Bang voor geloofswaanzin met oogkleppen

Ik ben een jongen van 20 jaar. Zo'n anderhalf jaar geleden mocht ik echt tot het geloof komen d.m.v. mijn vriendin. Ik ging steeds vaker mee naar de kerk. Uiteindelijk besloot ik dit jaar om belijdeniscatechisatie te gaan volgen. Dit omdat ik mij graag wil laten dopen. In de afgelopen anderhalf jaar ben ik als persoon erg veranderd. Ik wil nu zelfs graag de opleiding gaan doen voor pastoraal werker. Dit omdat ik graag anderen geestelijk wil gaan helpen, doordat ik zo in het geloof ben gaan staan en graag steeds meer wil leren en ontdekken (we leren tenslotte iedere dag).

Ik praat veel over het geloof. Mijn vriendin, waar ik dus anderhalf jaar geleden een relatie mee kreeg, wordt netjes gezegd vaak gek van mij. Ze raakt tegenwoordig zelfs geïrriteerd als ik met haar over het geloof wil praten. Als ik er met haar over praat wat de redenen zijn dat zij zo geïrriteerd raakt, wordt duidelijk dat zij mensen in haar nabije omgeving kent die lijden aan -wat je het best kunt omschrijven als- geloofswaanzin met oogkleppen op. Wat zij vinden is goed en als je er een gesprek over wilt starten bestaat de kans dat ze boos worden. Zij is bang dat ik die kant op ga omdat ik mij op dit moment erg in het geloof verdiep.

Wij kerken op dit moment in de Hervormde kerk (PKN) en zij heeft mij laatst verteld dat een Pinkstergemeente haar ook wel trekt. Hierdoor merk ik dat er verschillen tussen ons ontstaan. Het eerste is dat ik het idee heb mijn belevingen, ervaringen, kennis die ik vaak opdoe niet kan delen met mijn vriendin. En als tweede dat er toch dus blijkbaar verschil zit in de interesse qua kerk. (Dit absoluut zonder een oordeel te vellen over de Pinkstergemeenten in Nederland.)

Mijn vraag hierin is, hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Wat kan ik doen om toch ook over geestelijke aspecten te praten met mijn vriendin zonder dat daar misschien irritaties e.d. uit ontstaan?

Beste vragensteller,

Heel mooi dat je tot geloof hebt mogen komen. Aan de andere kant loop je nu nogal hard van stapel. Dit is tekenend voor wat men in christelijke kringen “de eerste liefde” noemt. Je hebt ontdekt dat de Heere Jezus jou liefheeft en je wilt daar natuurlijk iets voor terug doen. Maar je zou jezelf dan toch eerst de vraag moeten stellen, of de Heere zoiets nu echt van je eist. Want je kunt helemaal niks voor Hem doen; Hij verleent alle gunsten. Het is noodzakelijk om je daar ook in het leven vanuit de dankbaarheid bewust van te zijn.

Verder is het volkomen te begrijpen dat je, wanneer jij Hem eerder in je leven nooit hebt mogen kennen, je het nu wel van de daken wilt schreeuwen hoe groot, liefdevol en barmhartig Hij wel niet is en iedereen daar op wilt wijzen. Maar bij een waarachtig geloof hoort ook een nederige en bescheiden houding, die niet te rijmen is met de behoefte om jezelf te profileren en je daarmee boven je naasten te willen plaatsen, alsof jij zo'n speciaal geval bent. Wat jij hebt meegemaakt is dan weliswaar het beste wat je ooit in jouw leven mocht overkomen, maar je bent bepaald de enige niet die zoiets is overkomen. Want miljoenen gingen jou voor en miljoenen zullen nog volgen. Degene, Die de Enige is, Die jou heeft kunnen, en ook willen, redden is wel speciaal. Hij is Degene, Die van Zichzelf zegt, dat Hij zachtmoedig is en nederig van aard. (Matth. 11:29). En wanneer je Hem wilt volgen, om Zijn juk op je te nemen, is dat het eerste wat je van Hem moet leren. Dat heeft tijd nodig, want de wedergeboorte, die jij mocht ervaren, is eenmalig. Maar de daarop volgende bekering is dagelijks. En wat jij moet doen is je daarvoor aan Hem overgeven. Dus niet je eigen wegen met Hem gaan, maar bidden om de kracht en de genade om in Zijn wegen met jou te kunnen en te mogen wandelen.

De apostel Paulus wist ook van mensen als jij af. En hij heeft daarover in 1 Tim. 3:1-6 geschreven. Wanneer iemand een kerkelijk ambt begeert moet dat geen nieuweling zijn, “opdat hij niet opgeblazen worde, en in het oordeel des duivels valle” (vs. 6). Dat oordeel des duivels zou ook daaruit kunnen bestaan dat je jezelf gek maakt, omdat je dus opgeblazen bent geworden, en anderen erbij, waaronder zelfs jouw vriendin. Dat kan in elk geval nooit de bedoeling van de Heere met jou zijn! Of denk je zelf soms van wel?

Kortom, gun jezelf de tijd om jouw geloof te laten rijpen en laat het aan de Heere over om dat met jou te doen. Niet op jouw tijd, maar op Zijn tijd. Dan zul jij je ook veel beter aan Zijn dienst kunnen wijden. Bid om geduld, nederigheid en zachtmoedigheid en besef dat het niet om jou maar om de Heere gaat.

Hartelijke groeten,
Drs. W. H. Hoorn

Dit artikel is beantwoord door

drs. W.H. Hoorn

• Geboortedatum:
  30-01-1959
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Dedemsvaart
• Status:
  Actief

99 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven