Vraag
Ik ben een vrouw van 24 jaar en ben twee jaar getrouwd. Twee maanden geleden zei hij te willen scheiden omdat hij het niet meer zag zitten. Hij noemde zaken waarvan ik dacht: Serieus? Wil je daarom een scheiding? Slechte communicatie stond op nummer één. Ik dacht eigenlijk direct: Die heeft overspel gepleegd met een collega. Alle puzzelstukjes van de afgelopen tijd vielen op hun plek, maar hij bleef ontkennen. Ik vertrouwde hem en dacht dat het allemaal aan mij lag en dat ik geen goede vrouw voor hem was geweest. Ook vanwege mijn verleden met wat ik allemaal had meegemaakt en dat dat er soms nog wel uitkwam, waardoor ik niet goed in mijn vel zat.
Ik probeerde in die periode alles er aan te doen, zodat hij van gedachten zou veranderen. Dat is uiteindelijk zes weken daarna ook gebeurd door een best heftige ontmoeting die hij met God heeft meegemaakt en daarin maakte God hem duidelijk dat hij eerlijk tegen mij moest zijn. Toen kwam ook het hoge woord eruit, dat hij met een collega een paar keer had gezoend. Hij had er vreselijke spijt van en of ik hem kon vergeven. Dat heb ik gedaan en we hebben het weer geprobeerd. Uiteindelijk ben ik weer bij hem ingetrokken en alles ging goed.
Totdat hij een gesprek had bij mijn ouders -tevens ook zijn werkgever- omdat die andere collega haar mond niet kon houden. Hij was helemaal in de stress, want nu wisten mijn ouders alles en nu moest hij ook op gesprek komen. Hij wilde weten wat ze allemaal had gezegd. Ik zeg tegen hem: “Nou dat zal toch hetzelfde zijn als wat jij tegen mij hebt gezegd. Daar hoef je niet bang voor te zijn. Of is er nog meer gebeurd dan alleen zoenen?” Nee dat was niet zo. Drie dagen later had hij dat gesprek en appte hij tussendoor dat er toch meer was gebeurd en dat hij ongeveer twee maanden iets met zijn collega had gehad en ook seks met haar heeft gehad. Wat voelde ik me verschrikkelijk bedrogen en vies en ik was heel boos en verdrietig. Maar alsnog wilde ik hem die kans geven, maar ik wil zeker met hem in therapie want het gaat een lang proces worden.
Wat ik heel lastig vind is dat nu mijn hele familie het weet en ik heb best een groot gezin waar ik uit kom. Zij zijn echt heel boos en zien me het liefst bij hem weggaan, terwijl ik ontzettend veel van hem hou, nog steeds. Natuurlijk, ik keur zijn gedrag niet goed, maar als persoon is hij nog steeds lief en zorgzaam en noem maar op. Ik wil hem vergeven en dat heeft tijd nodig. Dat kan ik niet zonder God, dat weet ik ook. Ik merk ook dat hij er ontzettend veel spijt van heeft en dat laat hij ook merken. Maar we gaan er aan werken, dat hebben we allebei tegen elkaar gezegd.
Ik wil gewoon weten of ik hier goed aan doe en of God dat ook vindt, al ben ik er wel van overtuigd dat God het goed vindt dat ik hem nog een kans geef en hem vergeving geef, ondanks dat God zijn gedrag afkeurt. Mijn familie zegt in deze keuze achter me te staan, maar ik voel dat niet zo. Iedereen heeft een mening en ze halen mijn man heel erg naar beneden. Dat vind ik verschrikkelijk om te zien, maar ja dat doen ze denk ik ook uit boosheid en frustratie en misschien ter bescherming van mij?
Antwoord
Beste vriendin,
Je schrijft dat je twee jaar getrouwd bent en dat je man twee maanden geleden zei dat hij wilde scheiden omdat hij het niet meer zag zitten. Je dacht direct aan overspel met een collega, vanwege allerlei puzzelstukjes die op hun plek vielen. Zes weken later vertelde hij je dat hij een heftige ontmoeting met God had gehad en dat God hem duidelijk had gemaakt dat hij eerlijk moest zijn: hij had met een collega een paar keer gezoend en daar had hij vreselijk spijt van. Drie dagen later appte hij dat hij seks met zijn collega had gehad. Als ik het goed begrijp was dat omdat de collega zelf haar mond niet had kunnen houden en het tegen je ouders, die jullie werkgever zijn, had gezegd. Heel begrijpelijk dat jij je bedrogen voelde en boos en verdrietig was. Je wilt hem echter nog een kans geven, maar dan wil je wel met hem in therapie. Je schrijft: natuurlijk keur ik zijn gedrag niet goed, maar als persoon is hij nog steeds lief en zorgzaam en noem maar op. Je wilt hem vergeven, schrijf je, maar dat heeft tijd nodig. Maar jullie hebben beiden tegen elkaar gezegd dat jullie er aan gaan werken. Je vraag is nu of je daar goed aan doet dat je hem nog een kans geeft en vergeeft.
Nu, laat ik meteen maar zeggen: Ik denk dat vergeven als dat mogelijk is, ook al is er iets ingrijpends gebeurd, altijd in de lijn van het Evangelie is. Jezus heeft wel gezegd dat hoererij en overspel een reden kan zijn om je man (of vrouw) te verlaten (Matt.5:32), maar Hij heeft niet gezegd dat dat beslist moet. Jezus heeft ook gesproken van 70 maal 7 maal vergeven (Mat. 18:21-27), zelfs als de broeder (of zuster) 7 keer per dag tegen je zondigt en tot inkeer komt en berouw toont (Luk.17:3-4). Denk ook aan David en Bathseba: als David berouw toont en belijdt dat hij tegen de Heere gezondigd heeft, zegt Nathan tegen hem: de Heere heeft uw zonden weggenomen (2 Sam. 12:13). Staat er niet in Jesaja 1: Al waren uw zonden als scharlaken en rood als karmozijn, ze zullen wit worden als sneeuw en als witte wol (vers 18)? Dat is het grote wonder van genade waar wij allen (ook jij zelf) uit moeten (leren) leven. Wat zou het geweldig zijn als jullie helemaal opnieuw kunnen beginnen en samen met Gods hulp de weg gaan van trouw aan elkaar. Jullie willen daar aan werken, schrijf je. Ik denk wel dat het heel goed zou zijn als jullie daar professionele hulp bij zoeken, waardoor bepaalde dingen die fout zijn gegaan op een rij worden gezet en de goede weg kan worden ingeslagen.
Wat ik mooi vind, beste vriendin, is dat je schrijft dat je man een heftige ontmoeting met God heeft meegemaakt en dat God hem duidelijk heeft gemaakt dat hij eerlijk tegen jou moet zijn. Hij is dus niet los van God, en voor het aangezicht van God komen alle dingen op hun plaats, ook de belijdenis tegenover elkaar wat verkeerd is geweest en misschien nog verkeerd is. En wat ik ook mooi vind: dat je je van hem schrijft dat hij nog steeds lief en zorgzaam is en dat je merkt dat hij er ontzettend veel spijt van heeft. Daaruit maak ik op dat je op geen enkele manier van hem los bent. En hij is kennelijk ook niet los van jou. Geeft dat geen hoop voor een goede relatie?
Heb je er overigens ook aan gedacht dat de verleiding ook heeft kunnen komen van de kant van collega en niet in de eerste plaats van hem? Dat neemt zijn schuld niet weg; elke man moet zijn plaats weten, ook tegenover een vrouw die zich verleidelijk voordoet. Zoals omgekeerd ook elke vrouw dat moet tegenover een man die wil verleiden. Zou een grondig gesprek van je ouders, werkgever van zowel je man als van de collega, met haar niet wat kunnen uitwerken? Zouden je ouders de collega er niet op kunnen wijzen dat zij het huwelijk van hun dochter en schoonzoon niet stuk moet maken? M.i. mogen ze dat zelfs eisen, in het belang van jou en je man en van haar zelf.
Tenslotte: je schrijft dat je moeite hebt met de houding van je familie, die zegt dat ze achter jouw keuze staat om je man een nieuwe kans te geven maar dat je dat niet zo van hen voelt. Iedereen heeft een mening, schrijf je, en men haalt je man naar beneden. Beste vriendin, probeer daar boven te staan. Vooral als ze je man naar beneden halen. Wie zonder zonden is werpe de eerste steen op hem (Joh. 8:7). Hoe waar zijn die woorden van Jezus! Als we onszelf kennen hebben we de handen vol aan onszelf. Dat geldt voor je familie en ons.
Beste vriendin, van harte hoop ik dat het jullie beiden goed zal gaan. Onder de zegen van God, Die in Christus gaarne vergevend is (SV), mild om te vergeven (HSV) (Psalm 86:5).
Ds. H. Veldhuizen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
EmeritusDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vergeven na oprecht berouw is onze plicht! Vergeven na spijt? Spijt, waarvan, dat het is uitgekomen? Ik herken je verhaal van een lieve vriendin.......ik zal je de afloop besparen! Maar ik begrijp je familie! Het zou anders zijn als hij direct alles opgebiecht had omdat hij berouw had. Jouw verhaal lijkt op alle andere verhalen, alleen denkt iedereen dat het bij hun anders is want hij is zo lief en zorgzaam! O ja? Zorgzaam????? Dit zeg ik niet om je te kwetsen, maar om er eerlijk tegen aan te kijken. Wat mij persoonlijk het meest zou kwetsen is het feit dat hij zegt iets van God te moeten opbiechten, en hij noemt daarin alleen het zoenen. Wat verwacht je van de toekomst? Niet het feit dat hij nog eens vreemd zou kunnen gaan zou mij bang maken, maar dat hij het met Gods waarheid niet zo nauw neemt. Dat is de angst van je familie! Veel sterkte!
Dus je mag vergeven en ervoor kiezen om met hem verder te gaan. Het moet niet!
@ vraagstelster: Ik denk dat je wel van jouw man mag 'eisen' dat hij bereid is om mee te gaan naar relatietherapie. Want dit gebeuren mag zich niet herhalen...
Misschien is het een idee dat hij ander werk gaat zoeken of dat die collega dat doet, zodat ze elkaar niet meer zien?! Eerlijk gezegd lijkt me dat een redelijker voorstel van jouw ouders, om 1 van de 2 personen of beide te ontslaan, dan dat ze van jou vragen om te scheiden!
Dat jouw familie zo boos is, vind ik niet raar. Het kan zijn dat ze plaatsvervangend boos zijn. Dit omdat ze zien dat jij vooral vergevingsgezind bent... Je mag wel vertellen aan jouw familie dat je moeite hebt met hun houding.
Stop je eigen boosheid niet weg, omdat je familie al zo boos is. Bespreek jouw eigen boosheid, wantrouwen en alles wat je voelt met jouw man. Dat is nodig voor herstel van vertrouwen...
Op de site www.kostbaarvaatwerk.nl kun je artikelen lezen over "herstel van vertrouwen" en "over grenzen stellen" en "ligt het aan mij?" enzo. Je kunt daar ook adressen van goede hulpverleners op dit gebied vinden. Dit kan heel interessant voor jou/jullie zijn. Je kunt via het gesloten forum ook anoniem lotgenotencontact hebben met andere vrouwen, die iets dergelijks hebben meegemaakt. Sterkte!
Ik lees toch wat anders in het Woord van God.
Jezus zegt Zelf dat we de ander 70 maal 7 maal vergeven moeten.
Als iemand 7 keer per dag komt, dan zult u hem vergeven.
En er staat ook in Kolossensen 3 vers 13: vergeef de een de ander,... zoals ook Christus u vergeven heeft.
Vergeving schenken is dus een opdracht van God Zelf!
Jezus veroordeelde de overspelige vrouw niet, maar zei wel: ga heen en zondig niet meer.
Dus er mag ook geëist worden dat het niet meer gebeurt.
Men mag na overspel scheiden, dat is waar, maar de hogere weg, die Jezus Zelf is gegaan en wij zijn immers navolgers van Jezus, dus moeten wij die hogere weg ook gaan, die hogere weg is vergeving schenken.
@M71: "spijt waarvan?"
Wij mogen en kunnen niet oordelen over daar waar iemand spijt van heeft. Wij zien aan wat voor ogen is, God ziet het hart aan. We mogen wel kijken wat de vruchten zijn van die spijt. En de zonden veroordelen, maar de zondaar net als Jezus, liefhebben.
Hele veel sterkte vraagsteller! Ga met God verder!
Wat ik opvallend vind, is, dat hij zegt dat hij een ontmoeting had met God, die hem liet weten de waarheid te moeten zeggen.
Die ontmoeting heeft dan blijkbaar weinig indruk op hem gemaakt, want hij gebruikte die "ervaring" om jou voor te liegen door de een halve waarheid te vertellen: alleen gezoend. Het is niet duidelijk of hij je over zijn "ontmoeting met God" heeft voorgelogen, of dit argument misschien alleen heeft aangedragen om geloofwaardiger over te komen. Aan de vruchten herkent man de boom. Helaas is het gedrag in het verleden de beste voorspeller van het gedrag in de toekomst. Pas door een lange tijd van goed gedrag zul je vertrouwen weer kunnen opbouwen.
Ik zou goed luisteren naar wat mijn familie te zeggen had. Die zijn emotioneel toch wat meer op afstand van de hele situatie, hoewel het voor hen moeilijk zal zijn om te zien wat jij doormaakt. Denk over hun argumenten na en probeer te bedenken wat je je eigen zusje zou aanraden of wat je over 10 jaar zou wensen te hebben gedaan.
Je moet nog een heel leven verder en ik kan me voorstellen dat je dat leven graag zou willen delen met iemand die je vertrouwt. Overleg goed of je huidige man in staat is diegene in de toekomst te zijn.
Als je zegt een heftige ontmoeting met God te hebben gehad en eerlijk wil zijn en dan vervolgens niet eerlijk bent, dan klinkt als ik wil half door de zure appel bijten maar niet helemaal.
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. De vraag die je als vrouw moet stellen is denk ik, kan ik mijn man opnieuw weer vertrouwen? En wat moet hij daarvoor doen.
Soms vergeeft God, maar Hij straft ook. Zoals bij David en Bathseba dat hun eerste kindje stierf... Dus vergeven, betekent niet direct dat je ook altijd met elkaar verder kunt en moet.
In het OT had je die kans niet eens gehad, omdat de overspelige werd gedood.
Deze man heeft zijn zonde zelf opgebiecht. Al is het dan in stukjes. Ook als God je duidelijk maakt dat je je zonden moet belijden aan je partner, kan het een moeilijke weg zijn en kan het een tijdje duren voordat alles ook echt is gezegd. Deze man heeft uit zichzelf de hele waarheid gezegd. Daarom is er hoop! Wat is het goed om elkaar de zonden te belijden, ook al weten we dat we elkaar er heel veel pijn mee kunnen doen. Maar als er openheid is, kan er gepraat worden.
Het is een lange weg om na overspel het vertrouwen weer terug te krijgen in je partner. Dat kost tijd. Helemaal bij het besef dat geen mens zondeloos is en nooit meer dezelfde fout zal maken. Ik las ergens in de reacties dat deze man moet beloven het NOOIT meer te doen. Nou hoe beloof je dat je nooit meer dezelfde zonde zal doen? dat kan toch niemand? Wie kan nou beloven nooit vreemd te gaan? Dan ken je je eigen hart niet hoor. In elk mens schuilt een vreemdganger, een moordenaar... Als je jezelf zo kent, kun je ook vergeven. We zijn geen haar beter! Ik ken iemand die altijd zei: "Vreemdgaan zou ik nooit doen! Wat ben je slecht als je je vrouw dat aandoet! Mij overkomt dat niet hoor!" En toen gebeurde het hem wel, hij liet zich verleiden en moest het opbiechten aan zijn vrouw. Wat een verdriet. Hij was van zijn voetstuk gevallen. Het is hem geestelijk tot zegen geworden. Te beseffen dat een mens tot alles in staat is en volkomen afhankelijk is van Gods genade. Hun huwelijk is er zelfs beter door geworden. Beiden hadden ze geleerd wie ze waren maar ook wie ze mochten zijn in Hem. Als hij nu mannen hoort zeggen: "Ik hoef geen filter op mijn laptop, ik ben sterk genoeg!', zegt hij altijd: 'Er komt een dag, dat t je te sterk wordt... bescherm jezelf!'
Wel vind ik het een ander verhaal worden als iemand gewoon maar doorgaat op het pad van vreemdgaan. Als er steeds ander vrouwen in zijn leven zijn. Dat er keer op keer deze zonde begaan wordt en dat jij t dan maar moet vergeven. Wanneer er een patroon ontstaat dan vind ik dat je ook van hem mag scheiden. Maar zelf ben ik ervan overtuigd dat je eerst keihard voor je huwelijk moet vechten nadat zoiets gebeurd is. Jezus zegt ergens dat het niet geoorloofd is te scheiden, maar dat Mozes de mens een scheidbrief gaf ivm de hardheid van de harten. Een mens kan moeilijk vergeven, moeilijk loskomen van gekwetstheid... daarom gaf Mozes alleen in deze situatie toestemming, maar God heeft het nooit zo gewild. Zet daarom alles op alles om elkaar terug te krijgen, om weer de liefde terug te vinden. Om weer één te worden. En geloof me, dat is mogelijk... wanneer beiden zich daar van harte voor inzetten. Dan kan er altijd gepraat worden, ook na zonde... dan kun je samen huilen en ook samen blij zijn voor de vergeving die er dan mag zijn.
Mooi verwoord.
Ik wil de briefschrijfster Gods kracht en nabijheid toewensen.
Twijfel niet of je het juiste doet , want jij gaat in Jezus voetsporen.
Jezus volgen willen we wel , maar echt in zijn voetsporen gaan ....
Dan haken er veel af.
Je gaat de weg van vergeving , dat is de juiste!!
Maar dat vinden heel veel mensen (zelfs christenen !!!
die zichzelf christen kunnen noemen , omdat ze van genade moeten leven )moeilijk te begrijpen.
Als je met elkaar trouwt beloof je elkaar trouw in goede en in kwade dagen.
Dit is een hele moeilijke weg , maar als je in de liefde blijft , kan God grote wonderen doen.
Zoek je advies niet bij mensen maar bij God. Veel samen praten en bidden.
Waar vergeving is kan genezing zijn.
Daar is een heel mooi lied van ,
http://youtu.be/nVirTs3o0mc
Een drievoudig snoer wordt niet snel verbroken , Vertrouw op Hem , Hij zal je paden rechtmaken.
Gods zegen gewenst voor jou en je man.
Ook al vertrouwt deze vrouw op God dan wil dat nog niet zeggen dat het goed komt in die zin dat haar huwelijk goed wordt... Het kan ook zijn dat het anders gaat. Daarmee bedoel ik niet dat ze niet op God moet vertrouwen of dat ze moet scheiden...integendeel! Maar dat het ook kan zijn dat haar man niet voldoende bereid is om aan een goed herstel van vertrouwen te werken. Helaas heb ik daar voorbeelden van gezien... Dat de man de fout inging en de vrouw er alles aan deed om het goed te krijgen en de man niet meewerkte!
Maar ik hoop dat hier anders zal zijn!
