Vraag
In mijn familie zijn meerdere mannen kinderloos en er wordt ook gevreesd dat dit erfelijk is, al zijn hier volgens de doktoren geen aanwijzingen voor (die kunnen overigens ook geen oorzaak aanwijzen zoals een erfelijke ziekte die kinderloosheid kan veroorzaken). Dit weet ik eigenlijk al mijn hele leven, maar omdat er werd gezegd dat het niet erfelijk was heb ik er verder niet over in gezeten. Dus ook niet toen ik verkering kreeg. Ik heb wel gezegd dat het er was, maar ook dat het verder niet erfelijk zou moeten zijn.
Nadat ik een aantal maanden verkering had, kwam mijn broertje hier ook achter en die heeft zich laten testen. Uit dat onderzoek bleek dat dat hij met hetzelfde zat en dus ook geen kinderen kan krijgen. Ik heb dit toen vrijwel direct aan mijn vriendin verteld. Die had dat uiteraard niet zien aankomen. Toch besloten we om bij elkaar te blijven en dat ik me niet zou laten testen, omdat we vonden dat dit soort dingen in het huwelijk thuishoren en omdat we er niet vanuit wilden gaan dat je met kinderen gelukkiger zou zijn dan zonder. In beide gevallen is de liefde tot elkaar het uitgangspunt, vonden wij. Dit legde uiteraard wel de nodige druk op onze relatie en dit is volgens mij ook de reden dat onze verkering een half jaar na dit nieuws uit ging. Volgens mijn vriendin waren er overigens nog meer redenen, maar die heeft ze (nog) niet verteld.
Ik zit nu dus in de situatie waarin ik weet dat ik een vrij grote kans heb dat ik geen kinderen kan krijgen maar wel graag hoop te trouwen, want alleen door het leven gaan zie ik ook niet zitten. Nu is mijn vraag: stel dat ik weer verkering krijg, moet ik dit dan (bijna) gelijk vertellen (dit vind ik persoonlijk wel zo eerlijk), of pas later als we al veel meer aan elkaar gehecht zijn? Dat gaat wel tegen mijn principes over eerlijkheid en openheid in. Al weet ik overigens niet of ik ooit nog wel eens verkering durf te vragen, omdat ik het een meisje echt niet wil aandoen kinderloos door het leven te gaan, omdat ik zo graag een vrouw wil.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Eigenlijk geef je zelf al het antwoord op je vraag: als je graag open en eerlijk wilt zijn, dóé je dat ook in een mogelijke (nieuwe) relatie. Niks mis mee. Ja, zelfs heel goed te noemen, want niets zeggen -of voorlopig niet- voelt gewoon níét goed. Je eigen woorden!
Je dilemma is moeilijk, zeker. Máár een eventueel huwelijk zonder kinderen kan een heel goed huwelijk zijn: liefde tussen man en vrouw, dáár gaat het om. En dát is precies wat je zelf ook schrijft!
Het is géén argumènt om “een meisje niet kinderloos door het leven te laten gaan.” Het is wel een bespreekpunt binnen de relatie. Vroeger of later, in ieder geval op een passend moment.
Moderne wetenschap is heel goed, maar kan een mens ook voor een ethisch dilemma plaatsen. Dat zie je maar weer. Nog steeds is vertrouwen op Gods leiding in ons leven een mooi ‘principe’ waarmee we onze zorgen aan Hem kunnen toevertrouwen door biddend onze weg te gaan. Dat is geen gemakkelijke dooddoener, het ontslaat ons wel van menselijk berekenwerk!
Ik wens je alle goeds toe en bovenal een lieve levenspartner!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Er zijn heus ook wel vrouwen op de wereld die kinderen krijgen niet als hun hoogste levensdoel zien. Sommigen hebben het zelfs überhaupt niet als levensdoel. Voor de ene vrouw zal het onoverkomelijk zijn als het niet kan, voor de ander heel moeilijk maar wel overkomelijk en voor een derde niet eens een probleem.
Het is een delicaat onderwerp, maar denk ik wel goed om op tijd te vertellen, en ook niet voor de vrouw te beslissen wat zij ervan moet vinden. Houd er rekening mee dat het heel moeilijk kan zijn maar geef haar gewoon de waarheid zodat ze een eerlijke keuze kan maken. Die kan zomaar positiever uitpakken dan je verwacht. Jij kunt niet voor een ander bepalen dat ze het erg moet vinden, en ook niet dat als ze het wél moeilijk vindt, ze niet tóch een relatie met jou belangrijker mag vinden dan het verlangen naar kinderen.
Als je haar inlicht voor zover jouw informatie strekt en haar de keus laat wat ze beslist aan hand van die informatie, zul je misschien een aantal pijnlijke afwijzingen doormoeten (maar misschien ook niet), maar dat is wel de enige manier om zuiver een relatie aan te gaan.
Een collega van mij en zijn vrouw hebben zich laten onderzoeken, zij zouden geen kinderen kunnen krijgen en ook daar is inmiddels de derde geboren. Hier is veel gebed aan vooraf gegaan.
Anderen gaan trouwen en weten van niets en krijgen soms geen kinderen...
Wij weten niet welke weg God met ons gaat.
Dus ik zou zeggen, als het blijft malen of je wel of geen kinderen kunt krijgen, laat het onderzoeken, maar weet dat God overal boven staat.
Als je er voor jezelf vrede mee hebt, dat het mogelijk niet kan, laat het dan gewoon zo. Want wie zegt dat het uitkomt wat dokters zeggen EN dat je toekomstige vrouw wel kinderen kan krijgen?
Maar wel ten alle tijde... openheid misschien niet de eerste date, maar wel binnen een paar maanden!!!!! Sterkte, wijsheid en rust toegewenst!
Het gebeurd ook andersom er is medisch niets mis en toch komen er geen kinderen.
