Vraag
Ik heb een vraag over het boek "De heilige oorlog" van Bunyan. Ik heb het pas gelezen en er staan veel mooie dingen in. Wat ik me nu afvraag is of de beschrijving van Bunyan geldt voor iedere bekering/heiligmaking of dat zijn beschrijving echt typerend is voor zijn persoonlijke bekering en leven? Ik heb ook zijn levensbeschrijving gelezen en het valt me op dat dat best heftig is als het gaat om zijn leven met God. Het duurde bij hem heel lang voordat hij met zekerheid durfde zeggen dat hij een kind van God was. En hij had heftige aanvallen van satan. Ook was het de ene dag wel en de andere dag weer niet. Is dit ook zo terug te zien in de heilige oorlog, bijvoorbeeld als het er om gaat dat stad Mensenziel mensen naar Immanuël stuurt om om genade te smeken, maar dat Imannuël dan niks van zich laat horen en hen terugstuurt, al twijfelend en wanhopend en uiteindelijk krijgen ze pas genade. Is dit dan typerend voor de manier waarop het bij Bunyan ging? Want het is toch niet zo dat als een zondaar bij Jezus komt dat Hij ze eerst terugstuurt en een poosje laat wachten? Wanneer een zondaar naar Jezus gaat en zich vasthoudt aan de belofte van genade en vergeving van zonden, dan mag hij toch geloven dat 'Immanuël' hem op dat moment vergeving schenkt? Zou iemand mij hier wat meer over kunnen vertellen?
Antwoord
Beste vragenstel(l/st)er,
Ik denk dat je moet oppassen om een bepaald boek normatief te stellen voor de waarachtige bekering tot God. Daar is maar één Boek waarvoor dat geldt en dat is de Bijbel. Alle andere boeken moeten daaraan getoetst worden. Dat betekent dus allereerst dat wij onze bekering niet aan de Heilige Oorlog maar aan de Heilige Schrift moeten toetsen. Vervolgens is het natuurlijk wel zo dat er veel goede boeken zijn die een Bijbels geluid laten horen en ons dus helpen te verstaan wat de Bijbel ons op dit punt leert. Maar ook dan geldt dat wij geen bepaald boek model moeten stellen voor elke bekering. Ik denk aan die twee andere boeken van Bunyan: naast de Christenreis is daar ook de Christinnereis. En dat is niet zonder reden. Het toont ons dat de Heere niet altijd op dezelfde wijze werkt. In die zin hoeft onze bekering ook niet op die van Bunyan te lijken en is het vruchteloos om jezelf daaraan te toetsen. Al is het ook waar dat de kruispunten in elke bekering steeds dezelfde zijn. Welke kruispunten? Wel, de drie stukken uit de Heidelbergse Catechismus: hoe groot mijn zonden en ellende zijn, hoe ik daarvan verlost wordt en hoe ik God voor die verlossing zal dankbaar zijn. Deze drie stukken komen in elke bekering voor. Dat is de Bijbelse, gereformeerde, drieslag. Vraag je dus niet af of je de bekering van John Bunyan kent maar of je de drie stukken van de Heidelberger kent. Laat mij dan over die drie stukken nog een enkele opmerking mogen maken.
1. Ben jij overtuigd van je zonde doordat je erkent al Gods geboden te hebben overtreden? Zie je in dat je in groot gevaar bent om verloren te gaan en dat dit eigen schuld is? Besef je dat je geen genade verdiend hebt maar wel dat je voor eeuwig verloren gaat? Mijn vraag is nu aan jou: hoe ben je hier nu onder? Kun je er nog iedere dag mee doorleven of is het een nood die opgelost moet worden in je leven? Overweeg dit eens voor Gods aangezicht en besef dat als dit niet zo is je geen waarachtige zondekennis hebt. Maar zo ja, lees dan eens verder bij 2.
2. Heb je uit het Evangelie vernomen dat God Zijn Zoon in de wereld gezonden heeft tot een Zaligmaker der wereld? Heb je leren verstaan dat de grootste zondaar bij Hem welkom is en dat Hij niet afwijst die in zijn zonden en ellenden zich tot hem ter genezing wendt? Geloof je dat? En is het nu je begeerte tot Christus te gaan om door Hem gered te worden van het verderf en gereinigd te worden van al je vuile zonden? Hoe staat het erbij op dit punt in jouw leven? Kwam er slechts een voornemen in je hart of kwam het al tot de daad zoals we lezen bij de verloren zoon in Luk. 15:20: en opstaande ging hij… Overweeg dit eens voor Gods aangezicht en bedenk dat als het zo niet is, er geen ware begeerte is naar Christus! Het moet ervan komen dat je met al je zonde en schuld de toevlucht neemt tot Zijn verzoenend bloed. Op hoop tegen hoop. Omdat er geen andere weg dan deze enige Weg is. Je vastklampend aan de belofte van redding voor degenen die tot Hem komt door het geloof, Rom. 10:11. Als je dit doet, lees dan eens verder bij 3.
3. Is het nu je verlangen om voor God te leven? Om Hem te gehoorzamen en je leven in Zijn dienst te stellen. Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal? Daar ging het mis in het paradijs en dat is wat God herstelt in de herschepping. Is het je verlangen: neem mijn leven, laat het HEER’ toegewijd zijn aan Uw eer. Mijn hart, o Hemelmajesteit, is tot Uw dient en lof bereid! Is de zonde je de dood geworden en is de dienst van Christus een liefdedienst voor je geworden? Wees eens eerlijk. Heb je Gods Woord lief en is het je eten en drinken? Is al dat struikelen en vallen er in je leven tegen je wil en is het een bron van droefheid in je leven? Dat je ondanks alles niet bent zoals je zou moeten zijn? En ben je daarom dagelijks te vinden bij het kruis van Christus? Om elke dag opnieuw te putten met de hand des geloofs uit de Fontein die geopend is tegen de zonde en tegen de onreinheid? Leer je verstaan dat je elke keer weer en meer bekeerd moet worden en elke dag opnieuw het nodig hebt (in de beleving) gerechtvaardigd te worden door het geloof alleen? Is Christus zo niet alleen je gerechtigheid maar ook je heiligheid geworden? Put je uit Hem niet alleen voor je rechtvaardiging maar ook voor je heiligmaking. Als dat niet zo dan vrees ik dat je bekering niet oprecht is. Maar zo ja, heb dan goede moed, Hij die een goed werk in je begonnen is zal het ook voleindigen tot op de dag van Jezus Christus.
Laat dit de toetssteen zijn en haast je omwille van je leven.
Je ds. A. Kot
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Kot
- Geboortedatum:25-12-1966
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Huizen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
In de Heilige Oorlog van Bunyan is stad mensenziel een beeld van de mens, die goed geschapen, maar diep gevallen is en die door Immanuël wordt ingenomen en hersteld. Bunyan tekent de strijd die de oude mens voert tegen Immanuël, maar ook de nieuwe mens die door genade de poorten opent voor Hem, omdat hij oog kreeg voor eigen staat en de beminnelijke Vorst Immanuël. En de steeds voortdurende strijd binnen de stad tekent ons de strijd tussen vlees en geest; de oude mens die de stad weer wil uitleveren aan Diabolos en de nieuwe mens, die zich daar tegen verzet en hem in handen gunt van hun Koning.
Nu beproeft Hij hen ook wel en laat hen wachten, stuurt hen terug, om te zien of ze het echt menen; tegelijk voor henzelf een stuk van zelfbeproeving of het hen echt om Hem gaat en niet alleen om het beter te krijgen of om de straf te ontgaan. Ook om hen te leren dat ze geen rechten of verdiensten hebben, dat Hij hen zou horen. En om te leren volharden in het roepen om genade. Want als we iets makkelijk krijgen, verliezen we het bij wijze van spreken ook weer gemakkelijk, of blijkt het niet echt te zijn. Dat Jezus dat zo vaak doet, zien we ook in de Bijbel. Voorbeelden: de Kananeesche vrouw (Matth.15:22-28). Hij antwoordde niet; hij wees haar vervolgens af en noemde haar een hondeken, maar toen bleek pas goed dat het haar alleen om Hem en Zijn hulp ging. En de hoofdman Jaïrus, die moest wachten op de vrouw die van haar bloedvloeiing genezen werd (Matth. 9:18-26). Denk ook aan Martha en Maria bij de ziekte van hun broer Lazarus (Joh. 11:1v). Daartegenover staat dat de negen melaatsen direct genezen werden, maar God de eer niet gaven en het was hun om genezing alleen en niet om Hem te doen (Luk. 17:12-19). De ene werd ook direct op zijn roepen genezen, het ging Hem om Hem en Zijn hulp. Wat je laatste opmerking betreft; ik hoop dat ik die goed begrijp. Het gaat er in de eerste plaats om dat God de eerste is die spreekt, die je roept door Woord en Geest en dan gaan wij daarop ook en tegelijk tot Hem. Hij belooft in het evangelie arme zondaren, die in Hem geloven, tot Hem komen, rust te zullen geven. Op die beloften mag de zondaar niet rusten, maar pleiten op Zijn barmhartigheid, om die grote schuld voor God vergeven te krijgen in het bloed van Christus. We zullen dus moeten leren al onze zonden te kennen en te belijden, dan is Hij getrouw en rechtvaardig om ze te vergeven (1 Joh. 1:7-9).
