(...) Wat is de juiste manier om met haar om te gaan? Ik ben zo bang dat ze zich...

Ik ga de laatste tijd om met een meisje die opgenomen geweest is in een psychiatrische inrichting. Ze is nu weer op school en ik spreek haar regelmatig. Ze zegt steeds tegen me dat ze voor de trein wil springen en een einde aan haar leven wil maken, want ze is toch geen mens, ze is onkruid, zoals ze zichzelf noemt. Ik wordt er werkelijk radeloos van, het maakt me kapot. Heel haar lichaam is mismaakt door dingen die ze zichzelf aandoet. Ik heb er al met mijn mentor over gepraat, maar ik kom er echt niet uit. Ik mag en kan haar niet loslaten, maar ik slaap er niet meer van, ook omdat er nu veel van mijn eigen verleden boven komt. Wat is de juiste manier om met haar om te gaan? Ik ben zo bang dat ze zichzelf vermoordt, dan ben ik ook schuldig.

Beste vraagsteller,

Een heftig verhaal zeg! Ik kan er niet uit lezen of je een jongen dan wel een meisje bent. Wel zie ik dat je nog naar school gaat en dat jezelf al het nodige hebt meegemaakt. Je maakt je zorgen om het meisje met wie je omgaat: is die omgang vriendschap of berust het op medelijden? Het is wel goed om voor jezelf na te gaan welke gevoelens bij jou worden opgeroepen. Vooral ook omdat het zoveel met jou doet!

Twee dingen wil ik tegen je zeggen:

1. Mensen die zéggen dat ze een eind aan hun leven willen maken dóén dat meestal niet. Zij vragen op deze (negatieve) manier om aandacht. En hebben geen idee dat ze een ander met een enorm probleem van schuldgevoel opzadelen. Let wel, ik zeg niet dat zíj het nóóit zal doen. Ik ken haar en haar omstandigheden niet. Maar het gaat nu om jóù. Als jij gedaan hebt wat je in de gegeven omstandigheden kunt (en moet) doen, hoef jij geen schuldgevoel te hebben. Ook niet als zij het ergste doet wat iemand zichzelf kan aandoen (dat je dan verdriet zult hebben is een ander verhaal).

2. Wat kun jij nu doen? Je verantwoordelijkheid nemen, zo goed mogelijk ‘zorgen’ voor haar. En dat ben je aan het doen door deze vraag aan ons voor te leggen. Door met je mentor te spreken (kent hij haar, is hij ook haar mentor?). Misschien is een gesprek met een vertrouwensleraar ook nog een goed idee. Of een vertrouwde gezamenlijke kennis, die van de situatie op de hoogte is. Je schrijft: ik kan en mag haar niet loslaten. Nee, dat hoeft ook niet, maar je moet je wel afvragen: wie heeft het probleem en wat ís het probleem. Duidelijk is dat zíj een probleem heeft, en niet zo’n beetje ook. Maar ze is bekend bij hulpverlening, waarschijnlijk nog onder (na)behandeling. Aan deskundigen kun jíj díé zorg dus overlaten. Nu weer naar jou toe: háár situatie roept bij jou van alles op. En daar moet jíjzelf iets mee doen. Ik kan niet beoordelen of je professionele hulp nodig hebt: als dat zo is, zorg dan dat je die krijgt (via je mentor, die je al in vertrouwen hebt genomen?).

Tenslotte: hoe moet je nu met haar omgaan? Laat haar niet stikken, maar maak haar wel duidelijk, dat zij haar problemen niet tot de jouwe mag maken. Dat jij er voor haar wilt zijn, voor zover je dat zélf aankunt. Professionele hulp is iets anders dan vriendschap! Laat hulpverlening aan professionals over, wees een vriend of vriendin. Met andere woorden: doe samen leuke dingen, ga samen sporten, maak samen huiswerk. En als jouw gevoelens met jou op de loop gaan door allerlei eigen herinneringen? Wat ik al zei: zoek hulp als dat nodig is. En als door jouw eigen verleden omgang met háár moeilijk wordt, zeg dat dan. Daar is uiteraard wel tact voor nodig. Misschien kun je nogmaals de mentor of de vertrouwenspersoon inschakelen.
 
Weet je, ik heb het zelf eens meegemaakt dat een goeie vriendin (ook met een psychiatrisch verleden) dreigde met zelfmoord. Jouw verhaal is dus voor mij heel herkenbaar. Toen ik de mensen ingeschakeld had die ik op dat moment kon inschakelen (onze gezamenlijke huisarts zei tegen mij, wat ik in punt 1 tegen jou heb gezegd: dreigen is iets anders dan doen), kon ik rustig gaan slapen. Onze vriendschap is er zelfs door verdiept, ook al zien we elkaar niet meer zo vaak. Ik bid regelmatig voor haar. Leg aan God háár zorgen én míjn zorgen-om-haar voor. Ook dat geeft rust. Hij weet immers wat voor ons het beste is?

Heel veel sterkte en wijsheid wens ik je toe.
Gode bevolen, Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven