Ik wil niet meer terug naar mijn man

Ik ben meer dan 40 jaar getrouwd met een man die volgens mij een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Het is voor mij een heel uitputtende tijd geweest, altijd ‘op eieren lopen’ en geregeld ‘doodgezwegen’ te worden. Het laatste jaar dat we bij elkaar woonden ging mijn gezondheid achteruit. Mijn man had daar weinig oog voor. Ik ben bij hem weg gegaan na een onplezierig voorval en nadat de dokters mij aangeraden hadden om naar Europa te gaan voor verder onderzoek. Het bleek dat ik een ingrijpende hartoperatie moest ondergaan. Nadat ik na verschillende complicaties weer terug kon, ben ik niet naar mijn man teruggegaan. Pogingen via de pastor van onze kerk om relatietherapie en counseling te doen, zijn mislukt. Ik wil zelf niet meer terug naar hem.

Echter, nu heeft mijn man toch de draad weer opgepakt en een gesprek met de (ondertussen nieuwe) pastor gehad. Mijn kerk is van mening dat zelfs als het ten koste van mijn gezondheid is, zowel lichamelijk als geestelijk door de stress, ik toch terug moet omdat dat tot Gods eer is en dat ik dan lijd voor de zaak van Christus. Ik kan me hier niet zo in vinden, want hoewel er inderdaad vrouwen zijn geweest die als christin lijden moesten, was dat toch in de tijd toen het christelijk geloof net verspreid werd en zij met heidense mannen getrouwd waren. Ik doel hier vooral op de brieven van Petrus.

Mijn man en ik behoren allebei tot hetzelfde kerkgenootschap en hij is gedoopt en heeft ook belijdenis gedaan. Kan iemand mij een aanwijzing geven hierin? Als ik het verkeerd heb, wil ik graag gecorrigeerd worden.

Als ik de beweegredenen van deze vrouw goed op me laat inwerken, kom ik tot de overtuiging dat dit huwelijk in feite al verbroken is. Ook begrijp ik uit het verhaal van haar kant (en na een aanvullende toelichting) dat haar kinderen allen achter haar en haar besluit staan om na zoveel jaren van scheiding niet naar haar man en hun vader terug te gaan. Dit komt waarschijnlijk omdat ze de ellende van een huwelijk dat meer dan gruwelijk is geweest, vanaf hun prille jeugd hebben meegemaakt en het met hun narcistische vader wel hebben gezien.

Maar nu, wat zegt de Schrift. De enige Bijbelse reden om te scheiden is wanneer de ander daadwerkelijk overspel heeft gedaan (Matt. 5:32). Echter de praktijk van mijn jarenlange pastoraat leerde mij dat een van de echtelieden zozeer en zo lang onder tirannie van de huwelijkspartner kan lijden, dat hij/zij dag in dag uit geestelijk vermoord is. Dan heb je niet zozeer met het zevende, maar het zesde gebod te maken. Als ik dat wat zij schrijft op mij in laat werken, denk ik dit, althans zeker voor haar beleving, heeft plaatsgevonden. Wie is dan de pastor die durft -en op schriftuurlijke grond mag- zeggen: je moet ondanks alles teruggaan? Nu zij al enkele jaren van deze nachtmerrie verlost is kan ik me voorstellen dat zijn een hernieuwd samenwonen met deze man niet ziet zitten.

Wat ik haar aanraad is om haar vraag voor te leggen aan de voorganger van de Baptistengemeente waar zij thans kerkt en waar zij wat werk voor verricht. Deze staat minder op afstand dan wij hier in Nederland en heeft veel meer de mogelijkheid om bijvoorbeeld beide partijen te horen dan wij cq. ik. 

Met vriendelijke groet,
Ds. C. Oorschot

Dit artikel is beantwoord door

Ds. C. Oorschot

• Geboortedatum:
  25-08-1933
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Stellendam
• Status:
  Inactief

47 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven