Vraag
Ik zit in een lastig parket. Ik ben lid in de Ger. Gem. in Ned. en mijn vriend komt uit een thuislezersgezin. Wij kunnen samen goed praten over het geloof etc. Samen willen we naar een kerk waar Gods Woord zo zuiver mogelijk wordt gepreekt. We willen ons waarschijnlijk bij een HHK-gemeente voegen.
Mijn ouders zijn nu boos dat we niet in hun kerk of een kerk die ze nog wel goed vinden willen trouwen, maar in de HHK. De ruzies zijn vreselijk opgelopen. Met allemaal verwijten. Ik heb besloten dat het nu het beste is om op mezelf te gaan wonen. Liever had ik het niet zo gewild. Mijn ouders hebben aangegeven niet naar de kerk te komen als ik ga trouwen bij een HHK-gemeente, mijn zus en haar gezin ook niet. Wat moet ik doen?
Ik probeer mijn ouders te eren. Als ik ergens trouw moet ik beloven dat ik bij onze kerk blijf. Ik vind het echter hypocriet om ergens te trouwen en daarna weg te gaan. Dat zou wel de makkelijkste weg zijn i.v.m. de drama’s die ik nu heb met mijn ouders. Ik weet overigens dat ze het goed bedoelen. Ze zijn bang dat ik van de waarheid afwijk en verloren ga. Het gaat me echter om de leer, niet om regeltjes in de kerk. Ik heb het geprobeerd uit te leggen wat ik daar dan niet goed aan vind, maar mijn ouders zeggen dan dat ik vijandig ben. Ze snappen me absoluut niet. Ik voel me bijna gedwongen om keuzes te maken die mijn familie van me vraagt. Mijn vriend staat gelukkig achter me. Wat moet ik doen. Moet ik mijn ouders volgen?
Antwoord
Ik heb je mail gelezen en herlezen. Ik ga proberen een antwoord te geven op je vragen.
Laten vooraf belijden dat het op zijn minst verdrietig is dat de Kerk zo verdeeld en verscheurd is. In de tweede plaats dat er zoveel gediscussieerd wordt over ‘onze’ kerk. Helaas vechten mensen voor hun traditie en hun kerk. Was er meer een worsteling om de Waarheid, dan zag het er heel anders uit in de kerk. Vaak gaat het om onze ‘veilige’ bunkers waar we ons zo thuis voelen op grond van allerlei bijzaken.
Het is begrijpelijk dat jullie gedrag spanning oproept. Verdeeldheid geeft. Als je in het ‘straatje’ loopt als een godsdienstig meisje dan lijkt alles zo vredig. We lijken heel wat, maar het stelt in de wortel niets voor. Godsdienst is het ergste kankergezwel wat we met ons omdragen. Niet onze kerk en niet onze traditie redt ons van de dood. We hebben nodig van de Ander te worden. Is dat je worsteling? Is dat jullie worsteling? Als dat je grootste vraag is dan stort onze kerkmuur in elkaar. Daar lig je dan. De mensen pakken stenen en willen ons stenigen. We waren zo veilig achter onze muren.
Maar goed hoe verder? God wil toch niet dat we in onmin met onze ouders leven? Houdt vrede met alle mensen toch? Ja, laat dat ons vertrekpunt zijn, maar niet het laatste woord krijgen. Jullie gaan vader en moeder verlaten en één vlees worden. Jullie staan op een kruispunt van je leven. Mag je je laten leiden op wat je ouders je voorstaan? Ik geloof wel dat we geroepen zijn om onze ouders te eren, maar niet om ze blindelings in deze te volgen. Ik denk ook op grond van de Schrift dat je in liefde met je ouders hierover moet spreken. Je ouders mogen je ook niet koste wat kost iets opleggen. Zij moeten een stapje terug doen wanneer jullie te kennen geven samen je levensweg te willen vervolgen met de Heere. Volg mij na zegt de Heere Jezus. Want wie vader of moeder meer lief heeft dan mij kan mijn discipel niet zijn.
Pas op dat we geen teksten gaan misbruiken. Ik snap jullie pijn en ook het spanningsveld. Helaas is de afgescheiden kerk net als de oudste broers van Jozef. Ze werpen hun jongste broertje in de put en zouden het liefst hem verkopen. De Hervormde Kerk heeft het in de ogen van de oudste broer zo verziekt dat er geen omgang meer mee mogelijk is. Helaas als ouders zo spreken over de Kerk. Per definitie kan er niets goed uit deze kerk meer komen. We buigen ons hoofd. We hebben gezondigd en de kerk is helaas doodziek. Maar in die doodzieke en afgeschreven kerk werkt Gods ondanks alle kerkmuren en verdeeldheid.
Ik geef je samen mee: ga niet af op wat mensen zeggen en denken. Zoek biddend de plaats waar het evangelie klinkt. Al moet je dan een weg gaan met de slechtste kerk van Nederland, als God met ons is, wie zal dan tegen ons zijn?
Ik weet het, mijn antwoord is niet evenwichtig, niet duidelijk genoeg, niet te verdedigen. Allemaal waar, maar ik weet geen andere weg dan de rechtvaardiging van de goddeloze om Christus wil alleen. Laat dat de begeerte van je hart zijn; om deze Christus te mogen volgen al gaat het door de modder en door de put heen. Misschien wel verkocht door de kooplieden die op weg zijn naar Egypte. Het zij zo! Zijn Naam moet eeuwig de eer ontvangen. Afgeschreven vanwege de kerk, maar aangenomen door Hem die Zijn leven gaf om zondaren te zaligen. Ook voor jou en je vriend?
Gods zegenen wijsheid toegebeden,
Ds. A. Simons, Montfoort
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. Simons
- Geboortedatum:07-05-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Valburg-Homoet
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Volg Hem, in welke kerk je dan ook zal belanden. Voor mezelf gesproken weet ik dat het verrijkend is voor je geestelijk leven. (Wanneer je 't niet doet in mijn geval, het omgekeerde - ken er helaas voorbeelden van.) Is de kerk waar je lid van wordt volmaakt? Nee, verre van dat. Zoals ds. Simons zegt, is de kerk doodziek. Niet alleen de Hervormde kerk, geen een uitgezonderd. Als we op het punt komen dat we dat inzien, leren we om te gaan met de gebrokenheid die er gekomen is. Elkaar te vergeven en ondanks de verschillen gemeenschap te vinden in Hem.
Tot slot, mocht je contact willen zoeken om je hart te luchten, dat kan via refoweb[at]hotmail[dot]com
Ik hoop dat jullie in een kerk terecht mogen komen waar, om Jezus wil, hoop is voor verkeerde mensen i.p.v. voor bekeerde mensen.
God weet waar je bent en waar hij je hebben wil.
Hartelijke groet vanuit de GGiN :(
Wat een schaduw komt er nu te liggen over deze feestelijke dag. Hopelijk komen de ouders nog tot inkeer.
Je kunt het niet meer overdoen.
Heel verdrietig dat deze kerkelijke scheuring nog steeds diepe voren tussen families trekt.
Ik wens je desondanks toch een fijne huwelijksdag, hopelijk komt het toch nog goed.
Omdat de manieren toch verschillen, heb je altijd mensen uit de ene groep die beweren dat de mensen uit de andere groep het niet goed doen, maar, en dit is het hele punt, daarvoor gebruiken ze argumenten uit de EIGEN groep, argumenten die door de mensen in de andere groep niet worden geaccepteerd.
Het is ontzettend sneu dat je ouders zo overtuigd zijn dat ze zelfs niet bij je huwelijk aanwezig willen zijn als je naar de 'verkeerde' kerk gaat. Zou je zieleheil echt van dat moment afhangen? Dat God op de dag des oordeels kijkt en zegt "Ah, ik zie dat je op die en die dag bij de verkeerde splinter van mijn universele kerk zat!". Ik kan me daar niets bij voorstellen.
Trouwen is je toch juist losmaken van je ouders? Het zou wat paradoxaal zijn als je zelfs op dat belangrijke moment van zelfstandigheid toch nog de oren laat hangen naar je ouders. Maak je eigen keuzes en laat je niet emotioneel manipuleren of chanteren.
Sterkte.
Maar waar moet ik dan aandacht vragen voor taalgebruik (kankergezwel) en groeps-bejegening? (afgescheiden kerken zijn de oudste broers van Jozef)
Ik lees niet dat zij belijdend lid is.
Brengt deze situatie jullie aan Zijn voeten? Dan mogen jullie ook van Hem het antwoord verwachten!
Neem geen overhaaste beslissing vanuit hoog opgelopen (zondige) emoties.
Als je eerst nog tijd hebt om op je zelf te gaan wonen, heb je ook nog tijd om de Heere om een antwoord te vragen.
De weg van de minste weerstand zou zijn om de lijn van haar ouders te volgen (ik weet niet hoe haar schoonouders erin staan). Dat maakt het namelijk ook nog eens lastiger als er van twee kanten aan je getrokken wordt.
Verder sluit ik me graag bij het advies van @Mona om geen overhaaste besluiten te nemen. Het is beslissing die je hopelijk voor een langere tijd mag doen. Ik zeg met opzet 'hopelijk', want je weet nooit wat er op je pad komt.
Veel sterkte in alles!
Het is ook duidelijk een hele worsteling. Overigens sta ik altijd weer versteld van het feit dat mensen denken dat je verloren gaat als je niet naar de GGiN gaat. Pure angst. Er zouden niet heel veel mensen behouden worden wereldwijd gezien. Ik vraag me af waarom en of mensen niet verder kijken naar de wereldwijde kerk... Gelukkig staat er ook in de Bijbel dat er zoveel mensen behouden worden dat het een ontelbare schare is !!!! God sluit in en niet uit.
Maar heel moeilijk als je ouders dat niet kunnen zien en zelfs dreigen niet naar de kerk te komen. Verbijsterend...waarom niet dankbaar zijn dat kinderen serieus met geloofszaken omgaan.
Ik wens de vragenstelster veel wijsheid en sterkte.
Eert uw vader en moeder, dat is juist maar onder welke omstandigheden? Er zijn grenzen en als die worden overschreden kan ik me niet voorstellen dat er tegen de liefdes geboden van onze Vader ingegaan wordt door afstand te nemen. Respect dien je te verdienen door zelf ook met respect naar anderen te zijn (geven en nemen). Indien dit niet wederzijds is valt de 'bron' droog.
Beste vragenstelster: wees getroost met een partner met wie je, naar ik aanneem, in goede harmonie kunt praten, en zeker over het geloof! Koester dit als een kleinood.
Mijn vrouw heeft zo een 40 jaar aan de ketting van haar ouders geleefd. Lees maar eens wat op het internet over narcisme dat geeft je een beeld hoe dit voor haar, en later ook indirect voor mij heeft betekend. Mogelijk herken je er dingen in van je eigen ouders.
Alleen jijzelf bepaald welke weg je wilt gaan. Als dat een breuk met je ouders tot gevolg heeft voel je daar niet schuldig om. Zij hebben immers een standpunt ingenomen wat haaks staat op jouw keuze. Een vogel die steeds wordt gekortwiekt zal nooit goed kunnen leren vliegen. Onze Vader heeft ons een vrije wil gegeven en daar zal Hij nooit aankomen, laat staan een van je broeders of zusters. Alleen in vrijheid kunnen we dingen leren, ontdekken enzovoorts. Bedenk ook dat je gaat trouwen met je partner en niet met je ouders.
Ik wens jou en je partner de liefde en de zegen van onze Vader.
