Vraag
Ik heb een vraag m.b.t. de omgang met onze zoon die vorig jaar van zijn vrouw gescheiden is. Na zijn scheiding heeft hij ook met de kerkgang gebroken. Hoewel hij niet onverschillig tegenover de kerk en het geloof staat, zegt het hem weinig meer. Hij woont nu elders in de stad vanwaar hij in overleg met z'n ex-vrouw op bepaalde dagen de opvang en omgang van zijn vier (schoolgaande) kinderen onderhoudt. Inmiddels heeft hij een Rooms-Katholieke vriendin gevonden die het geloof niet praktiseert. Met haar woont hij nu samen. Uiteraard doet ons deze situatie bijzonder veel pijn. Ondanks het feit dat hij weet dat we zijn levenswijze afkeuren, blijft hij heel positief naar ons toe. Dat is enerzijds mooi, maar onze vraag is in hoeverre moeten wij in deze levenswijze mee gaan? Wat te doen bij hun uitnodiging voor een verjaardag, een etentje en een klusje aan de woning? Hoe gaan we hiermee om? Enerzijds hebben de liefde te bewaren voor zover in ons is, maar anderzijds zegt de Bijbel ons ook in de brieven van Paulus om afstand te nemen van hen die in zondige wegen wandelen. Hoever gaat dat? Stel dat we op hun uitnodigingen niet in gaan, dan zal dat ongetwijfeld tot gevolg hebben dat onze zoon en z'n vriendin ook niet meer bij ons over de vloer zullen komen. Wat is daarin naar uw mening de beste weg?
Antwoord
Bedankt voor de vraag die u stelt. Het is een vraag die een zaak aan de orde stelt die meer ouders tegenkomen en waar we als christen in onze omgang met allerlei mensen om ons heen mee te maken hebben. De kernvraag is: op wat voor manier ga je als christen om met mensen om je heen als hun levenswijze in strijd is met de wet van God?
Allereerst wil ik iets zeggen over het Bijbelgedeelte waar u zelf naar verwijst: 1 Kor. 5:9-11 "Ik heb u geschreven in den brief, dat gij u niet zoudt vermengen met de hoereerders; Doch niet geheellijk met de hoereerders dezer wereld, of met de gierigaards, of met de rovers, of met de afgodendienaars; want anders zoudt gij moeten uit de wereld gaan. Maar nu heb ik u geschreven, dat gij u niet zult vermengen, namelijk indien iemand, een broeder genaamd zijnde, een hoereerder is, of een gierigaard, of een afgodendienaar, of een lasteraar, of een dronkaard, of een rover; dat gij met zodanig een ook niet zult eten."
Paulus noemt hier een aantal voorbeelden van mensen die in strijd leven met de wet van God. Op het gebied van seksualiteit en huwelijk: de hoereerders; op het gebied van de barmhartigheid: de gierigaards; op het gebied van eigendom en bezit: de rovers; op het van de dienst aan God en godsdienst: de afgodendienaars. Hij legt hier preciezer uit wat hij in een eerder schrijven aan de gemeente van Korinthe heeft geschreven. Hij riep hen toen op zich niet te vermengen met de mensen die op deze manier leven. Kennelijk hebben de Corinthiërs dat nog niet begrepen wat Paulus daarmee bedoelt.
Wat hij hier als nadere uitleg neerschrijft komt op het volgende neer: U moet met alle mensen op een gewone manier blijven omgaan. Je helemaal terugtrekken vanuit elk contact met mensen wier levenswijze in strijd is met de wet van God is onmogelijk, tenzij je uit de wereld weggaat. Dan zou je dus elke vorm van contact moeten beëindigen en in het klooster moeten gaan. Die gedachte bespreekt Paulus niet verder. Dat is niet de opdracht van een christen.
Dus: als we christen zijn, is het ons toegestaan en zelfs opgedragen om midden in deze wereld te blijven staan, waar allerlei mensen in zonde leven. Zelf zijn en blijven we ook zondaren, maar hopelijk STRIJDEN we tegen de zonde op de verschillende terreinen en komen we telkens weer tot bekering als we in zonde gevallen zijn. Verder wil God dat we licht en zout zijn in onze omgeving. Dat is onmogelijk zonder contacten te blijven hebben.
Concreet gezien houdt dat in dat we als christen contacten mogen onderhouden met onze buren, ook al geven ze nooit iets aan een goed doel. Met onze collega’s op het werk, al zijn ze er trots op dat ze hun belastingformulier oneerlijk invullen. Met onze familieleden, die bij een groepering zijn aangesloten waar de Bijbel verkracht wordt. En met onze kinderen als ze niet meer naar de kerk gaan en samenwonen.Wat we NIET mogen doen is de levensstijl van iemand die in strijd leeft met de wet van God zozeer aanvaarden, dat we met zo iemand geestelijke gemeenschap zullen onderhouden.
Concreet betekent dat o.a.: Als gemeenteleden afzonderlijk en als gemeente in zijn geheel moeten we ervoor waken te gaan leven en doen alsof dergelijke zaken geen zonde zijn. We moeten elkaar waarschuwen. We moeten de tucht praktiseren. Paulus zegt: we moeten ook niet met elkaar eten. Dat gaat niet over een particulier etentje, maar over het met elkaar eten in het kader van de gemeente, wat in Korinthe (vergelijk 1 Korinthe 11) nauw verbonden was met de viering van het Heilig Avondmaal.
Naar mijn mening kunnen we uit 1 Korinthe 5 dus het volgende voor uw situatie afleiden:
-U kunt blijven omgaan met uw zoon. Het is mooi dat hij nadat hij scheidde van zijn vrouw en de kerk verliet, niet ook het contact met u verbroken heeft. U bent daar dankbaar voor. En ik zou zeggen: laat hem blijven merken dat hij uw kind is en wees er voor hem. Hij heeft u heel erg nodig.
-Uw zoon heeft een vriendin. Ondanks dat u problemen hebt met het feit dat ze samenwonen, en de manier waarop zij geestelijk gezien in het leven staat, ligt het op uw weg om ook met haar om te gaan. De keuzen van levenspartners van onze volwassen kinderen is de hunne. Ondanks dat het niet onze keuze zou zijn, moeten we hen wel hartelijk ontvangen. Anders verliezen we onze eigen kinderen en dat is niet de bedoeling.
-Het spannende punt is wel: zolang uw zoon en zijn vriendin niet tot God bekeerd zijn en leven naar Zijn woord, kunt u geen gemeenschap met hen hebben op het gebied van kerk, avondmaal en inhoudelijk geloof. Daar zal het niet elke keer als u contact met elkaar hebt over (kunnen) gaan. Maar het zou niet goed zijn als ouders dit nooit ter sprake brengen. Wat er ter sprake moet komen is de kern van waar het om gaat: dat wij buiten een levend geloof in Christus om leven onder de toorn van God en dat wij een eeuwig verderf tegemoet zien. Ondertussen is dat een kwestie die alle ouders met alle kinderen regelmatig zouden moeten bespreken. Of de kinderen nu getrouwd zijn of gescheiden. Of de kinderen nu niet in de kerk komen of wel. Want je gunt je kinderen toch het BESTE? Het grote probleem in het leven van mensen die een zondige levensstijl hebben is niet de enkele zonde van niet naar de kerk gaan, of samenwonen, maar het is de zonde van het niet buigen voor God, het afwijzen van Zijn gezag, het miskennen van Zijn liefde.
Laten wij bidden dat we als ouders naar onze kinderen toe mogen leven op de manier van 2 Kor. 5:11 en 14: "Wij dan, wetende de schrik des Heeren, bewegen de mensen tot het geloof en zijn Gode openbaar geworden; doch ik hoop ook in uw gewetens geopenbaard te zijn. Want de liefde van Christus dringt ons."
Dordrecht, ds. A. de Lange
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. de Lange
- Geboortedatum:06-03-1960
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Nieuw-Lekkerland
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
'Wat er ter sprake moet komen is de kern van waar het om gaat: dat wij buiten een levend geloof in Christus om leven onder de toorn van God en dat wij een eeuwig verderf tegemoet zien. Ondertussen is dat een kwestie die alle ouders met alle kinderen regelmatig zouden moeten bespreken.'
Ik vermoed dat als je deze boodschap zo direct verwoordt als boven vermeld, dat het gesprek snel over zal zijn. Immers zoonlief weet dit allemaal al, hij heeft er juist voor gekozen ermee te breken.
Zou het niet beter zijn om vanuit de vruchten van het geloof (liefde, blijdschap, vrede etc.) te praten? Als je als ouders zo laat blijken dat je je zoon en zijn nieuwe vriendin liefhebt ondanks dat je het met hun keuze niet eens bent, én oprecht uitstraalt (en waar mogelijk ook verwoordt) dat het leven met Christus álles is, dan ben ik er van overtuigd dat op termijn er op zijn minst waardering zal onstaan en wellicht meer dan dat.
Iemand die Jezus niet als Koning wil aanvaarden in zijn of haar leven zal altijd een andere levenswandel hebben dan iemand die dat wel doet. Wanneer je Jezus als Koning van jouw leven ziet dan zijn daarmee jouw normen hoger geworden dan voorheen.
Dat zijn de normen die passen bij je geloof.
De Wet is in principe een minimumeis welke God noemt in de Bijbel, maar daar kan je niet aan voldoen als je hart niet bij God is. Voor iemand wiens hart juist bij de Koning is die ziet dat de normen hoger zijn dan alleen de Wet, namelijk ziet die dat hij niet slechts geen overspel moet plegen maar dat hij zoveel van zijn vrouw moet houden dat hij zijn leven voor haar wil geven. Hij ziet dat dat het niet is van gij zult niet stelen maar dat het zo ver gaat dat wij wat wij hebben juist zullen delen met anderen.
Slechts door het geloof zien wij dat verschil.
Iemand die dat niet ziet kunnen wij dus wel iets opleggen maar ze zullen dat niet zien.
Je kunt dus gewoon 1 keer zeggen wat jij er van vind, en dat hij met vragen je daar altijd over aan mag spreken.
Verder is het zo dat jij juist kunt laten zien dat die Koning waar jouw liefde naar uit gaat jou aanmoedigde om gewoon tot Hem te komen zoals je bent en dat jij dus de ander ook wilt accepteren zoals die ander is,
(Kom zoals je bent, maar blijf niet zo)
