Vraag
Ik heb een heel goede vriendin, alleen we komen niet bij goede gesprekken over onszelf of geloof. Ze zegt dat ze vaak bang is voor God en ze twijfelt aan het christelijk geloof. Ik zeg vaak tegen haar (dit gaat overigens wel altijd via whatsapp omdat ze daar niet in het echt over kan praten, meent ze) dat ze dan op zoek moet gaan en antwoorden moet gaan vinden op haar vragen. Maar iedere keer als er bijvoorbeeld ergens in de buurt een jongerenavond is o.i.d. dan wil ze daar niet heen omdat ze bang is voor 'enge' vragen. Ik word het een beetje zat om haar telkens maar weer mee te slepen en daar zegt ze dan uiteindelijk toch weer nee tegen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze na gaat denken en serieus met haar geloof bezig te zijn, in plaats van steeds maar te zeggen dat ze onzeker is over het geloof?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Bedankt voor je vraag. Daaruit blijkt mij dat je vriendin je ter harte gaat. Je wilt graag met haar kunnen spreken over geloofszaken, maar dat lukt niet vanwege een soort angst die ze heeft. Ik vind het te waarderen dat je haar wilt betrekken bij activiteiten die ook voor haar nuttig en leerzaam kunnen zijn. Maar ik kan begrijpen dat je moe wordt van telkens een afwijzende en terugtrekkende reactie.
Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze na gaat denken”... ”Ik wil daar een tweeledig antwoord op geven. Allereerst moet gezegd worden: daar kun jij niet voor zorgen. Het is ten diepste de Heere Zelf Die dat door Zijn Geest gaat werken. De beste dienst die je je vriendin kunt bewijzen is dat je voor haar bidt dat de Heere Zelf haar trekt en haar ook wat over die drempel van schroom of vrees heen helpt. (Misschien doe je dat ook al wel, maar verwacht het dan ook echt van de Heere.)
In de tweede plaats is het ook bijbels dat God middellijk (door middel van...) wil werken. In die zin heb je er goed aan gedaan om te proberen met je vriendin in gesprek te komen, haar mee te willen nemen naar bepaalde avonden enz. Ik ken haar natuurlijk niet, maar misschien heeft ze wel een echte angststoornis in de zin van een psychiatrische aandoening of is ze anderszins erg kwetsbaar. Als het voor haar te spannend is om zich in een groep te begeven, misschien kun je haar dan helpen door haar een eenvoudige Bijbelstudie op papier te geven en een reactie daarop te vragen, of dat je ze een link stuurt naar een website waarop ze een lezing kan horen en je daarna probeert haar reactie te peilen.
Uit het slot van je vraag zou ik kunnen afleiden dat er misschien ook nog iets anders een rol speelt, namelijk dat ze eigenlijk gewoon niet wil. De angsten die ze aanvoert zijn alleen maar een excuus om de vragen uit de weg te gaan. Die vraag zou je natuurlijk ook eens voorzichtig kunnen stellen.
Ze is bang voor God en twijfelt aan het christelijk geloof. Vertel haar maar dat ze beter bang kan zijn voor de zonde dan voor God. Misschien heeft ze wel een heel eenzijdig Godsbeeld. Probeer de gelijkenis van de verloren zoon eens met haar te bespreken. Komt daar een Godsbeeld in voor waarvoor je bang moet zijn? En als ze twijfelt aan het christelijk geloof, vraag dan of ze een beter alternatief heeft, een betere weg tot God, een troostbron die meer zekerheid geeft.
Ik hoop je met deze regels wat aanwijzingen gegeven te hebben waarmee je naar ik hoop je vriendin kunt helpen om achter haar verschansing vandaan te komen. Maar het machtigste wapen is en blijft: het gebed.
Hartelijke groeten en Gods zegen gewenst,
Ds. H. Korving
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Korving
- Geboortedatum:01-12-1954
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Urk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Ds. Korving ging in november 2021 met emeritaat.
Lees ook het artikel dat Refoweb met ds. Korving had n.a.v. zijn boek 'Taal en teken'.
En kijk/luister:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zoals ds. Korving al aangeeft, is gebed het eerste en het belangrijkste. Tegelijk moeten we dan erop letten dat we niet onze eigen wil erdoorheen proberen te drukken. Als we bidden ´Uw wil geschiede´, hoeft dat niet te betekenen dat ze opeens meegaat naar een jongerenavond. Als we bidden, moeten we altijd een stapje terugdoen.
Je vraagt hoe je ervoor kan zorgen dat ze gaat denken en serieus bezig kan zijn met het geloof. Het is denk ik een illusie om te denken dat je dat kan. Ja, het is zo ik enige tijd tijdens een preek hoorde ´onbegonnen werk´. Verder denk ik dat je je vriendin tekort doet door te veronderstellen dat ze niet nadenkt over het geloof (je zegt namelijk : "Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze na gaat denken en serieus met haar geloof bezig te zijn, "). Misschien bedoel je het niet zo, maar dat komt wel vrij hard over. Wellicht denkt je vriendin er dieper over na als dat jij weet.
Tot slot, onzekerheid over het geloof neem je niet zomaar weg. Die onzekerheid kan alleen door Hem weggenomen worden, als Hij gaat spreken tot ons. Als Hij onze ziel aanraakt. Dan mogen wij stil worden en gaan luisteren.
Bijvoorbeeld:
* Wat denk jij dat je zou kunnen helpen?
* Is er iets wat ik hierin voor jou kan betekenen?
* Ik heb gezegd dat we naar een Jij-daar avond kunnen gaan, waar vragen worden beantwoord. Maar als je dat niet doet, dan weet ik het ook niet!
* Ik wil je graag helpen, maar ik weet niet hoe. Ik bid voor jou.
* Het lijkt erop dat je niet verder komt, dat vind ik naar voor je.
Ik wens je wijsheid toe, maar ook dat je het los kunt laten. Soms gaan mensen pas iets doen, als anderen stoppen het voor hen te doen!
Verder herken ik wel iets van het moeilijk te vinden om over geloof te praten. Althans, het onder woorden te brengen daarvan. Op papier kan ik me vaak vele malen beter uitdrukken dan wanneer ik spreek. Ik denk dat het voor de meeste mensen trouwens geldt. Je kan je er wel in oefenen, maar dat kost best wat tijd.
Waar ik verder nog aan denk is dat je wellicht eens een wandeling kan maken. Niet zelden kom je dan op betere gesprekken, dan wanneer je tegenover iemand zit.
Enfin, ik wens jou en je vriendin alle goeds toe. Eventueel mag/kan je contact opnemen via: refoweb@hotmail.com
