Pak slaag van ouders

Beste Sebastiaan, het doet me echt pijn om dit te lezen! Wat erg dat je geen relatie hebt zoals ik had en gelukkig nog heb. Op die leeftijd konden we soms heftig tegen elkaar in gaan, ik tergde m'n vader soms weleens tot het uiterste, maar ik werd nooit geslagen! Hij zei weleens: we komen er vanavond op terug als hij zag dat er of niet met mij of niet met hemzelf te praten viel. En dan konden we er achteraf om lachen! We zeiden sorry en gaven elkaar een knuffel.
Dat gun ik jou ook, boos zijn naar elkaar mag, maar op een redelijke manier!
Op dit moment zit ik even voor jou te denken: wat als er op een moment dat je ouders redelijk gestemd zijn, je deze vraag en het antwoord uitprint, en eventuele reacties erbij en deze laat lezen? Dus niet wachten tot het escaleert maar dit voor zijn? Zeg hun dat je hier zo mee zit! Jij kent je ouders het beste, je weet zelf of dit haalbaar is! Je huisarts is ook een goede stap! Een vertrouwenspersoon ook! T zou goed zijn als je met je ouders en hulpverlener erbij kunt praten! Je ouders moeten horen dat dit niet de juiste manier is! Laat de hulpverlener maar uitzoeken hoe het komt dat je ouders zo doen, onmacht, aangeleerd gedrag (zijn ze zelf geslagen?)etc. Maar daar heb jij niets aan, dit moet gewoon stoppen! Zet stappen, deze reactie was stap 1, heel fijn dat je schreef, nu de volgende stap! Veel sterkte! Ik bid voor je!

Dag Sebastiaan,
Ik heb je vraag en alle antwoorden van de mensen hier gelezen. Nu net ook jou reactie n.a.v. de antwoorden. Jongen wat vind ik het erg voor je dat jou ouders je zo erg vernederen. Inderdaad het gevoel van vernederd worden is zo vreselijk erg en dan zo ik merk dat je niet op andere keren een lief gebaar of knuffel krijgt. Jou verhaal raakt mij diep. Ik wens je wijsheid en ik hoop dat je de stap doet om op een afstand te staan en niet bij ze op de knie te gaan dat je op dat moment de woorden hebt om het te zeggen! Voel je de tranen komen..laat ze gaan...Zeg de waarheid en ga er voor! Zet de stap jongen om naar de huisarts of een leraar te gaan. Dit moet stoppen. Heel veel sterkte! Vanuit mijn hart, dit berichtje naar jou....

Lieve Peter,

Ik wil je heel veel sterkte toewensen om het gesprek aan te gaan. Ik lees de reactie van jou nu pas. Ik hoop dat je al een gesprek hebt gehad met een vertrouwenspersoon en probeer anders zo snel mogelijk een afspraak te maken. Je mag duidelijk laten merken dat het snel moet! Sterkte hoor in alles! Je bent waardevol!!

Sebastiaan,

Sterkte en ik hoop dat je de omgang tussen jou en je ouders kunt ombuigen tot een die positiever is dan nu! Op een gegeven moment kun je, hoop ik, met je ouders praten over wat het met je doet. Niet wanneer de situatie accuut is, dan moet je inderdaad "Nee!" zeggen, maar op een rustiger moment.

Beste Peter, veel sterkte toegewenst! Ik hoop dat je op dat moment inderdaad voor jezelf opkomt en zegt 'Nee, deze straf niet meer'. Want hoe je ouders jou behandelen is niet normaal en het is inderdaad heel vernederend voor jou. Dit had niemand je ooit aan mogen doen! Ik raad je echt aan om dit in het licht te brengen, zoals een gesprek aangaan met je huisarts of een vertrouwenspersoon. Want als je eenmaal die stap hebt gezet, is dat een stap richting herstel voor jezelf en hopelijk voor herstel in de band tussen jou en je ouders. Zij moeten echt leren inzien dat ze jou op deze manier geen goed doen en daar kun jij verandering in brengen door voor jezelf op te komen. Veel sterkte en zegen toegebeden, ik denk aan je!

Beste Peter,
Wat erg voor je! Wat goed dat je hier schrijft... Ik hoop ook dat je snel met iemand gaat praten of het nu de huisarts is of een vertrouwenspersoon op school of iemand van de kerk. Als je het maar doet en als je niet serieus genomen wordt, dat je dan iemand anders zoekt.
Logisch dat dit alles invloed heeft gehad op je zelfvertrouwen en dat je het (daarom) moeilijk vindt om deze stap te zetten...
Maar je bent waardevol en je bent het waard om gehoord en gezien en geholpen te worden. Ik zal voor je bidden.
Groetjes en sterkte!

Ik vind het superknap dat je je verhaal hier gedaan hebt. Dat is stap 1 in de goede richting. stap 2. neem alle nuttige informatie tot je en vergeet de rest. en misschien kan je je ouders dit laten lezen? Je kan bijv. iemand van de familie, kerk of bekende ook in vertrouwen nemen en dan met hem/haar erbij dit je ouders laten zien en een gesprek hebben. Het lijkt me nl op het moment dat je "stout" bent iedereen met hete hoofden en koude harten loopt en mogelijkheid tot gesprek er totaal niet is en komt... maar neem iemand in vertrouwen in je omgeving en liever nog vandaag als morgen, want je gaat er anders helemaal aan onderdoor. Veel sterkte!

Goede morgen,
ik ben peter de vraagsteller;Ik heb nu even tijd om te reageren.Ik mag per dag een uur computeren,dus dit kan.Zoals eerder gezegd,heb ik moeten huilen,bij de reacties!Ik ben erg blij,dat ik van u/jullie zoveel adviezen en vooral steun heb gekregen!Ik moest òòk huilen,toen ik schreef, dat ik iets mis.Ik mis een knuffel,en ik zo zo graag willen horen dat ze van me houden.!!!!Ik huil meestal 'savonds on bed.Dank u wel voor alle steun,en om te voorkomen dat ik stout ben,en ik zoals met mezelf afgespoken,èèn meter(of twee)terug stappen en zeggen"deze straf wil ik niet meer".Ik ga vrijdag naar mijn huisarts,m'n moder wilde mee, maar het is gelukt om te zeggen,dat het nodig is.Wij zijn reformatorisch, en ik ga ook met de schooldekaan en/of de ouderling praten.ik ben wel bang, en wat nerveus,dit allemaal te doen!!!Toch hebben de vele reakties mij gesteund,de stappen te zetten!Ik ben niet zo goed in voor mezelf opkomen,maar dit wil ik niet meer.ik ben een jongen van15, en voel me nog zò kinderlijk.ja!!Ik mis de knuffel, èn ik mis soms gewoon dat mijn ouders van mij houden!!Ik krijg straf voor brutaal zijn,mij niet houden aan afspraken,ondanks waarschuwing toch doorgaan,soms een grote mond,huisregels overtreden.Laatsee pak slaag was omdat ik echt heel per ongeluk rot op zei,toen m'n vader wèèr dreigde met een pak slaag.Verdiend?Ik flapte er dat er zo uit.ik probeer juist lief te zijn,en zoveel mogelijk mijn best te doen.dat ik mij nog wat kinderlijk voel,is vervelend.Het is vreemd om nu te kunen zeggen, dat ik wordt mishandeld.
Is het normaal, dat ik weinig zelfvertrouwen heb?Ik ben Heel blij at ik deze stap gezet heb.Nu doorzetten!Vrijdag naar mijn huisarts!!!Ik ben blij met dze nieuwe stap.Dank u/jullie allemaal!!
hartelije groet Peter
Vraagsteller

hoi Peter
Je mag mij een mailtje sturen, via het forum maar ms kun je mijn e-mail opvragen bij de mensen van refoweb. gr Samanthi

- Persoonlijke mailadres verwijderd door moderator. Dit is via vragen@refoweb.nl op te vragen. -

Het lijkt mij niet handig hier je mail adres te zetten, waaruit ook je achternaam blijkt.

Redactie refoweb?



Moderator: Dank, het is aangepast.

Beste Peter, je bent kwetsbaar, je schreeuwt om aandacht en liefde en door je mailadres bekend te maken kun je een gemakkelijke prooi worden van kwaadwillenden die contact met je leggen. Let daarop en volg het advies van dhr van Dooijeweert op. Hij wil er met jou over doorpraten. Sterkte in je omstandigheden.

Ik bedoelde een pbtje via het forum, ik deel de bezorgdheid van CrA.

Ik heb in dezelfde situatie als jij gezeten, ik ben nu dik over de vijftig en het heeft soms nog steeds inpakt op mijn leven, maar daarnaast mag er ook genezing zijn. Ik bid voor je

Oh ja mijn email is spille.been@hotmail.com dat is makkelijker

Peter, heel knap van je dat je een afspraak hebt gemaakt met de huisarts! Heel goed dat je die stap hebt gezet. Een stap in de richting van herstel en verandering. Liefs!

Goed zo Peter, ga zo door! Je zet goede stappen. Dat is heel erg spannend, maar je wordt er wel sterker door....!

Peter, sebastiaan,

Vandaag vrijdag... jij zet de stap... wij bidden voor je...
Hou vol... besef dat je een stap zet in de goede richting. Bid ook voor jezelf en vertrouw op God

Een (eerste) reactie van mij. Inmiddels ben ik de 40 gepasseerd, maar ook ikzelf heb tot ver in mijn puberteit de 'nodige' pakken slaag in ontvangst mogen nemen. Resultaat; extreme angst voor beide ouders (destijds).Confrontatie èn vergeving dmv gesprekken heeft plaatsgehad, wat overigens niet wil zeggen dat de wond geheeld is. Nav dit onderwerp heb ik sinds kort een gedicht geschreven (ter verwerking). Een ieder die hiermee te maken heeft (gehad) wens ik veel sterkte!

Beste, lieve Peter,

Ik voel me je vriend na het lezen van je verhaal. Ik probeer met je mee te denken en wil wat punten geven waar je misschien wat aan hebt.

1. Leg al je vedriet en nood aan de Heere voor. Hij is de Helper in nood! Hij zorgt zelfs voor de musjes dus stort al je nood als eerste bij Hem uit. En natuurlijk, mensen, vrienden etc. kunnen en mogen je ook helpen.

2. Ik las dat je in het algemeen gek bent op je ouders, je houdt van je ouders, gelukkig. Probeer met hen een gesprek aan te gaan. Zoek een geschikt moment en vertel waar je mee zit. Vraag hen waarom ze je (op deze leeftijd nog) een pak rammel geven en vertel ze dat je je daardoor heel erg gekwetst voel en er wel eens van moet huilen. Ik heb het idee dat jouw ouders ook van jou houden. Zo'n gesprek kan enorm veel goedmaken én veel ellende voorkomen.

3. Het lijkt mij ook de meest oprechte en christelijke weg om eerst met je ouders te spreken. In een heftige opstand komen of nog gekker is niet goed. Ik was deze week toegekomen aan de geschiedenis waar David koning Saul nog altijd eerde als de gezalfde van God terwijl Saul de dood van David zocht. Je ouders zijn door God als jouw ouders over jou gesteld.

4. Dat je ouders met je bidden vind ik heel mooi. Ondanks dat het een sleur geworden kan zijn geeft het wel aan dat je ouders oprecht zoeken om het goed te doen. Daarin zijn ze juist te eren / waarderen. Waren er maar meer ouders die met hun kinderen proberen te bidden!

5. Het woord tuchtigen vertalen met opvoeden is niet volledig. In de Bijbel staat bijv: "Die zijn roede inhoudt, haat zijn zoon; maar die hem liefheeft, zoekt hem vroeg met tuchtiging.". Het woord roede en tuchtiging zijn aan elkaar verboden. En roede betekent echt niet "een aai over je bol". Dus ik durf ouders die een pak-rammel geven echt niet te veroordelen. Maar het moet wel echt zo zijn dat het verbonden is met liefde. "Want de HEERE kastijdt dengene, dien Hij liefheeft, ja, gelijk een vader den zoon, in denwelken hij een welbehagen heeft.". De Bijbel is het houvast, voor jou, mij en je ouders.

6. Dat je je soms onzeker voelt kan ook te maken hebben met (het einde van) de puberteit. In die periode vatte ik alles heel heftig op maar aan de andere kant ook veel angst / idee dat niemand om me gaf enz. Later kwam dat allemaal toch op pootjes terecht (zo voelde het althans). Maar of het nou puberteit is of niet, leg je moeite zeker bij God neer.

7. Ik heb dit geschreven als je vriend om te helpen te zoeken naar een oplossing waar je geen spijt van zult krijgen. Ik hoop niet dat ik allerlei discussies aanwakker op het forum, dat is niet mijn doel. Wil ook zeker met je doorpraten als je dat graag wil. Het ook voor je gebeden. Overigens heb ik ook behoorlijk wat pak-rammels gehad tot ergens in de pubertijd. Ik heb dat niet als schokkend ervaren maar eerder als terecht.

https://voilaeline.nl/de-bijbel-over-de-roede-en-discipline-zo-spanking-deel-2/

Voor mij een nieuw iets over de bekende bijbelteksten m.b.t. slaan