Vraag
Ongeveer 1,5 jaar geleden ben ik getrouwd met mijn man. Hij is onchristelijk opgevoed en heeft zelf op latere leeftijd het initiatief genomen om zijn geloof te gaan ontdekken. Hierbij is hij in een evangelische gemeente terecht gekomen waar hij een warm welkom heeft gekregen en waar hij zijn relatie met God verder heeft ontwikkeld. Toen wij samen een relatie kregen zat ik zelf in de HHK waar ik op dat moment ook belijdeniscatechisatie volgde. Mijn relatie met God werd steeds hechter en ik wilde ook daadwerkelijk belijdenis afleggen. Binnen onze relatie hadden wij duidelijke afspraken gemaakt m.b.t. het logeren bij elkaar enz. Mijn man is op jonge leeftijd beide ouders verloren en woonde dus op zichzelf. Wij hebben samen besloten in het weekend toch ook in zijn huis te verblijven, waar ik dus dan ook logeerde. We hebben samen duidelijke afspraken gemaakt dat wij seksuele handelingen achterwege lieten en bewaarden voor in ons huwelijk. Ondanks de verschillende achtergronden stond mijn man destijds volledig achter deze keuzes en sloot zich hier helemaal bij aan. Toen wij samen op vakantie waren geweest hebben vrienden van ons (tevens lid van de kerkenraad) bezwaar ingediend tegen mijn belijdenis. Dit was een week voordat de belijdenisdienst zou plaatsvinden. Zij vonden niet dat ik belijdenis kon doen terwijl ik samen met mijn vriend in één huis zou slapen zonder toezicht. Het voelde voor mij toen alsof ik voor het blok werd gezet: je beleid je zonden en stopt het slapen bij elkaar en mag dan alsnog belijdenis doen. Of je gaat door zoals je nu doet en je mag geen belijdenis doen. Zo werd mij door de telefoon verteld. Echter, we deden dit al een jaar op deze manier en we hebben dat in meerdere gesprekken met de kerk openlijk besproken. Toch heeft men nooit eerder bij ons aan de bel getrokken en hadden ze juist respect voor onze openheid en eerlijkheid hierover.
Het is hiermee absoluut niet de bedoeling om met een vingertje te wijzen. Wij zijn zelf namelijk geen haar beter als een ander, maar om het verhaal wel duidelijk te maken: mede belijdeniscatechisanten (ook in een relatie) gingen weekendjes naar Parijs, Rome enz. Hielden dit verborgen voor de buitenwereld, maar daar konden ze niet over oordelen werd verteld. Wel over onze eerlijkheid!
Ik heb besloten geen belijdenis te doen omdat ik de manier van handelen absoluut niet acceptabel vind. Ik wil oprecht voor God kunnen verschijnen en op dat moment kon ik dat niet meer. Mijn gedachten zouden afdwalen. Ik begon aan mezelf en aan mijn geloof te twijfelen. Het voelde alsof de kerk de deur dicht smeet. Ineens! Onverwachts! Ondoordacht!
Zo bleek later: het grootste deel van de kerkenraad wist niet te vertellen waarom dit op deze manier is gebeurd en stond volledig achter ons verhaal. Nooit is er iemand naar mij persoonlijk toegekomen. Het ging achter mijn rug om of via mijn ouders. Ondertussen is het betreffende kerkenraadslid uit de kerkeraad gegaan. Maar ook daarna hebben we nooit meer iets van iemand gehoord.
Gelukkig is onze God groot en zijn wij liefdevol opgevangen in de kerk van mijn (toen nog) vriend. We zijn hier getrouwd en hebben onze relatie met God verder samen ontwikkeld. We hebben hier bijvoorbeeld samen een Alphacursus gevolgd. We hebben deze bewuste keuze toen samen gemaakt omdat wij na een gemiddeld korte relatie moesten en wilden trouwen omdat we zouden emigreren. In het land waar we naar toe zouden gaan wilden we samen een nieuwe start maken en een kerk zoeken die bij ons past. Vier maanden na ons huwelijk zijn de emigratieplannen geannuleerd. Wat niet betekent dat we spijt hebben van ons huwelijk. Alles behalve dat!
Nu wij wel zijn verhuisd binnen Nederland, willen wij ons aansluiten bij een nieuwe kerk. We hebben samen besloten om niet meer naar een evangelische kerk te gaan. We willen onze kinderen laten dopen als we die uit Gods hand mogen ontvangen en daarnaast willen we ook graag samen opnieuw belijdenis doen. Daarnaast is mijn man ook niet gedoopt en hopen wij dat God wil geven dat ook dit zal veranderen. Nu wonen wij ondertussen in een grote stad waar alles weer anders is in de kerken. Moeten wij met ons verhaal gewoon ergens aankloppen? We gaan eigenlijk verder waar we na mijn belijdeniscatchisatie zijn gebleven! De evangelische gemeente was fijn, maar niet voor langere tijd. Onze geloofsovertuigingen liggen toch ergens anders. Bij meerdere kerkbezoeken aan verschillende kerken hier in de buurt hebben we alleen niet het idee dat dit onze weg is. Hoe nu verder!? Ik heb het gevoel dat het geloof bij mijn partner niet (meer) leeft. Hij voelt zich verder nergens thuis. Ik weet dat het daar ook niet om draait, maar kan hem er niet van overtuigen en wil hem zeker niet meenemen naar de kerk waar ik me thuis voel en hij met een lang gezicht zit (even oneerbiedig gezegd). Wat is uw advies?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hartelijk dank voor je uitvoerig en openhartig bericht, uitlopend op de vraag wat jullie nu het beste kunnen doen.
Jullie hebben een bijzondere levensweg achter jullie. Soms kan het wonderlijk gaan in een mensenleven… Het zou fijn zijn inderdaad, als jullie je zouden kunnen aansluiten bij een gemeente in de stad waar jullie nu wonen (of in de nabije omgeving van die stad) om daar verder te gaan met waar jullie gebleven zijn.
Ik denk dat je het beste contact kunt opnemen met een predikant in de stad of in de omgeving waar jullie nu wonen, die je vertrouwt en dat je dan aan hem vraagt of hij langs wil komen om naar jullie verhaal te luisteren om vervolgens jullie advies te geven hoe jullie verder kerkelijk het beste kunnen handelen. Hopelijk kan hij je man ook inwinnen voor dat advies en komt er zo een begaanbare kerkelijke weg voor jullie in zicht.
Omdat dit iets is dat naar de wil van de HEERE is, mag je Zijn zegen hierover afbidden én verwachten. Ik hoop dat Hij jullie spoedig duidelijkheid zal geven.
Met een hartelijke groet!
C.J. Droger
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Droger
- Geboortedatum:10-01-1963
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Vlaardingen
- Status:Actief
