Niks romantisch aan vrouw en moeder zijn
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke / 82 reacties
Vraag
Ik heb een vraag over het volgende: sinds een aantal jaren heb ik mijn leuke baan ingeruild om als huismoeder thuis te kunnen zijn voor mijn vier kinderen. Dit omdat wij de overtuiging hebben dat God het zo bedoeld heeft dat de man de kost verdient en de vrouw voor de kinderen zorgt. Ook om een veilige en vertrouwd rustige thuissituatie te kunnen creëren.
Nu wordt er regelmatig wat over een huisvrouw gezegd dat het zo’n prachtige taak is en dat het zo mooi is dat je de kinderen in alle rust op kan laten groeien. Dat je daar geen spijt van krijgt. Maar de praktijk is zo anders. Ik kan het bijna niet aan, de zorg voor de kinderen, het eenzame bestaan, de aandacht die de kinderen vragen, de huishouding die nooit klaar is en het vanzelfsprekende van de andere gezinsleden. Iedere ochtend als mijn man weggaat raak ik totaal in paniek, dan denk ik: weer zo’n dag. Ik zou het liefste willen vluchten en voorlopig m’n gezicht niet meer laten zien.
Ik kan totaal niet genieten van het moederschap van vier kleine kinderen; ik kan het niet overzien. Ik voel me vreselijk schuldig tegenover m’n kinderen: wat kunnen zij er aan doen. Ik hou heel veel van ze, maar ik kan niet een moeder zijn zoals het zou moeten. Het liefst zou ik ze de hele dag achter een filmpje zetten en zelf lekker in bed kruipen of een leuke activiteit gaan doen. Ik ben op zoek naar een uitweg, een uitvlucht, maar ik weet niet waar ik heen moet.
Ik voel me teleurgesteld in God. Ik deze tijd waarin veel mensen voor zichzelf willen leven wilde ik het voor m’n gezin doen. Maar dan pakt het zo uit, terwijl je Gods weg wilt volgen: ik begrijp er niets van. Er is helemaal niks romantisch aan huisvrouw/huismoeder. Soms denk ik weleens: ik begrijp wel dat bijna niemand dat fulltime wil.
Ik heb het er met mijn man over gehad, maar hij is ook star. Hij voelt niks voor een papadag of wat dan ook. Hij wil graag voor zijn gezin werken en de kost verdienen. Ook daar heb ik moeite mee; ik wil het liefst voor mezelf een eigen inkomen hebben zodat ik m’n hand niet op hoef te houden bij mijn man. Dit ligt echt aan mezelf, mijn man doet nooit moeilijk. Maar ik was altijd gewend voor mezelf te werken, zo ben ik ook opgevoed.
Hoe moet ik hiermee omgaan wat zou een oplossing zijn? We hebben geen vrienden in de buurt die op kunnen passen en met de familie hebben we weinig contact.
Antwoord
Beste huismoeder,
Wat jammer. Je bent er van overtuigd dat de Heere wilt dat je huismoeder bent. Je hebt daar nu voor gekozen. Waarom grijp je je er dan niet aan vast. Waarom ga je er niet voor?
Ik geloof dat ik het wel een beetje kan begrijpen: je mist die mooie baan... en wat valt het je tegen zonder die mensen om je heen. Ik vrees dat je niet echt met je hart gekozen hebt. Het zou zo geweldig kunnen zijn. Als je met je hele hart er voor ging om voor je kinderen te zorgen en liefde te geven. Geniet van je kinderen nu ze nog jong zijn. Kinderen zijn zo kostbaar en ze zijn zo snel groot.
Schaam je je voor de werkende moeders? Je schrijft dat je weg wilt vluchten en je gezicht niet meer laten zien. Voor die werkende moeders? Roep je zelf tot de orde. Ga normaal denken! Breng orde in je gedachten, leven en thuiswerk.
Je bent overtuigd dat de Heere het voor jou zo wil? Doe dat ook van harte, met overgave aan je keuze. Laat die werkende moeders hun taak doen en doe jij jouw taak. Ik begrijp dat je wilt vluchten als je hen hoort praten. Ik hoorde eens een aantal jonge werkende moeders met elkaar bezig. Ze beklaagden een andere moeder die zes kinderen groot moest brengen en daarvoor thuis moest blijven. Maar hun ‘beklagen’ was veel meer een aanklagen. Het waren christelijke vrouwen die haar aanklaagden en ook berispten. Ik was geschokt en verdrietig, gaan we zo met elkaar om...
Veel van mijn jonge zusters begrijpen het niet meer. Zij worden meegesleurd in de geest van de tijd. Meer inkomsten, meer vakantie, meer geld. Duurder huis, duurdere kleding, twee auto’s. En de zegen om je kinderen in rust en stabiliteit op te kunnen voeden wordt bijna als een misdaad gezien en anderen aangerekend. Ga eens te rade bij iemand die ook thuismoeder is en dat met liefde en vreugde doet. Misschien heeft ze tips voor je.
Natuurlijk heeft iedereen wel eens een dag dat het te veel is, maar dat zul je ook hebben als je een ‘leuke’ baan buitenshuis hebt. Ga je kostbare tijd niet verdoen met filmpjes kijken en je blind staren op dat alles je zo tegen valt. Wees niet gericht op je zelf, maar juist op de ander.
Wees dankbaar met wat je hebt. God heeft je zoveel gegeven. Een man die zoveel verdient dat je niet hoeft te werken. Hij gaf je gezonde kinderen. Ga nu niet jezelf beklagen, maar wees dankbaar en voed je kinderen op. Geef niet in stilte God de schuld dat jij niet kunt doen wat je wilt. Huisvrouw zijn is niet romantisch, maar gaat het daar om? Het is een taak. Een door God geschonken taak. Was je werk altijd zo romantisch? Kon je daar zomaar een beetje rondlopen zonder naar je werk te kijken? Baalde je soms ook niet heel erg... alle dagen hetzelfde?
Gooi het roer van zelfbeklag om. Je zegt dat je Gods weg wilt volgen, ga dan die weg zonder mopperen en zelfbeklag. Ook als het wel eens tegen valt. Dan ga je je man daar toch niet mee belasten? Jullie samen namen dat besluit! Ga dan die weg! Zoek contacten in je omgeving.
Ik heb mijn oren te luisteren gelegd bij verschillende huismoeders. Ik ken verschillende jonge moeders die gewoon mama willen zijn nu de kinderen klein zijn en ze zien dat het zo belangrijk is om wat je zelf aangeeft “een rustige en veilige thuissituatie creëren”. Ze doen dat met vreugde. Zien in de hectiek van deze tijd dat hun kinderen ontspannen en blij zijn. Op school komen er soms complimenten: “Je kind is zo ontspannen en uitgerust.” In de gezinnen heerst er rust en orde. De moeders zijn zelf ook ontspannen. Geen geren en gevlieg naar werk en terug. Ze zeiden: als mijn werk klaar is in huis, dan neem ik een boek of ik leg een bezoekje af bij een eenzaam iemand in de gemeente. Anderen deden een schriftelijke cursus. We kennen een groepje moeders dat elke twee weken een morgen samenkomt om over een Bijbels onderwerp na te denken. Daar nemen en hebben ze tijd voor. Voel je waardevol.
Hartelijke groet en Gods zegen,
Nellie van Dooijeweert-van der Sikke
Dit artikel is beantwoord door
N. J. van Dooijeweert-Van der Slikke
- Geboortedatum:25-04-1942
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: Pastoraal medewerkster
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ongelofelijk herkenbaar. Al heb ik dit gevoel bij vlagen en niet de hele tijd.
Ook hier vier jonge kinderen, man werkt full time en ik ben thuis.
Eigenlijk schrik ik een beetje van het antwoord.
Het kan zó eenzaam voelen in deze tijd als fulltime moeder.
En dan lees ik vooral 'hup gaan en geen gezeur'.
Mijns inziens is het juist dapper dat deze moeder dit opschrijft, want er is een taboe op het 'niet genieten van kinderen'. En schuldgevoel want je weet dat je rijk bent gezegend met kinderen etc.
Wat ikzelf als een lastig punt beschouw in deze probleemstelling is het feit dat we meisjes en jongens beiden gelijk opvoeden (en daar ben ik voorstander van) in de zin van studeren etc. Dus ikzelf heb gestudeerd, ging trouwen, werd moeder en ben fulltime thuis voor heel wat jaren. Ik ben dus eigenlijk opgegroeid met twee toekomstbeelden, enerzijds moeder, anderzijds het beroep waarvoor ik studeerde. Maar dan komt het 'echte' leven en is dat echt ingewikkeld.
Want inderdaad heb je met je hart gekozen? Heb je het gedaan omdat je verstandelijk denkt dat dit de juiste keuze is? Traditie? etc etc
Als je behoefte hebt aan contact, mail mij gerust!
Mailadres bekend bij de redactie
Wat een super liefdevol en goed advies krijgt u op uw vraag! Ik kan er niets beters aan toevoegen. Zelf ben ik ook fulltime moeder en wat is het enorm genieten. Elke dag je kind om je heen. Wanneer het je nodig heeft ben je er. Samen leuke dingen doen. En je hebt als hoofdtaak de zorg voor je kind en daarnaast je huishouding, administratie etc. Ik kan je het boek ''elke dag nieuw" aanraden.. Is geschreven door een moeder. Daarin staan 3 hoofdstukken. Je leert van Eva over de roeping van je huwelijk. Je leert van Jochebed de roeping van je moederschap, je leert van Martha en Maria de roeping van je huishouding. Weet je waar je spijt van krijgt? Bij de geboorte kan je je zo verwonderen over die kleine voetjes van je kind toch? Stel je jezelf eens voor dat je ineens ziet dat die voetjes flink gegroeid zijn en jij hebt die tijd ertussen allemaal gemist...
https://www.youtube.com/watch?v=i4d1fu63UrM
Gods zegen toegewenst.
Beste vraagsteller: Ik vermoed dat je keus om bij de kinderen thuis te blijven vooral is ingegeven doordat je dacht dat jouw omgeving dat (stilzwijgend?) verwachtte. Dat is in dat geval dus geen keus geweest waar je voor 100% achter stond en waar je nu dus tegenaan loopt. Ik kan me voorstellen (maar kan het mis hebben natuurlijk) dat je hoger opgeleid bent en nu domweg de intellectuele uitdaging mist.
Dat gevoel los je dus niet op door de lofzang op de huisvrouw te bezingen.
Mijn vrouw en ik hebben het 20 jaar geleden toen onze eerste dochter geboren werd opgelost door (tot de dag van vandaag) beide parttime te gaan werken. Neem van mij aan dat dat diverse scheve gezichten opleverde, waar we ons niets van hebben aangetrokken!
Terugkijkend zitten daar 2 kanten aan: het voordeel is beslist dat mijn vrouw zich maatschappelijk is blijven ontwikkelen. Weet je hoe ontzettend belangrijk dat is, zeker als je tieners in huis krijgt?
Het nadeel wil ik ook benoemen: je bent altijd druk en rustmomenten worden beslist schaarser.
Ik wil dus beslist niets afdoen aan het antwoord van mw. van Dooijeweert want haar argumenten zijn eveneens waar, maar er zit ook een andere kant aan. Het is aan jou om daarin je weg te vinden. Maar laat je vooral niet leiden door wat je omgeving ervan vindt, daar ben ik diep van overtuigd!
En tenslotte: mijn vrouw is al jaren als bestuurslid betrokken bij het organiseren van de lokale Vakantiebijbelweek in oktober en kinderbijbelclubs de rest van het jaar. De VWB in oktober is altijd een hele happening waar vele vrijwilligers voor nodig zijn.
Weet je wie het telkens weer oplossen? Juist de moeders/vaders van gezinnen die het al zo druk hebben, zowel huismoeders als moeders met een baan buitenshuis!
De meeste argumenten van 'druk, druk, druk' kwamen juist van de 50+-dames (zonder betaalde baan) uit de gemeente die de kinderen de deur uit hadden en die naar onze indruk toch zeeën van tijd over zouden kunnen hebben... zeker voor 1 of 2 dagdelen per jaar..
Dus op een gegeven moment ben ik 4 dagen gaan werken, en mijn vrouw 1.
Dan zijn de rollen omgedraaid, en dat werkt zeer verhelderend:
M'n vrouw heeft eens een andere omgeving dan thuis, en dat werkt zeer verfrissend, ook voor thuis, voor zowel man als kinderen.
Als ik door omstandigheden eens de zorg voor de kids 2 dagen achter elkaar heb, dan schiet ik daarna ook tegen het plafond, en ben ik heel blij als mijn vrouw weer aanschuift.
Wat herken ik je gevoel. Ik denk dat de keus die je gemaakt hebt om thuis te zijn voor de kinderen heel goed en mooi is. Maar wat kan het zwaar zijn.
De kunst is de balans te vinden tussen je eigen verlangens opgeven voor je gezin en dingen doen waar je eigen accu van oplaadt. Als je eigen accu leeg is, kun je er ook niet goed meer zijn voor je kinderen, en krijg je uiteindelijk burn out achtige klachten. Misschien is er mogelijkheid voor vrijwilligerswerk/hobby buiten je gezin? Iets waar jij blij van wordt.
Voor mij is het zorgen voor mijn gezin ook zwaar, maar ik ervaar dat God mij juist in deze weg dichter bij Hem wil brengen. Ik las eens ergens: de beste plek om te groeien in heiliging is in het gezin. Klamp je aan de Heere vast, vertel Hem wat je voelt, Hij weet en begrijpt het, ook als anderen dat niet doen. Vraag om leiding en wijsheid van de Heilige Geest wat er nodig is voor jou en je gezin .
Er zijn moeders die het prima aankunnen, er zijn moeders die het zwaar valt, iedereen is anders. Maar het leven hoeft niet makkelijk te zijn, als het ons maar dichter bij Hem brengt...
Kortom, de vraagsteller verkeert in een exclusief bevoorrechte positie. En toch ontevreden en ongelukkig. Kinderen en gezin worden ervaren als straf en een hinderpaal voor de persoonlijke ontwikkeling en het individuele geluk. Datzelfde ongenoegen met plek en plaats die God mensen schenkt proef ik ook in de andere reacties. Is het dan niet volkomen vanzelfsprekend dat het aantal echtscheidingen in onze kringen enorm toeneemt en onze kinderen kinderen wegrennen uit de kerk? Als wij persoonlijk maar bevredigd worden in onze verlangens... En dan te bedenken dat onze wandel in de hemel zou moeten zijn, vindt Paulus in Fil. 3. We zijn hier slechts pelgrims op deze aarde, slechts een klein moment en nog geen seconde van de eeuwigheid.
Ik dank God iedere dag op mijn knieën voor de vrouw die ik van Hem ontvangen heb. Die toen de kinderen klein waren er altijd voor ze was, dag en nacht. Nooit klaagde en naast haar huishoudelijke taken tijd, zin en vreugde vond in kerk-, jeugd- en maatschappelijk vrijwilligerswerk. Voor deze moeders -en die zijn er gelukkig nog genoeg- heb ik diep, diep respect. Hulde! Evenzo voor de moeders die dit verlangen hebben, maar voor wie dit door (financiële) omstandigheden niet mogelijk is.
Ik lees over de zorg niet aankunnen, eenzaamheid, paniek, willen vluchten, niet kunnen genieten, schuldig voelen.
Dat klinkt of dat elke dag zwaar is voor je!
Wij hebben een gezin met 5 kinderen en ik herken wat je schrijft. Ontzettend fijn is het dat het nu veranderd is, terwijl ik nog steeds thuisblijfmoeder ben.
Hoe zou het voor je zijn om je zorg te kunnen delen en om te kijken wat je nodig hebt? Zou je dat willen of vindt je dat eng? Je mag me mailen, als je dat wilt, laat het hier weten, dan geef ik mijn mailadres.
In de vraag lees ik: ik kan niet genieten...
Uit mijn eigen ervaring weet ik hoe moeilijk het was toen ik niet kon genieten dan reacties te krijgen, geniet, wees blij. Hoe dan? Soms lukt dat niet. Voor mij was het een worsteling omdat ik dacht dat ik niet dankbaar was, dan schaamde me ik naar God toe. Voor degene die reageren over geniet, wees blij , wees dankbaar... Heb je enig idee hoe het is als dat niet lukt? Voor mij komt zo'n reactie over alsof je even een knop omzet, anders moet gaan denken en vervolgens ben je blij, geniet je en ben je dankbaar... En ik lees het ook als veroordeling zo van :zeur niet zo, wees dankbaar dat je...., wees blij dat je... Zovelen zouden willen wat je hebt...
Het kan zijn dat het zo niet wordt bedoeld. Ik noem het omdat het een strijd in mij was, angst voor wat mensen zouden vinden als ik iets zou delen en vooral ook de schuld en schaamte ervaren, ik heb zoveel en toch eenzaam, angstig, verdrietig.. Ik wil ermee zeggen dat het te maken heeft met onvervulde behoeften en niet met wat er allemaal is en ondankbaar zijn.
Ik kan je reactie begrijpen maar ben het in deze niet met je eens. Niet iedere moeder geniet zo van het moederschap als jij nu benoemt. Als ik naar mezelf kijk, dan weet ik dat ik niet echt een super-moeder ben. Eerlijk gezegd ben ik, moeder van 6 kinderen het moederen best wel moe. Vooral met pubers is opvoeden soms helemaal geen vreugde maar een uitputtingsslag. En dan kun je zo opgebrand zijn dat alle lust verdwijnt en je alleen maar lasten ziet. Ik heb echt geen zeeën van tijd voor mijn kinderen. Met alle was, vieze vaat en badkamer en onwil van de oudsten om mee te helpen. En de boel de boel laten gaat ook niet want door de 'leuke' belastingregels rondom eenverdieners is er geen geld voor hulp van buiten af. Geen geld voor leuke ontspannende uitjes. Mijn kinderen krijgen vaak nee te horen als ze ergens heen willen. Plus de strijd om voor zo weinig mogelijk geld gezond eten op tafel te zetten.
Ik heb vaak dezelfde gevoelens als de vraagsteller. Ik herken in haar een opgebrandheid. Verlies van levensvreugde. En daarbij ook nog schuldgevoelens richting je kinderen omdat ik vaak te moe ben om gezellig een boekje voor te lezen of een spelletje te doen.
Ik ben er steeds meer achter gekomen dat vrouw en moeder zijn keihard werken is met vaak weinig opmerkzaamheid bij man en kroost. Sorry voor de wat bittere toon in dit verhaal.
Mijn vrouw was ook huismoeder en werd gillend gek in huis! Ook die wilde mensen om zich heen, aanspraak,ontwikkelen en niet enkel goed voor het huishouden en kinderen.
Ik was veel varen en nu aan de wal. We hebben dingen vrij snel verandert!
Zij is gaan werken, danwel als gastouder gewoon bij ons thuis, maar toch ook een studie erbij, ontmoet mensen, doet cursussen, heeft meer "vrije tijd", kan nu met vriendinnen soms afspreken en even uitblazen buitenshuis en als kostwinnersgezin draag je helaas ook t meeste aan de belasting af en nu zij werkt, laten we eerlijk zijn, scheelt toch.
Ook zijn we eens kritisch naar de dagtaken gaan kijken. Ik kook nu meestal, s'avonds na t eten maken we samen schoon en doe ik de was. Nu is de was niet me hobby, maar de hare ook niet.
Zij doet de administratie, kookt soms ook als ze het even rustig heeft, alvast de wasmachine aan, dan is die klaar als thuiskom, houd t huis beetje bij dat niet s 'avonds een grote ontploffing is, doet de (4) kids en haar gastkindjes, de 2 oudste naar school, etcetc.
We vinden onze weg erin en beide happy!
Ouderschaps verlof is wel een fijn iets, dagje met de kids wat doen en kun je ook eens wat dingen regelen die anders altijd na werktijd nog eens moeten, gemeente, papierwerk etc...
Sterkte en praat er met m over, laat hem maar eens een weekje alles draaiend houden, weekje ziek ;-) En bid ervoor!
Zo heb ik doorgemodderd tot ik compleet instortte. Een erg moeilijke periode, maar die ik ook nooit had willen missen. Ik heb er enorm veel van geleerd. Met vallen en opstaan, en met hulp en kracht van Boven mag het beter gaan. Ik probeer meer mijn grenzen aan te geven, ik zie nu wat voor mij het belangrijkste is hier op aarde, ik probeer bewust rust te nemen als het kan, alleen boodschapjes doen als mijn man thuis, bewust werk doen (incl eten koken) als de kinderen naar school zijn zodat ik rustig tijd voor ze heb als ze thuis komen. Zorg goed voor jezelf, dan kan je ook goed voor je kindertjes zorgen. Je mag mij gerust mailen! Ik snap goed hoe je je voelt. En bovenal: blijf bidden! Ook al is het soms alleen: o Heere, help mij. Stort voor Hem uit uw ganse hart..
Weet iemand of je dat hier mag delen...? (misschien domme vraag)
blijkbaar is de balans in je leven zo zoek dat je weinig vreugde meer kunt zien in de mooie dingen die je gekregen hebt. Ik denk dat je - samen met je man- moet kijken naar hoe je dingen kunt doen waar je wél energie van krijgt. Sowieso hebben jullie samen kinderen gekregen en je brengt blijkbaar nogal een groot offer om het voor je man mogelijk te maken om te gaan werken.
Ik denk dat het zeker onterecht is dat je het idee hebt dat je je hand op moet houden omdat je geen geld in het laatje brengt. Je man zou de Heere elke dag op zn blote knieën moeten danken dat hij - ondanks dat hij vier kinderen heeft - de mogelijkheid heeft om fulltime te werken!
Mijn man en ik werken bij elkaar opgeteld zesenhalve dag (4+2,5) en daarmee maken we het voor elkaar mogelijk om onze talenten in te zetten in de maatschappij en de zorg voor de kinderen en de taken in het huishouden te delen. En mijn man maakt het voor mij ook mogelijk dat ik na een dag vol huishouden en kinderen 's avonds naar Bijbelstudiekring kan of kan gaan sporten met vriendinnen, zodat ik ook weer eens gesprek met volwassenen kan voeren.
Wat mij betreft werk aan de winkel in jullie huwelijk zodat jij ruimte om nieuwe energie op te doen buitenshuis (wat zou je willen? waar krijg je energie van? is er betaald werk dat je vanuit huis kunt doen? Of een baan voor één dag in de week? Of vrijwilligerswerk in een verzorgingstehuis, in de kerk, in je buurt?).
En tijden en situaties veranderen. Er is een tijd geweest dat wij beiden vijf dagen de week werkten en al zoekend en biddend hebben we bij de uitbreiding van ons gezin telkens gezocht naar een balans die goed voor ons beiden is. Ik heb ook een tijdje geprobeerd om fulltime moeder te zijn en daar werd ik behoorlijk ongelukkig van. Toen ik één dag in de week kon gaan werken én vrijwilligerswerk op kon pakken, was ik ook veel tevredener met de dagen dat ik wel thuis was.
Succes ermee!
Lees, na dit prettig antwoord van mw van Dooijeweerd, nog eens verder: 'Elke dag nieuw - roeping en verwachting voor moeders vandaag' - van Elise Pater-Mauritz.
Elise had een soortgelijke ervaring, toen ze 'oog in oog' stond met het moederschap. 'Is dit het nu?' en 'wat is het moederschap dan precies?'
Ik zou je aanraden het te lezen. Het schept een helder beeld over wát God van ons vraagt, en helpt je om 'overeind te blijven staan' in de situatie waar je nu in zit.
Moederschap is zéker waardevol, niet romantisch en vooral: een van de eerste prioriteiten. Het is niet zwart/wit: wel of niet werken, maar ik denk dat je bij een gezin van 4 kinderen er zéker goed aan doet om (een tijd) thuis te zijn. Maar er zijn meer dingen mogelijk. Veel meer eigenlijk. De 'Spreuken 31 vrouw' zat ook niet alleen maar thuis.
Het gaat gewoon hier om: weten wat onze roeping en prioriteit is als vrouw en moeder. Blijft er ruimte over? Dan is het zeker nuttig om iets anders nog te gaan doen.
Veel sterkte in je denkproces verder, en Gods zegen gewenst in álle dingen. Zijn trouw is élke dag nieuw!
Groetjes, een jonge moeder
Na het lezen van jouw reactie ben ik trouwens nogal perplex. Wat een liefdeloze veroordeling. Daarom zouden vrouwen die vastlopen eigenlijk niks moeten vragen op refoweb. Dan loop je nl de kans om door jouw reactie nog meer in de schuldgevoelens terecht te komen.
Zou veel onbehagen bij thuismoeders niet voortkomen uit gebrek aan erkenning?
Het is bekend dat erkenning veel bijdraagt aan je welbevinden.
Vaders: betoon openlijk respect voor je vrouw in het bijzijn van de kinderen.
Handel in je gezin zoals geschreven staat in Spreuken 31 vers 28 en 29:
‘Haar kinderen staan op en roemen haar welgelukzalig;
ook haar man, en hij prijst haar, zeggende:
Vele dochters hebben deugdelijk gehandeld,
maar gij gaat die allen te boven.’
Zie je het voor je? De erkenning en het respect dat vader aan moeder betoont, zal zeker zijn weerslag vinden bij de kinderen in hun houding tegenover moeder.
