Vraag
Ik ben een jong pubermeisje en nu zou ik vanmiddag wat gezelligs gaan doen met een klasgenoot/vriend. We appen sinds ongeveer twee weken, maar de laatste dagen gingen de onderwerpen waar we het over hadden wat te ver. O.a. over seks (dit was allemaal op een grappige/ironische manier en niet serieus). Mijn ouders hebben dus gisteravond mijn mobiel sinds een tijdje weer eens gecontroleerd en ze zagen dus het gesprek met die jongen. Tijdens het middageten begonnen mijn ouders er over en vroegen mij rustig even aan tafel te gaan zitten. Ze vertelden dat ze erg waren geschrokken en dat ik vanmiddag niet naar die vriend toe mag. Logisch. Ze hebben mijn mobiel afgepakt en gezegd dat ik niet goed bij mijn hoofd was en dat het enige dat nu nog kan helpen bidden is. Maar ik ben de laatste tijd totaal niet met het geloof bezig en ik heb ook geen idee of ik vergeving kan/mag vragen aan de Heere. Want de onderwerpen waar we het over hadden, ook al was het op een grappige manier, hoor je niet met een klasgenoot te delen die je niet goed kent.
Net las ik iets in mijn dagboekje wat mij erg aansprak: “Als Gods kinderen al zo kwetsbaar zijn en in zulke ernstige zonden met verstrekkende gevolgen kunnen vallen, kun jij dan staande blijven als de Heere niet je Schild en je Wachter is? Het antwoord is duidelijk: Dat wordt een mislukking! Je bent geen partij voor de satan of voor je eigen, zondige hart.” Toen ik dit stukje las, besefte ik me dat ik diep in mijn eigen zonden verwikkeld zit en dat de satan zo gemakkelijk tot mij kan komen. Ik ben diep afgedwaald van het geloof en ben er ook niet veel mee bezig. Wil God mij nog vergeven? Wat moet ik tegen mijn ouders zeggen? Ik moest even mijn verhaal kwijt en ben een beetje ten einde raad...
Antwoord
Dank voor je vraag. Je schrijft dat je in een WhatsApp-gesprek met een klasgenoot/vriend te ver gegaan bent in gesprekken, o.a. over seks. Je schrijft dat je het niet serieus bedoelde. Ik weet niet wat je precies met je vriend besproken hebt, maar ik zou je willen aanraden om daar in het vervolg voorzichtig in te zijn. Ook al bedoel jij het niet serieus, je weet niet hoe het bij de ander (je klasgenoot/vriend) overkomt. Als jongen kan hij wat jij als meisje schrijft heel anders opvatten dan jij bedoelt.
Je schrijft dat je de laatste tijd totaal niet met het geloof bezig was, dat je beseft dat je diep in de zonden verwikkeld zit en dat de satan makkelijk tot je kan komen en je vraagt je af of je tot de Heere mag gaan en of Hij je vergeven wil. Het antwoord kan kort zijn: Ja. Ja, je mag naar de Heere gaan. Als je eerlijk je zonden aan Hem belijd en met berouw Hem om vergeving vraagt, dan wil en zál Hij je vergeven. Onze God is een God die mild geeft en geen verwijten maakt. Hij wil je vergeven. Ja, nog meer: Hij wil je leren leven met Hem. Hij wil je helpen om zulke fouten niet meer te maken. Om te strijden tegen de zonden. Om te strijden tegen de satan, die je anders makkelijk verleiden kan. Ga met je zonden naar de Heere. Hij is de Enige, Die je écht helpen kan hiermee.
Verder stel je de vraag, wat je tegen je ouders moet zeggen. Ik denk dat je ouders vooral geschrokken zijn. Je ouders hopen (als ik me in hen probeer in te leven) dat jij ook geschrokken bent en inziet dat je te ver gegaan bent. Ik denk dat het genoeg is als ze merken dat je inziet dat wat je gedaan hebt niet goed geweest is en dat je er spijt/berouw van hebt. Misschien lucht het je op om het ook uit te spreken tegen hen. Ik denk dat je ouders dat zullen waarderen.
Ds. S. T. Lagendijk
Dit artikel is beantwoord door
Ds. S.T. Lagendijk
