezicht niet meer laten zien.
Ik kan totaal niet genieten van het moederschap van vier kleine kinderen; ik kan het niet overzien. Ik voel me vreselijk schuldig tegenover m’n kinderen: wat kunnen zij er aan doen. Ik hou heel veel van ze, maar ik kan niet een moeder zijn zoals het zou moeten. Het liefst zou ik ze de hele dag achter een filmpje zetten en zelf lekker in bed kruipen of een leuke activiteit gaan doen. Ik ben op zoek naar een uitweg, een uitvlucht, maar ik weet niet waar ik heen moet.
Ik voel me teleurgesteld in God. Ik deze tijd waarin veel mensen voor zichzelf willen leven wilde ik het voor m’n gezin doen. Maar dan pakt het zo uit, terwijl je Gods weg wilt volgen: ik begrijp er niets van. Er is helemaal niks romantisch aan huisvrouw/huismoeder. Soms denk ik weleens: ik begrijp wel dat bijna niemand dat fulltime wil.
Ik heb het er met mijn man over gehad, maar hij is ook star. Hij voelt niks voor een papadag of wat dan ook. Hij wil graag voor zijn gezin werken en de kost verdienen. Ook daar heb ik moeite mee; ik wil het liefst voor mezelf een eigen inkomen hebben zodat ik m’n hand niet op hoef te houden bij mijn man. Dit ligt echt aan mezelf, mijn man doet nooit moeilijk. Maar ik was altijd gewend voor mezelf te werken, zo ben ik ook opgevoed.
Hoe moet ik hiermee omgaan wat zou een oplossing zijn? We hebben geen vrienden in de buurt die op kunnen passen en met de familie hebben we weinig contact.
Antwoord
Beste huismoeder,
Wat jammer. Je bent er van overtuigd dat de Heere wilt dat je huismoeder bent. Je hebt daar nu voor gekozen. Waarom grijp je je er dan niet aan vast. Waarom ga je er niet voor?
Ik geloof dat ik het wel een beetje kan begrijpen: je mist die mooie baan... en wat valt het je tegen zonder die mensen om je heen. Ik vrees dat je niet echt met je hart gekozen hebt. Het zou zo geweldig kunnen zijn. Als je met je hele hart er voor ging om voor je kinderen te zorgen en liefde te geven. Geniet van je kinderen nu ze nog jong zijn. Kinderen zijn zo kostbaar en ze zijn zo snel groot.
Schaam je je voor de werkende moeders? Je schrijft dat je weg wilt vluchten en je gezicht niet meer laten zien. Voor die werkende moeders? Roep je zelf tot de orde. Ga normaal denken! Breng orde in je gedachten, leven en thuiswerk.
Je bent overtuigd dat de Heere het voor jou zo wil? Doe dat ook van harte, met overgave aan je keuze. Laat die werkende moeders hun taak doen en doe jij jouw taak. Ik begrijp dat je wilt vluchten als je hen hoort praten. Ik hoorde eens een aantal jonge werkende moeders met elkaar bezig. Ze beklaagden een andere moeder die zes kinderen groot moest brengen en daarvoor thuis moest blijven. Maar hun ‘beklagen’ was veel meer een aanklagen. Het waren christelijke vrouwen die haar aanklaagden en ook berispten. Ik was geschokt en verdrietig, gaan we zo met elkaar om...
Veel van mijn jonge zusters begrijpen het niet meer. Zij worden meegesleurd in de geest van de tijd. Meer inkomsten, meer vakantie, meer geld. Duurder huis, duurdere kleding, twee auto’s. En de zegen om je kinderen in rust en stabiliteit op te kunnen voeden wordt bijna als een misdaad gezien en anderen aangerekend. Ga eens te rade bij iemand die ook thuismoeder is en dat met liefde en vreugde doet. Misschien heeft ze tips voor je.
Natuurlijk heeft iedereen wel eens een dag dat het te veel is, maar dat zul je ook hebben als je een ‘leuke’ baan buitenshuis hebt. Ga je kostbare tijd niet verdoen met filmpjes kijken en je blind staren op dat alles je zo tegen valt. Wees niet gericht op je zelf, maar juist op de ander.
Wees dankbaar met wat je hebt. God heeft je zoveel gegeven. Een man die zoveel verdient dat je niet hoeft te werken. Hij gaf je gezonde kinderen. Ga nu niet jezelf beklagen, maar wees dankbaar en voed je kinderen op. Geef niet in stilte God de schuld dat jij niet kunt doen wat je wilt. Huisvrouw zijn is niet romantisch, maar gaat het daar om? Het is een taak. Een door God geschonken taak. Was je werk altijd zo romantisch? Kon je daar zomaar een beetje rondlopen zonder naar je werk te kijken? Baalde je soms ook niet heel erg... alle dagen hetzelfde?
Gooi het roer van zelfbeklag om. Je zegt dat je Gods weg wilt volgen, ga dan die weg zonder mopperen en zelfbeklag. Ook als het wel eens tegen valt. Dan ga je je man daar toch niet mee belasten? Jullie samen namen dat besluit! Ga dan die weg! Zoek contacten in je omgeving.
Ik heb mijn oren te luisteren gelegd bij verschillende huismoeders. Ik ken verschillende jonge moeders die gewoon mama willen zijn nu de kinderen klein zijn en ze zien dat het zo belangrijk is om wat je zelf aangeeft “een rustige en veilige thuissituatie creëren”. Ze doen dat met vreugde. Zien in de hectiek van deze tijd dat hun kinderen ontspannen en blij zijn. Op school komen er soms complimenten: “Je kind is zo ontspannen en uitgerust.” In de gezinnen heerst er rust en orde. De moeders zijn zelf ook ontspannen. Geen geren en gevlieg naar werk en terug. Ze zeiden: als mijn werk klaar is in huis, dan neem ik een boek of ik leg een bezoekje af bij een eenzaam iemand in de gemeente. Anderen deden een schriftelijke cursus. We kennen een groepje moeders dat elke twee weken een morgen samenkomt om over een Bijbels onderwerp na te denken. Daar nemen en hebben ze tijd voor. Voel je waardevol.
Hartelijke groet en Gods zegen,
Nellie van Dooijeweert-van der Sikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat kan ik me op sommige dagen goed in je inleven, je bent echt niet de enige. Ik ben stomverbaasd van het bekritiserend antwoord wat je krijgt om maar te zwijgen over de lompe harde reacties die vervolgens door mede leden gegeven worden.
@omega jouw antwoord krijg ik helemaal de kriebels, gelukkig heb jij de perfecte vrouw getroffen en ik vraag me af of je wel eens een paar weekjes in de schoenen van je vrouw hebt gestaan en of je dn nog zo veroordelend over een ander bent. Ongelooflijk!!
Lieve moeder, zoek hulp, je hoeft en kunt het allemaal niet altijd tijdens alle fases alleen doen als dat je niet lukt. Dat is niet iets om je voor te schamen dat is menselijk! Boven alles wens ik je Gods onmisbare kracht en hulp toe in de mooie maar ook zware taak!!
Mijn man werkt fulltime + 2 avonden. Maar is 5 avonden en 2 hele dagen thuis. Helpt 's avonds nog poosje mee, helpt waar nodig is met huiswerk, brengt vaak de kinderen met verhaaltje naar bed etc. En op zijn vrije dagen trekt hij heel veel met de kinderen op. Juist omdat hij daar dan erg van geniet, omdat hij de andere dagen er niet is. Ik neem dan soms ook echt even afstand, omdat ik er 'altijd' al ben.
En dan h eb ik het niet eens over vakanties, dagje uit met de kinderen etc
Maar er is ook iets anders waar ik het al eerder over heb gehad. Er is heel veel maatschappelijke nood.. echt het loopt behoorlijk uit de hand in het onderwijs en de zorg.
Ik zeg niet dat deze vragenstelster met 4 kleine kinderen moet gaan werken of wie dan ook. Maar laatst ook weer van iemand van begin 50 die verbaasd was over al die part time werkende vrouwen die dit alleen maar voor het geld doen daar kan ik dan zo nijdig van worden... ik kende haar niet goed en zij zorgt misschien voor haar zieke ouders maar ze had in ieder geval geen kinderen meer thuis... Onlangs hebben we iemand aangenomen die nog een opleiding ging volgen op haar 54e. Echt ik dwing geen individuele vrouwen tot een keus maar ik denk dat we als refogezindte eens heel goed moeten doordenken hoe we in deze maatschappij willen staan. Het kostwinnerschap is wellicht niet het beste hiervoor...Ik heb ook het idee dat het toch wordt gezien als meer Bijbels etc.Ik twijfel daarover echt waar.Vraag me ook af of sommige gezinnen daardoor bijna niets anders durven te kiezen. Maar wellicht zie ik dat verkeerd Ik geloof er niets van dat het onbijbels is om het werk tussen man en vrouw te verdelen echt niet
Je zit absoluut niet lekker in je vel. Het kan zijn dat je depressief bent of oververmoeid of je gewoon eenzaam voelt en ondergewaardeerd wordt... ik weet het niet! Maar het lijkt me goed als je in gesprek gaat met iemand die serieus naar jou gaat luisteren. Zoek iemand die jouw gevoelens serieus neemt en je begrijpt en met je gaat meedenken over jouw situatie en hoe je weer doel en zin in je leven kunt krijgen. Echt je bent een waardevol mens, maar je weet even niet meer hoe je je leven vorm wilt/moet geven. Niet raar als je vier jonge kinderen hebt en weinig aanspraak van volwassenen!
Of je nu met een hulpverlener in gesprek gaat of met iemand die ook moeder is en al wat ouder... dat maakt niet zoveel uit. Als het maar iemand is die echt kan luisteren en begrijpen en wil helpen en die je vertrouwt!
Ik heb 3 kinderen maar heb ook van deze momenten gekend en weet dat het zwaar kan zijn. Natuurlijk mag je met al je gevoelens naar God gaan, maar Hij heeft ons ook medemensen gegeven om ons te helpen. Sterkte en Gods zegen in alles!
Ik hoor je zeggen dat je een bewuste keuze hebt gemaakt, het leek je zo mooi om voor je kinderen te mogen zorgen. In de praktijk ziet er er heel anders uit. Je bent teleurgesteld en had er meer zegen van had verwacht.
Je wilt alles graag goed doen, voelt je verantwoordelijk, het verlamt je, je ervaart het als een zware taak, je hebt het idee dat het je niet lukt, dat je het niet kunt. Je ervaart eenzaamheid. Je wilt graag 1 dag werken en dat wil je man niet. Heb ik het zo juist samengevat?
Herkenbaar! Heel ons leven leren we. God kan allerlei situaties gebruiken om ons iets te leren. Ook deze situatie. Ik heb 8 jaar lang verlangd naar werk buiten de deur. Deed soms vrijwiliggerswerk. Om niet eenzaam te zijn, om waardering te krijgen en erkenning. Na al die jaren heb ik gemerkt dat het er niet om gaat dat onze omstandigheden veranderen, wel dat er iets in mij veranderd. Ik leerde over mijn eigen behoeften en gevoelens. En waar ik dacht, laat me buiten de deur werken, mensen ontmoeten, heb ik geleerd dat het de op lossing niet was. Oh, voor even wel, maar niet voor de lange termijn. Dit is een proces en heeft tijd nodig. Ik zou graag naar je luisteren en in gesprek gaan met je. Zou je dat willen? Wil je eerst meer van mij weten voordat je een keuze maakt of je in gesprek wilt, dan zou je me kunnen mailen. volledigeovergave@gmail.com
En als er meer moeders zijn die eens zouden willen praten hierover, van harte welkom! Zou je het best willen en schaam je je of durf je niet? Dat is oké, leg je zorgen bij de Heere neer!
Hartelijke groet van een bewogen medemoeder, christen, 5 kinderen
Probeer ook met je man in gebed te gaan om samen hier uit ge komen, een man moet niet alleen werken maar zijn vrouw tot steun zin ook met de kinderen, laat hem maar eens een dag de kids hebben, met ze spelen. Laat de boel de boel maar eens.
In deze ja jachtige tijd zitten veel gezinnen met deze problemen en dat botst met de conservatieve opvoeding die men zelf vaak genoten heeft.
Laat de Heere u leiden bid ik u en uw gezin toe.
En óf je dat mag uiten. Heeft geen bal te maken met klagen, ondankbaar zijn of 'niet houden van'. Je vraag maakt zoveel los, blijkbaar is het voor veel mensen herkenbaar, zowel mannen als vrouwen. Ik vind de discussie best interessant om te volgen, dank dat je die voor ons ontketend hebt ;).
Ook ik herken er wat van, ik heb ook van die momenten. Gelukkig niet chronisch. Er is een uitspraak: 'it takes a village to raise a child'. De moeders bij wie het allemaal wat makkelijker afgaat hebben vaak een flink sociaal netwerk (waaronder vaak ook familie) om zich heen. En als je dat nauwelijks hebt zoals jij dan wordt het heel wat slagen zwaarder. Ik weet dat want ik ken het verschil. Dus ga daar vooral naar op zoek! Er zijn genoeg intelligente, leuke vrouwen die ook deze keuze hebben gemaakt en met wie je over meer zaken kan communiceren dan enkel kinderen en huishouden alleen. Het is even zoeken, maar ze zijn er! Het maakt de boel een stuk lichter. En inderdaad, het gaat zeer zeker ook je man aan.
Veel succes en kop op!
Iemand zei eens tegen mij: 'wat als je straks terugkijkt op je leven en dat dan blijkt dat dit de mooiste periode van je leven was, en je bent je er niet bewust van geweest...'. Voor mij was dat het moment dat ik anders naar bepaalde dingen ben gaan kijken.
of ik mijn eigen verhaal lees. Zo herkenbaar!
Ik heb het uitgeschreeuwd naar mijn man, door jouw moest ik zo nodig alles opgeven. En de rest zal ik hier meer niet zeggen. Hij is verder een beste kerel maar op dit punt zo star als wat.
Het kan zo tegenvallen om altijd het gezeur en gedoe van de kinderen aan te moeten horen, alles in goede banen te leiden. Toen ik ingestort was en bij een psycholoog terecht kwam zei ze: jij hebt zoveel jaar in een achtbaan gezeten en daarbij alle ballen in de lucht moeten houden dat het niet gek is dat op gegeven moment de rek eruit is.
Blijf aan de bel trekken, luister naar jouw gevoel want jij weet alleen wat jij voelt.
Als je wilt, via forum kun je mij een pb sturen, daar is mijn gebruikersnaam ook Jess.
Heel veel sterkte en wat dapper dat je het naar buiten hebt gebracht, dit is de 1e stap naar omhoog
Ik ben een mislukte moeder met 4 jonge kinderen. Mijn huis is altijd een puinhoop. Tegen de tijd dat ik de ene kant heb opgeruimd is de andere kant al weer een chaos. Stoffige kasten vindt je overal. Schoon is het nooit. Als ik de badkamer heb geboend is de keuken alweer vies en andersom.
Veel tijd voor de kinderen heb ik ook niet. Ik ben vooral druk met eten erin stoppen, het huishouden en andere noodzakelijkheden.
Vrijwel dagelijks voel ik me helemaal gestrest. Bijvoorbeeld als je eten kookt, de baby ondertussen blijft huilen en de kinderen tussendoor telkens geholpen moeten worden. Je rent maar van de een naar de ander en uiteindelijk is het eten zwart of tot pap gekookt en de kinderen ontevreden.
De kinderen opvoeden lukt mij ook niet goed. Mijn kinderen zijn niet ontspannen en uitgerust. Inmiddels krijg ik professionele begeleiding daarbij.
Er zijn genoeg mensen die ik zou kunnen spreken, toch ben ik eenzaam. Het kost me al zoveel moeiten om de kinderen in de lucht te houden dat er eigenlijk geen tijd voor is. Het is dan nog een extra belasting, die je soms wel doet, maar de dagen erna hard voor gestraft wordt. Want alles blijft gewoon liggen. Gelukkig kan ik wel redelijk tegen eenzaamheid. Maar dat heeft niet iedereen.
Tijd voor mezelf of partner lukt zelden. Tegen de tijd dat iedereen slaapt, rol ik zelf ook om. Je man doe je dus ook te kort want die wil ook nog even aandacht. Ik ben dus niet alleen een waardeloze mamma maar ook een slechte echtgenoot. Papa neemt de kinderen gelukkig wel geregeld mee voor iets leuks, dan kan ik mooi de achterstallige berg was wegwerken en zuigen en dweilen (normaal kom ik niet verder dan zuigen). Aan de ene kant vind ik het fijn als hij de kinderen mee neemt om leuke dingen te doen, aan de andere kant voelt het als een straf dat ik niet mee kan omdat ik mijn huiswerk niet af heb. Voor de kinderen ben ik blij, zij hebben tenminste wel een leuke papa waar ze dol op zijn.
Kortom ik ben een waardeloze moeder en echtgenoot. Waardering zal ik niet krijgen. Niemand zegt dank je wel dat je gezogen heb of dat de kleren weer schoon in de kast liggen. Daar krijg je echt geen gelukkige kinderen van. Dat je gezogen hebt is überhaupt niet zichtbaar meer als je een paar uur verder bent. De kinderen vinden je geregeld een rotmama.
Een rustdag bestaat niet voor mama s, ook op zondag hebben ze je nodig. Kinderen heb je zeven dagen in de week. 24 uur per dag. Ziek zijn kan pas als je echt verlamd ben. Anders moet je je zo goed mogelijk door de dag heen slepen.
Ik heb eindeloos bewondering voor al die mama s die hun kinderen goed in hun vel laten zitten, rust en reinheid hebben en blij hun taken vervullen. Ook nog vrijwilligers werk doen en tijd over houden om iemand te bezoeken en af en toe iets leuks doen met of zonder kinderen. Maar noem moeders waar dat niet bij lukt, en daarom er ook ongelukkig van worden, niet ondankbaar!
Ik werd ook neerslachtig van alle dagen in dezelfde missere zitten. Gelukkig heb ik nu drie uur in de week betaald werk. Doordat het betaald is kun je een paar uur kinderoppas betalen waardoor je heel even geen gillende kinderen hoort. Alleen dat is al een verademing (werken met de kinderen thuis geeft alleen maar meer stress...). Deze baan geeft mij het gevoel dat ik nog iets bestaat wat ik wél kan. Ik doe dan even iets wat ik leuk vind, waar ik goed in ben en waar ik dus waardering voor krijg. Hier krijg ik positieve energie van. Die paar uur dat ik wat anders doe helpt mij de rest van de week door te komen.
Ook merk ik dat telkens als de kinderen wat ouder worden ze iets minder tijd kosten. Je moet het zien te overleven, maar er is perspectief dat het niet altijd zo hectisch blijft. Dat geeft moed.
En nog het aller belangrijkste. Er zijn mensen die voor mij bidden, dat houdt je op de been op de dagen dat je er helemaal door heen zit. Wil je voor elkaar kunnen bidden moet je wel eerlijk kunnen zijn over waar je tegen aan loopt. Gezien de reacties begrijp ik dat dit niet mag, je moet naar buiten toe vooral vertellen hoe fantastisch het moederschap is. Dat is het dus niet voor iedereen en God heeft dat ons ook niet beloofd. De zondeval werkt ook in het moederschap door. Gelukkig mag je tegen God wel eerlijk zijn en neemt Hij ook mislukte moeders aan. Hij wil je steun, ook al ga je door een diep dal. Het zou mooi zijn als wij dat ook doen, elkaar bemoedigen ipv bekritiseren en voor elkaar bidden.
Sterkte toegewenst. Ik bid voor je.
'Hij neemt ook mislukte moeders aan', wat een bemoediging!
Jij, en ook de vragenstelster, omschrijft wat veel moeders, waaronder ik, zullen herkennen. De wanhoop soms, waarom doe ik dit, elke dag weer opruimen en schoonmaken terwijl de kinderen (we hebben er 6) maar twee minuten nodig zijn om de boel weer helemaal op de kop te zetten zodat van al je ijverige uren niks meer te zien is. Elke dag weer de wasmand vol, elke dag 'wat gaan we eten' het moet lekker, gezond en voedzaam zijn en ook nog op tijd op tafel komen.
Ikzelf werk ook een paar uur per week, op een avond wanneer mijn man thuis is. Héérlijk de boel de boel laten, deur achter je dicht trekken en 'ze redden zich maar'! Geen poepluiers, geen afwas of huiswerk, geen snottebellen of huilbuien, geen blokjesbakken opruimen of fopspenen zoeken.. dat is mijn vrije avond! Even wat anders, even uit de sleur. En als je thuiskomt liggen ze allemaal heerlijk te slapen. Een aanrader hoor!
Zelf heb ik het huishouden wel redelijk op orde denk ik, de was altijd weggewerkt, de kinderen op tijd in de kleren en op school en het eten om half 6 op tafel. Dat kost me gelukkig geen moeite. En anders maak ik even een dag niet schoon, er wordt tenslotte geleefd in dit huis.
Maar ik begrijp wel dat gevoel van onbegrepen zijn, je eigenlijk een soort van sloof voelen. Een beetje het gevoel dat je soms had toen je puber was. De ene keer Himmelhoch jauchzend, een andere dag Zum Tode betrübt. Je krijgt zo weinig waardering, terwijl je minstens zo hard werkt. Ik hoef ook echt niet elke dag complimentjes, ik word al blij van 'lekker mam, dit mag je vaker koken!' , een arm om je nek of 'wat ruikt het hier lekker fris'. Daar kun je dan weer een tijdje mee.
En echt, wanneer je meer tijd neemt om alles wat los te laten, de boel eens lekker de boel te laten en niet aan jezelf hele hoge eisen stellen, zul je zien dat het veel beter gaat. Ik heb ook echt wel die jaren gehad dat ik elke week de bedden verschonen moest van mezelf en de ramen moesten blinkend schoon. Nu liggen we gerust 3 weken tussen dezelfde lakens en zit er vogelpoep op de ramen. Jammer dan. Ik neem nu soms de tijd voor de dingen die er echt toe doen. Genieten van het gezellige geklets om je heen, een natte kus op je wang, een mooie lach vol chocoladepasta. Zandtaartjes bakken, schommelen of voorlezen, en soms ga ik lekker een half uur zitten met een mooi boek voor mezelf.
Zou je echt graag willen ruilen met de gestresste moeders die hun kinderen al om 7 uur weg moeten brengen, 's avonds moe thuis komen en dán het huishouden nog moeten doen? Nog los van het heen en weer gesleep van de kinderen?
Wanneer het moet, dan moet het, dan heb je geen keus. Maar ik voel me echt bevoorrecht dat dit kan. Zie er de mooie kanten ook van in. Thuisblijfmoeder zijn is (meestal) geweldig!
Dorpeling, lol, ik heb al die tijd op het forum gedacht dat je een man was.
Coby6, nooit geweest! Kom ik zo mannelijk over? :(
Gek hoe je jezelf een voorstelling kunt maken bij iemand, wat dan vaak helemaal niet klopt.
Eentje heette Grace777. Grace is een vrouwennaam. Bleek het een man. Het zal wel aan mij liggen lol.
Wat zou het rustig zijn als je je kinderen niet meer bij je hebt. Misschien door de dood weggenomen? Dan kan het geen troep meer maken, hoef je die kleren niet meer te wassen. Hoef je werkelijk niets meer te doen. Wat als je kind in het ziekenhuis ligt met een ernstige ziekte? Elke dag heen en weer, maar gelukkig blijft het huis op orde. Of liever eigenlijk helemaal geen kinderen gehad? Was dan ook niet getrouwd! Had je al deze zorgen en troep en rommel niet gehad! Wat een luxe geklaag hier! Het lijkt wel in km als moeders te klagen over je kinderen! Doe je werk met liefde en zachtmoedigheid. Dat siert je veel meer dan klagen over de drukte! Vouw je handen en breng ze bij God!
ONGELOOFLIJK en jouw reactie blijft wel staan ben ik bang... wat een harteloze reactie.
Ik hoor deze moeders nergens zeggen dat ze hun kinderen beu zijn en alleen maar een opgeruimd huis willen. De SITUATIE groeit ze boven het hoofd. En met zulke reacties wordt het er niet beter op ben ik bang. Dat jij nou zo fantastisch en bedaard bent en een zachtmoedige geest hebt.. jammer dat niet iedereen zo is... ( of wilde je dat niet zeggen??)
Ik wil je vragen of je eens oprecht je reactie naast de Bijbel wil leggen. Gelukkig lees ik wat anders als ik denk aan de woorden van de Here Jezus. (.Komt allen tot Mij die vermoeit en belast zijt en Ik zal u rust geven.)
Daar sluit ik maar mee af en ik stop met deze discussie..
