Vraag
Aan iemand van de Ger. Gem. Ik ben een jongen die ook in de Ger. Gem. zit. Wat me de laatste tijd opvalt binnen ons kerkverband is dat het allemaal maar ‘gemakkelijker’ lijkt te gaan. Bijvoorbeeld bij het Heilig Avondmaal. Het lijkt wel of ze er naar toe rennen en er gaan er zoveel aan.... Wij mogen niet oordelen, want ik kan er niet aan, maar ik kan het soms zo moeilijk begrijpen. Er gaat zo weinig van uit, hoe kun je daar dan jaloers op zijn?
Maar ik ben op een leeftijd gekomen dat ik belijdenis wil doen omdat ik achter de leer sta die wij belijden. Maar het kan soms zo moeilijk zijn als je zulke dingen ziet en hoort over de gemeente waar bij je hoort. Soms vraag ik me weleens af: is dit nu dezelfde Gereformeerde Gemeente uit 1907? Maar moet ik voor deze reden nu mijn belijdenis uitstellen?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Het zal, naarmate de dag van de Heere Jezus dichterbij komt, er niet beter op worden. Dat heeft de Heere zelf voorzegd. Twistingen, dwaalleraren, wereldgelijkvormigheid en een heleboel gedoe! We zijn nu zo’n 2000 jaar nadat de Heere Jezus op aarde was en aanvankelijk, op de pinksterdag, was er een grote toename van mensen die de gemeente werden toegedaan: en de Heere deed dagelijks tot de Gemeente die zalig werden. Toch was er in de tijd van de apostelen in Handelingen nog geen herstel van het Paradijs. Al in die eerste gemeente deden zich mensen voor als kinderen van God (Ananias en Zafira), maar het bleek in hun leven dat ze dat niet waren. Maar ondanks dat ging de Heere door met Zijn kerkvergaderend werk: het getal der discipelen vermenigvuldigde in Jeruzalem, lezen we even verder in het boek Handelingen. Ondanks dat eerste scheurtje, was er eenheid en grote onderlinge liefde in de gemeente. Wat een wonder dat de christenen uit de joden en de heidenen elkaar vonden op het ene fundament van de kerk, Jezus Christus. En dat die kerk geleid werd door mannen, vervuld met de Heilige Geest, die bijeenkwamen in de eerste synode in Handelingen 15. Zou er een overeenkomst zijn tussen die eerste synodevergadering in het boek der Handelingen en die vergadering van eenwording en het ontstaan van de Gereformeerde Gemeenten in 1907? Ik denk dat er heel veel verschillen zijn op te merken, maar ik zie ten minste één overeenkomst. Beide vergaderingen werden gehouden in een grote eensgezindheid van broeders die elkaar verstonden in de Koning van de Kerk.
En hoe ging het verder? We lezen in de Handelingen dat er tussen Paulus en Barnabas verbittering ontstond en dat beiden hun eigen weg zijn gegaan. In ons kerkverband heeft er in de vorige eeuw ook een droevige scheuring plaatsgevonden van broeders die tot hetzelfde huis behoorden (1953). De satan lijkt het te winnen. Het gebod wat de Heere had gegeven om één te zijn, werd verbroken. Wie zou niet wenen?
Hoe ging het verder? Beginnende van Jeruzalem ging het woord van het Evangelie over de gehele toenmalige wereld. Tot aan het eind van het boek Handelingen toe, waar getuigd wordt hoe Paulus het Koninkrijk Gods mocht prediken, lerende van de Heere Jezus met alle vrijmoedigheid, onverhinderd. Onverhinderd, ondanks het feit dat Pauls toen in gevangenschap in Rome was.
Ook in de kerk van vandaag zijn er rijke getuigenissen bekend hoe de Heere de dwaasheid van de prediking heeft willen gebruiken om mensen te roepen uit de duisternis tot Zijn wonderbaar licht.
Is dit nu een antwoord op je vraag? Ja en nee. Ja, omdat ik je wilde illustreren dat vanaf het begin in Gods kerk het hier op aarde na de zondeval niet meer zo is als in het paradijs en omdat ik je ertoe wil oproepen om niet zozeer te zien op wat mensen doen, maar om aan de Heere te vragen of dat je in Zijn gemeente (ook in 2016!) iets mag opmerken van Zijn wonderlijke kerkvergaderend werk, wat Hij door zal zetten tot op de dag van onze Heere Jezus Christus. Dan lijkt het soms zelfs uit te lopen op een mislukking zoals in de gevangenschap van Paulus in Rome. Maar toch gaat de Heere door, onverhinderd. Naarmate je mag zien wat het wel is, ontvang je meer zegen dan wanneer je je zorgen maakt over datgene wat het niet is. En zo geloof ik ook dat de Heere anno 2016 nog doorgaat om zijn kinderen te brengen waar Hij ze hebben wil. Dan tel je geen kerkgangers, dan tel je geen Avondmaalgangers (veel of weinig; o wat is het verdrietig al die staatjes van aantallen avondmaalgangers per gemeente die dwaze mensen menen te moeten publiceren) dan is er geen minutieus afwegen over hoe zwaar of hoe licht, maar dan ken je maar één gewicht: dat is genade. Die genade hebben alle avondmaalgangers nodig en die genade heb ook jij nodig, juist ook als je straks belijdenis wil doen.
Toch is hiermee niet alles gezegd, want jij zit ondertussen toch nog wel met jouw vraag. Ik denk aan het interview wat ik las van de hervormde emerituspredikant ds. Blenk in een terugblik bij zijn 40 jarig ambtsjubileum. Met blijdschap en verwondering zag ds. Blenk in de loop van de jaren het aantal avondmaalgangers in de gemeenten die hij diende toenemen. Maar tegelijkertijd zag hij met zorg en verdriet het aantal kerkgangers in de middagdiensten op zondag afnemen. Twee tendensen, die elkaar echt tegenspreken. Dit doet zich niet alleen in de gereformeerde gemeenten of in hervormde gemeenten voor, dit is een tendens in de breedte van de kerk. Ik begrijp in die zin jouw zorg wel. Maar moet je, mag je daarom het doen van belijdenis uitstellen? Lieve vriend, je doet toch geen belijdenis om de mensen in je gemeente. Je doet toch belijdenis voor Gods Aangezicht (en, ja, met de gemeente als getuige van jouw afgelegde eed!).
Gij dan,strijdt gij om in te gaan! Bid voor jezelf en bid meteen ook voor ons (vraagt Paulus aan de Collossenzen en ik vraag jou hetzelfde te doen voor je ambtsdragers en predikant die verantwoordelijk zijn voor de prediking en het pastoraat rond het Heilig Avondmaal), dat God ons de deur des Woords opene, om te spreken de verborgenheid van Christus. Opdat ook in onze dagen, net zoals in de gemeente van Jeruzalem en ook in de Gereformeerde Gemeenten rond 1907 niet het oordeel van mensen bepalend is wie wel of niet aan het Avondmaal gaan mag; maar dat de zuivere prediking van het Woord als sleutel van het hemelrijk hetzelve zal ontsluiten en toesluiten (HC zondag 31).
Gode bevolen!
J. P. van den Brink,
Ouderling Gereformeerde Gemeente Eindhoven
Dit artikel is beantwoord door
J.P. van den Brink
- Geboortedatum:10-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Eindhoven
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
U schreef:
,,Begrijp me goed. Het is nogal wat om deze maaltijd te gebruiken. Er kan zoveel tussen jou en God in staan... Maar wat doe je daar dan mee? Ga je dat eerst oplossen zodat je een volgende keer aan de maaltijd kunt deelnemen? Blijf je (ermee) zitten of ga je naar Jezus?''
Als ik zou moeten wachten tot ik zonder zonde ben, dan kan ik lang wachten. Maar Jezus heeft mijn zonden op Zich genomen. Als ik Zijn offer heb aangenomen, mij tot Hem bekeerd heb, dan ben ik weliswaar nog steeds zondig, maar al mijn zonden mag ik telkens weer voor God belijden (en natuurlijk is het de bedoeling dat ik ook echt verander!) en dan mag ik weten dat ik door het offer van Jezus vergeven ben en aan de tafel mag aanzitten. Alleen maar dankzij Hem!
Fijn te merken dat je positieve dingen leest in mijn antwoord, maar het lijkt erop dat je nog niet helemaal bent gerustgesteld. Je wilt weten waar ik op doel als ik HA gangers beschrijf die geen verslagen hart hebben, maar wel geloof hebben. (Ik heb daarbij overigens niet het woord "hebben" gebruikt, maar het woord "bezitten", en dan het woord in de negatieve zin van "bezitterig"., zie ook hieronder).
Mijn antwoord daarop wil ik illustreren met het geloof van de vader van de maanzieke knaap. In het geloof moet er altijd met twee woorden worden gesproken. Ik geloof, Heere! (1) kom mijn ongeloof te hulp (2). Aan de ene kant die zekere kennnis van en dat vaste vertrouwen op de liefde en trouw van God voor de zondaar, maar tegelijkertijd aan de andere zijde het besef van eigen onwaardigheid en ongeschiktheid om te kunnen geloven. Waar een van beide aspecten ontbreekt, ontwikkelt het geloofsleven zich onevenwichtig. Mensen die sterk leven vanuit de onwaardigheid en onmogelijkkheid van zichzelf, mensen die in het gemis het leven zoeken denken veelal te klein van de Heere. Mensen die sterk leven vanuit de ontwijfelbaarheid van hun geloof met een gebrekkig zicht op de onmogelijkheid van 's mensen zijde om zalig te worden hebben de neiging om zichzelf te overschatten. Het kunnen onaangename "bezittende" gelovigen worden, die nogal eens vol onbegrip en hard in hun oordeel zijn over die "tobberige" gelovigen uit de eerste categorie.
Bezittende gelovigen zijn er vrij snel uit -tot hun schade- of ze aan het avondmaal mogen gaan; bij tobbers kan het zo zijn -tot hun schade- dat ze erg lang als met een lampje op de rug blijven zoeken naar het licht en zelf onnodig in het duister blijven lopen.
Wat ik in mijn vorige antwoord wilde zeggen is dat ik begrip heb voor de vraagsteller als hij zorgen heeft over de toename van het aantal avondmaalgangers met name uit de kring van "bezittende" gelovigen.
Laten we met twee woorden spreken, en zo het heil zoeken in Christus en niet in de gelovige (niet in zijn bezit noch in zijn gemis)
Bedankt voor je antwoord, maar echt begrijpen doe ik het niet, wie beslist er of iemand een bezitterige gelovige is of dat het echt is bij een tobberd, ik vind dit erg moeilijk en heb genoeg aan mezelf to de Heere, ik kan niet zien of een ander in zichzelf blijft wroeten en de Heere niet op Zijn Woord vertrouwd of dat iemand een wankel of klein geloof heeft.
Ik kan ook niet zien of iemand bezitterig is of zekerheid van zijn geloof heeft.
In gesprekken met mensen kun je spreken over de Heere en Zijn werk en niet peilen of de ander zus of zo is. Laten we toch niet met het onkruid het tarwe uittrekken door de oordelen of te beoordelen. Maar Gij wie zegt gij dat Ik ben!
Dat is precies wat ik bedoel. Bedankt voor je persoonlijke belijdenis.
Alleen als men iets heeft tegen de levenswandel volg dan Matth.18:15-17 , zoals ik al in een eerdere reactie aangaf. Doet men dit niet dan mond dicht over een ander.
Ik wil het niet ingewikkelder maken dan het is. De vraagsteller heeft aangegeven dat hij moeite heeft met de avondmaalspraktijk in zijn gemeente. Het antwoord wijst hem terecht en roept hem op om niet op mensen te zien, maar zelf te strijden om in te gaan. Ik gaf aan de zorg van de vraagsteller te begrijpen en op jouw vraag heb ik geprobeerd hier iets specifieker op in te gaan. Het is nooit mijn bedoeling geweest om een geestelijke meetlat langs avondmaalsgangers te leggen. Maar m.i. is de vraag die hier gesteld wordt wel een aansporing voor avondmaalgangers om bij zichzelf na te gaan welk getuigenis er van hen uitgaat. Daarbij horen onder meer twee kenmerken van de ware gelovige: 1 het zich volledig verlaten op de Heere Jezus Christus alleen en 2. een bescheiden en boetvaardige levensstijl. Ik ga dat hier niet verder uitwerken, maar onder meer in het vormgeven van deze twee kenmerken kunnen we een goede reuk van Christus verspreiden. Zijn Naam immers moet alle eer ontvangen!
Wat de Bijbel nu over oordelen? Dat wij een ander niet kunnen beoordelen, het is wel heel hoogmoedig om te denken dat wij zelf zoveel licht en inzicht hebben om te kunnen oordelen over een ander, ons verstand is zo vertroebeld door de zonde dat we erg voorzichtig zijn met dit soort gedachten en oordelen, misschien zitten we er zo naast. De Bijbel zegt zelfs dat wij niet eens onszelf kunnen beoordelen, laat staan een ander... God moet ons beoordelen door het werk van de Geest.
We hebben zo de doorwerkende kracht van de Geest nodig die ons laat zien dat het niet om anderen gaat... dat het GOD is die MIJ beoordeelt. Mag God je Licht geven op jouw leven, op jouw zonde. Mag God jou eens gaan ontdekken aan je zonde? Waarom zit ik nog en ga ik niet aan? Waarom ga ik aan en hoe? Wat draag ik als ik aanga? Ga ik aan op zuivere gronden? Is er nog zonde in mijn leven waarvan ik nu al weet dat ik er geen afstand van heb gedaan, ondanks mijn liefde voor Jezus?
Wat zou God zeggen op deze vragen? Vraag eens om LICHT van de Heilige Geest over je leven. En geloof me dat gebed verhoord God altijd. In hoeverre sta je helemaal in de overgave, mag God heel jouw leven hebben, mag Hij Koning zijn op alle gebieden van je leven? In hoeverre heb je last van elke zonde? Hoeveel vreugde mag je zelf ervaren in het leven met Hem. Leef je dichtbij Hem of bid je af en toe eens, mag de Bijbel af en toe eens open. Of is Hij je lamp en licht in je leven, alle uren minuten van je bestaan?
Dan gaat het niet meer om de ander, maar dan bidt je voor je gemeente en is het niet meer belangrijk hoe het met een ander zit, maar dan gaat het om jou... wie ben jij voor God? Wat zegt God over jouw leven?
